Οι πολεμικές τέχνες τα τελευταία χρόνια προσελκύουν ολοένα και περισσότερους ασκούμενους. Όταν ρωτάς κάποιον γιατί αποφάσισε να ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες, μια πολύ συνηθισμένη απάντηση είναι η εξής:
«Θα κάνω τη γυμναστική μου και αν μου τύχει κάτι στο δρόμο θα είμαι καλυμμένος.»
Ως προς το πρώτο σκέλος βέβαια δύσκολα μπορούν να υπάρχουν αντιρρήσεις καθώς οι περισσότερες πολεμικές τέχνες προσφέρουν ένα αρκετά υψηλό επίπεδο γυμναστικής που στοχεύει κυρίως στη λειτουργικότητα του σώματος χωρίς να υπάρχει μεγάλη καταπόνηση του οργανισμού από υπερβολικά βάρη κτλ. Οι όποιες ενστάσεις και προβληματισμοί έχουν να κάνουν κυρίως με το δεύτερο σκέλος της απάντησης.
Σίγουρα η ενασχόληση με κάποια πολεμική τέχνη τονώνει την αυτοπεποίθηση του ασκούμενου και αυτό είναι κάτι θετικό, μέχρι το σημείο όμως που η αυτοπεποίθηση λειτουργεί σαν εγωισμός. Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο οι εκπαιδευτές προκειμένου να τονώσουν την αυτοπεποίθηση του ασκούμενου, να του φουσκώνουν τα μυαλά και να φτάνει σε ένα σημείο να πιστεύει ότι είναι ο φοβερός μαχητής που ότι και να του τύχει θα μπορέσει να ανταπεξέλθει.
Τα αίτια αυτής της λανθασμένης αλλά πάνω απ’ όλα επικίνδυνης προσέγγισης βρίσκονται στη προπόνηση ή καλύτερα στη συνεργατική προπόνηση. Όταν προπονείσαι με έναν συναθλητή σου και αυτός συνεργάζεται και σε βοηθάει να εκτελέσεις την άσκηση τότε αγνοείς τον κίνδυνο της αποτυχίας. Όταν έχεις δεχτεί ένα συγκεκριμένο είδος επίθεσης εκατό φορές και την έχεις αποκρούσει και τις εκατό τότε θεωρείς πως την κατέχεις τέλεια και είσαι σίγουρος ότι το ίδιο εύκολα θα ανταπεξέλθεις σε μια παρόμοια επίθεση και στο δρόμο.
Το περιβάλλον της σχολής όμως είναι απολύτως ασφαλές περιβάλλον. Ο αντίπαλος είναι συναθλητής ο οποίος δεν έχει καμία πρόθεση να σε βλάψει, το δάπεδο είναι συνήθως ένα πολύ ασφαλές tatami και το βασικότερο, ο εκπαιδευτής είναι εκεί να παρέμβει αν κάτι πάει στραβά. Το ακριβώς αντίθετο περιβάλλον από τον δρόμο όπου ο αντίπαλός είναι πιθανώς ένα εγκληματικό, ή εν δυνάμει εγκληματικό, στοιχείο, το δάπεδο είναι ένα σκληρό τσιμέντο και κανείς δεν είναι εκεί για να ισορροπήσει την κατάσταση αν αυτή ξεφύγει.
Όλα τα παραπάνω όμως δεν κρύβουν τον πραγματικό κίνδυνο. Ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στο γεγονός ότι κάποιος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε μια επίθεση στο δρόμο. Ο πραγματικός κίνδυνος βρίσκεται στην λανθασμένη πεποίθηση ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στα πάντα. Σε αυτή τη περίπτωση είναι συχνό το φαινόμενο να μην δίνεται η απαραίτητη προσοχή στην αυτοπροστασία με αποτέλεσμα ο ασκούμενος να γίνεται «ατρόμητος» και να μην νιώθει την ανάγκη να προστατέψει τον εαυτό του από μια συμπλοκή, θεωρώντας ότι η έκβασή της θα είναι πάντοτε υπέρ του.
Σε μια εποχή που οι συμπλοκές έχουν γίνει πιο επικίνδυνες, με τη χρήση όπλων (μαχαίρια, ρόπαλα κτλ) να είναι ολοένα και συχνότερη και σε συνδυασμό με την μόδα των πολύπλοκων αφοπλισμών που διαφημίζουν οι περισσότερες σχολές πολεμικών τεχνών, η προσγείωση του ασκούμενου στη πραγματικότητα μπορεί να του κοστίσει ακόμα και τη ζωή.
Η προσέγγιση που έχουμε στο COMBATIVES είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη προσομοίωση σε συνθήκες αστικής βίας. Δεν συνεργαζόμαστε με τους συνασκούμενούς μας και προσπαθούμε να τους δυσκολέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερο γιατί μόνο έτσι θα βελτιωθούν και θα μπορέσουν να προστατέψουν τον εαυτό τους σε περίπτωση πραγματικής συμπλοκής στο δρόμο. Η μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στα πρωτόκολλα αυτοπροστασίας που κάθε ασκούμενος στο COMBATIVES θα πρέπει να γνωρίζει από την αρχή της ενασχόλησης του με το σύστημα. Όσο καλά και να προπονηθείς και όσο καλές πιθανότητες να έχεις να ανταπεξέλθεις σε μια συμπλοκή σίγουρα είναι προτιμότερο να την αποφύγεις. Ποτέ κανείς δε έχασε μια μάχη που δεν χρειάστηκε να δώσει.