Στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο (με κάποια χρονική διαφορά), έχουν γίνει κατά καιρούς μόδα διάφορα συστήματα. Είχαμε το ‘60 το Judo, το ’70 το Karate, το ‘80 το Kung fu, το ‘90 το Kick boxing, στις αρχές του νέου αιώνα το MMA και πλέον διανύουμε την περίοδο του Krav Maga και άλλα παρεμφερή. Όλα αυτά έχουν έναν κύκλο «μόδας» 8 με 10 ετών.
Παρατηρούμε, δηλαδή, μία τάση στροφής προς σκληρότερα συστήματα και απομάκρυνσης από εκείνα που διατηρούν αθλητικό χαρακτήρα. Η τάση αυτή δεν είναι μόδα! Διαμορφώθηκε από την ανάγκη των ανθρώπων να ανταπεξέλθουν στην αύξηση της αστικής βίας του «πολιτισμένου» κόσμου σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν βρισκόμαστε πλέον στην εποχή της άοπλης μαγκιάς με βρισιές, λίγα χαστουκάκια και μερικές γροθιές-ματσόλες. Η σημερινή αστική βία μοιάζει όλο και περισσότερο με την πολεμική. Είναι ένοπλη και πολλές φορές θανατηφόρα. Υπάρχει η άμεση ανάγκη για ένα σύστημα καθαρής πολεμικής τέχνης, χωρίς παραθυράκια, ειρηνικά προπετάσματα και πέπλα μυστηρίου.
Θα πρέπει να εξετάσουμε με αντικειμενικό βλέμμα πόσο πραγματικά στρατιωτικά είναι όλα αυτά τα νέα «σέξι» παραστρατιωτικά συστήματα και κατά πόσο εξυπηρετούν ένα τεράστιο και μαζικό μάρκετινγκ με αμέτρητα θύματα. Και πόσοι άραγε από αυτούς τους νέους δασκάλους έχουν βιώσει την ωμή και ανελέητη κτηνωδία της πραγματικής μάχης για την επιβίωση.
Εμείς επιλέξαμε να ακολουθήσουμε ένα πιο ρεαλιστικά προσανατολισμένο μονοπάτι για πολίτες…
Προτιμούμε να επικεντρωθούμε στην πρόληψη και όχι στη σύγκρουση.
Ο υπ’ αριθμόν 1 κανόνας μας είναι να φθάσουμε στο σπίτι ασφαλείς και ακέραιοι στο τέλος της ημέρας.
Η απλή λογική του «Δεν μπορείς να τραυματιστείς, αν δεν είσαι εκεί» είναι αδύνατον να ξεπεραστεί. Επιλέγουμε να απουσιάζουμε, να αποφεύγουμε και να αποδράττουμε, παρά να εμπλεκόμαστε σε καταστάσεις όπου θα βάζουμε τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας σε κίνδυνο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αντεπιτεθούμε ή να δώσουμε μάχη με νύχια και δόντια. Εξ’ άλλου, έχουμε σύγχρονη αστυνομική και πολεμική γενεαλογία που έχει χιλιο-δοκιμαστεί και δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. Απλά, σε αντίθεση με ό, τι διδάσκεται αλλού, επιλέγουμε να είμαστε ρεαλιστές σχετικά με το γεγονός ότι είμαστε πολίτες, οι οποίοι ζουν με τους νόμους της πατρίδας μας και δεν είμαστε πρόθυμοι να τους παραβιάσουμε. Δεν δοκιμάζουμε την ανοχή του νομικού μας συστήματος ώστε να πληρώσουμε το βαρύ τίμημα της ασέβειας. Δεν χρειάζεται μεγαλοφυΐα για να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι:
Η πρόληψη είναι πιο ανώδυνη από την καταστολή και απαιτεί περισσότερες δεξιότητες. Έτσι και η αυτοπροστασία είναι πολύ πιο ανώδυνη από την αυτοάμυνα.
Επιλέγουμε να διδάσκουμε στους μαθητές μας να αποφεύγουν τις συγκρούσεις, όταν μπορούν. Όταν δεν μπορούν και μόνο αν όλες οι δυνατότητες διαφυγής έχουν αφαιρεθεί, τότε μόνο ενθαρρύνονται οι μαθητές μας να κάνουν ό, τι χρειάζεται για να παραμείνουν ζωντανοί και υγιείς. Ωστόσο, ακόμη και η έκταση της βίας που καλούνται να ασκήσουν πρέπει να μετριάζεται με σύνεση και κοινή λογική. Εκπαιδεύονται συνεχώς για αυτό.
Οι άνθρωποι που απαρτίζουν την Κοινότητα Combatives δεν είναι παιδιά. Οι περισσότεροι είναι οικογενειάρχες και ως εκ τούτου συχνά συζητάμε τι είναι αυτό που θέλουν για τα παιδιά τους και τους εαυτούς τους. Τα λόγια που ακούμε συχνότερα είναι «υγεία», «ασφάλεια», «ευτυχία» και «προστασία». Αυτά θέλουν οι περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο για τις οικογένειές τους. Όσοι παρακολουθούν τα σχολεία μας, αναγνωρίζουν την επιτακτική ανάγκη για τις μοναδικές ικανότητες που προσφέρουμε και τα αποτελέσματα που αυτές φέρνουν.
Πιστεύουμε ότι οι δεξιότητες άσκησης της ασφάλειας, της αυτοπροστασίας και της αυτοάμυνας του Combatives, όπως τις έχουμε επανειλημμένα περιγράψει, είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαίες. Επειδή τα επίπεδα της βίας και η κλιμάκωσή τους σε μια χώρα που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες γίνονται όλο και πιο έντονα, στο Combatives Group έχουμε επιλέξει να πάρουμε θέση. Έχουμε αποφασίσει να προσφέρουμε τις σημαντικές μας γνώσεις και την εμπειρία μας στη διάθεση όλων όσων είναι πρόθυμοι να επενδύσουν στην ασφάλειά τους.
Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι. Όσοι αντέχουν και μπορούν, μένουν… (Όπως αναγράφει η πινακίδα πάνω από την πύλη της 1ης ΜΑΛ – Κρήτη)