Στην ερώτηση «Γιατί ξεκίνησες combatives» η απάντηση είναι ξεκάθαρη:
Γιατί χρειάστηκε.
Όντας γυναίκα, ζώντας σε ένα αρκετά προστατευμένο περιβάλλον και με μια έμφυτη τάση στο να αποφεύγω τις «κακοτοπιές», το σενάριο του να πλακώνομαι στο ξύλο έμοιαζε με ένα επιστημονικής φαντασίας.
Μέχρι που με έβαλε στο μάτι ένας τύπος ο οποίος αποφάσισε πως θέλει να με βλέπει κάθε μέρα, στο σπίτι μου, στη δουλειά μου, στη βόλτα που έκανα με τον σκύλο μου.
Δεν θα σταθώ στο πως αισθάνθηκα, στον τρόμο που μου προκάλεσε ούτε στο πως τελείωσε αυτή η υπόθεση. Θα σταθώ στην απάντηση της ερώτησης «Γιατί συνεχίζεις στο combatives» που μου κάνουν οι φίλοι μου έντρομοι όταν βλέπουν τις μελανιές που τους επιδεικνύω αναίσχυντα.
Η απάντηση λοιπόν είναι:
«Δεν ξέρω.»
Ή καλύτερα, δεν ξέρω για ποιόν από τους παρακάτω λόγους:
- Γιατί μέσα μου έχει υπάρξει μια αλλαγή, η οποία συνεχίζει να δουλεύει χωρίς εγώ να το καταλαβαίνω.
Κάποιους μήνες πριν, αν κάποιος με αιφνιδίαζε με μία επίθεση, λεκτική ή σωματική, θα με σόκαρε. Και μάλλον αυτή θα ήταν η μόνη μου αντίδραση. Και ίσως η τελευταία.
Όσο όμως περνάει ο καιρός και οι προπονήσεις, αισθάνομαι πως αποκτώ αυτοπεποίθηση και μια ανοσία στη βία που κάποτε θα με παρέλυε. Ίσως και να απενοχοποιώ τον βίαιο εαυτό που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
- Γιατί έχω περισσότερες ελπίδες να επιβιώσω (μεταφορικά και κυριολεκτικά) μίας επίθεσης.
Στόχος των προπονήσεων είναι να πάρεις τα εφόδια ώστε να επιστρέψεις σπίτι σου ασφαλής. Και σίγουρα το να ξέρεις έστω και ένα χτύπημα, σου δίνει περισσότερες πιθανότητες από το να μη ξέρεις τίποτα.
Κάποτε είχαν ρωτήσει έναν Αφρικανό κατά συρροή δολοφόνο αν αισθανόταν τύψεις για τις γυναίκες που βίαζε και σκότωνε. Εκείνος απάντησε πως από όλες αυτές τις γυναίκες, αισθάνθηκε σεβασμό για εκείνες που πάλεψαν για τη ζωή τους και μάλιστα σκέφτηκε να τους χαρίσει τη ζωή. Προφανώς δεν το έκανε αλλά αν είναι να πέσεις, καλύτερα να πέσεις μαχόμενος.
- Γιατί αποκτάς ανοχή στον πόνο.
Πονάει κάποιες φορές. Τόσο, όσο. Δηλαδή τόσο ώστε να οικειοποιηθείς τον σωματικό πόνο ώστε να μη σε αιφνιδιάζει και όσο χρειάζεται ώστε να μη φύγεις τρέχοντας και ανεπιστρεπτί από τις προπονήσεις.
Και κάτι ακόμα. Δοκιμάζοντας τον πόνο σε διάφορα σημεία στο σώμα σου, αποκτάς μια πολύτιμη γνώση. Τη γνώση του πόνου που μπορεί να προκαλέσεις σε εκείνον που θα θελήσει να σου κάνει κακό.
- Γιατί είναι μια πολύ δυνατή προπόνηση.
Ενδυνάμωση, αερόβιο. Δυνατή προπόνηση. Όταν ο δάσκαλος έχει «κέφια» κάνουμε μια εικοσάλεπτη προθέρμανση που αντιστοιχεί σε μία ώρα στο γυμναστήριο. Ωραίο πράμα. Και για το σώμα και για το πνεύμα.
- Γιατί περνάω ωραία.
Στις προπονήσεις νομίζω πως είμαστε άνθρωποι ακομπλεξάριστοι. Από αυτούς που δεν αρέσκονται στο να προκαλούν φασαρίες αλλά να τις αποφεύγουν.
Καθώς η νοοτροπία στο combatives είναι το να ενδιαφέρεσαι για την πρόοδο του συνασκούμενού σου, χτίζονται σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Και οικειότητας. Και συνήθως περνάς ωραία με τέτοιες συνθήκες. Πόσο μάλλον όταν τυχαίνει οι συνασκούμενοι να έχουν και χιούμορ!
Κλείνοντας, νομίζω πως αν η εκπαίδευση στην αυτοάμυνα ήταν καθιερωμένη και εντρυφούσαμε σε αυτήν από μικρή ηλικία, οι άνθρωποι θα ήμασταν καλύτεροι, πιο δυνατοί, πιο σίγουροι και πιο ενάρετοι.
Το ίδιο και ο κόσμος μας.