Ευτυχώς για τους περισσότερους τα ζητήματα βίας και παραβατικότητας είναι απλά στατιστικά στοιχεία. Παραδείγματος χάριν, 11% αύξηση των διαρρήξεων κατά το έτος 2016 ή αλλιώς οι πιθανότητες να πέσεις θύμα επίθεσης στη συγκεκριμένη γειτονιά είναι μόνο 0,5 % (λέμε…) κοκ.
Στην πραγματικότητα, όμως, αν πέσεις θύμα… είσαι εκατό τις εκατό θύμα.
Άσχημο να είσαι θύμα. Και το πόσο θύμα θα είσαι στο τέλος της ημέρας θα το καθορίσει μια εγκληματική φύση. Οι αριθμοί πλέον δε σου μαρτυρούν πολλά. Αντιθέτως μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις περισσότερο άτυχος μέσα στην ατυχία σου, με την προϋπόθεση ότι νιώθεις ακόμα… Από μια άλλη οπτική γωνία, αν δεν έχεις βρεθεί στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, ίσως νομίζεις ότι η βία δεν σε αφορά. Άλλωστε είσαι κατά της βίας – με τη μόνη διαφορά ότι ο εγκληματίας μερικές φορές δε ζητά την άποψή σου περί αυτού.
Μην σου τύχει… αλλά… και αν σου κάτσει;
Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε να βλέπω ταινίες «καράτε». Έτσι τις λέγαμε ανεξαρτήτως αν ήταν καράτε ή κικ μποξ ή οτιδήποτε.
Μου άρεσε το «καράτε κίντ», επειδή σκεφτόμουν ότι ακόμα και ένας μπούλης όπως εγώ θα μπορούσα να είμαι το «κίντ». Πολλές φορές ένιωθα ότι απλά και μόνο επειδή είχα δει την ταινία αρκετές φορές, ήξερα και λίγο καράτε. Ο Ντάνιελ μπόρεσε να τα βάλει ακόμα και με τους κακούς μέσα στο ρινγκ. Έξω βέβαια τις έφαγε, αλλά όλοι συμφωνήσαμε ότι αυτό που συνέβη σε εκείνο το πάρτυ ήταν άδικο. Ευτυχώς, κατέφτασε ο γέρο – Δάσκαλος και καθάρισε και αυτό δεν είναι τυχαίο. Σας θυμίζουν κάτι;
«Ο δάσκαλός μου μια φορά είχε δείρει 15 άτομα με κλειστά μάτια» (για τη φάση)
«Θα το πω στον μπαμπά μου και θα σου δείξει, μια φορά έριξε μπουνιά στην πόρτα και η πόρτα έσπασε».
Αυτές οι παιδικές φαντασιώσεις δεν αλλάζουν καθόλου όσο μεγαλώνουμε, απλά βρίσκονται πιο περίτεχνοι και έξυπνοι τρόποι να μας δημιουργούν ψευδαισθήσεις.
Μετά έβλεπα και κούμ φου (χαριτολογώ βέβαια, παιδί ήμουν). Με ξένιζαν λίγο οι σκηνές που οι μάστερ αντάλλασσαν χτυπήματα ιπτάμενοι για περίπου ένα δίλεπτο (μεταξύ μας όλοι πηδήξαμε ψηλά να τσεκάρουμε πόση ώρα μπορούμε να σταθούμε στον αέρα προς μεγάλη μας απογοήτευση). Ίσως άμα είχαμε προπονηθεί αρκετά χρόνια σε κάποιο κινέζικο μοναστήρι, τώρα να τα καταφέρναμε. Δεν προλαβαίνω…
Η βία στην τηλεόραση είναι τόσο όμορφη που μπορούμε να την απολαμβάνουμε ακόμα και όταν τρώμε. Στην πραγματικότητα όμως, άσχημη όσο και ανεπιθύμητη.
Η φαντασία καλπάζει και συνήθως παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μας. Όταν κάποιος ασχολείται επιφανειακά με ένα θέμα, συνήθως αποκτά μια σφαιρική άποψη περί του εκάστοτε ζητήματος και αναλογίζεται τις πιθανές δυσκολίες, καθώς και τις αντίστοιχες πιθανές λύσεις. Όταν σκύβεις να εξετάσεις το ζήτημα της απειλής/βίας τρομάζεις. Όταν ψάχνεις ρεαλιστικές λύσεις υψώνεται μπροστά σου ένα βουνό. Υπάρχει πάντα η εύκολη λύση, τόσο για τους εκπαιδευόμενους – όσο και για τους εκπαιδευτές, να χορογραφούν και να στηρίζουν τις τεχνικές τους σε μη ρεαλιστικές βάσεις. Όλα καλά μέχρι το σημείο που η ενασχόληση με μια από τις mainstream «πολεμικές τέχνες» δεν πουλάει αυτοάμυνα.
Ίσως ένας μαθητής κρητικών χορών – γρήγορος στα πόδια – με κάποια γνώση αυτοπροστασίας και αποφυγής – απόδρασης είναι περισσότερο καταρτισμένος στο να κρατήσει τον εαυτό του ασφαλή από πολλούς μαθητές πληθώρας σχολών «πολεμικών» τεχνών εκεί έξω.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, τα μαχητικά σπορ είναι πολύ ωραία ενασχόληση. Απέχουν όμως πολύ από την έννοια της αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας. Η εγκληματικότητα θα σε βρει δόλια και μάλλον θα είσαι μόνος. Ο δάσκαλός σου δε θα είναι εκεί. Αυτό που θα είναι εκεί, θα είναι μόνο ότι σου έμαθε να μπορείς να εκτελείς στο βαθμό που είσαι εκπαιδευμένος και πρόθυμος να το κάνεις.
Είναι ζόρι. Ζόρικη θα πρέπει να είναι και η προπόνηση σου.
Καλό θα είναι, η βία να μη σε βρει. Αν σε βρει, να την κοροϊδέψεις και να «στρίψεις».
Μπορεί κάποιος να σε θεωρήσει «κότα». Σε αυτό το σημείο να προσθέσω ότι οι κότες είναι ένα παρεξηγημένο είδος που πραγματικά κοιτάει την δουλειά του και αυτό του βγαίνει κατά βάση σε καλό. Ελεύθερες στη φύση μπορούν να ζήσουν για πέντε έως ένδεκα, ομολογουμένως όχι ιδιαίτερα περιπετειώδη, έτη. Με τη διαφορά ότι αν απειληθεί επιτίθεται αδυσώπητα με όλο της το είναι, χρησιμοποιώντας το ράμφος της κατευθείαν στα ζωτικά μέρη του αντιπάλου. Γι’ αυτό και οι κοκορομαχίες είναι τόσο βίαιες που κανείς δυσκολεύεται ακόμα και να παρακολουθήσει. Καλύτερα λοιπόν «κότα» παρά αφηγητής μιας ιστορίας μέσα από ένα νοσοκομείο.
Αν είναι αδύνατον να «στρίψεις», (το καλό που σου θέλω) κάνε κάτι Απλό, Άμεσο, αλλά οπωσδήποτε Αποτελεσματικό.
Το Combatives όπως το έχω εξασκήσει και αντιληφθεί τον τελευταίο περίπου ένα χρόνο κινείται στα πλαίσια της τελευταίας αρχής (Α-Α-Α). Έχει κερδίσει απόλυτα το ενδιαφέρον μου και το συστήνω σε όλους τους συνανθρώπους μου – με ή χωρίς πρότερη γνώση πολεμικών τεχνών.