Η πραγματική και προσποιητή μάχη υπάρχει στην φύση εκατομμύρια χρόνια, το ζωικό βασίλειο είναι γεμάτο τέτοια παραδείγματα. Ο άνθρωπος ακλούθησε ακριβώς αυτό το μοτίβο και ας πιστεύει ότι δεν είναι έτσι.
Είναι όμως καλό να μπλέκονται;
Η Φυσική Μάχη υπό μια μορφή ή την άλλη, υπήρξε μέρος της ανθρώπινης κατάστασης σε όλη την εξέλιξή του. Μπορεί να φαινόταν τόσο απλή όσο η αρπαγή ενός κλαριού ή βράχου για να το χρησιμοποιήσει πάνω στον αντίπαλό του. (Κάτι που εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα σήμερα σε ορισμένες συνθήκες.) Μπορεί να είναι τόσο σύνθετο όσο να εκτελεί κανείς τεχνικές που μοιάζουν περισσότερο με ενόργανη γυμναστική παρά μάχη.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να κατατάσσουν τη φυσική μάχη ως ένα είδος ή στυλ Πολεμικής Τέχνης σε μορφή άνδρα-προς-άνδρα, στήθος-με-στήθος. Κάτι το οποίο έχει μακρόχρονη κληρονομιά που συνδέεται με συγκεκριμένη κουλτούρα, που εξασκήθηκε, εξελίχθηκε και τελειοποιήθηκε στην πάροδο μερικών χιλιάδων ετών (κάτι που δεν υφίσταται παρά σε ελάχισται είδη και σίγουρα όχι σε χιλιάδες χρόνια).
Ο μέσος άνθρωπος έχει δει τις ταινίες που απεικονίζουν ιστορικά ή φανταστικά γεγονότα των αρχαίων ή φεουδαρχικών εποχών, είτε τις Ευρώπης είτε της Ασίας. Συνήθως οι μάχες στο ευρωπαϊκό πλαίσιο απεικονίζεται ως ένοπλες και στο ασιατικό ως ένοπλες και άοπλες (στη πραγματικότητα ο πόλεμος ήταν, είναι και θα παραμείνει ένοπλος).
Η κινηματογραφική βιομηχανία έχει σε μεγάλο βαθμό και, συχνά παραπλανητικά, σχηματίσει τις απόψεις των ανθρώπων που έχουν δει τέτοιες ταινίες. Όμως, επειδή οι άνθρωποι τείνουν να ανταποκρίνονται καλύτερα σε μια κινηματογραφική ταινία και όχι ένα βιβλίο ιστορίας, η ιστορία της άοπλης και ένοπλης μάχης έχει από πολλές απόψεις αναδιαμορφωθεί για τους σκοπούς της ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ.
Όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν ποικίλες ΣΚΕΨΕΙΣ όπως υπάρχουν και ΑΠΟΨΕΙΣ που εκφράζονται πάνω σε αυτές τις σκέψεις. Πίσω από τη διαδικασία της σκέψης και της έκφρασης αυτής, βρίσκεται και η ΑΝΤΙΛΗΨΗ τους για αυτό που πιστεύουν ότι είναι αλήθεια, πάντα από τη δική τους άποψη.
Συνήθως αυτή η ΑΠΟΨΗ (οι πεποιθήσεις τους), διαμορφώνεται από τις ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ που έχουν κατά το χρόνο της δημιουργίας της αντίληψης που κατέχουν. Πρόκειται για μια φυσική διαδικασία, όπως θα περίμενε κανείς να είναι, δεδομένου ότι είναι αυτή στην οποία όλη η ανθρωπότητα βασίζει τις αντιλήψεις της. Γι’ αυτό λέμε…
Η αντίληψη των ανθρώπων ίσον την πραγματικότητα τους.
Οι άνθρωποι είναι ΕΥΕΠΗΡΕΑΣΤΟΙ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Και αυτό ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ από το πόσο οι ΑΠΟΨΕΙς τους μπορούν να ΑΛΛΑΞΟΥΝ με βάση τις ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ που δίδονται ή «τρέφονται» (Αν κρίνουμε από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς…). Οι ερωτήσεις που πρέπει να γίνουν ΠΡΙΝ διατυπώσει κανείς τη γνώμη του είναι αρκετές, αλλά ίσως οι δύο σημαντικότερες είναι…
«Ποια είναι η πηγή των πληροφοριών μου;»
και
«Πόσες από αυτές είναι αλήθεια;»
Ξετυλίγοντας αυτό το νήμα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα αν αυτό που μας «τρέφουν» είναι είτε ΑΛΗΘΕΙΣ ή ΨΕΥΔΕΙΣ.
Ένα από τα ενδιαφέροντά μου είναι η ιστορία, ειδικά η Γεωπολιτική Ιστορία, άλλο, η Ιστορία της Τέχνης του Πολέμου για πεδίο μάχης και όχι τόσο της σημερινής Πολεμικής Τέχνης όπως την αντιλαμβάνεται κανείς ανίδεος της ιστορίας της. Δεδομένο ότι το combatives.gr αποτελεί ιστότοπο αφιερωμένο στη πραγματική μάχη σώμα-με-σώμα, είναι η σύγκριση μεταξύ της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ και της ΠΡΟΣΠΟΙΗΤΗΣ άοπλης και ένοπλης μάχης που θα συζητήσω εδώ.
Πόσο διαφορετικά είναι;
Μια αληθινή μάχη για επιβίωση δεν είναι σχεδόν ποτέ αυτό που απεικονίζεται σε ταινίες, εκτός και αν ο σκηνοθέτης θέλει μια βαρετή σκηνή. Είναι γνωστό το γεγονός ότι οι χορογράφοι σκηνών μάχης λαμβάνουν εντολή από τους σκηνοθέτες να κάνουν τις φυσικές κινήσεις ΕΜΦΑΤΙΚΕΣ και ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ (BIG techniques).
Ο λόγος για αυτό είναι ότι προσθέτουν στο ΟΠΤΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ και κάνει τη σκηνή να φαίνεται πιο ενδιαφέρον. Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ με την οποία οι περισσότερες από αυτές καταγράφονται είναι επίσης ένα τεχνικό ζήτημα, όπως είναι η συρραφή σκηνών για να δείξουν διαφορετικές και οπτικά ενδιαφέρουσες γωνίες.
Όλες αυτές οι ΛΕΠΤΕΣ και ΣΥΝΘΕΤΕΣ τεχνικές χρησιμοποιούνται για να γίνει μια σκηνή συναρπαστική για τον θεατή. Προφανώς πείθουν πολλούς οτι είναι εφικτές στη πραγματικότητα.
Σε αντίθεση με αυτό, η πραγματικότητα μιας φυσικής σύγκρουσης στο πεδίο της μάχης είναι συχνά περισσότερο μια «πεζή» και συχνά ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΣ και ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ υπόθεση. Γροθιά, κλοτσιά, αρπαγή, πάλη, αγκωνιά, όλα μοιάζουν ίδια ΟΡΘΙΟΙ ή στο ΕΔΑΦΟΣ (αν τύχει να καταλήξει εκεί), μείον την ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΕΧΝΙΚΗ ΑΡΤΙΟΤΗΤΑ και ΧΑΡΗ. Αυτή είναι μια μάλλον απλοϊκή εξήγηση, αλλά είναι επίσης πιο κοντά στην αλήθεια της πραγματικής άοπλης μάχης σώμα-με-σώμα.
Πρέπει κανείς να έχει αφιερώσει πολλά χρόνια και να έχει πραγματική εμπειρία με βαριά επαφή για να μείνει πιστός στην τεχνική αρτιότητα στην οποία έχει γαλουχηθεί. Συστήματα βαριάς άθλησης όπως πυγμαχία, πάλη, τζούντο, κικ μποξ, μούι ται, ΜΜΑ και όμοιά τους προσφέρουν τεχνικές γνώσεις και ικανότητες συμπλοκής. Όμως, ακόμη και αυτά δεν έχουν σχέση με καταστάσεις που η εξαπάτηση, ο αιφνηδιασμός, οι πολλοί αντίπαλοι, το όπλο και άλλα απρόβλεπτα έχουν πρωταρχικό ρόλο.
Ακόμα και ένας τσακωμός στον δρόμο μεταξύ πολιτών, δεν είναι σχεδόν ποτέ αυτό που βλέπουμε στην οθόνη. Αυτό που είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον, είναι ότι αν είμαστε μάρτυρες σε έναν καυγά στο δρόμο, όπου οι εμπλεκόμενοι είναι γνωστό ότι είναι έμπειροι «μαχητές» των πολεμικών τεχνών, ακόμη και τότε δεν μοιάζει με μάχη σε ταινία!
Θα περιμέναμε τουλάχιστον να δούμε οι ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιούνται με συγκεκριμένο τρόπο και με μεγάλη επίδραση, π.χ. όπως ακριβώς εκτελούνται σε μια σχολή πολεμικών τεχνών ή στο ρινγκ.
Αντ’ αυτού, μπορεί κανείς τελικά να κάνει κάτι, που είναι τόσο ασυνήθιστο για κάποιον «εκπαιδευμένο στις πολεμικές τέχνες», που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν το σύστημα στο οποίο έχουν εκπαιδευτεί τόσα χρόνια, μοιάζει με αυτό που μόλις είδαμε.
Όλα δείχνουν τόσο όμορφα σε Αθλητικούς Συλλόγους Πολεμικών Τεχνών!
Αναρωτιέται κανείς, πού να πήγανε στο δρόμο;
Ο κύριος λόγος για αυτή την ασυμφωνία είναι στην πραγματικότητα η έλλειψη του ελεγχόμενου περιβάλλοντος και συνθηκών. Είναι αυτό που είπε ο W.E. Fairbairn για τις Σχολές Πολεμικών Τεχνών και τον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο ασκούν την μάχη σώμα-με-σώμα,
«… τους λείπει ο ρεαλισμός …».
Για όσους αμφιβάλλουν την γνώμη του, ας διαβάσουν το ιστορικό του για να καταλάβουν για τι άνθρωπο μιλάμε, ποιοι οι δάσκαλοί του και ποια η εμπειρία του…
(Εμείς στο Combatives Group συμμεριζόμαστε την άποψή του.)
Οι άνθρωποι που επιβίωναν με την ΕΥΣΤΡΟΦΙΑ και τις ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ τους σε ένα πεδίο μάχης, δεν είχαν την πολυτέλεια να «παίζουν» με την ζωή τους. Οι τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΕΣ και ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΕΣ ολόκληρους αιώνες σε συνθήκες μάχης, όπου οι άνθρωποι ζούσαν ή πέθαναν με αυτές. Εκείνοι που επιβίωσαν τις πολλές μάχες, ήταν πραγματικά δοκιμασμένοι, όπως ήταν και οι τεχνικές τους και οι θεωρίες πίσω από αυτές.
Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό σήμαινε ότι ήσουν νεκρός.
Αυτοί οι άνθρωποι εκπαιδεύονταν με ξύλινα όπλα και δοκίμαζαν την εκπαίδευσή τους ανά τους αιώνες ΕΝΟΠΛΟΙ με όπλα χάλκινα, μπρούτζινα, σιδερένια και ατσάλινα. Είχαν επίσης μια ΣΑΦΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ μεταξύ τις τεχνικές του ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ και της ΜΑΧΗΣ, όταν έφθαναν στην άοπλη μάχη σώμα-με-σώμα.
Η Μαχητική Άθληση είναι συναρπαστική, ειδικά όταν αυτή πραγματοποιείται ΕΠΙΔΕΞΙΑ ή ΒΑΝΑΥΣΑ (δείτε πυγμαχία, πάλη, τζούντο, κικ μποξ, μούι ται και ΜΜΑ). Αν αυτή πραγματοποιείται ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΟ αυτές ιδιότητες, είναι ένα σκέτη ομορφιά για εκείνους που μπορούν να εκτιμήσουν την ικανότητα που χρειάζεται για να καταφέρει κανείς τέτοια πράγματα. Ειδικά δεδομένου ότι είναι ευρέως αποδεκτό, ότι κανένα από τα εμπλεκόμενα μέρη στον αγώνα δεν θέλει να χάσει!
Μία από τις πιο γνωστές αρένες των τελευταίων δεκαετιών είναι αυτή του ΜΜΑ. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ένας καλός αθλητής ΜΜΑ είναι και εξαιρετικός αθλητής από πολλές απόψεις.
Οι άνθρωποι συχνά τους συγκρίνουν με τους μονομάχους της Αρχαίας Ρώμης. Αντικειμενικά, δεν πλησιάζουν καν. Ο λόγος είναι φυσικά ότι τότε, οι ανάξιοι πάντα πέθαιναν. Ήταν ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ και συχνά, ήταν αναμενόμενο να πολεμήσουν μέχρι ΘΑΝΑΤΟΥ ή να ΥΠΟΤΑΧΘΟΥΝ ή μέχρι να τους διατάξουν να σταματήσουν.
Οι Μονομάχοι ήταν κυρίως σκλάβοι ή Ρωμαίοι πολίτες που είχαν χάσει τα δικαιώματά τους. Δεν είχαν τίποτα να χάσουν (εκτός από την ζωή τους) και πολλά να κερδίσουν, ΕΑΝ μπορούσαν να ευχαριστήσουν τα πλήθη και να νικήσουν εντυπωσιακά αρκετές φορές για να κερδίσουν την ελευθερία τους. Ο Μονομάχος είχε επίσης μια εξαιρετικά σύντομη ζωή αν δεν ήταν καλός.
Σε παλαιότερους αρχαίους χρόνους, πριν από την κτηνωδία της Ρώμης, στην Ελλάδα, το ΠΑΓΚΡΑΤΙΟ ήταν η έκδοση ΜΜΑ της εποχής.
Δεν είναι το άθλημα που διδάσκεται σήμερα (που είναι ένα μίγμα άγνωστου καράτε και συχνά αμφίβολου Τζούντο – αν και κάνουν προσπάθειες να βελτιώσουν το δεύτερο). Η παραπληροφόρηση και οι ανενημέρωτοι αρέσκονται να προσθέτουν σάλτσα στο μύθο του Παγκρατίου, υποστηρίζοντας ότι οι αγώνες ήταν συχνά μάχες μέχρι θανάτου. Αν ήξεραν τίποτα για τους νόμους των Ολυμπιακών Αγώνων της εποχής, θα γνώριζαν τουλάχιστον ότι απαγορεύονταν οι ΠΟΛΕΜΟΙ και η ΑΙΜΑΤΟΧΥΣΙΑ κατά τη διάρκειά τους. Τυχόν θάνατοι θα ήταν άσχετοι και πιο πιθανό να οφείλονταν σε άγνωστες, προϋπάρχουσες ιατρικές παθήσεις.
Ενώ το Παγκράτιο κατατασσόταν στα βαριά Ολυμπιακά αγωνίσματα, οι Σπαρτιάτες και αργότερα ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν σαφείς ότι δεν το θεωρούσαν να είναι πραγματικής χρήσης στη μάχη (σε αντίθεση με αυτό που κάποιοι άνθρωποι θέλουν να απεικονίσουν).
Η άοπλη μάχη που ασκούσαν οι Σπαρτιάτες, για παράδειγμα, ήταν πολύ πιο βάναυση (οι Σπαρτιάτες συχνά είχαν δαγκωμένα αυτιά και τα βαθιά σημάδια στα πρόσωπά τους από το ξύσιμο στην άμμο του σκάμματος τους).
Ο Αλέξανδρος απέρριψε το παγκράτιο, θεωρώντας το άχρηστο για στρατιώτη (ο ίδιος επέτρεψε το παγκράτιο για την ψυχαγωγία των στρατιωτών και στα αθλητικά γεγονότα, αλλά όχι για την εκπαίδευση τους).
Αυτοί οι άνθρωποι διέκριναν σαφώς τις διαφορές, τις χρήσεις και τη μεθοδολογία του ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ και της ΜΑΧΗΣ.
Σήμερα, όπως ήταν πάντα, σε συνθήκες απειλητικές για τη ζωή, ένας καλός μαχητής έχει σίγουρα το ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ σε σχέση με ένα άτομο που δεν έχει ιδέα πώς να μάχεται.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι, σε αντίθεση με τον τρόπο που οι άνθρωποι εκπαιδεύονταν στην αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου δεν σύγχυζαν τον Μαχητικό Αθλητισμό με τη μεθοδολογία της πραγματικής μάχης, σήμερα οι άνθρωποι κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
Το να πιστεύουμε ότι μια πολεμική τέχνη ή ένα σκληρό μαχητικό άθλημα, θα μας κρατήσει ζωντανό σε καταστάσεις απειλητικές για τη ζωή, δεν σημαίνει ότι θα το κάνει κιόλας.
Δεν γίνονται παύσεις ούτε πέφτουν ποινές από τον διαιτητή για τεχνικές που απειλούν την υγεία ή τη ζωή σε συνθήκες του δρόμου.
Είναι προφανές ότι υπάρχουν λόγοι για την ύπαρξη κανόνων και κανονισμών στον τομέα του αθλητισμού. Η απουσία αυτών θα αποκάλυπτε γρήγορα τις αδυναμίες που υπάρχουν στην αθλητική μεθοδολογία και τις τεχνικές για χρήση στο δρόμο ή στο πεδίο της μάχης.
Ποιες είναι οι ομοιότητές τους;
Είναι προφανώς εύκολο να ισχυρίζεται κανείς ότι η μαχητική άθληση και η μάχη σώμα-με-σώμα, χρησιμοποιούν πολλές από τις ίδιες τεχνικές. Και είναι γεγονός… θεωρητικά τουλάχιστον έτσι είναι, αλλά έχουν και ορισμένες πολύ σημαντικές διαφορές που τις συνοδεύουν. Αποκαλούνται…
Οι κανόνες και ρυθμιστικοί κανονισμοί της άθλησης.
Αναμφίβολα μια γροθιά παραμένει μια γροθιά και, μια κλοτσιά παραμένει μια κλoτσιά.
Αλλά τι συμβαίνει όταν η γροθιά είναι στον αυχένα ή το λάκτισμα είναι στη βουβωνική χώρα;
Τι συμβαίνει όταν τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο βάναυσα, όπως το δυνατό και απότομο πάτημα με σκοπό την σύνθλιψη του αυχένα ενός αντίπαλου;
Είναι αυτές οι ίδιες ή τουλάχιστον παρόμοιες τεχνικές πατήματος ή κλοτσιάς που εκτελούνται στην μαχητική άθληση; (Μπορεί να διδάσκονται φευγαλέα στην ύλη, άλλα δεν εκτελούνται ποτέ! Και ότι δεν εκτελείται… ξεχνιέται.)
Τι έχει αλλάξει;
Απλό…, οι κανόνες!
Ξαφνικά ΔΕΝ υπάρχουν ΚΑΝΟΝΕΣ να προστατέψουν τον πεσμένο, αποδυναμωμένο ή τραυματισμένο αντίπαλο.
Βέβαια, υπάρχουν νόμοι αλλά πόσοι σε αθλητικούς συλλόγους εκπαιδεύονται σε αυτούς;
Η ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΗ χρονική περίοδο χρησιμοποιείται σε μαχητικά αθλήματα για να δώσει στους αθλητές χρόνο ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ. Σε αντίθεση, μια μάχη επιβίωσης σε στρατιωτικό περιβάλλον τελειώνει όταν κάποιος ΣΚΟΤΩΝΕΙ τον αντίπαλό του και συχνά καλείται να συνεχίσει να μάχεται το όποιον επόμενο που βρεθεί μπροστά του.
Υπάρχουν αρκετά ακόμη παραδείγματα να παραπέμψουμε αν συνεχίσουμε, αλλά πιστεύω ότι η διαφορά έχει σημειωθεί.
Η Σύγχρονη Στρατιωτική Μεθοδολογία Μάχης Σώμα-με-Σώμα έχει το ίδιο σκεπτικό με εκείνη όλων των πολεμιστών κατά τη διάρκεια των αιώνων.
Υπάρχει μόνο ένας πραγματικός στόχος…, να επιβιώσεις!
Εδώ είναι όπου μια ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ απαιτείται με εκείνη της Μαχητικής Άθλησης και τις Παραδοσιακές Πολεμικές Τέχνες όπως αυτές ασκούνται σήμερα.
Σε αυτές ο στόχος τους είναι…, να κερδίσουν τον αγώνα!
Στρατοί ήδη γνωρίζουν αυτές τις αλήθειες διότι αιώνες πειραματίζονται με στρατιώτες.
Ένας γνωστός μου με ενημέρωσε ότι ένα πρόγραμμα μάχης σώμα-με-σώμα στον ελληνικό στρατό αποτελείται από στοιχεία ΠΑΛΗΣ και ΝΙΝΤΖΟΥΤΣΟΥ (έλεος!!). Το πρώτο για άοπλη μάχη και το δεύτερο για ένοπλη μάχη (με μαχαίρι). Αναρωτήθηκα βέβαια πως είναι δυνατόν να έχει γίνει αυτό μιας και το ένα είναι ΑΘΛΗΜΑ, ενώ το άλλο ΔΕΝ έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ εφόσον τα ίχνη του χάθηκαν οριστικά πριν από έναν αιώνα.
Έχει αμφισβητηθεί η γνησιότητα αυτού που διδάσκεται όταν βρέθηκαν αναμφισβήτητες αποδείξεις ότι ο συγκεκριμένος «μάστερ» δεν έλαβε ποτέ τέτοια εκπαίδευση, ο τελευταίος γνώστης το συστήματος ήταν ο παππούς του ο οποίος δεν το δίδαξε πάρα πέρα – θυμίζει κάτι από το σύγχρονο παγκράτιο άθλημα και το ιστορικό του.
Σοβαροί στρατοί έχουν και σοβαρά προγράμματα εκπαίδευσης στα όπλα για τους άνδρες τους. Λίγοι, έως και κανένας δεν αφιερώνει πια υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα στην ΑΟΠΛΗ μάχη και εκείνοι που το πράττουν, σίγουρα ΔΕΝ τους ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ να είναι ΑΜΥΝΤΙΚΟΙ.
Σε αυτό το σημείο μπορεί κανείς να επισημάνει ότι ο στρατός των ΗΠΑ χρησιμοποιεί το ΜΜΑ για να εκπαιδεύσει τα στρατεύματά του.
Φαινομενικά ναι! Είναι στην ύλη τους. Όμως, ο στόχος του προγράμματος και πρωταθλήματος τους είναι να γίνουν κυρίως ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ. Και αυτό, εκπαιδεύοντάς τους – με την έννοια του «προγραμματισμού» μέσω Συντελεστικής Εξάρτισης (Operant Conditioning) – να ΚΛΕΙΝΟΥΝ την ΑΠΟΣΤΑΣΗ με τον εχθρό, βασικό κριτήριο για έναν στρατιώτη.
Είναι αλήθεια ότι έχουν και πρωτάθλημα! Όμως, το πρόβλημα με αυτή τη προσέγγιση είναι ότι έχει προκαλέσει ατελείωτα προβλήματα με τον αριθμό των τραυματιών και των νεκρών κατά τους τελευταίους δύο πολέμους (Ιράκ, Αφγανιστάν).
Ο λόγος;
Με απλά λόγια…, για έναν στρατιώτη η εκτενή άοπλη εκπαίδευση σε αθλητικό σύστημα, δεν είναι καλή ιδέα.
Αυτός είναι ο λόγος που η εκπαίδευση pugil stick fighting είναι τόσο σημαντική (Ορισμός του pugil stick: Δημιουργία του Dr. Armond Seidler, ένα βαρύ κοντάρι με μαλακή επένδυση στα άκρα που χρησιμοποιούνται στην εκπαίδευση στις ένοπλες δυνάμεις για την προσομοίωση μάχης με εφ όπλου ξιφολόγχη). Κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί μέρος της κάθε τακτικής εκπαίδευσης του κάθε στρατού που σέβεται τον εαυτό του.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι ο στρατός των ΗΠΑ έχει ολιστική προσέγγιση στο θέμα της εκπαίδευσης του στρατού του, όπου κύρια όπλα του στρατιώτη παραμένουν το τυφέκιο, η εφόπλου ξιφολόγχη, η ξιφολόγχη ανά χείρα και το σκαπτικό εργαλείο.
Μπορεί να είστε οι καλύτεροι των πρωταθλητών στο MMA, το Μπραζίλιαν Ζίου Ζίτσου (Brazilian Jiu Jitsu), το Μούι Τάι (Muai Thai), το Κικ Μπόξ (Kick Boxing), την Πυγμαχία ή οποιοδήποτε άλλο μαχητικό άθλημα που θέλετε να ονομάσετε, συμπεριλαμβανομένων των παραδοσιακών πολεμικών τεχνών όπως το Καράτε Ντο (Karate Do), το Κουνγκ Φου (Gung Fu), το Ταε Κβον Ντο (Tae Kwon Do) κλπ. Όμως ορίστε και μια αναμφισβήτητη αλήθεια.
Το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ πράγμα που θέλετε να κάνετε σε μια ΜΑΧΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, είναι μάχεστε ΑΟΠΛΟΣ εναντίον ενός ΕΝΟΠΛΟΥ ανθρώπου.
Αυτός είναι και ο λόγος για την τελείως διαφορετική προσέγγιση του Combatives Group. Το Combatives μεταλλάχθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ από αστική χρήση σε πολεμική. Έγινε η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ της ΑΓΡΙΑΣ, ΑΧΑΛΙΝΩΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ κατά του εχθρού με ΠΡΟΘΕΣΗ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ. Βέβαια, διδάσκονταν ΚΑΙ άοπλες τεχνικές, αλλά, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της Φιλοσοφίας του Combatives, αφού έχουμε δημιουργήσει μια ευκαιρία (window of time) με τον αρχικό αιφνιδιασμό, να ΟΠΛΙΣΤΟΥΜΕ!
Για έναν αστυνομικό αυτό μπορεί να σημαίνει να πιάσει το σπρέι πιπεριού, το Τaser, το κλομπ ή το όπλο του στο χέρι του, ανάλογα με τις συνθήκες που αντιμετωπίζει (για την ώρα τα πρώτα δύο δεν ισχύουν για την Ελληνική Αστυνομία, κακώς κατά την γνώμη μου, μιας και προσφέρουν ασφαλέστερα αποτελέσματα για όλους).
Για τον στρατιώτη, το επίπεδο απειλής και του πρότυπου Απειλής/Βίας ή αλλιώς Κλιμάκωση Μέσων Άσκησης Ελέγχου (Force Continuum) αλλάζει ριζικά και σημαίνει ΚΑΡΦΩΜΑ ή ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΣ κατά του εχθρού.
Σε κανένα σημείο δεν σκέφτηκαν οι Βρετανοί δημιουργοί του Combatives να κυλούν μέσα στις λάσπες, προσπαθώντας να εφαρμόσουν στον εχθρό μια λαβή «Αρμ Μπαρ» (Arm bar – ο μορφωμένος στα ιαπωνικά συστήματα αποκαλεί τη λαβή Juji Gatame) ή “Kimura” (ο μορφωμένος στα ιαπωνικά συστήματα αποκαλεί τη λαβή Juji Garami).
Το Combatives όπως διδάχθηκε στην αστυνομία κατά την δημιουργία του, για τους σκοπούς της αστυνόμευσης μιας απείθαρχης πόλης που πλήττονταν από εγκληματίες, ήταν απλώς μια «ηπιότερη» μέθοδο εφαρμογής των ίδιων τεχνικών που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από εξειδικευμένες ομάδες και ανθρώπους του Β’ ΠΠ και πέρα (Ψυχρό πόλεμο).
Το Combatives όπως διδάσκεται ΣΗΜΕΡΑ σε πολίτες από το Combatives Group, χρησιμοποιεί τις ΙΔΙΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ όπως της Αστυνομίας και το Στρατού (στην εκπαίδευση), με την ΙΔΙΑ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ για χάρη της Αυτοάμυνας, πάντα στο πλαίσιο της νομοθεσίας.
Πολλές τεχνικές (ενώ πολλές άλλες όχι) που χρησιμοποιούνται στο Σύστημα Combatives του Combatives Group, είναι ΟΜΟΙΕΣ με αυτές που οι άνθρωποι θα αναγνώριζαν ως τεχνικές παραδοσιακής πολεμικής τέχνης ή τεχνικές μαχητικού αθλητισμού. Αυτό είναι αναμενόμενο δεδομένου ότι όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι έχουν ένα κεφάλι, έναν κορμό, δύο χέρια και δύο πόδια.
Δεν ακολουθεί λογικά ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι να τα χρησιμοποιήσει κανείς αποτελεσματικά σε αγώνες ή μάχη;
Η διαφορά είναι, ότι οι τεχνικές μας ασκούνται μεν με τον ΙΔΙΟ τρόπο και από τις τρεις ομάδες (στρατιωτικών, αστυνομικών και πολιτών), στο πλαίσια της ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, αλλά η μεθοδολογία της εφαρμογής, το ΠΝΕΥΜΑ, ο ΣΚΟΠΟΣ και οι ΣΤΟΧΟΙ τους είναι διαφορετικοί.
Γιατί;
Σε αντίθεση με τις Σύγχρονες Πολεμικές Τέχνες και τον Μαχητικό Αθλητισμό, το Αυθεντικό Combatives ως σύστημα έχει ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ και ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ ως έχει, για τους σκοπούς της επιβίωσης. Δεν αλλοιώθηκε.
Όμοια ναι! Ίδια… όχι!
Συσχετίζονται οι άοπλες και οι ένοπλες τεχνικές;
Μια προσεκτική εξέταση των τεχνικών του Άοπλου Combatives αποκαλύπτει γρήγορα πολλές ομοιότητες με τις τεχνικές του Ένοπλου Combatives. Μεταξύ αυτών είναι οι κινήσεις του σώματος (κινησιολογία), κινήσεις των ποδιών (footwork) και αρκετές τεχνικές χτυπημάτων.
Αυτό δεν είναι περίεργο δεδομένου ότι το Σύστημα Combatives αναπτύχθηκε από έναν εμπειρογνώμονα στην παραδοσιακή πολεμική τέχνη. Άνθρωπος ο οποίος επέλεξε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ τεχνικές που θα είναι ΚΟΙΝΕΣ και για τις δύο περιπτώσεις, ΕΝΟΠΛΕΣ και ΑΟΠΛΕΣ πρακτικές.
Ο λόγος για αυτό είναι ότι οι δημιουργοί του συστήματος ήταν επιφορτισμένη να εκπαιδεύσουν αστυνομικούς για την καταπολέμηση των εγκληματιών. Και, αργότερα, τους ελίτ των Ειδικών Δυνάμεων και Κατασκόπων, να ολοκληρώσουν την αποστολή τους, με κίνδυνο της ζωής τους. Επομένως, οι άοπλες τεχνικές ΕΠΙΒΑΛΟΤΑΝ να είναι παρόμοιες με τις ένοπλες τεχνικές, προκειμένου να είναι «γνώριμες» στη χρήση.
Εδώ είναι όπου εμφανίζονται οι τεχνικές «κοινής εφαρμογής» του Combatives (Commonality of Techniques).
Για παράδειγμα:
Μια Γροθιά «Σφυρί» (Hammer fist – Kentsui uchi) χρησιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο που ένας άνθρωπος θα ΧΤΥΠΗΣΕΙ έναν άλλον με ένα ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ.
Η Κόψη του χεριού (Chop – Shuto uchi) χρησιμοποιείται επίσης με τον ίδιο τρόπο που ένας άνθρωπος θα ΚΟΨΕΙ έναν εχθρό με ΣΚΑΠΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ.
Το Κάρφωμα με την Παλάμη (Palm thrust – Shotei tsuki) χρησιμοποιείται επίσης με τον ίδιο τρόπο που ένας άνθρωπος θα ΚΑΡΦΩΣΕΙ έναν εχθρό με ένα ΜΑΧΑΙΡΙ.
Οι τεχνικές αυτές διδάχθηκαν από την αρχαιότητα μέχρι το τέλος του Β’ ΠΠ στην Ευρώπη, καθώς και στην Ασία.
Επιπλέον, η χρήση των τεχνικών του ΑΓΚΩΝΑ (Hiji uchi) είναι καλά καταγεγραμμένες τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία.
Εκτελούνται ακριβώς το ίδιο σε κίνηση με τη χρήση ενός μήκους ξύλου για περπάτημα (1μ-1.8μ) ή το κοντάκι ενός τυφεκίου με το οποίο ΚΤΥΠΑΜΕ ή ΣΥΝΘΛΙΒΟΥΜΕ.
Αυτές οι τέσσερις τεχνικές είναι αρκετές να προκαλέσουν τη φαντασία και να αποκαλύψουν και άλλους παραλληλισμούς.
Οι τεχνικές «κοινής εφαρμογής» σχετίζονται επίσης με την «Αυτοματοποίηση» της Συντελεστικής Εξάρτισης (Operant Conditioning). Πρακτικές που χρησιμοποιούνται για να εκπαιδεύσουν – γενικά επαγγελματίες – στρατιώτες, πιλότους, πυροσβέστες κλπ. να ανταποκριθούν σε κάποιο ερέθισμα κινδύνου.
Αυτό πρέπει να επιτευχθεί χωρίς πολύ σκέψη, σε μια προκαθορισμένη εξέλιξη πρωτοκόλλων, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως η πιο αποτελεσματική μέθοδος για την αντιμετώπιση του «προβλήματος» που αντικρίζουν.
Π.χ. Λύση – Αρμολόγηση ενός όπλου που δυσλειτουργεί.
Μία από τις βασικές προϋποθέσεις ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ στη Μεθοδολογία Combatives είναι η ακραία επιθετικότητα, άλλη είναι η αχαλίνωτη αγριότητα. Οι εντάσεις του μεγέθους της επιθετικότητας και της αγριότητας που εκδηλώνονται όταν αγωνιζόμαστε για την επιβίωσή μας. Δηλαδή, όταν είμαστε ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ από την επίθεση του εχθρού μας.
Και τις δύο αυτές ιδιότητες μπορεί σίγουρα να τις δει κανείς σε ΚΑΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ σε αγώνες που λαμβάνουν μέρος σε κλουβί, αλλά ΠΟΤΕ στον ακραίο βαθμό της ΘΑΝΑΤΩΣΗΣ.
Ο τύπος Combatives προϋποθέτει ότι ο ασκούμενος εφαρμόζει την ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΗ των τεχνικών, είτε οπλισμένος ή άοπλος, με την νοοτροπία του ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΥ ΖΗΛΟΥ της ΑΚΡΑΙΑΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗΣ (Extreme prejudice).
Ο λόγος για αυτό είναι ότι μια ένοπλη επίθεση, από τη φύση της είναι μια ΑΚΡΑΙΑ κατάσταση στην οποία ο χρήστης του όπλου, είναι ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ να επιφέρει ΣΟΒΑΡΕΣ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΒΛΑΒΕΣ ή να ΣΚΟΤΩΣΕΙ. Αυτό πιστεύω ότι περιγράφει επαρκώς την ΑΚΡΑΙΑ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ. (Δείτε την ενότητα Όπλα)
Με την ΠΡΟΣΘΗΚΗ ενός όπλου στο χέρι/α και χρησιμοποιώντας αυτές τις βασικές τεχνικές που περιγράφονται παραπάνω, η αποτελεσματικότητα ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΕΤΑΙ. Μπορούμε επίσης να δούμε αμέσως ΓΙΑΤΙ σοβαρές αστυνομικές δυνάμεις και στρατοί, ΔΕΝ κάνουν καν τον κόπο να διδάσκουν εκατοντάδες τεχνικές, μόνο για την μία περίπτωση οποιασδήποτε κατάστασης όπου ΙΣΩΣ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν.
Αντιθέτως…, εξυπηρετεί το σκοπό τους πολύ καλύτερα αν το άδειο χέρι ή το ένοπλο χέρι μπορεί να κάνει την δουλειά εξίσου αποτελεσματικά με την ίδια τεχνική.
(hammer, chop, palm, elbow, unarmed and armed)
Προς τα πού κατευθύνεται η μάχη σήμερα;
Όλες οι ενδείξεις είναι ότι η παγκόσμια βία βρίσκεται σε άνοδο και προκειμένου να καταπολεμηθεί. ΣΤΑΔΙΑΚΑ όλο και περισσότεροι πολίτες αναζητούν τα μέσα για να είναι σε θέση να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
Ένας άνθρωπος έχει πολλές επιλογές όταν πρόκειται για την εκμάθηση ενός συστήματος που του αρέσει ή μπορεί να φανταστεί ότι θα του αρέσει. Αλλά (κατά τη γνώμη μας), ανεξάρτητα από το τι τελικά αποφασίζει να κάνει ο καθένας, θα πρέπει να επιλέξει ένα σύστημα που ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΕΙΔΙΚΑ σε αυτό που θέλει να ΕΠΙΤΥΧΕΙ.
Το να μπερδεύει κανείς το θέμα του κατά πόσο αυτό που επέλεξε είναι μια μορφή ΑΣΚΗΣΗΣ ή μια ΤΕΧΝΗ ή ένα ΑΘΛΗΜΑ ή ένα ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΑΧΗΣ ή κάτι που είναι ένας ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ή λίγο από όλα, ΔΕΝ είναι ποτέ καλό.
Η σαφήνεια απορρίπτει μια κατάσταση σύγχυσης
Είναι η γνώμη του Combatives Group ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ΣΑΦΕΙΣ με ό, τι ΘΕΛΟΥΝ.
Η άσκηση είναι καλή, η πειθάρχηση του εαυτού με μια μορφή τέχνης είναι καλή, η έντονη σωματική δραστηριότητα στην άθληση είναι καλή και να μάθει κανείς να υπερασπιστεί τον εαυτό του είναι καλό.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν θέλουμε να κάνουμε λίγο από όλα την ίδια στιγμή για τον ίδιο σκοπό.
Ο λόγος για αυτό είναι ότι οι ΨΥΧΙΚΕΣ και ΦΥΣΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ που απαιτούνται από κάθε μία από αυτές της δραστηριότητες, έχουν την τάση να χρειάζονται ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.
Π.χ. Το Tae Bo® είναι καλή άσκηση και μοιάζει με σκιαμαχία, αλλά δύσκολα δοκιμάζει κανείς σοβαρά την ικανότητά του να επιβιώσει μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση στο δρόμο.
Με απλά λόγια…
Οι πολίτες πρέπει να είναι ικανοί να κάνουν όσα χρειάζονται για να δημιουργήσουν δίοδο διαφυγής προς ασφάλεια και, οι επαγγελματίες χρειάζονται επαγγελματική κατάρτιση για επαγγελματικές εφαρμογές που σχετίζονται με το επάγγελμά τους.
Πραγματικές καταστάσεις ΔΕΝ μπορούν να αντιμετωπιστούν προσποιούμενοι τον επαγγελματισμό, ούτε μπορεί ποτέ ο αθλητισμός να αντιμετωπίσει τον απρόβλεπτο επαγγελματία κακοποιό.
Ο λόγος για αυτό είναι προφανές, αλλά για εκείνους που δεν τον έχουν αντιληφθεί, θα το καταστήσουμε σαφές…
Σε περίπτωση που δοκιμαστείτε, ΘΑ ΒΡΕΘΕΙΤΕ ΛΕΙΨΟΙ.