Στο μυαλό των περισσοτέρων ανθρώπων, πολεμικές τέχνες, μαχητικά αθλήματα κλπ είναι ισοδύναμα. Δηλαδή, οι περισσότεροι θεωρούν ότι αν τύχει κάτι στο δρόμο, η γνώση μιας οποιασδήποτε πολεμικής τέχνης αρκεί και καλύπτει.
Για αυτούς τους ανθρώπους όμως που έχουν ασχοληθεί λίγο περισσότερο με αυτό το κομμάτι (των πολεμικών τεχνών, της αυτοάμυνας κλπ), το βασικό ερώτημά τους είναι το πώς αυτά διαφοροποιούνται μεταξύ τους. Με άλλα λόγια, ποιά είναι η αφετηρία και ποιός είναι ο στόχος σε κάθε τέχνη, άθλημα ή σύστημα.
Μια ουσιαστική διαφοροποίηση του Συστήματος Αυτοάμυνας Combatives με τις λεγόμενες πολεμικές τέχνες είναι το σημείο αφετηρίας. Ειδικότερα, οι πολεμικές τέχνες και τα μαχητικά αθλήματα έχουν ως αφετηρία τον αγώνα, την συμπλοκή. Οι δυο (πάντα δυο) αντίπαλοι λοιπόν θεωρούν αυτονόητο ότι θα παλέψουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με κλωτσιές ή με μπουνιές, υπάρχει διαιτητής και βαθμολογητές, και στο τέλος θα βγει ο νικητής.
Στην πραγματικότητα όμως, στο δρόμο δηλαδή και όχι στο dojo (χώρο άσκησης), τα πράγματα διαφέρουν κυρίως διότι η σύγκρουση δεν είναι πάντα αναπόφευκτη. Σίγουρα αν μια επικείμενη συμπλοκή μπορεί να τελικά αποφευχθεί ή να αποκλιμακωθεί (δηλ. χωρίς σωματική επαφή, οπλισμό κλπ.) αυτό είναι το ιδανικό.
Αυτό αποτελεί την ειδοποιό διαφορά του Combatives.
H αφετηρία του Combatives είναι η αυτοπροστασία, η αποφυγή της συμπλοκής εάν είναι δυνατόν, και αν αυτό δεν είναι εφικτό η σωστή εκτίμηση της κατάστασης και του περιβάλλοντος ώστε να εφαρμοστεί σωστά το επόμενο βήμα, η αυτοάμυνα. Η αυτοάμυνα, χρονικά, έρχεται αμέσως μετά, όταν η συμπλοκή έχει ξεκινήσει.
Μαθαίνοντας ένα ολοκληρωμένο σύστημα αυτοπροστασίας/αυτοάμυνας προκύπτουν νέα δεδομένα στην αντιμετώπιση των καταστάσεων. Ειδικά αυτό το κομμάτι δεν απαιτεί εξάσκηση στο dojo αλλά μπορεί κάποιος εύκολα να το εξασκεί στην καθημερινότητα του ώστε να έχει πάντα επίγνωση του περιβάλλοντος, αυξημένα αντανακλαστικά, να βρίσκεται σε εγρήγορση και ετοιμότητα.
Είναι φυσικά αυτονόητο ότι αυτό το κομμάτι δεν μπορεί απλά να διδαχθεί σε ένα χώρο γυμναστήριου, όπως για παράδειγμα οι τεχνικές και οι λαβές, απλά μπορούν να δοθούν τα ερεθίσματα και η κριτική σκέψη.
Όμως σίγουρα η επίγνωση του περιβάλλοντος αυξάνει σημαντικά την αποτελεσματικότητα των κινήσεων τόσο της κλιμάκωσης αλλά και της αποκλιμάκωσης. Η αντίληψη του χώρου και η εκτίμηση της κατάστασης είναι κάτι πολύ σημαντικό που καθορίζει σε σημαντικό βαθμό το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην πιθανή συμπλοκή. Βασικά σημεία, μεταξύ άλλων, είναι:
1. Σε κάθε χώρο που εισερχόμαστε πρέπει πάντα να γνωρίζουμε που είναι η έξοδος ή, ακόμη καλύτερα, να έχουμε αναγνωρίσει ΔΥΟ εξόδους ώστε αν κάποιος μπει από την μια να έχουμε τρόπο διαφυγής.
2. Όταν κάποιος πλησιάζει προς το μέρος μας και φαίνεται ύποπτος πάντα πρέπει να γνωρίζουμε που είναι τα χεριά του. Μπορεί να είναι οπλισμένος.
3. Αποφεύγουμε πάντα να περνάμε αναμεσά από κόσμο μαζεμένο (παρέα).
4. Εάν πρέπει να περάσουμε (διότι δεν υπάρχει εναλλακτική) περνάμε πάντα αποφασιστικά αποφεύγοντας έντονη οπτική επαφή. Δεν πρέπει δηλαδή να έχουμε την εμφάνιση του θύματος.
5. Τα χεριά, σε τέτοιες καταστάσεις ποτέ δεν είναι στις τσέπες βρισκόμαστε πάντα σε κατάσταση ημι-ετοιμότητας.
6. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από το Dojo. Πρέπει κάνεις να είναι σε θέση να εφαρμόσει ότι έχει μάθει σε διαφορετικές συνθήκες πχ/ σε σκάλα, σε αυτοκίνητο, στο σκοτάδι.
7. Πάντα πρέπει να έχουμε κατά νου πως και με τι είναι δυνατόν να οπλιστούμε στην περίπτωση που τελικά γίνει συμπλοκή,
Νομίζω ότι τα παραπάνω είναι μια καλή αφετηρία ώστε να γίνει σταδιακά μια προσαρμογή σε πραγματικές συνθήκες και να συνηθίσουμε τον εαυτό μας σε αυτόματη αναγνώριση του περιβάλλοντος.