ΧΩΡΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ: ΙΑΠΩΝΙΑ
Το Καράτε ή Καράτε-ντο όταν μεταφράζεται σημαίνει (Καρά=άδειο και τε=χέρι), είναι δηλαδή η πολεμική τέχνη των «άδειων» χεριών. Το Karate αποτελεί την τέχνη των άδειων χεριών της αυτοάμυνας που ασκείται για την αξιοποίηση δύο πτυχών της πνευματικής και σωματικής τελειότητας και της αρμονίας.
Το Καράτε Ντο ή απλά Καράτε είναι μια πολεμική τέχνη που αναπτύχθηκε στις Νήσους Ρίου Κίου (Ryukyu) σε αυτό που είναι τώρα η Οκινάουα (Okinawa) της Ιαπωνίας. Αναπτύχθηκε από εγχώριες γηγενής μεθόδους μάχης που ονομαζόταν «Τε» (“te”), κυριολεκτικά «χέρι» ή και «Τίι» (“tii”- στην Οκινάουα) και από το κινέζικο Κένπο (Kenpo). Το Karate είναι μια τέχνη που χρησιμοποιεί γροθιές, λακτίσματα, κτυπήματα με γόνατα και αγκώνες και ανοιχτόχειρες τεχνικές, όπως το Στο (Shuto – κτύπημα με την «κόψη» του χεριού), λαβές, μερικές ρίψεις, και κτυπήματα σε ζωτικής σημασίας σημεία διδάσκονται σε κάποια συστήματα. Ο ασκούμενος του Καράτε ονομάζεται Καρατέκα.
Το Καράτε αναπτύχθηκε στο Βασίλειο Ryukyu πριν από την προσάρτηση των νησιών από την Ιαπωνία τον 19ο αιώνα. Μεταφέρθηκε στην Ιαπωνική ηπειρωτική χώρα στις αρχές του 20ου αιώνα, σε μια εποχή πολιτιστικών ανταλλαγών μεταξύ της Ιαπωνίας και των νήσων Ryu kyu. Το 1922 το Ιαπωνικό Υπουργείο Παιδείας κάλεσε τον Gichin Funakoshi (Γκίτσιν Φουνακόσι) στο Τόκιο για να παρουσιάσει μια επίδειξη Καράτε. Το 1924 στο Πανεπιστήμιο Κέιο (Keio University) ιδρύθηκε ο πρώτος πανεπιστημιακός σύλλογος Καράτε στην Ιαπωνία και από το 1932, μεγάλα ιαπωνικά πανεπιστήμια είχαν συλλόγους Καράτε. Σε αυτήν την εποχή της Ιαπωνικής κλιμάκωσης μιλιταρισμού, το όνομα άλλαξε από «κινέζικο χέρι» σε «άδειο χέρι» – και τα δύο προφέρονται Καράτε – υποδεικνύοντας ότι οι Ιάπωνες επιθυμούαν να αναπτύξουν μια μορφή μάχης μέ Ιαπωνικό τρόπο. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Οκινάουα έγινε μια σημαντική στρατιωτική βάση για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Καράτε έγινε δημοφιλές μεταξύ των στρατιωτών που στάθμευαν εκεί.
Οι ταινίες πολεμικών τεχνών της δεκαετίας του 1960 και 1970 αύξησαν σημαντικά η δημοτικότητά του και η λέξη Καράτε άρχισε να χρησιμοποιείται με γενικό τρόπο να αναφερθεί σε όλες τις πολεμικές τέχνες εξ ανατολής. Σχολεία Καράτε άρχισαν να εμφανίζονται σε όλο τον κόσμο, τροφοδοτόπντας ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόμερνων από εκείνους με απλό ενδιαφέρον, μέχρι και εκείνους που αναζητούν μια βαθύτερη μελέτη της τέχνης.
Ο Σιγκέρου Εγκαμι (Shigerou Egami), αρχι-εκπαιδευτής της σχολής Shotokan (την Σχολή του Σότο – χαϊδευτική ονομασία του Φουνακόσι), αποφάνθηκε ότι «η πλειοψηφία των οπαδών του Καράτε σε υπερπόντιες χώρες επιδιώκουν να μάθουν Καράτε μόνο για τις μαχητικές του τεχνικές, ενώ οι ταινίες … και η τηλεόραση … απεικονίζουν το Καράτε ως μυστηριώδες τρόπο μάχης με το οποίο είναι δυνατόν να προκαλέσουν θάνατο ή ζημία με ένα μόνο χτύπημα… τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παρουσιάζουν μια ψευδοτέχνη μακριά από την πραγματικότητα». Ο Σοσιν Ναγκαμινε (Shoshin Nagamine) είπε: « Το Καράτε μπορεί να θεωρηθεί ως η εσωτερική σύγκρουση του εαυτού ή ως ένας δια βίου μαραθώνιος που μπορεί να κερδηθεί μόνο μέσω της αυτο-πειθαρχίας, την σκληρή προπόνηση, προσπάθειες και την ατομική δημιουργικότητα.
Για πολλούς ασκούμενους, το Καράτε-ντο είναι μια βαθιά φιλοσοφική πρακτική. Το Καράτε διδάσκει ηθικές αρχές και μπορεί να έχει πνευματική σημασία για τους υποστηρικτές του. Ο Γκίτσιν Φουνακοσι (Gichin Funakoshi – Θεωρείται ο πατέρας του σύγχρονου Καράτε-ντο) στην αυτοβιογραφία του «Το Καράτε-Ντo: Τρόπος ζωής μου» (Karate Do: My way of life), σε αναγνώριση του μετασχηματισμού της φύσης της μελέτης του Καράτε. Το Καράτε σήμερα ασκείται για την «αυτο-τελειότητα», για πολιτιστικούς λόγους, για αυτοάμυνα και ως άθλημα. Το 2005, στην 117ης Δ.Ο.Ε. (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή), το Καράτε δεν έλαβε την απαραίτητη πλειοψηφία δύο τρίτων για να γίνει ολυμπιακό άθλημα. Το Web Japan (που χρηματοδοτείται από το Ιαπωνικό Υπουργείο Εξωτερικών) ισχυρίζεται ότι υπάρχουν 50 εκατομμύρια ασκούμενοι του Καράτε σε όλο τον κόσμο.
