Βλέπουμε ότι έχεις διαβάσει προσεκτικά την ιστορία και την εξέλιξη των Ιαπωνικών συστημάτων (ειδικότερα του τζούντο) και αυτό μας κάνει την ζωή πολύ εύκολη στο να απαντήσουμε στις ερωτήσεις σου. Δηλαδή, δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομερής ιστορικές εξηγήσεις.
Στην πρώτη ερώτηση λοιπόν.
Ξεκινάμε πάντα με εξήγηση και επίδειξη της τακτικής ή τεχνικής για να σιγουρευτούμε ότι ο κάθε ασκούμενος καταλαβαίνει ακριβώς τι πρέπει να κάνει.
Μετά η τακτική ή τεχνική ασκείται μερικές χιλιάδες φορές (π.χ. στο όποιο αντικείμενο κρούσης). Αυτό αποτελεί μορφή «σφυρηλάτησης» της τεχνικής και «σκληραγώγησης» των άκρων.
Κατόπιν δοκιμάζεται ζωντανά μερικές χιλιάδες φορές ακόμη πάντα υπό συνθήκες ψυχοσωματικής πίεσης σε συνθήκες «δρόμου» για σκοπούς τακτικής και «απευαισθητοποίησης» (φωνασκία, χειραγώγηση κ.λπ.).
Επειδή οι επαναλήψεις μας είναι σύντομες και σχετικά «άγριες», με επαφή όσο χρειάζεται να «δαγκώσουν» αλλά όχι να τραυματίσουν, πραγματοποιούνται πάρα πολλές μέσα σε μια προπόνηση ταυτόχρονα με τις όποιες διορθώσεις. Αυτά γίνονται με ελαφριά προστατευτικά που όλοι είναι υποχρεωμένοι να φορούν.
Τέλος, εφόσον έχουν περαστεί αυτά τα στάδια μπαίνουν στην φάση πλήρους επαφής με επιτιθέμενους που φορούν μέτρια έως βαριά προστατευτικά. Το στάδιο αυτό είναι η επιβεβαίωση ότι όσα έχουν μάθει λειτουργούν ή ότι χρειάζονται ακόμη βελτίωση.
Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο στάδιο υπάρχει σταδιακά αυξανόμενη ψυχοσωματική πίεση και κρούση.
Στην δεύτερη ερώτηση περί βέλτιστου αποτελέσματος ως αποτέλεσμα παλιάς πολεμικής νοοτροπίας σε συνδυασμό με σύγχρονες μεθόδους εκπαίδευσης.
Η πρακτική άσκηση είναι σίγουρα καλλίτερη από καμία. ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει ΒΑΡΙΑ ΕΠΑΦΗ. Για εμάς αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΟ. Όποιος δεν την έχει βασικά ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΤΑΙ.
Αυτό που αλλάζει πολύ το πράγμα είναι η ΠΡΟΘΕΣΗ και ο ΣΚΟΠΟΣ.
Πολεμική νοοτροπία σημαίνει ΧΩΡΙΣ ΕΝΔΟΙΑΣΜΟΥΣ και ΚΑΝΟΝΕΣ ή ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥΣ.
Μπορεί ο αθλητισμός να διεξαχθεί με τέτοιον τρόπο;
Αυτός είναι ο λόγος που συνέχεια επαναλαμβάνεται στο Combatives Group:
«Άλλο η τέχνη, άλλο ο αθλητισμός, άλλο η επιβίωση!»
ΔΕΝ ΣΥΓΧΕΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΜΑΣ ΜΕ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ.
Στο τρίτο σχόλιο.
Παρότι το Ju Jutsu που διδάσκεται σε κάποιες κλασσικές σχολές (όχι αθλητισμός, διότι δεν νοείται Jutsu και αθλητισμός) περιέχουν όλα αυτά, πρέπει να θυμόμαστε ότι οι λεπτές και σύνθετες τεχνικές είναι σχετικά νέες «εφευρέσεις» σε σύγκριση με τις βαριές ρίψεις που δημιουργήθηκαν για μαχητές σε πεδίο μάχης που ήταν πάνοπλοι και με πανοπλίες. Μόνο οι τεχνικές που στόχευαν μεγαλύτερες κλειδώσεις (αγκώνες, ώμους, γόνατα, ίσως αστράγαλοι) ασκούντο μέχρι να δημιουργηθούν τέτοιου είδους λεπτές kansetsu waza (π.χ. wrist locks, finger locks κ.λπ.) που αναφέρεις. Δηλαδή, όταν βγήκαν για τα καλά οι πανοπλίες τότε άρχισαν οι πειραματισμοί με τέτοια σε σχολές. Οι άνθρωποι δεν ήταν χαζοί και δεν μπέρδευαν τα BUGEI με DO όπως κάνουν οι άνθρωποι σήμερα πουλώντας και καλά «Πολεμική Τέχνη» με μορφή DO ως BUGEI σε ανιστόρητους και αδαής.
Για σκοπούς αθλητισμού ο συνδυασμός αυτών λειτουργεί πολύ καλά μιας και κανένας δεν προσπαθεί πραγματικά να σκοτώσει τον άλλον. Θεωρούμε ότι είναι φυσικότατος ο συνδυασμός και προσφέρει πολύ καλή εξάσκηση. Όμως, δεν πρέπει να γίνεται το ίδιο λάθος με τα BUGEI και DO πιστεύοντας ότι είναι αυτοάμυνα δρόμου, διότι οι αστάθμητοι παράγοντες και οι «καλοθελητές» φίλοι αποτελούν πραγματικά προβλήματα (όπως άλλωστε σε οποιοδήποτε πεδίο μάχης).
Ευχόμαστε να καλύψαμε τις απορίες σου.
