Γιατί χρειαζόμαστε και μάλιστα, είχαμε πάντα ανάγκη μιας πραγματικής «Τέχνης του Πολέμου» και όχι μιας «Πολεμικής Τέχνης»;
Σίγουρα αναρωτιούνται κάποιοι:
«Ποια η διαφορά;»
Το πρώτο χρησιμοποιείται σε πόλεμο, το δεύτερο σε αθλητικούς αγώνες.
Πριν μερικούς αιώνες η Πολεμική Τέχνη ίσως να χρησιμοποιείτο σε πόλεμο σαν μέρος του συνόλου της Τέχνης του Πολέμου. Και λέμε «ίσως» επειδή ο στρατιώτης δεν ήταν άοπλος ποτέ. Όμως, ΟΛΑ ΑΛΛΑΞΑΝ με το μπαρούτι.
Το παρελθόν πέθανε
Δεν λέμε ότι δεν υπάρχει χώρος για τις κατά τα άλλα λεγόμενες «πολεμικές τέχνες» και τα μαχητικά αθλήματα. Αντιθέτως, υπάρχει…! Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όπως διεξάγονται σήμερα, είναι ΑΘΛΗΜΑΤΑ. Και επειδή είναι αθλήματα, από τη δημιουργία τους διέπονται από κανόνες και κανονισμούς για να διεξαχθούν δίκαια και με ασφάλεια.
Ένα «κτήνος» στο ρινγκ παρόλο που ΙΣΩΣ έχει μια πολύ καλύτερη ευκαιρία από κάποιον που τα στερείται κάποιες αρετές, ικανότητες και γνώσεις, πιθανότατα να μην είναι σε θέση να επιβιώσει μια επίθεση με ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ από έναν ή πολλούς άοπλους ή ένοπλους επιτιθέμενους. Αυτό δεν οφείλεται στα φυσικά σημεία που αναφέρθηκαν προηγουμένως, αλλά στην έλλειψη γνώσης να ανταποκριθεί καλλίτερα στη κατάσταση. Πρακτικά, είναι σχεδόν αδύνατον ακόμη και για εκπαιδευμένο άνθρωπο «του δρόμου» να επιβιώσει από κάποιες τέτοιες επιθέσεις.
Ας αντιμετωπίσουμε την αλήθεια επιτέλους, σε σχολές πολεμικών τεχνών και μαχητικής άθλησης, κανείς δεν εκπαιδεύει τους μαθητές και αθλητές του για «ακραίες» καταστάσεις βίας, αλλά για ΑΘΛΗΣΗ. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι Αθλητικοί Σύλλογοι. Ακόμη και πολιτιστικούς συλλόγους να ιδρύσουν κάποιοι για να αποφύγουν την ΓΓΑ, δεν σημαίνει ότι η εκπαίδευση που προσφέρουν ως ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ είναι σχετική.
Σημαντικό επίσης είναι ότι ενώ η πλειοψηφία του δυτικού κόσμου σήμερα ζει στις διάσπαρτες πόλεις στις αντίστοιχες χώρες τους, η βία δεν έχει σύνορα, ούτε είναι κάτι νέο ειδικά στις πόλεις του κόσμου. Έχει αυξηθεί το βίαιο στοιχείο σταθερά και είναι στην πραγματικότητα όλο και πιο συχνό και βάναυσο. Η Αθήνα δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό το γεγονός.
Περίπου σαράντα χρόνια πριν στην Ελλάδα, αν υπήρχε ένα σημείο «διαφοράς», συνήθως «διακανονίζετο» με ένα θερμότατο αγώνα φωνασκίας που ίσως έληγε σε «ματσόλες» στο δρόμο και, ακόμη πιο σπάνια, σε μαχαίρια στη χειρότερη περίπτωση. Αυτό ήταν τότε…, σήμερα οι διαφορές αυτές μπορεί κάλλιστα να φέρουν και πιστόλια στα ανοικτά.
Λόγω της μεταβαλλόμενης παγκόσμιας κατάστασης, υπάρχει σταθερή εισροή ομάδων πληθυσμού διαφόρων πολιτισμών που καταλαμβάνουν σήμερα ορισμένες περιοχές των πόλεων (Little Havana, Greek town, China town, Little India κτλ.). Οι άνθρωποι αυτοί φέρνουν τον πολιτισμό και τα έθιμά τους μαζί τους. Ακόμη και σε πόλεις όπου τέτοιες κουλτούρες αποτελούν μειοψηφία σε σχέση με το γηγενή πληθυσμό, εξακολουθούν να έχουν σεβαστούς αριθμούς. Δεδομένου ότι οι περισσότερες παρόμοιες ομάδες του πληθυσμού έχουν δημιουργηθεί παντού στον κόσμο, για να κρατούν τον πολιτισμό, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, τείνουν να συνασπιστούν συχνά στην ίδια γειτονιά. Για ορισμένες από αυτές τις κουλτούρες, βίαιες διαμάχες συνήθως διευθετούνται με ποικιλία όπλων όπως έκαναν στην πατρίδα τους.
Στις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις το εγκληματικό στοιχείο αυτών των κοινωνιών ξεκινούν πουλώντας «προστασία» στις ίδιες τις κοινωνίες από τις οποίες προέρχονται. Έχοντας εξαντλήσει την περιοχή τους, στρέφονται συχνά στον γηγενή πληθυσμό με σωρεία διαφορετικών εγκλημάτων όπου και η παρουσία τους γίνεται πιο αισθητή. Στη συνέχεια αναφέρεται στις αρχές συνήθως από τον γηγενή πληθυσμό, ενώ οι «δικοί τους» συνήθως δεν τολμούν.
Οι πόλεις του κόσμου δεν είναι πλέον «φιλικές» και δεν είναι μυστικό ότι η βία είναι πολύ πιο διαδεδομένη στις πόλεις από ό, τι στην ύπαιθρο, όπου οι άνθρωποι είναι πιο χαλαροί (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πιάνονται με τα ρούχα τους). Και δεδομένου ότι σταθερά αυξάνεται όλο και περισσότερο η ένοπλη βία, η πόλη γίνεται εξ ορισμού ένα εχθρικό και ανασφαλές περιβάλλον, ειδικά για τους απροετοίμαστους. Σε ορισμένες σοβαρές περιπτώσεις, οι καταστάσεις είναι αναμφισβήτητα «πολεμικές». Όχι μόνο υπάρχουν άνθρωποι που είναι οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, αλλά και ολόκληρες συμμορίες που είναι έτσι οπλισμένες και, πολλοί από αυτούς κάνουν τακτική χρήση των όπλων τους. Σε ορισμένες πόλεις και συνοικίες τους, θα μπορούσε κανείς να τολμήσει μάλιστα να πει ότι μαίνεται πόλεμος!
Σε αυτές τις περιπτώσεις μια κρίσιμη κατάσταση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με το ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ που κυριαρχεί στις σημερινές πολεμικές τέχνες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι σημερινές πολεμικές τέχνες έχουν αναπτυχθεί για να επιφέρουν τη νίκη σε αγώνες ευγενούς άμιλλας. Αυτό το αθλητικό πνεύμα, σε ότι αποτελεί πραγματικά «εχθρικό έδαφος», είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την ασφάλεια και τη ζωή μας! Ένοπλες συγκρούσεις με έναν ή πολλούς δράστες δεν έχει κανένα ίχνος δίκαιου. Είναι θάνατός σου ζωή μου και παρότι ο κάθε νομοταγής πολίτης μπορεί να θέλει να συμμορφωθεί με το νόμο, οι δράστες του εγκλήματος και της επίθεσης εναντίον του, δεν έχουν καθόλου τέτοια πρόθεση.
Ο πολίτης δεν μπορεί να περιμένει την αστυνομία να είναι δίπλα του μέρα-νύχτα. Ποτέ δεν μπορούσε. Είναι ήδη τεντωμένη οριακά. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν υποχρεωμένη να το πράξει νομικά, εκτός σε πολύ ειδικές περιστάσεις που το υπαγορεύουν. Η ασφάλεια ενός πολίτη και της οικογένειάς του, είναι σε μεγάλο βαθμό ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗ. Κατ’ επέκταση, γνώμη μου είναι ότι ο πολίτης δεν πρέπει και να βρίσκεται «αδιάβαστος» περί βίας και αυτοάμυνας όσο αφορά τη νομοθεσία του τόπου του, για να μη «φύγει και αδιάβαστος».
Στην πόλη μου, την Αθήνα και, μάλιστα σε οποιαδήποτε πόλη οπουδήποτε, η αστυνομία είναι κατά πολύ λιγότεροι από τον πληθυσμό και το ποσοστό των επιλύσεων των εγκλημάτων είναι αρκετά υψηλό. Όμως, για τον μέσο πολίτη, είναι η ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ που πραγματικά τον «τρώει».
Εδώ είναι αναγκαία η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ και οι ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ πραγματικής τέχνης του πολέμου (με την έννοια της καθολικής προετοιμασίας για συμπλοκή με σχέδια δράσης και πρωτόκολλα) και, όχι η νοοτροπία και δεξιότητες Μαχητικής Άθλησης (και την άσκηση ή παύση «αγώνα» κατ’ εντολή). Είναι ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑ που μπορεί να βοηθήσει πραγματικά έναν άνθρωπο να διαχειριστεί μια επίθεση εναντίον του σε αυτά τα περιβάλλοντα. Όμως, η εφαρμογή αυτών των ακραίων δεξιοτήτων πολέμου (π.χ. η καταστολή με πολεμικό πνεύμα) δεν λαμβάνει υπόψη το «ιερό και όσιο» του δικαιώματος στη ζωή και φέρνει αυτόματα έναν άνθρωπο σε αντίθεση με το νόμο! Επομένως, είναι αναγκαίο ο πολίτης να εξοπλίσει τον εαυτό του με ένα σύστημα «μάχης» που, ενώ δεν είναι άθλημα, θα εξακολουθεί να βαδίζει τη λεπτή γραμμή μεταξύ του τι είναι νόμιμο ή τι όχι και να του παρέχεται η εκπαίδευση να το πράξει.