Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό από το να γνωρίζει κανείς κάτι σε βάθος.
Προφανώς, για να το πετύχει κάποιος/α αυτό υπάρχουν δύο τρόποι:
Ο πρώτος είναι να αφιερώσει πολύ χρόνο στην εξάσκηση μίας τέχνης τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο και με τη πάροδο των ετών να τα κάνει κτήμα του. Τότε, θα μπορεί να εφαρμόσει με άνεση όλα όσα έμαθε όλα αυτά τα χρόνια σε οποιαδήποτε κατάσταση.
Από την άλλη μεριά, ο άλλος δρόμος είναι πιο απλός, πιο σύντομος αλλά σε καμία περίπτωση πιο ρηχός. Μπορεί κανείς να μάθει λίγα πράγματα αλλά να τα γνωρίζει τόσο καλά και σε τέτοιο βάθος, ώστε να μπορεί να τα εφαρμόσει επίσης σε οποιαδήποτε κατάσταση.
Για να εκφράσω την άποψή μου για το τι είναι καλύτερο, θα παραθέσω στην αρχή κάποιες προσωπικές παρατηρήσεις.
Όντας τα τελευταία χρόνια καθηγητής Μαθηματικών, σε ανώτερη αλλά και σε ανώτατη εκπαίδευση παρατήρησα το εξής:
μαθητές και φοιτητές, όταν αντιμετώπιζαν ένα μαθηματικό πρόβλημα καινούργιο ή υψηλής δυσκολίας συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο. Περίπου το 80% γράφει ξανά ότι βασικές γνώσεις έχει και αν αυτές εφαρμόζονται έχει καλώς, αλλιώς επιστροφή στο σπίτι με χαμηλές βαθμολογίες.
Το άλλο περίπου 15% των ατόμων, μπορεί να είχε μάθει ένα σωρό έννοιες και ορισμούς, ή δύσκολες μεθοδολογίες επίλυσης ασκήσεων τις οποίες όμως δεν μπορούσαν να τις εφαρμόσουν όχι γιατί δεν τις είχανε κατανοήσει αλλά γιατί λόγω του άγχους και της πίεσης του χρόνου το μυαλό και η σκέψη τους είχε θολώσει, χωρίς να μπορούν τελικά να επιλύσουν το πρόβλημα. Αυτό το 15% τα πήγαινε τελικά χειρότερα από το προαναφερθέν 80%.
Υπάρχει φυσικά πάντοτε ένα 5%, μέσα σε ένα οποιοδήποτε δείγμα, το οποίο τα πηγαίνει εξαιρετικά ανεξαρτήτου δυσκολίας ενός προβλήματος. Με άλλα λόγια, ο κύριος όγκος των μαθητών και των φοιτητών, μη γνωρίζοντας τι να κάνουν αλλά και λόγω πίεσης χρόνου, επέστρεφαν στις βασικές τους γνώσεις. Είναι εκείνες οι γνώσεις που τις κατέχουμε και λόγω αυτού του γεγονότος μας προσδίδεται σιγουριά στο να μπορούμε να τις εφαρμόσουμε.
Και ο λόγος είναι απλός:
Είναι εκείνες οι μέθοδοι που έχουμε εφαρμόσει τις περισσότερες φορές.
Στη Ψυχολογία αυτό ονομάζεται γνωστική μεροληψία και σας πληροφορώ ότι όλοι μας δρούμε βάσει των μεροληψιών μας. Οι άνθρωποι τείνουν να προσαρμόζουν τις καταστάσεις στις γνώσεις τους και όχι τις γνώσεις τους στις καταστάσεις. Είναι κάτι το οποίο συμβαίνει σχεδόν αυτόματα!
Όπως καταλαβαίνετε, ο παραλληλισμός με τη «τέχνη» που ασκούμε είναι προφανής. Χτίζουμε μία σειρά τεχνικών πάνω σε κάποιες βασικές αρχές – γνώσεις η οποίες παραμένουν αναλλοίωτες καθ όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Ακόμα και οι πιο προχωρημένοι ασκούμενοι σε συνθήκες υψηλής πίεσης και έντασης εφαρμόζουν τα βασικά του combatives, απλώς με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Αυτό δεν οφείλεται σε κάποιο έμφυτο ταλέντο αλλά στο μεγάλους αριθμούς των επαναλήψεων που έχουν εκτέλεση. Άρα, και σε αυτή τη περίπτωση όπου το πρόβλημα δεν είναι μαθηματικό αλλά βίας όλοι επιστρέφουν στις βασικές αλλά σίγουρες γνώσεις. Το πώς τελικά όλα τα πράγματα καταλήγουν να είναι τα ίδια είναι πραγματικά αποστομωτικό.
Ο λόγος που τα γράφω λοιπόν όλα αυτά είναι πολύ ξεκάθαρος.
Η απλότητα και το βάθος του combatives ωθεί τον ασκούμενο του στο να δημιουργήσει αντίστοιχες «μεροληψίες» για επικίνδυνες καταστάσεις με υψηλές πιθανότητες συμπλοκής. Η μεθοδολογία του είναι απλή και απόλυτη.
Όπως θα πρέπει να είναι κάθε ολοκληρωμένη αλλά και ολοκληρωτική πολεμική τέχνη. Το δόγμα του, πολύ συγκεκριμένο: μάθε ένα συγκεκριμένο αριθμό τεχνικών, όχι πολύ μεγάλο, και γίνε εξαιρετικός σε αυτές. Όλες είναι κατασκευασμένες να λειτουργούν αποτελεσματικά κάτω από έντονη πίεση και άγχος και είναι εξαιρετικά απλές στη λειτουργία. Οι αρχές πάνω στις οποίες πατάνε είναι πολύ συγκεκριμένες και αναλλοίωτες.
Όταν νιώθω να απειλούμαι το επίπεδο της σκέψης μου γίνεται πρωτόγονο. Δεν μπορώ να κάνω δύσκολες σκέψεις, άρα και το σώμα μου δεν μπορεί να κάνει πολύπλοκες κινήσεις. Χρειάζομαι κάτι να το γνωρίζω καλά και να λειτουργεί πάντοτε και με αμεσότητα.
Όπως λοιπόν οι μαθητές και οι φοιτητές αναπαράγουν αυτά που γνωρίζουν καλύτερα, τα οποία είναι συνήθως λίγα, είναι βέβαιο ότι και εγώ σε μία δύσκολη στιγμή θα προσπαθήσω να λύσω το πρόβλημα εφαρμόζοντας τα βασικά με βαρβαρότητα.
Η διαφορά έγκειται στο ότι αν ένας μαθητής δεν τα πάει καλά σε ένα διαγώνισμα δεν χάθηκε ο κόσμος, ενώ σε μία βιαιοπραγία στο δρόμο μπορεί όντως να χαθεί. Για αυτό, εμείς οφείλουμε να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι. Τόσο για τους εαυτούς μας, αλλά τόσο και για τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Μας χρειάζονται και τους/τις χρειαζόμαστε. Συνεπώς, οφείλουμε να γυρίσουμε στο τέλος της ημέρας στο σπίτι μας, σώοι και ασφαλείς.