Σε αυτό το άρθρο:
- Εισαγωγή
- Αυτοάμυνα
- Αθλητισμός
- Πολεμική τέχνη
Εισαγωγή
Τελικά Αυτοάμυνα, Αθλητισμό ή Τέχνη ασκούμε στο Combatives;
Και ποια η διαφορά;
Το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο;
Κι’ αν δεν είναι έτσι, γιατί τα βάζει ο κόσμος και τα τρία (αυτοάμυνα, αθλητισμό, πολεμικές τέχνες) στον ίδιο κουβά;
Συχνά σε συζητήσεις έχω ακούσει την κουβέντα:
«…εσύ σαν αθλητής που ασχολείσαι με πολεμικές τέχνες…»
Αμέσως καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος ή δεν ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ τις ιδιότητες ή δεν ΓΝΩΡΙΖΕΙ τις ιδιότητες ή δεν ξέρει να το ΕΚΦΡΑΣΕΙ σωστά… Όπως και να ’χει, θεωρώ ότι μια τελευταία φορά πρέπει τουλάχιστον να ξεχωρίσουμε την θέση μας (της κοινότητας του Combatives Group) απέναντι στο καθένα.
Αυτοάμυνα
Η αυτοάμυνα είναι η ΧΡΗΣΗ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ σε ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΜΥΝΗΣ, για να αντιμετωπιστεί μια ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΙΛΗ ή ΠΡΑΞΗ ΒΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑΣ ή ΠΡΟΣ ΤΡΙΤΟ ΑΒΟΗΘΗΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Η βία μπορεί να εφαρμοστεί ΕΙΤΕ ΕΝΟΠΛΑ ΕΙΤΕ ΑΟΠΛΑ.
Με απλά λόγια, η αυτοάμυνα είναι η απάντηση ΑΦΟΥ έχει ΗΔΗ ΕΚΔΗΛΩΘΕΙ Η ΒΙΑ και αποτελείται από όσα κάνουμε, για να σταματήσει η συνέχισή της.
Στην αυτοάμυνα, σημαντικές πτυχές είναι:
- η «ψυχική»,
- η «σωματική»
- η «νομική»
Σε κάθε περίπτωση, οι πιθανότητες επιτυχίας στην εφαρμογή της αυτοάμυνας, εξαρτώνται από πολλές και σύνθετες παραμέτρους, που από τη μία πλευρά σχετίζονται με τη ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ της ΑΠΕΙΛΗΣ και από την άλλη, με την ΨΥΧΙΚΗ και ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ του αμυνόμενου. Σε εξειδικευμένες σχολές και τάξεις όπου ασχολούνται με θέματα αυτοάμυνας, αυτή η σχέση συχνά ονομάζεται Σχέση Απειλής – Βίας. Αναφέρεται στην ΠΟΣΟΤΗΤΑ της ΒΙΑΣ που ασκείται, σε ΣΧΕΣΗ με τον ΒΑΘΜΟ της απειλής που ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ο ΑΜΥΝΟΜΕΝΟΣ. (Την σχέση Απειλής – Βίας που αναφέρουμε συνέχεια στις ομιλίες, στα σεμινάρια και στις προπονήσεις μας.)
Σε αυτές τις περιστάσεις, σημαντικό είναι να καλύπτεται και το θέμα της ΝΟΜΙΚΗΣ πτυχής της ΠΡΑΞΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ, ώστε ο αμυνόμενος – ασκούμενος, στην προσπάθειά του να ΑΠΕΜΠΛΑΚΕΙ, να μην παραβιάσει το νομικό πλαίσιο που θέτει η δικαιοσύνη, γινόμενος έτσι ο ίδιος ο θήτης.
Για εμάς στο Combatives Group, δεν νοείται να ισχυρίζεται κάποιος ότι διδάσκει αυτοάμυνα, χωρίς να γνωρίζει το νομικό πλαίσιο που αυτή στηρίζεται. Όσοι το κάνουν αυτό, είναι άσχετοι με την πραγματικότητα και πουλάνε επικίνδυνα φούμαρα.
Η κατά κόρον πρακτική που ακολουθούν οι αθλητικοί σύλλογοι «πολεμικών τεχνών», τείνει να είναι αυτή όπου ξαφνικά από το πουθενά, ο πολίτης βρίσκεται στην απόλυτα μειονεκτική θέση, να δέχεται επίθεση δίνοντας μάχη ζωής και θανάτου! Δηλαδή ο πολίτης έχει δεχτεί επίθεση ΕΞΑΠΙΝΗΣ με μπουνιά στο πρόσωπο και μάλιστα, συχνά ΕΝΟΠΛΗ επίθεση από ΕΝΕΔΡΑ!
Υπό αυτούς τους δυσμενείς όρους, ο «αμυνόμενος» πάντα «αναγκάζεται» (στις ασκήσεις της προπόνησης), να σακατέψει ή να σκοτώσει τον επιτιθέμενο, χωρίς να αναρωτηθεί κανείς:
«Πως έφτασαν σε αυτό το σημείο;»
«Δίοδος διαφυγής δεν υπήρχε;»
«Πρόληψη δεν υπήρχε;»
«Την προσοχή του, που την είχε;»
«Εμφανίσθηκε ο επιτιθέμενος με διακτινισμό από το πουθενά;»
Και σωρεία τέτοιων απλών ερωτήσεων κοινής λογικής…
Και καλά…, όλα αυτά, έγιναν!
Οι ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ των πράξεων τι έγιναν…;
Και τέλος τι…, έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!;
Στο θέμα της βίας που ασκεί σε ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ένας πολίτης – θύμα σε έναν θήτη, έχοντας μάθει ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ και ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ τεχνικές εφαρμογής, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα από τα βασικά στοιχεία της σύγκρουσης.
Το κατά ΠΟΣΟ το ΣΥΣΤΗΜΑ στο οποίο έχει ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ, τον ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ για αυτές τις τρείς πτυχές, με τρόπο που να πλησιάζει την «πραγματικότητα του δρόμου».(Και όχι την πραγματικότητα που πλάθει ο καθένας στο μυαλό του.)
Κατά κανόνα, οι Αθλητικοί Σύλλογοι που ασκούν Πολεμικές Τέχνες και Μαχητικά Αθλήματα, ΔΕΝ καλύπτουν αυτού του είδους την εκπαίδευση, λόγω της ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ τους προσέγγισης.
Γνωρίζω ότι είναι βαρετό να το επαναλαμβάνω, όμως έχω κάθε δικαίωμα να το κάνω μιας και εξακολουθώ να το βλέπω συνέχεια. Και να ’ταν μόνο αυτό; Κανένας σύλλογος ή σύστημα πολεμικής τέχνης ή μαχητικής άθλησης δεν ασκεί, ούτε προπονεί τους ΑΘΛΗΤΕΣ για την αντιμετώπιση ΠΟΛΛΩΝ ΑΟΠΛΩΝ ή και ΠΟΛΛΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΩΝ σε καταστάσεις δρόμου ή πεδίου μάχης. Και γιατί άλλωστε να το κάνουν; Αθλητές είναι! Αλλά το ερώτημα είναι «Γιατί κοροϊδεύουν τον κόσμο;» Και η απάντηση είναι, «ΕΠΕΙΔΗ ΜΠΟΡΟΥΝ!»
Όμως, για να παρέχει ένας σύλλογος ή σχολή αυτοάμυνας μια πιο πρακτικής μορφής αυτοάμυνα, πρέπει να καλλιεργεί ΑΚΡΙΒΩΣ αυτές τις τρείς πτυχές (ψυχική, σωματική και νομική). Και αυτό παρέχοντας κατάρτιση που ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ από την λογική της ΑΘΛΗΣΗΣ, βγάζοντας τον ασκούμενο από την νοοτροπία της ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ τεχνικών, όπως διδάσκεται σε Πολεμικές Τέχνες και Μαχητικά Αθλήματα. Κάνοντας αυτό, πρακτικά ο σύλλογος χάνει και την «αθλητική» του ιδιότητα, γινόμενος ένας χώρος απροσδιόριστος.
Υπάρχει βέβαια και η παρέα του ΜΜΑ, η οποία είναι μεν ΙΚΑΝΟΤΑΤΗ ΤΕΧΝΙΚΑ, αλλά δεν καλλιεργεί όσα χρειάζεται ο ΜΕΣΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ για ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ παρά μόνο την πτυχή της ΒΙΑΣ. Αυτή από μόνη της δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως ένα ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ, μιας και δεν προωθεί το ΣΥΝΟΛΟ ενός συστήματος που να μπορεί να εφαρμοστεί από το ευρύτερο κοινό ανεξαιρέτου ηλικίας, σωματότυπου και φυσικής κατάστασης.
Κατά κανόνα, η εφαρμογή των τεχνικών αυτοάμυνας ΠΡΕΠΕΙ να ακολουθεί μία ΑΠΛΟΠΟΙΗΜΕΝΗ μορφή, δημιουργώντας ταυτόχρονα τις ΣΥΝΘΗΚΕΣ που θα δώσουν στο θύμα την δυνατότητα άμεσης διαφυγής, μειώνοντας έτσι τον χρόνο που είναι εκτεθειμένο σε κίνδυνο.
Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχει προπονητικό περιβάλλον και ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ, που είναι εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ με την πεπατημένη και τα ΠΡΟΤΥΠΑ που γνωρίζει ο κόσμος ή ΘΕΩΡΕΙ ότι αποτελούν μορφή ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ.
Επιπλέον το ίδιο το σύστημα αυτοάμυνας θα πρέπει να έχει την ιδιότητα να μπορεί να ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ, για να ταιριάξει στον ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ των ασκούμενων, τα επαγγέλματα τους, τις ηλικίες, το φύλο και τη σωματική ικανότητα κ.ο.κ. του καθενός (δεν είμαστε όλοι ίδιοι).
Κοινώς δεν πρέπει να «καλουπώνει» τους πάντες στο σύστημα, αλλά ο ασκούμενος να ταιριάζει το σύστημα στον ΙΔΙΟ, λόγω των ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ και ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ που έχει ο κάθε άνθρωπος.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχουν και ΝΟΜΙΚΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ στην άσκηση της Αυτοάμυνας με όπλο. Ενώ σε ορισμένες χώρες τα πυροβόλα όπλα μπορούν να φέρονται ανοιχτά ή καλυμμένα για αυτοάμυνα, υπάρχουν ταυτόχρονα και αυστηροί νομικοί περιορισμοί, σχετικά με το ΠΟΙΟΣ μπορεί να ΚΑΤΕΧΕΙ όπλο και ΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ.
Μαχαίρια, ιδιαίτερα τα δίκοπα, αυτά με έλασμα και «υπερβολικά μεγάλα» (σηκώνει συζήτηση σε κάποιες χώρες) μπορεί επίσης να ελεγχθούν, καθώς και άλλα όπλα, όπως κλομπ, σπρέι πιπεριού και όπλα που παράγουν ισχυρό ηλεκτροσόκ. Παράδειγμα αυτού είναι η Ελλάδα.
Σημειώστε ότι υπάρχουν και άλλα είδη, που παρότι ΔΕΝ είναι βλαβερά, δυστυχώς ΔΕΝ είναι ΝΟΜΙΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΑ στον Έλληνα πολίτη. Όπως τα μη ζημιογόνα ανεξίτηλα σπρέι και ανεξίτηλης βαφής (ID-tag ή DNA-tag σπρέι – και τα δύο με βάση το νερό) όπου η χρήση του ΣΥΝΔΕΕΙ τον χρωματισμένο ύποπτο με τη σκηνή του εγκλήματος (αλλά ΔΕΝ τον αποτρέπουν ΟΥΤΕ τον σταματούν).
Βασική ΑΔΥΝΑΜΙΑ αυτών των όπλων αποτελεί το γεγονός ότι πρέπει το θύμα να έχει σχετικά ΜΙΚΡΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ έως και ΣΤΕΝΗ ΕΓΓΥΤΗΤΑ με τον δράστη. Αυτό όμως ΑΥΞΑΝΕΙ τους φυσικούς ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ τραυματισμού σε σύγκριση με πυροβόλα όπλα και Tazer, τα οποία εκτοξεύουν ηλεκτρόδια σε απόσταση.
Σωστά προπονητήρια και σχολές αυτοάμυνας που βρίσκονται σε χώρες που έχουν αυστηρή νομοθεσία σχετικά με τα όπλα, συνήθως διδάσκουν και την χρήση ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ως όπλα. Οι καλύτερες ακολουθούν σχεδόν ακριβώς την ΤΕΧΝΟΤΡΟΠΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ της ΑΟΠΛΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ στο θέμα αυτό. Όμως ΚΑΙ σε αυτή την κατηγορία όπλων, η ΜΙΚΡΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ή και ΣΤΕΝΗ ΕΓΓΥΤΗΤΑ, αυξάνει τους φυσικούς κινδύνους τραυματισμού.
Παρά τα προβλήματα κινδύνου που παρουσιάζει η ΕΓΓΥΤΗΤΑ, η κοινότητά του Combatives Group στηρίζεται στα ΝΟΜΙΜΑ αντικείμενα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΧΡΗΣΗΣ, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πρόσφορα όπλα για αυτοάμυνα.
Το Combatives πάντως όπως διδάσκεται και ασκείται από εμάς, σίγουρα δεν είναι άθλημα. Αυτό το έχουμε ξεκαθαρίσει πιστεύουμε επαρκώς σε πολλά άρθρα (διαβάστε Το Combatives ΔΕΝ είναι Άθλημα):
Έχοντας διαβάσει τουλάχιστον αυτά, νομίζουμε καταλαβαίνει κανείς αρκετά, το πώς βλέπουμε εμείς στο Combatives Group το θέμα του τίτλου. Καθίσταται λοιπόν ξεκάθαρο, ότι η Κοινότητά μας η οποία απαρτίζεται κυρίως από απλούς πολίτες, αντιλαμβάνεται, ασκεί και προωθεί το είδος ως ένα σύστημα Ασφάλειας, Αυτοπροστασίας και Αυτοάμυνας, με αυτή τη σειρά κλιμάκωσης.
Στη μεθοδολογία Combatives ανά τον κόσμο, όπως διδάσκεται σε σοβαρούς επαγγελματίες, όπως τα σώματα εθνικής ασφάλειας, η προσέγγιση είναι η ΙΔΙΑ, αλλά το πνεύμα της ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ, ο Στόχος και ο οπλισμός αλλάζουν.
Με βάση αυτή την οπτική γωνία, δυσκολευόμαστε να δούμε την σχέση της αυτοάμυνας με τον αθλητισμό και ειδικά τους αγώνες.
Δηλαδή τι; Προάγουν και ΑΓΩΝΕΣ αυτοάμυνας; Απουσία, αποφυγή, απόδραση, βωμολοχία, μπήξε μάτι, σκίσε αυτί, σκίσε στόμα, κλότσα γεννητικά, δάγκωσε στο ψαχνό, σπάσε κόκκαλα, μαχαιριές, πιστολιές κλπ;
Άλλο στοιχείο είναι η «ψυχική αυτοάμυνα», που είναι ουσιαστικά η δυνατότητα να εισαχθεί η σωστή νοοτροπία στην εκτέλεση της φυσικής πράξης της αυτοάμυνας. Κάτι που το Combatives Group έχει με το παραπάνω, μιας και κάθε συνεδρία μας την προωθεί έντονα.
Αυτό έρχεται σε ΑΝΤΙΘΕΣΗ με την πρακτική που ασκείται σε Αθλητικούς Συλλόγους Πολεμικών Τεχνών, Μαχητικά Αθλήματα και Μαθήματα Αυτοάμυνας, όπου εστιάζουν κυρίως στην ΦΥΣΙΚΗ πτυχή (αθλητική) της αυτοάμυνας (όταν εκείνος κάνει αυτό, εσύ κάνεις εκείνο κ.ο.κ.) παραμελώντας την βασικότερη ουσία του θέματος, αυτό της ΨΥΧΙΚΗΣ πτυχής. (Tην προώθηση και καλλιέργεια της ΠΡΟΘΕΣΗΣ ακραίας βίας με σκοπό την επιβίωση.)
Αυτές οι ελλείψεις συντελούν σε αυτό που εμείς στην κοινότητά μας θεωρούμε την ΕΛΛΕΙΨΗ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ. Η επιεικέστερη περιγραφή που μπορεί να δοθεί σε δασκάλους αυτού του είδους, είναι «ΑΝΙΔΕΟΙ».
Άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει τέτοιες καταστάσεις, αλλά είναι «ειδικοί» στην διδασκαλία τους.
Συχνά οι σχολές και οι σύλλογοι που διδάσκουν αυτοάμυνα, ΔΕΝ πιέζουν πολύ τους μαθητές τους, σε σημείο που να ΣΙΓΟΥΡΕΥΤΟΥΝ ότι είναι πραγματικά ΙΚΑΝΟΙ να χρησιμοποιήσουν τις δεξιότητές τους υπό συνθήκες ΑΚΡΑΙΑΣ πίεσης, απειλής και κινδύνου. Προτιμούν μάλλον να ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ τον κόσμο να τρέφει αυταπάτες, ενώ ταυτόχρονα τους «αρμέγουν».
Προφανώς δεν ενοχλούνται από το ΗΘΙΚΟ θέμα της ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ, αλλά καρπώνονται το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ όφελος της προώθησης της ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ.
Αυτό δημιουργεί μια σειρά προβλημάτων, που δεν ξεπερνιούνται υπό πραγματικές συνθήκες.
Η λύση σε αυτό είναι η ΑΣΚΗΣΗ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ, σχεδόν σε ΒΑΘΜΟ ΕΝΤΟΝΗΣ ΔΥΣΦΟΡΙΑΣ (με ελεγχόμενο τρόπο), δημιουργώντας έτσι ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΟ «ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ» και ΕΜΠΕΙΡΙΑ για τέτοιες καταστάσεις. Ταυτόχρονα, με την ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ των συνθηκών, η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ αυτών των συνθηκών πίεσης αποτελεί και μια μορφή ΑΠΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ.
Αυτή η διαδικασία κατάρτισης ακολουθείται από όλα τα επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση απειλής και κινδύνου (πιλότοι, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, σωματοφύλακες, πυροσβέστες κλπ.) και αποτελεί μια μορφή ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ, που στα αγγλικά ονομάζεται Operant conditioning (Συντελεστική εξάρτηση).
Σκοπός αυτού του είδους εκπαίδευσης είναι να ΔΟΚΙΜΑΣΤΟΥΝ οι άνθρωποι σε σημείο που θα ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ η όποια ΑΔΥΝΑΜΙΑ, ώστε να μπορεί να ΔΙΟΡΘΩΘΕΙ.
Οι σχολές αυτοάμυνας που ακολουθούν αυτή την μεθοδολογία κατάρτισης, το ονομάζουν Ρεαλιστική Αυτοάμυνα.
Combatives – Eddie vs Everyone #1
Εάν κάνουμε το λάθος να ειδικευτούμε ΜΟΝΟ στις ΦΥΣΙΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ενός συστήματος μάχης σώμα με σώμα, αλλά δεν καλλιεργούμε την «ΨΥΧΙΚΗ ΠΥΓΜΗ» (την ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ της ακραίας επιθετικότητας) και ΕΠΙΜΟΝΗ (τα ΨΥΧΙΚΑ αποθέματα) για να τις εκτελέσουμε, ειδικά κάτω από πίεση, απλά…
δεν θα είμαστε σε θέση να εκτελέσουμε.
Combatives – Eddie vs Everyone #2
Για αυτόν το λόγο στο Combatives κρατάμε υπόψη πάντα τη ρύση.
«Μάχεσαι όπως προπονείσαι!!» – Στρατηγός Τζορτζ Πάττον
Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι τα ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΑ των Αθλητικών Συλλόγων Πολεμικών Τεχνών και των περισσότερων Μαχητικών Αθλημάτων, δεν μιμούνται τα στάδια της ΠΡΟ-ΣΥΜΠΛΟΚΗΣ και κατόπιν το ΣΤΡΕΣ και την ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ που μας κατακλύζουν ΑΥΤΟΜΑΤΑ, κατά τη διάρκεια μιας ΑΓΡΙΑΣ και ΑΧΑΛΙΝΩΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ.
Εδώ λοιπόν είναι που έρχεται ο «θωρακισμένος αντίπαλος» να βοηθήσει την κατάσταση, διότι υπάρχει μια ΕΝΤΟΝΗ ΑΝΑΓΚΗ να είμαστε σε θέση να προκαλέσουμε την κατάλληλη «μαχητική/πολεμική νοοτροπία» αν είναι να έχουμε μια ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ μιας δυνητικά άγριας συμπλοκής μέχρι και θανατηφόρας επίθεσης.
Αυτή η μαχητική/πολεμική νοοτροπία είναι η δυνατότητα να ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στην ΕΠΙΤΥΧΗ ΕΚΒΑΣΗ μιας επικίνδυνης κατάστασης με μέτρο μέχρι και τον κίνδυνο κατά της ζωής. Και το δεύτερο, ΧΩΡΙΣ να προβληματιζόμαστε με τις ΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ, ακόμη και αν αποδειχθεί μοιραίο στην αποκλειστική επιδίωξη του επιθυμητού αποτελέσματος.
Αν έχουμε κάνει όσα διδαχθήκαμε στα ΠΡΩΤΑ κιόλας μαθήματα του Combatives Group και ακολουθήσουμε τα πρωτόκολλα μας, έχουμε και το «υψηλό έδαφος» ηθικά, πράττοντας με μέτρο και συνέπεια. Και εφόσον μπορούμε να τα ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ στον ανακριτή, την δικαιοσύνη την αφήνουμε στους εισαγγελείς και δικαστές (Άλλο ένα τεράστιο κεφάλαιο που κανένας άλλος δεν καλύπτει και πιστέψτε με, θέλει και ενημέρωση και εκπαίδευση. Η βία δεν είναι παιχνίδι διότι εύκολα καταλήγει κανείς τραυματίας, σακάτης ή νεκρός).
Η δυνατότητα τέτοιας ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ δεν είναι ΟΥΤΕ αυτόματη, ΟΥΤΕ έμφυτη. ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΤΑΙ όμως σε κάθε ψυχικά και σωματικά εξαντλητική προπόνηση σε ρεαλιστικές συνθήκες και σε κάθε επαφή με τον Eddie.
Στην Αυτοάμυνα είναι το ΑΙΣΘΗΜΑ της ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ που αποτελεί πολύ ισχυρό ΚΙΝΗΤΡΟ. Είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί, ότι θα έχει κάποιος την ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΤΟΧΗ και τη ΣΩΣΤΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ, ώστε να βγει ζωντανός από μια επίθεση από έναν ή περισσότερους άοπλους ή ένοπλους επιτιθέμενους. Άλλο ένα θέμα που κανένας Αθλητικός Σύλλογος Πολεμικών Τεχνών ή Μαχητικών Αθλημάτων δεν καλύπτει.
Αθλητισμός
Αθλητισμός ή αλλιώς σπορ, είναι όλες οι μορφές, συνήθως ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ σωματικής δραστηριότητας, μέσω περιστασιακής ή οργανωμένης συμμετοχής.
Έχουν στόχο να ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ, να ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΝ ή να ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΝ τη ΣΩΜΑΤΙΚΗ ικανότητα και τις δεξιότητες ενός ανθρώπου, παρέχοντας παράλληλα την απόλαυση στους συμμετέχοντες και σε ορισμένες περιπτώσεις, διασκέδαση για τους θεατές.
Συνήθως ο διαγωνισμός ή το παιχνίδι είναι μεταξύ δύο ατόμων ή ομάδων, στο οποίο ο καθένας προσπαθεί να ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ τον άλλο, ενώ στην λήξη του προκαθορισμένου χρόνου, υπάρχει συνήθως ένας νικητής και ένας ηττημένος. Σε μερικά αθλήματα υπάρχει και η δυνατότητα ισοπαλίας.
Ένας αριθμός τέτοιων διαγωνισμών μπορούν να οργανωθούν σε ένα τουρνουά που παράγει έναν πρωταθλητή. Πολλές αθλητικές ομοσπονδίες πραγματοποιούν ετήσιο πρωτάθλημα, με την οργάνωση παιχνιδιών όπου στο τέλος μίας αθλητικής σεζόν, αναδεικνύουν έναν πρωταθλητή.
Τα αθλήματα συνήθως διέπονται από ένα ΣΥΝΟΛΟ ΚΑΝΟΝΩΝ ή ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ, τα οποία χρησιμεύουν για την εξασφάλιση ΘΕΜΙΤΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ και επιτρέπουν τη συνεπή ανάδειξη του νικητή.
Η νίκη μπορεί να καθορίζεται από τα ΦΥΣΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Μπορεί επίσης να καθοριστεί από τους διαιτητές, οι οποίοι μετρούν βάσει στοιχείων της αθλητικής ΑΠΟΔΟΣΗΣ (σημεία, βαθμούς κτλ.), τα οποία όμως μπορεί να συμπεριλαμβάνουν αντικειμενικά (ή και υποκειμενικά) μέτρα, όπως τις ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ (π.χ. ενός Kata) ή της ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ.
Πολεμική Τέχνη
Οι Πολεμικές Τέχνες αποτελούνται από παραδόσεις και κωδικοποιημένα συστήματα πρακτικών μάχης, τα οποία εφαρμόζονταν σε στρατιωτική δράση (στον πόλεμο). Άλλωστε, ποίος άλλος λόγος υπάρχει να ονομάζονται «Πολεμικές»;
Ο πόλεμος όπως γνωρίζουμε (μέχρι την έλευση του ηλεκτρονικού πολέμου) διεξαγόταν σε επίπεδο ομάδας, λόχου, κτλ., πάντα με ΟΠΛΑ και γενικά ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΟΝΕΣ.
Και εδώ γεννιέται το ερώτημα:
«Κατά ποία έννοια λοιπόν οι «Πολεμικές Τέχνες» οι οποίες υπάγονται κατά κανόνα στο Υπουργείο Παιδείας υπό την αιγίδα της Γ.Γ. Αθλητισμού (ομοσπονδίες, σύλλογοι, αθλητές κλπ.), είναι Πολεμικές;»
Αν και ο όρος Πολεμικές Τέχνες συνδέεται κατά κόρον με τις μεσαιωνικές Μαχητικές Τέχνες της ανατολικής Ασίας, ήδη από το 1550, ο όρος αρχικά αναφερόταν στα συστήματα μάχης της Ευρώπης. Ο όρος «Πολεμικές Τέχνες» προέρχεται από τη λατινική και σημαίνει « η τέχνη του Άρη» (Arts of Mars, εξού και Martial Arts – Πολεμικές Τέχνες), του Ελληνικού και Ρωμαϊκού θεού του πολέμου. Ορισμένοι συγγραφείς επαγγελματίες και ασκούμενοι (η κοινότητα μας ανάμεσά τους), υποστηρίζουν ότι στις μέρες μας η «Μαχητική Άθληση» θα ήταν πιο κατάλληλος ορισμός, βάσει του ότι οι περισσότερες λεγόμενες «πολεμικές τέχνες», δεν ήταν ποτέ «πολεμικές». Τουλάχιστον με την έννοια ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, ούτε χρησιμοποιούνται στον πόλεμο, ούτε δημιουργήθηκαν από πολεμιστές ή επαγγελματίες που ασχολούνται καθημερινά με την βία (με εξαίρεση το παραδοσιακό Ιαπωνικό Τζού Τζούτσου και ελάχιστα άλλα).
Από τους βασικότερους κανόνες του κάθε ανθρώπου που ασχολείται επαγγελματικά με τη βία, είναι αυτός ο οποίος του επιβάλλει η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ. Δηλαδή σε συνθήκες κινδύνου, να ΟΠΛΙΣΤΕΙ και να ανταποδώσει με ισάξιο ή μεγαλύτερο μέγεθος βίας, μέχρι την παύση της βίας ή και τον θάνατο του επιτιθέμενου (Όλα μέσα στα πλαίσια που προβλέπει ο νόμος).
Εκτός από τις χώρες που επιτρέπουν την οπλοφορία στον απλό πολίτη (όχι η Ελλάδα παρά μόνο σε συγκριτικά ελάχιστους), οι μόνοι που μπορούν ΝΟΜΙΜΑ να φέρουν όπλο, είναι η αστυνομία και ο στρατός. Αυτό σημαίνει και πρακτικά, ότι κανένας κοινός πολίτης την ώρα της ανάγκης δεν ασκεί ούτε Αθλητισμό, ούτε Πολεμική Τέχνη, αλλά Αυτοάμυνα.
Συνεπώς, αυτό που χρειάζεται είναι να καταρτιστεί σε αυτή, χωρίς να αυταπατάται με εξωπραγματικές ιδέες, σέξι ορολογίες και μυστικιστικά προπετάσματα.
