Πνιγμοί & Στραγγαλισμοί – για σοβαρότατες καταστάσεις
Προτού προχωρήσουμε σε αυτό το θέμα, επισημάνουμε ότι οι ΠΝΙΓΜΟΙ και οι ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΙ δεν είναι κατά τη γνώμη μας ορθό να χρησιμοποιούνται όταν είναι κανείς ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ με έναν επιτιθέμενο (όπως γίνεται π.χ στο τζούντο).
Δεν είναι αποδεκτό να επιτρέπουμε στον αντίπαλο να έχει δύο ελεύθερα και ενδεχομένως, οπλισμένα χέρια ή πόδια, ενώ τα δικά μας «όπλα» είναι «δεμένα» σε πνιγμό ή στραγγαλισμό. Του δίνουμε κάθε δυνατότητα να επιτεθεί σε ζωτικά σημεία του σώματός μας που τα έχουμε ακάλυπτα. Συμβουλεύουμε τη χρήση τους
Οι περισσότεροι πνιγμοί και στραγγαλισμοί εκτελούνται στο έδαφος. Όμως θεωρούμε ότι αυτή η πρακτική είναι ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ για τους ίδιους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω και δεν ενθαρρύνουμε τους μαθητές μας να «παλεύουν στο έδαφος». Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μαθαίνουν να το κάνουν αποτελεσματικά, αλλά, ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ να βρεθούν οι ΦΙΛΟΙ του δράστη να κλοτσάνε και να ποδοπατάνε κάποιον στο έδαφος (ή και χειρότερα), είναι μια πραγματικότητα που δεν χρειάζεται να αναλυθεί περαιτέρω.
Ένα άλλο θέμα που αξίζει να εξεταστεί είναι η ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ στην οποία κάποιος προσπαθεί να εφαρμόσει τέτοιες τεχνικές σε μια επίθεση. Δεν έχει καμία πραγματική σημασία αν η επιφάνεια στην οποία μπορεί να λαμβάνει χώρα η «μάχη» είναι βρώμικη, λασπωμένη, αμμώδης, αν έχει χυθεί οινόπνευμα ακόμη και αν έχει παντού ούρα στο πάτωμα σε μια δημόσια τουαλέτα κλπ.
Όλα μπορούν να πλυθούν.
Το επίμαχο σημείο είναι το ΣΚΛΗΡΟ ΔΑΠΕΔΟ, όπου οι αρθρώσεις ενός ανθρώπου μπορεί να τραυματιστούν, ενώ παλεύει και «χτυπιέται» σε αυτό. Οι συνθήκες αυτές μπορεί να αποτελέσουν πραγματικό πρόβλημα για μερικούς (εμάς τα ταλαίπωρα και κουρασμένα παλικάρια). Άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι τα διάφορα ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΓΥΑΛΙΑ σκορπισμένα στο πάτωμα και πεταμένα μπουκάλια και ποτήρια (έτοιμα όπλα, κυρίως σε νυχτερινά κέντρα). Τέλος, ο επιτιθέμενος μπορεί ανά πάσα στιγμή να οπλιστεί με μαχαίρι που ΔΕΝ έχουμε δει και να σπείρει τον όλεθρο στα χέρια και τα πόδια μας. Και αφού ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ από τα χέρια μας, να επιτεθεί με το όπλο του στο λαιμό και στο κορμί μας.
Σε καταστάσεις αυτοάμυνας είναι απλά ΑΝΟΗΤΟ να χαρίζει κανείς το πλεονέκτημα της υψηλής θέσης και της κινητικότητάς του παλεύοντας στο έδαφος ελαχιστοποιώντας την πιθανότητα για το πλεονέκτημα της απόστασης, της καλύτερης γωνίας επίθεσης ή της γρήγορης εξόδου.
Στους δρόμους μιας πόλης και ενώ μάχεται στο έδαφος, είναι σπάνιο να είναι κανείς σε θέση να αρπάξει ένα όπλο που βρίσκεται τυχαία εκεί κοντά. Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί χρήσιμο και αποτελεσματικό όπλο στους δρόμους μιας πόλης (δεν μιλάμε για μαγαζί εδώ, αλλά για χάρη της άσκησης, κοιτάξτε τριγύρω την επόμενη φορά στον δρόμο για κάτι τέτοιο).
Είναι για το λόγο αυτό που τα «αρπακτικά» είναι συνήθως ήδη οπλισμένα.
Αντιθέτως, σε ένα πεδίο μάχης στην ύπαιθρο, κλαδιά, πέτρες και βράχοι μπορούν να οπλίσουν σχετικά πιο εύκολα το χέρι ενός άοπλου, στην περίπτωση απώλειας του όπλου του. Υλικά που μπορούν να αποτελέσουν όπλα είναι συνήθως ελεύθερα διαθέσιμα. Σε μάχη, βέβαια, η κοινή λογική του άοπλου στρατιώτη θα τον οδηγούσε να σηκώσει το όπλο ενός νεκρού το συντομότερο.
Μήπως όλα αυτά σημαίνουν ότι οι πνιγμοί και στραγγαλισμοί δεν λειτουργούν;
Φυσικά και λειτουργούν, σε συγκεκριμένα πλαίσια, όπως όλα.
