Bert Levy – Τα Πρώτα Χρόνια
Ο Μπέρτ Λεβί (Burt Levy) υπήρξε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές του Β’ ΠΠ στον οποίο είχε ανατεθεί η εκπαίδευση στις τεχνικές μάχης σώμα-με-σώμα των ειδικών δυνάμεων των συμμαχικών στρατευμάτων. Ήταν βετεράνος σχεδόν κάθε πολέμου ή επανάστασης από το 1911 μέχρι τον Β’ΠΠ. Στη μάχη της Jarama, την Μεξικάνικη επανάσταση, τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και τον Β’ΠΠ.
Ο Λεβί ήταν καναδός υπήκοος εβραϊκού θρησκεύματος που γεννήθηκε στην πόλη του Χάμιλτον (Hamilton) στο Οντάριο (Ontario) του Καναδά στις 5 Οκτωβρίου του 1897 και είχε εννέα αδέλφια. Οι γονείς του μετακόμισαν στο Μπαφαλο (Buffalo) Νέα Υόρκη (New York) όταν ήταν τριών μηνών και στα επτά του χρόνια μετακόμισαν στο Κλήβελαντ (Cleveland), της πολιτείας Οχάιο (Ohio) στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου φαίνεται να ακλούθησε την κανονική παιδεία ενός αμερικανικού παιδιού της εποχής.
Ο πατέρας του Σαμουήλ Λεβι (Samuel Levy), υπήρξε ράπτης στο επάγγελμα ενώ στην ηλικία των 16 ο Μπέρτ (Burt) αναγκάστηκε λόγο τραυματισμού του πατέρα του να πιάσει εργασία σε τυπογραφείο για να στηρίξει τα αδέλφια του. Ο δρόμος του Μπέρτ δεν είχε καμία σχέση με αυτόν του πατέρα του και, στη νεαρή ηλικία των δεκαοκτώ το 1916, ο νεαρός Μπέρτ εντάχθηκε στo Εμπορικό Ναυτικό και ταξίδεψε τον κόσμο εργαζόμενος ως θερμαστής ενός πλοίου (τροφοδοτούσε τον κινητήρα με κάρβουνο). Αφού εργάστηκε για περίπου ένα χρόνο έφτασε στην Παλαιστίνη, όπου αποβιβάστηκε και εντάχθηκε στο 39ο Τάγμα των Βασιλικών Τυφεκιοφόρων (39 Battalion, Royal Fusiliers – μέρος της Εβραϊκής Λεγεώνας στην Παλαιστίνη). Με τους Τυφεκιοφόρους πολέμησε από το 1918 έως το 1919 σε όλη την Παλαιστίνη και την Ιορδανία.
Όσο ήταν εκεί έμαθε για πρώτη φορά για έναν από τους μετέπειτα ήρωες του, τον διάσημο βρετανό αντάρτη Θωμά Εδουάρδο Λόρενς (Thomas Edward Lawrence – πιο γνωστός ως Λόρενς της Αραβίας).
Ο ανταρτοπόλεμος γενικά ήταν εκείνη τη εποχή συχνά περιφρονημένο είδος μάχης στον ευρύτερο Στρατό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Αν και οι βρετανοί είχαν πληρώσει βαρύτατο τίμημα στον πρώτο 1880-1881 και δεύτερο 1899-1902 Πόλεμο των Μπόερ. Θεωρείτο εντελώς ενάντια στους «κανόνες του πολέμου» που τηρούσαν οι μεγάλες δυνάμεις. Τα επιτεύγματα του Λόρενς (Lawrence) ενάντια στις απίστευτες αντιξοότητες και συντριπτικά υπεράριθμες τουρκικές και γερμανικές δυνάμεις έχουν μείνει στην ιστορία. Κατάφερε να συγκεντρώσει μια ομάδα ανταρτών αραβικών φυλών που παρενοχλούσαν, κατάστρεφαν, έστηναν ενέδρες και σαμποτάριζαν τον εχθρό στην κατεχόμενη περιοχή της Αραβίας σε δυσανάλογο βαθμό με τους αριθμούς τους. Η συνάντηση για τσάι που είχε με μια παρέα Ανιχνευτών του Λόρενς και το πνεύμα και οι τακτικές που περιγράφονται στο βιβλίο του Λόρενς (Lawrence) «Οι Επτά πυλώνες της Σοφίας» για αυτά τα κατορθώματα, ίσως γοητεύσαν τον νεαρό Λεβί (Levy) ωθώντας τον στην απόφαση να μάθει όσα μπορούσε για τον ανταρτοπόλεμο.
Ο Λεβί από τη στιγμή που απολύθηκε από τους τυφεκιοφόρους βρήκε τον δρόμο του πίσω στο Β. Αμερική όπου γεμάτος νεανικό ενθουσιασμό, ταξίδεψε και συμμετείχε σε πολλές περιπέτειες (ακόμη και νεφελώδη περιπέτειες) στην Κεντρική και Νότια Αμερική.
Στη δεκαετία του 1920 μέχρι και το 1930 έσπαγε κυβερνητικά μπλόκα μεταφέροντας όπλα και κάνοντας τον μισθοφόρο σε χώρες όπως το Μεξικό (1920-21) και τη Νικαράγουα (1926). Η δεκαετία του 1920 ήταν μια εποχή νεανικής αισιοδοξίας για τη διεθνή γενιά που είχε βιώσει τη φρίκη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ οι επάλληλες επαναστάσεις στα κράτη της Νοτίου Αμερικής ήταν ενδημικές, δημιουργώντας πολλές ευκαιρίες για τους περιπετειώδης και ιδεαλιστικούς νεαρούς της εποχής.
Διαφεύγοντας τον θάνατο σε ορισμένες περιπτώσεις ο Λεβί επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου δυστυχώς, όπως συμβαίνει με πολλούς ευεπηρέαστους νεαρούς άνδρες, το 1927 έπεσε σε «λάθος παρέες» και καταδικάστηκε για ένοπλη ληστεία (κάτι που μετάνιωσε σε όλη του τη ζωή). Το 1933 απελάθηκε από τις ΗΠΑ αφού εξέτισε έξι χρόνια στη φυλακή. Ο γηραιότερος και σοφότερος Λεβί όρχησε να ταξιδεύει κάνοντας την επόμενη εμφάνισή του στην Ισπανία στα τέλη του 1930.
Η δεκαετία αυτή είναι η καλύτερη υπόμνηση για την περίοδο της τεράστιας οικονομικής ανασφάλειας και της απώλειας, γνωστή στις Ηνωμένες Πολιτείες ως «Το μεγάλο κραχ» και είχε εκτεταμένες συνέπειες για τον υπόλοιπο κόσμο.
Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, αναπτύχθηκε η ακραία πολιτική (κομμουνισμός και φασισμός) και αυτό υπήρξε γεγονός και σημαντικός παράγοντας στη Γερμανία (με τις κυρώσεις που της είχαν υποβληθεί στη συνθήκη των Βερσαλλιών στο τέλος του Β’ ΠΠ), αλλά και στην Ισπανία. Το πραξικόπημα του ισπανικού στρατού πυροδότησε έναν σκληρό εμφύλιο πόλεμο, καθώς ο πληθυσμός χωρίστηκε σε δεξιά και αριστερά κόμματα. Η μια πτέρυγα ήταν της φασιστικής δεξιάς παράταξης με επικεφαλή τον Στρατηγό Φράνκο ο οποίος επιχειρούσε να θέσει τον εαυτό του ως Εθνικό Δικτάτορα. Η αντίθετη αριστερή πτέρυγα, ήταν μια πλευρά που αποτελείτο από λίγους Ισπανούς κομμουνιστές, λιγοστούς διανοούμενους εθνικιστές και διάφορους λιγοστούς διεθνής υποστηρικτές.
Εμπνευσμένοι από τον πόλεμο κατά της φασιστικής τυραννίας, πολλοί νέοι άνδρες από όλες τις χώρες του κόσμου εισάκουσαν την κραυγή για βοήθεια και ανταποκρίθηκαν. Δεν ήταν μόνο μια μάχη εναντίον ενός δικτάτορα που υποστηριζόταν από τον γερμανικό ναζιστικό ηγέτη Αδόλφο Χίτλερ, αλλά την εποχή εκείνη θεωρήθηκε ότι ήταν η «αιχμή του δόρατος» ενάντια στα δόγματα της διασποράς του φασισμού προς τον υπόλοιπο κόσμο.
Εκείνη την εποχή η Ιταλία διοικούταν από τον φασίστα δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι (Benito Mussolini), ενώ ακόμη και στη Βρετανία, η «Βρετανική Ένωση Φασιστών» διοικούταν από τον Οσβάλδο Μόσλι (Oswald Mosley), ό οποίος κέρδιζε αριθμούς και υποστήριξη. Αρχικά με τις αλλαγές στην οικονομία που επέφεραν ο Μουσολίνι (Mussolini) και ο Χίτλερ (Hitler), δημιουργήθηκε η αίσθηση μιας εποχής ελπίδας και ιδεαλισμού όπου πολλοί πίστευαν ότι ο απόλυτος εφιάλτης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, είχε παραμεριστεί μη έχοντας ανάγκη οι λαοί να συμμετέχουν σε άλλο πόλεμο. Αργότερα όμως, αναγνωρίστηκε ότι ο πόλεμος στην Ισπανία υπήρξε μια άμεση προειδοποίηση και ότι ο κόσμος θα έπρεπε να είχε παρακολουθήσει πιο στενά την άνοδο του φασισμού.
Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες που έδρασαν στην Ισπανία εναντίων του φασισμού, σχηματίσθηκαν από εθελοντές από πολλές χώρες, άτομα που δεν είχαν μόνο ταξιδέψει στην Ισπανία από τις αντίστοιχες χώρες τους, αλλά κατάφεραν να περάσουν μέσα από τις φασιστικές στρατιωτικές γραμμές. Ως ομιλητής της αγγλικής γλώσσας, ο Λεβί κατάφερε να ενταχθεί στον Βρετανικό Διεθνή Λόχο (British Company of the Internationals), όπου διακρίθηκε χάρη στην προηγούμενη εμπειρία του σε διάφορους πολέμους που είχε συμμετάσχει (1937). Τον έκαναν αξιωματικό στο Βρετανικό Τάγμα Οπλοπολυβόλων (British Machine Gun Battalion) όπου απέκτησε το δια βίου παρατσούκλι του «Γιάνκ» (προφανώς από το Yankee – παράδοξο διότι ήταν Καναδός).
Συμμετέχοντας με πολλούς άλλους του τάγματος στον αγώνα, συναντήθηκε με κάποιον που θα άλλαζε αργότερα τη ζωή του εντελώς. Έναν άνδρα με το όνομα Θωμάς Ουιντριγκχαμ (Thomas Wintringham) ο οποίος ήταν ο διοικητής του Διεθνούς Τάγματος στην Ισπανία. Μετά από μόλις έναν χρόνο μαχών, ο Λεβί συνελήφθη αφού τραυματίστηκε στη μάχη της Τζαράμα (Jarama). Πέρασε τους επόμενους έξι μήνες της ζωής του ως αιχμάλωτος πολέμου σε στρατόπεδο με πολύ σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Ευτυχώς γι’ αυτόν η Καναδική κυβέρνηση έθεσε ισχυρή διαμαρτυρία στην απάνθρωπη μεταχείριση του και φρόντισε να ελευθερωθεί. Από τη στιγμή που ανέκτησε την υγεία του, προσπάθησε να επιστρέψει στη μάχη στην Ισπανία. Όμως πολύ σύντομα η αντίσταση συνθλίφτηκε από τα στρατεύματα του Φράνκο. Παρά την ανδρεία και τον ηρωισμό των ισπανικών μαχητών της ελευθερίας και της Διεθνούς Ταξιαρχίας ο σκοπός χάθηκε.
Bert Levy – Τα Χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Ο πόλεμος με τη ναζιστική Γερμανία είχε αρχίσει να διαγράφεται και μερικοί άνθρωποι που είχαν υποστεί την κτηνωδία του φασισμού της από πρώτο χέρι, ανησυχούσαν και άρχισαν να σχεδιάζουν τις προετοιμασίες τους.
Το 1940 ο Λεβί (Levy) αποπειράθηκε να καταταγεί στον Καναδικό στρατό ο οποίος τον απέρριψε! Αμέσως μετά από αυτή την άρνηση, ο Λεβί ξανά εργάστηκε ως θερμαστής σε ένα ατμόπλοιο για να πληρώσει το πέρασμά του στη Βρετανία. Μετά την άφιξή του στο Ηνωμένο Βασίλειο, επανασυνδέθηκε με τον Θωμά Ουιντριγκχαμ (Thomas Wintringham) ο οποίος είχε φίλους σε υψηλές θέσεις. Όμως, επειδή υπήρξε κομμουνιστής στην πολιτική του ιδεολογία, θα αποδεικνυόταν αρνητικό μελλοντικά για το ίδιο (Wintringham).
Το 1939 και στις αρχές του 1940 ξεκίνησε σχεδιάζοντας μια σχολή ανταρτοπόλεμου για να διδάξει τον βρετανικό λαό να αντισταθεί στο ενδεχόμενο ναζιστικής εισβολής. Η σχολή ιδρύθηκε σε μια ιδιοκτησία η οποία υπήρξε δωρεά του τότε κόμη του Τζέρζει (Jersey) και, χρηματοδοτήθηκε από διάφορους ευεργέτες, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Γουέντελ Εντικοτ (Wendell Endicott – Ιδιοκτήτης τεράστιας υποδηματοβιομηχανίας) και ο Εδουάρδος Χούλτον (Edward Hulton – Ιδιοκτήτης της εφημερίδας Picture Post). Το εγχείρημα ονομάστηκε «’Οστερλι Πάρκ Σχολή Εκπαίδευσης της Εθνοφρουράς» (Osterley Park School for the Home Guard Training) και άνοιξε επίσημα τις πόρτες της τον Ιούνιο του 1940 αποκτώντας γρήγορα το παρατσούκλι «Οι Σφάχτες του Όστερλι» (Osterley cut throats) λόγο του ανορθόδοξου περιεχομένου της διδασκαλίας του και τον σκληρό τρόπο εφαρμογής του ανταρτοπόλεμου.
Όπως είχε μάθει ήδη και το Γραφείο Ειδικών Επιχειρήσων (S.O.E. – Special Operations Executive πρώην Section “D”) η εύρεση εκπαιδευτών με σχετικές γνώσεις ήταν δύσκολο εγχείρημα. Ο Ουίντριγκχαμ (Wintringham) είχε από τις ημέρες του με την Διεθνή Ταξιαρχία στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με ιδίαν εμπειρία του αντάρτικου, οι περισσότεροι όμως ήταν νεκροί ή στις ισπανικές φυλακές.
Από τους υπόλοιπους βετεράνους, επιστρατεύτηκαν τρεις ισπανοί πρώην ανθρακωρύχοι, οι οποίοι είχαν μεγάλη γνώση της χρήσης εκρηκτικών υλών ενάντια τεθωρακισμένων, στρατευμάτων και κτιρίων (Προφανώς από τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο). Το μεγαλύτερο μέρος του υπολοίπου των εκπαιδευτών ήταν επίσης βετεράνοι του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο, ήταν τόσο φτωχά επανδρωμένη η σχολή, όπου κάποια στιγμή χρησιμοποιήθηκαν Πρόσκοποι για να δείξουν πώς να φτιάχνονται παγίδες με σύρμα σε δρόμους, για να αποκεφαλίζουν μοτοσικλετιστές διαβιβάσεων του εχθρού!
Οι εκπαιδευτές μπορεί να ήταν εξειδικευμένοι και άριστα καταρτισμένοι, αλλά το γεγονός ότι είχαν πολεμήσει στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο ήταν τελικά η καταστροφή της σχολής, παρά την τεράστια δημοτικότητά της. Η σχολή ήταν σε λειτουργία από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο του 1940, όπου στη συνέχεια προσαρτήθηκε στο Γραφείο Πολέμου (War Office) ενώ αργότερα, τον Οκτώβριο μετακινήθηκε σε άλλη τοποθεσία. Η εκπαίδευση λάμβανε μέρος μόνο τα Σαββατοκύριακα, ώστε τα μέλη της Εθνοφρουράς να μη χρειάζονται να παίρνουν άδεια από την εργασία τους. Όμως, παρότι η εκπαίδευση γινόταν μόνο τα Σαββατοκύριακα, οι αριθμοί προσέλευσης ήταν εντυπωσιακοί.
Σύμφωνα με τον ερευνητή της Εθνοφρουράς Δαβίδ Κάρολ (David Caroll), σχεδόν πέντε χιλιάδες αξιωματικοί και άνδρες της Εθνοφρουράς, επωφελήθηκαν της προσωπικής εμπειρίας και τεχνογνωσίας των εκπαιδευτών παρακολουθώντας μαθήματα που διήρκησαν μόνο δύο ημέρες.
Απίστευτος αριθμός αν κάνει κανείς την αριθμητική. Ιδού και οι πράξεις – 3 μήνες ισοδυναμούν με 12 Σαββατοκύριακα, 5000 εκπαιδευόμενοι (περίπου) που χωρίζονται σε 12 Σαββατοκύριακα ισούται με 416,6 εκπαιδευόμενους ανά Σαββατοκύριακο (περίπου). Σύμφωνα με τον Κάρολο Γκρέιβς (Charles Graves) στον επίσημο «λογαριασμό» της Εθνοφρουράς το σύνολο ήταν 4,940. Αυτό μας αφήνει με συνολικά 411,6 εκπαιδευόμενους ανά Σαββατοκύριακο. Αυτό σημαίνει ότι πάνω από 400 μέλη της Εθνοφρουράς (και άλλοι) παρουσιάζονταν στα μαθήματα που προσφέρονταν από το προσωπικό στο Όστερλι (Osterley) κάθε Σαββατοκύριακο. Αν αναλογιστούμε ότι αυτό λάμβανε μέρος σε μια εποχή που τα ταξίδια δεν ήταν τόσο διαδεδομένα όσο είναι τώρα. Επιπλέον, ήταν εποχή που το δελτίο καυσίμων ήταν σε ισχύ και προσθέσουμε επιπλέον το γεγονός ότι οι άνθρωποι που παρακολουθούν αυτά τα μαθήματα ουσιαστικό ασκούσαν εργασίες υπέρ του πόλεμου στο μεγαλύτερο μέρος της μέρας τους, είναι πραγματικά συγκλονιστικό!
Η σχολή γρήγορα έγινε διάσημη με αναφορές σε εφημερίδες και ειδήσεις που παίχτηκαν σε κινηματογράφους στη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Το Γραφείο Πολέμου (War Office – Υπουργείο Αμύνης) και το «κατεστημένο» παρακολουθούσε αυτά τα γεγονότα και ανησύχησαν, διότι η δημοτικότητα του σχολείου εκπαίδευσης έδειξε πόσο μεγάλο ενδιαφέρον υπήρχε για το θέμα και ταυτόχρονα πόσο λίγη «επίσημη» (από τις αρχές) εκπαίδευση λάμβανε πραγματικά μέρος. Συνεπώς έκαναν ό, τι κάνουν συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις οι κυβερνήσεις. Μη μπορώντας να καταστρέψει την αξιοπιστία της σχολής, την «απορρόφησε» ώστε να γίνει μέρος του «κατεστημένου» κάνοντας την κρατική για τη διάρκεια του πολέμου.
Με συνοπτικές διαδικασίες ο Ουίντριγκχαμ (Wintringham) αποσύρθηκε (λόγο αριστερών πεποιθήσεων) ενώ οι ισπανοί ανθρακωρύχοι παρέμειναν. Το Γραφείο Πολέμου διόρισε τον Αντισυνταγματάρχη Πολοκ (Pollock) διοικητή της σχολής και αυτό δημιούργησε και άλλα προβλήματα στη σχολή, διότι ο διοικητής στη συνέχεια διαπίστωσε ότι και άλλοι εκπαιδευτές δεν ήταν πολιτικά «αξιόπιστοι» (λόγο αριστερών πεποιθήσεων) και με τη σειρά τους αφαιρέθηκαν επίσης.
Ο Λεβί είχε διδάξει στο σχολείο μόνο για ένα μήνα, αλλά το Γραφείο Πολέμου (War Office) αναγνώρισε την μεγάλη γνώση και το βάθος της πρακτικής εμπειρίας του. Συνεπώς τον κράτησε για να διδάσκει στη Σχολή Αρ.1 του Γραφείο Πολέμου καθώς και σε άλλα μέρη. Αρχικά ο Λεβί είχε προσληφθεί στο Όστερλι ως «γενικός» εκπαιδευτής, επειδή κατείχε ευρύτατο φάσμα δεξιοτήτων και μπορούσε να μιλήσει για πολλά θέματα σε σχέση με τον ανταρτοπόλεμο, καλύπτοντας οποιαδήποτε έλλειψη ή κενό στη διδασκαλία. Το κύριο αντικείμενο της διδασκαλίας του ήταν όμως η άοπλη και ένοπλη με μαχαίρι μάχη σώμα-με-σώμα.
Bert Levy – Στις ΗΠΑ
Την εποχή που εκπαίδευε την εθνοφρουρά στην Αγγλία, είχε γράψει το βιβλίο του «Ανταρτοπόλεμος» (Guerrilla Warfare), με το ανάλογο θέμα που είχε και πρόλογο από τον Ουιντριγκχαμ (Wintringham) ο οποίος τον είχε βοηθήσει να το τελειοποιήσει. Το βιβλίο δημοσιεύθηκε από τον εκδοτικό οίκο “Penguin” στο Ηνωμένο Βασίλειο με κοινή συνεργασία μεταξύ της “Penguin” και του Εφημερίδα του Πεζικού. Ενημέρωσε το βιβλίο αρκετές φορές μέχρι το θάνατό του στα θέματα του ανταρτοπόλεμου.
Αργότερες εκδόσεις ήταν περισσότερο απεικονισμένες από το πρωτότυπο, αλλά το κείμενο παρέμεινε σχεδόν ίδιο. Υπάρχουν κάποιες υπόνοιες ότι ανατυπώθηκε ιδιωτικά και πάλι το 1954, αλλά η επόμενη γενικώς διαθέσιμη ανατύπωση ήταν το 1964 από τις νεοσύστατες Εκδόσεις “Panther”.
Η Panther (πάνθηρας) αργότερα μετονομάστηκε Paladin Press και το βιβλίο έχαιρε υψηλό ποσοστό πωλήσεων επί πολλά χρόνια).
Ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε μόλις αρχίσει με αποτέλεσμα οι κοινωνικές αναταραχές να αρχίσουν στις ΗΠΑ λαμβάνοντας όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις με τα χρόνια.
Ο ανταρτοπόλεμος απέκτησε μια νέα βάση αναγνωστών τόσο από στρατιώτες αλλά και πολίτες. Προστέθηκε μια νέα εισαγωγή από τον συγγραφέα του βιβλίου «Αντάρτης Σύγχρονου Πολέμου» (Modern Warfare Guerrilla) από το Φράνκλιν Μάρκ Οσάνκα (Franklin Mark Osanka).
Ο Οσάνκα ήταν ειδικός στις τεχνικές καταπολέμησης κομμουνιστικών αντάρτικων κινημάτων.
Την εποχή πριν και μέχρι του Β’ΠΠ ο Λεβί υποστήριξε τον ανταρτοπόλεμο ως δημοκρατικό μέσο για την καταπολέμηση του φασισμού. Επιτέθηκε συχνά στο στρατιωτικό κατεστημένο που αγνοούσαν τα διδάγματα διοικητών που γεννήθηκαν όπως αυτών του Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (Λόρενς της Αραβίας) και την εμπειρία τους σε ανορθόδοξο πόλεμο. Ο Ουιντριγκχαμ (Wintringham) στήριζε ότι ο Λεβί ήταν ο πιο αποτελεσματικός ομιλητής στη Μεγάλη Βρετανία στα θέματα τακτικών των κομάντο και του ανταρτοπόλεμου.
Ο Λεβί δεν ήταν απλά ένας στρατιώτης και αποτελεσματικός φονιάς, αλλά αφοσιωμένος Σοσιαλιστής με βαθύτατα σοσιαλιστικά ήθη και προσέγγιση, η οποία επηρέασε την ανάλυσή του, τους στόχους και τις παρουσιάσεις του. Δεν ήταν μόνο τα «τεχνικά» θέματα, αλλά η προσπάθεια να πείσει τον τοπικό πληθυσμό να φροντίσει για την κοινή άμυνα, προσπαθώντας να αξιοποιήσει «τον πατριωτισμό του πληθυσμού».
Για περίπου δεκαπέντε μήνες μετά το κλείσιμο της Σχολής του Οστερλι (Osterley), μετά την κατάρτιση της Βρετανικής Εθνοφυλακής (British Home Guard), ο Λεβί «δανείστηκε» επίσημα από το Γραφείο Πολέμου (War Office) στον Στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Λεβί δίδασκε τις τεχνικές μάχης σώμα-με-σώμα σε απομόνωση από τις επιρροές άλλων εκπαιδευτών την εποχή εκείνη. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ «αγνόησε» το γεγονός ότι είχε καταδικαστεί για ένοπλη ληστεία, εξέτισε ποινή έξι ετών και στη συνέχεια απελάθηκε, δείχνει και πάλι πόσο μεγάλη έλλειψη έμπειρων εκπαιδευτών υπήρχε.
Όπως μία εφημερίδα επιβεβαίωσε,
«Είναι τόσο καλός στη «τέχνη» του, που οι Ηνωμένες Πολιτείες τον έφεραν εδώ από την Αγγλία κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ως εκπαιδευτή, παρά το γεγονός ότι είχε απελαθεί το 1933 μετά από ποινή έξι ετών για ένοπλη ληστεία.»
Ο Λεβί ήταν άνθρωπος που δεν σπαταλούσε τον χρόνο του. Θέλοντας να ξεφύγει και από όσους είχαν αντιμετωπίζονται τους συντρόφους του τόσο άσχημα (στο Οστερλι) καλοδέχτηκε την ευκαιρία να διαπρέψει στις ΗΠΑ. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Λεβί πέρασε το υπόλοιπο χρόνο του κάνοντας διαλέξεις και εκπαιδεύσεις. Εκπαίδευσε πολλούς στρατιώτες, ναύτες και πολίτες στα θέματα που γνωρίζετε τόσο καλά. Φωτογραφήθηκε επίσης στο εξόφυλλο πολλών αμερικανικών περιοδικών, συμπεριλαμβανομένων και του περιοδικού “Life” το 1942.
Ο Λεβί υπήρξε ένας πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος και άφησε μια μεγάλη κληρονομιά σε θέματα που αφορούν τον ανταρτοπόλεμο που μελετούνται ακόμη και σήμερα. Στην ηλικία των 67, μετά από ασθένεια που προκλήθηκε από καρδιακή προσβολή, ο Μπέρτ Λεβί (Burt Levy) απεβίωσε στις 9 Φεβρουαρίου 1965 αφήνοντας τη σύζυγό του Μαρία και την κόρη του Rose.