Πολλές φορές μιλώντας με ανθρώπους που τυχαίνει να γνωρίσω και μάθουν ότι ασχολούμαι με την αυτοάμυνα, με ρωτούν με απορία τι ακριβώς κάνω.
Είναι κάτι σαν πολεμική τέχνη;
Κατεβαίνουμε σε αγώνες;
Παλεύουμε;
Τι ακριβώς είναι το Combatives;
Δεν έχουν ξανακούσει για αυτό και τους εξάπτει το ενδιαφέρον.
Τι είναι
Τους εξηγώ λοιπόν πως το Combatives είναι ένα σύστημα αυτοάμυνας, πράγμα που σημαίνει ότι βοηθάει τον ασκούμενο σε αυτό να σώζει τη ζωή του όταν αυτή κινδυνεύει από επίδοξους θηρευτές και να επιστρέφει στο σπίτι του σώος και αβλαβής. Δεν είναι άθλημα, δεν είναι «πολεμική τέχνη» (όπως έχουν καταλήξει πολλές από αυτές να είναι σήμερα) και δεν γίνονται αγώνες σε σχέση με αυτό. Διότι υπάρχουν στο συγκεκριμένο σύστημα και τεχνικές που μπορεί να είναι από επικίνδυνες ως και θανατηφόρες, που σκοπό έχουν να σώσουν τη σωματική μας ακεραιότητα και τη ζωή μας όταν αυτή βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο. Εδώ δεν υπάρχουν πόντοι, δεν υπάρχουν διαιτητές, κανείς δεν σταματάει τη μάχη όταν αυτή ξεκινήσει. Μπορεί εκείνος που θέλει να σου κάνει κακό να χρησιμοποιήσει κάθε τρόπο όσο «αντιαθλητικός» κι’ αν είναι για να πετύχει τον σκοπό του. Κανείς δεν πρόκειται να τον σταματήσει. Κανείς δεν πρόκειται να μπει στη μέση. Ο μόνος που μπορεί να το κάνει είσαι μόνο εσύ!
Τώρα το ενδιαφέρον όσων με ακούν μεγαλώνει και τα μάτια τους ανοίγουν διάπλατα.
Οι καιροί έχουν γίνει πολύ επικίνδυνοι, η βία έχει αυξηθεί κατακόρυφα και όλοι, λίγο πολύ, έχουμε γίνει μάρτυρες κάποιου «άσχημου» περιστατικού. «Για πες παρακάτω», μου λένε γεμάτοι απορία.
Η ειδεχθή διαφορά
Τώρα είναι η ώρα που τους πληροφορώ για το μέρος του Combatives που προηγείται της αυτοάμυνας, που δεν το έχω συναντήσει σε άλλο σύστημα, και που ήταν αυτό που αρχικά είχε τραβήξει τη δική μου προσοχή. Το μέρος αυτό ονομάζεται αυτοπροστασία και είναι υψίστης σημασίας.
Αυτοπροστασία σημαίνει έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά –τις αισθήσεις μου εν γένει– ώστε να εισπράττω συνεχώς την μεταβαλλόμενη πραγματικότητα γύρω μου. Το περιστατικό βίας, όπως όλα τα πράγματα, δεν εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά. Γεννιέται και σιγά σιγά, όσο περνάει η ώρα, κλιμακώνεται μέχρι να φτάσει στο σημείο της κορύφωσης όπου θα πραγματοποιηθεί η έκρηξη της βίας. Εμείς οφείλουμε, ασκώντας την αυτοπροστασία, να αντιλαμβανόμαστε οτιδήποτε παράξενο ή διαφορετικό συμβαίνει σε σχέση με πριν, που τραβάει την προσοχή μας, να παρακολουθήσουμε την πορεία του κι αν κρίνουμε ότι τα πράγματα είναι επικίνδυνα να φύγουμε από το συγκεκριμένο μέρος. Η καλύτερη αυτοάμυνα και η πιο ασφαλής είναι όταν ξεσπάσει η βία να μη βρίσκεσαι εκεί.
Τι βλέπω τον κόσμο να κάνει
Άτομα που βλέπω να προχωράνε στον δρόμο, να μπαίνουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς και ν’ ανεβοκατεβαίνουν σε κτήρια με ακουστικά στα αυτιά θέτουν τον εαυτό τους σε μεγάλο κίνδυνο. Δεν εισπράττουν τους ήχους από το περιβάλλον που θα μπορούσαν να τους προειδοποιήσουν ότι κάτι πολύ άσχημο πρόκειται να συμβεί (π.χ. ένα αυτοκίνητο από πίσω τους που κορνάρει για να μη τους πατήσει). Το ίδιο συμβαίνει και όταν κυκλοφορούμε έξω και είμαστε απορροφημένοι κι απασχολημένοι με τα προβλήματα και τις σκέψεις μας. Και πάλι δεν παρακολουθούμε τι συμβαίνει γύρω μας ούτως ώστε να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τον οποιονδήποτε επερχόμενο κίνδυνο.
Αυτοπροστασία ακόμα σημαίνει να μην πηγαίνεις κάπου που βλέπεις ή αισθάνεσαι ότι «βρομάει μπαρούτι». Π.χ. είναι νύχτα, ένας δρόμος είναι έρημος και σκοτεινός κι από εκεί θέλει να περάσει μία κοπέλα, μη λαμβάνοντας επίσης υπόψιν της ότι στο βάθος του δρόμου αυτού βρίσκονται δύο νεαροί που φωνάζουν και καρφώνουν τα μάτια τους πάνω της και γενικώς συμπεριφέρονται περίεργα. Το καλύτερο θα ήταν να φύγει από εκεί και να περάσει από έναν άλλο δρόμο για να φτάσει στον προορισμό της.
Πότε είμαστε σε κατάσταση αυτοάμυνας
Η αυτοάμυνα ακολουθεί την αυτοπροστασία εάν έχουμε κάνει κάποιο λάθος και έχουμε πιαστεί στον ύπνο.
Τότε, αρχικώς, προσπαθούμε να αποκλιμακώσουμε λεκτικά την κατάσταση, με ήπιο και ευγενικό τόνο στη φωνή μας και με στάση σώματος που δεν δείχνει επιθετικότητα. Μιλάμε στον επιτιθέμενο προσπαθώντας να κατευνάσουμε τη διάθεσή του λέγοντας ότι δεν θέλουμε να τσακωθούμε, ότι τον καταλαβαίνουμε αν κάτι άσχημο του έχει συμβεί, πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και πως το μόνο που θέλουμε είναι να πάμε και οι δύο ήσυχα στον προορισμό μας. Εάν η ένταση από την άλλη μεριά συνεχίζει να κορυφώνεται εμείς, παρόλο που εξακολουθούμε εξωτερικώς να κάνουμε τα ίδια, εσωτερικώς προετοιμαζόμαστε και «στήνουμε» το παιχνίδι ώστε να αμυνθούμε με μεγάλη αποτελεσματικότητα. Όταν πια ο επιτιθέμενος έχει φτάσει σε υψηλό επίπεδο θυμού και συγκεκριμένο σημείο απόστασης από εμάς, τότε ενεργοποιείται είτε η σωματική, είτε η λεκτική «σκανδάλη» –είτε και οι δύο– που μας απασφαλίζει και που πυροδοτεί την επιθετική μας αυτοάμυνα. Στο σημείο αυτό χρησιμοποιούμε χτυπήματα και κινήσεις που είναι Απλές, Άμεσες και κυρίως Αποτελεσματικές (δεν χωράνε εδώ περίτεχνα κόλπα ούτε φαντεζί κινήσεις εντυπωσιασμού), η όλη δράση μας είναι Απλή, Βάρβαρη, Γρήγορη και Ολοκληρωτική και σταματάει μόνον όταν αυτός που επιβουλεύεται τη σωματική μας ακεραιότητα έχει καταστεί ανίκανος να συνεχίσει την επίθεσή του ή απρόθυμος.
Εγωισμός ίσον μηδέν μάθηση
Εγωισμοί δεν χωράνε στο Combatives. Επιδεικνύουμε τόση βία όση είναι απολύτως απαραίτητη μόνο για να σώσουμε τη ζωή μας. Καυγάδες για ασήμαντους λόγους και για το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» δεν μας αφορούν. Μπορούμε να πούμε στον άλλον «ναι, έχεις δίκιο, κανένα πρόβλημα» και να συνεχίσουμε την πορεία μας.
Δεν θέλουμε να αποδείξουμε τίποτα και σε κανέναν. Μόνο όταν πραγματικά κινδυνεύουμε, τότε αντιδρούμε. Επίσης, η εξάσκηση στο Combatives κατευνάζει την ενδογενή επιθετικότητα, που πιθανόν κάποιος έχει, ενώ από την άλλη δημιουργεί μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, εξωστρέφεια και ικανότητα να υπερασπίσει τον εαυτό του και το δίκιο του όποιος είναι ανασφαλής και φοβισμένος. Και όχι μόνον σε θέματα σωματικής μάχης αλλά σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας.
Η συνέχεια στην αίθουσα άσκησης…