Πριν γνωρίσω τα Combatives και την κοινότητά τους, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με κάποια πολεμική τέχνη, ούτε με κάποιο μαχητικό άθλημα, ούτε ήξερα και πολλά για αυτοπροστασία και αυτοάμυνα. Ήμουν με απλά λόγια εντελώς άσχετη. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός πως είμαι γυναίκα και μάλιστα μικροκαμωμένη, με έκαναν διστακτική. Ο κος. Ζαχαρίας Καπανταϊδάκης όμως -κι αυτό είναι ένα από τα πολλά που εκτίμησα κι εκτιμώ σε εκείνον- φρόντισε να μου εξηγήσει και να με κατατοπίσει από το πρώτο κιόλας μάθημα. Χωρίς να μου χαϊδέψει τα αυτιά, χωρίς να μου ωραιοποιήσει καταστάσεις, χωρίς να προσπαθήσει να «πουλήσει». Φρόντισε να μου ξεκαθαρίσει τι κάνουμε και κυρίως ΓΙΑΤΙ το κάνουμε. Και πραγματικά, σε αυτόν τον ένα χρόνο που προπονούμαι μαζί του, δεν έχω εντοπίσει ούτε μια παρέκκλιση από τις αρχές που διδάχτηκα τότε.
Κάτι που μας τόνισε και μας τονίζει συνέχεια, είναι πως οφείλουμε να προπονούμαστε δυνατά και να κάνουμε σωστή χρήση του συν-ασκούμενού μας. Κι αν στην αρχή δε μπορεί να καταλάβει κανείς τη σημασία αυτού, όσο προχωράει στην εκπαίδευση συνειδητοποιεί πως τελικά είναι ζωτικής σημασίας. «Μάχεσαι όπως προπονείσαι»! Κι αν προπονείσαι χαλαρά, όταν έρθει η στιγμή να δώσεις μάχη για τη ζωή σου θα βρεθείς προ εκπλήξεως, κι αυτό μπορεί ακόμα και να αποβεί μοιραίο.
Σωστή προπόνηση δεν είναι απαραίτητα αυτή που σε κουράζει και σε ιδρώνει… και μια ωραία χορογραφία μπορεί να αποφέρει τα ίδια.
Είναι όμως αποτελεσματική σε συνθήκες δρόμου; Εκεί έξω δε θα έρθουν να χορέψουν μαζί σου. Θα έρθουν να σου κάνουν κακό. Θα έρθουν δυνατά, αποφασιστικά, χωρίς κανόνες και πολλές φορές ύπουλα. Θα σου φωνάξουν, θα σε βρίσουν, θα σε σπρώξουν, θα σε χτυπήσουν στα αλήθεια. Αυτούς πρέπει να μάθεις να αντιμετωπίζεις. Τα μαθαίνεις εκεί που είσαι τώρα;
Κι η λέξη κλειδί για αυτό, είναι «ρεαλισμός». Είναι προφανές πως αν ο συν-ασκούμενός σου στην προπόνηση σου επιτεθεί χαλαρά, αδύναμα, συνεργάσιμα, οι τεχνικές θα βγουν εύκολα. Με λίγη προσπάθεια θα τον εξουδετερώσεις και θα νιώσεις πως «μπορείς».
Μπράβο σου! Κατάφερες να κερδίσεις κάποιον που ουσιαστικά δε σου πρόβαλλε καμία αντίσταση! Κι όταν βγεις έξω στον πραγματικό κόσμο παραμυθιασμένος, μην έχοντας επίγνωση της ανεπάρκειάς σου σε καταστάσεις ρεαλιστικής αυτοάμυνας, το ενδεχόμενο τα πράγματα να εξελιχθούν εντελώς διαφορετικά από ότι νόμιζες είναι σχεδόν σίγουρο. Κι αν είσαι τυχερός, θα αναρωτιέσαι γιατί…
Είναι λοιπόν είναι υποχρέωση όλων μας στα Μαθήματα Combatives να πιέζουμε και να μη συνεργαζόμαστε τόσο εύκολα.
Πώς αλλιώς θα μάθουμε τις δυνατότητές μας;
Αν οι τεχνικές μας δουλεύουν υπό πραγματικές συνθήκες;
Πώς αλλιώς θα συνηθίσουμε τον πόνο, το σοκ και το φόβο (που είναι βέβαιο πως θα νιώσουμε σε μια επίθεση) ώστε να μην πανικοβληθούμε και να μην «παγώσουμε»;
Όσο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε την επόμενη κίνησή μας, τόσο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε και τις επιπτώσεις που θα έχουν πάνω μας οι κινήσεις του αντιπάλου.
Μεγάλο ρόλο παίζει και το γεγονός πως στις προπονήσεις καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όλοι, όλους. Πιο κοντούς, πιο ψηλούς, πιο αδύνατους, πιο βαρείς, πιο προχωρημένους, πιο αρχάριους, ακόμα και τον Eddie! Δοκιμάζουμε τις τεχνικές μας, τις δυνάμεις μας, τις αντοχές μας, εντοπίζουμε τα λάθη μας, τα δουλεύουμε ξανά και ξανά όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται, πάντα με προσοχή ώστε να αποφύγουμε σοβαρούς τραυματισμούς. Και κάπως έτσι -ή μάλλον ΜΟΝΟ έτσι- προετοιμαζόμαστε σωστά, όχι μόνο σωματικά μα και ψυχολογικά.
Ναι, θα πονέσεις. Ναι, θα νιώσεις άβολα. Ίσως και κάποιες στιγμές να αναρωτηθείς αν αξίζει τον κόπο. Μα ύστερα θα θυμηθείς πως πρόκειται για τη ζωή σου.
Κι’ αν δεν αξίζει να τα δώσεις όλα για τη ζωή σου, τότε για τί;