Αντικειμενικές αλήθειες
Ακόμα κι αν προσέχουμε την υγεία του άλλου όταν ασκούμαστε στις Αίθουσες Πρακτικής Combatives μας, κάνουμε ό, τι μπορούμε να πλησιάσουμε στην πραγματικότητα με τα χτυπήματα μας. Δεν θα κλωτσήσουμε ή πατήσουμε τους συνασκούμενους στη πραγματικότητα όταν είναι κάτω (τουλάχιστον όχι χωρίς βαριά προστατευτικά – Διαβάστε – Ρόλοι, Προσομοιώσεις και Σενάρια), αλλά σίγουρα θα το ασκήσουμε με ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΕΠΑΦΗ. Είναι πολύ σημαντικό να το πράξουμε, διότι παρέχει μια αίσθηση «λήξης», έτσι ώστε να μπορούμε να ξεφύγουμε από μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση με ασφάλεια. Κάθε φορά που κάποιος δεν «τελειώσει τη δουλειά» ώστε να βεβαιωθεί ότι ο «δράστης» ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ πλέον να ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΑΠΕΙΛΗ για τον ίδιο, το ΕΠΙΣΗΜΑΝΟΥΜΕ και, τον ενθαρρύνουμε να τελέσει την πράξη «λήξης».
Γιατί;
Επειδή ο άνθρωπος που δεν το κάνει, στη πραγματικότητα σχηματίζει μια ΚΑΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ.
Εδώ λοιπόν παραθέτω ένα κομμάτι πραγματικής σοφίας που διδάχθηκα από έναν σοφό άνθρωπο εν ονόματι Everett που υπήρξε μέντοράς μου για μια εποχή:
«Οι άνθρωποι είναι σκλάβοι συνηθειών, οπότε αν είναι να είμαστε σκλάβοι συνηθειών, τουλάχιστον ας είμαστε σκλάβοι καλών συνηθειών!» – Everett Davis (ο Everett μάλλον ταύτιζε το ρητό με άλλη ενασχόληση εκτός του Combatives, αλλά μιας και ταιριάζει…)
Εν συντομία, στα πλαίσια του Combatives:
Είναι καλή συνήθεια να τελειώστε τη δουλειά!!!
Η παλαιά σχολή και φιλοσοφία combatives του 1942 (2ος Π.Π.), ήταν να σκοτώσεις τον εχθρό έτσι ώστε να ολοκληρώσεις την αποστολή. Σήμερα δεν βρισκόμαστε πλέον σε πόλεμο και ως πολίτες, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε αυτό το γεγονός, για να μην καταλήξουμε στη φυλακή για χαζούς ή εγωκεντρικούς λόγους. Αλλά, όπως έχουμε αναφέρει, για την προστασία μας, είναι απαραίτητο να μην επιτρέψουμε τις κακές συνήθειες να μας κυβερνούν.
Μάχεσαι όπως προπονείσαι! – Στρατηγός Τζόρτζ Πάττον
Μεταξύ αυτές τις κακές συνήθειες είναι πράγματα που ονομάζονται «αθλητικοί ή ηθικοί κανόνες συμπλοκής». Αυτοί είναι οι κανόνες με τους οποίους οι περισσότεροι άνθρωποι ακόμη ζουν. Σαν να ήταν ακόμα στην αυλή του δημοτικού σχολείου ψευτοπαίζοντας ξύλο στο διάλειμμα με παιδικούς κανόνες (δεν τραβάμε τα μαλλιά, δεν δαγκώνουμε, δεν τσιμπάμε, δεν κλωτσάμε κ.ο.κ.).
Ο επιτιθέμενος εξαγριωμένος πολίτης ή βίαιος εγκληματίας ΧΕΣΤΗΚΕ για τους «κανόνες»!
Το έχει αποδείξει σαφώς αυτό τη στιγμή που σου έχει επιτεθεί!! Είναι δική μας ευθύνη να ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ μια τέτοια κατάσταση και αυτό ΔΕΝ μπορεί να γίνει με τη νοοτροπία ή το πνεύμα ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΑΜΙΛΛΑΣ. Θα πρέπει να λάβουμε τη συμβουλή του σύγχρονου ιδρυτή του Combatives στα σοβαρά αν είναι να φτάσουμε στο σπίτι ζωντανοί και ακέραιοι:
«Γίνε σκληρός, παίξε με τους νόμους του πεζοδρομίου, νίκησε με κάθε κόστος… διδάσκω αυτό που ονομάζεται «μπαμπέσικη πάλη». Δεν υπάρχει τίμιο παιχνίδι, δεν υπάρχουν κανόνες, εκτός από έναν: Σκότωσε για να μη σκοτωθείς.» – W.E. Fairbairn
Φυσικά η κουβέντα «Σκότωσε για να μη σκοτωθείς» εφαρμόζεται σε καταστάσεις που δικαιολογούν τέτοια ακραία μέτρα. Αλλά στο σύνολο, η νοοτροπία είναι εκεί και δεν μπορεί να καλλιεργηθεί με την υιοθέτηση «τίμιων» κανόνων. Γι’ αυτό, προπονήσου όπως θα μάχεσαι. Ένας αγώνας για επιβίωση δεν μπορεί να γίνει με Αθλητική προσέγγιση ή μισή καρδιά.