Ενώ η κύρια εστίαση της κοινότητάς μας, του Combatives Group, είναι η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, η ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ και η ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ για τους πολίτες, σε αυτό το άρθρο εμβαθύνουμε σε ένα θέμα που σηματοδοτεί την ιστορική προέλευσή μας και την εξέλιξή μας. Επιπλέον, θα ερευνήσουμε το θέμα «Εκπαίδευση Combatives και η Γεφύρωση Σύγχρονης Αστυνόμευσης και Πολέμου».
Η εκπαίδευση Σύγχρονου Combatives χρονολογείται από το 1915 στη Σαγκάη και εξελίχθηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Ψυχρό Πόλεμο και, στις απαιτήσεις του σύγχρονου αστυνομικού και στρατιώτη.
Λέξεις όπως, «μάχη σώμα με σώμα» και «μάχη στενής εγγύτητας» δεν είναι απλώς ορολογίες, είναι απόηχοι μιας αρχαίας πρακτικής βαθιά ενσωματωμένης στην ιστορία του οργανωμένου πολέμου. Σε αντίθεση με τον γενικό άοπλο «Σκυλοκαβγά αρπαχτοκλοτσομπουνίδι», αυτές οι δεξιότητες είναι εξειδικευμένες για εφαρμογή σε ένοπλες συμπλοκές.
Η κρίσιμη διασταύρωση αστυνόμευσης και τακτικής μάχης
Δεν μπορεί κανείς να εξερευνήσει τον κόσμο της εκπαίδευσης ειδικά του Συστήματος Combatives χωρίς να εξετάσει τον αναμφισβήτητο αντίκτυπό της στη σύγχρονη αστυνόμευση. Σε έναν κόσμο ολοένα και πιο γεμάτο με εγχώρια τρομοκρατία, οργανωμένο έγκλημα και πολιτικές αναταραχές, ο ρόλος της αστυνόμευσης γίνεται όλο και πιο περίπλοκος. Οι αστυνομικοί δεν είναι πλέον απλώς «όργανα του νόμου» και «φύλακες της τάξης και της ειρήνης», σήμερα είναι σχεδόν πολεμιστές πρώτης γραμμής σε αστικά πεδία μάχης. Αυτή η δυαδικότητα ρόλων υπογραμμίζει την ανάγκη για ένα σύνολο δεξιοτήτων που συνδυάζει τις παραδοσιακές πτυχές της αστυνόμευσης με τις δυσκολίες των σύγχρονων καταστάσεων πεδίου μάχης.
Η αστυνόμευση είναι πολύπλευρη σφαίρα εμπλοκής
Η αστυνόμευση στον 21ο αιώνα απέχει πολύ από το κλασικό στερεότυπο του «αγράμματου χωροφύλακα». Οι σημερινοί αστυνομικοί αναμένεται να είναι διαμεσολαβητές, διαπραγματευτές κρίσεων, συχνά κοινωνικοί λειτουργοί και, όταν το επιβάλλει η κατάσταση, φειδωλοί και προσεκτικοί χειριστές τακτικών “commando” σε κάποιες συμπλοκές. Ταυτόχρονα, συχνά είναι μάρτυρες της απόλυτης μιζέριας του ανθρώπινου είδους και της ωμής βίας ενός οπλισμένου και με κακή πρόθεση όχλου. Η ίδια η ουσία της σύγχρονης αστυνόμευσης απαιτεί μια ολιστική προσέγγιση όπου οι αστυνομικοί μπορούν να μεταβούν απρόσκοπτα από κοινοτικούς φροντιστές σε επιβολείς σχεδόν στρατιωτικών τακτικών, (δείτε ΕΚΑΜ).
Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μιας κατάστασης ασθενούς σχιζοφρενή που είναι και οπλισμένος σκοπευτής, η έννοια της «εμπλοκής» υπερβαίνει την απλή αυτοάμυνα και περιλαμβάνει την όσο το δυνατόν ταχύτερη εξάλειψη της απειλής για να σωθούν ζωές αμάχων. Εδώ, οι τακτικές μάχες μπορεί να προσφέρουν μια εναλλακτική λύση στη θανατηφόρα δύναμη, κυρίως όταν ο στόχος είναι ο άμεσος περιορισμός με ελάχιστες παράπλευρες ζημιές. Βέβαια υπάρχουν και τα όπλα ηλεκτρικής εκκένωσης Tazer, αλλά και πάλι, έχουν σημειωθεί περιστατικά που ούτε αυτά πιάνουν τόπο.
Οι εκπαιδευτικές επιπτώσεις της ένωσης δεξιοτήτων μάχης και πρωτοκόλλων επιβολής του νόμου
Με την αυξανόμενη πολυπλοκότητα στο επιχειρησιακό τους περιβάλλον, η εκπαίδευση της αστυνομίας θα έπρεπε να εξελιχθεί. Πέρασαν οι εποχές που θα αρκούσε μια στοιχειώδης κατανόηση της αυτοάμυνας. Οι αστυνομικοί αναμένεται τώρα να είναι ικανοί σε διάφορες μάχιμες δεξιότητες, από το βασικό χτύπημα έως τις πιο υποτίθεται προηγμένες τεχνικές αφοπλισμού που απαιτούν οι ανίδεοι. Πιστέψτε με όταν σας λέω ότι παρά τις μπούρδες που πουλιούνται σε αφελείς πολίτες, δεν είναι καθόλου εύκολο και το ρίσκο τραυματισμού και θανάτου είναι τεράστιο. Ωστόσο, αυτή η εκπαίδευση δεν μεταφέρει άμεσα τις στρατιωτικές τακτικές στο αστυνομικό έργο. Ο ρόλος της εμπλοκής ποικίλλει σημαντικά μεταξύ ενός στρατιώτη στο πεδίο της μάχης και ενός αστυνομικού σε ένα αστικό περιβάλλον.
Σε λίγες χώρες ανέκαθεν τα προγράμματα εκπαίδευσης της αστυνομίας είχαν ενσωματώσει προγράμματα τύπου Combatives για να προετοιμάσουν τους αστυνομικούς για σενάρια πραγματικού κόσμου που μπορεί να συναντήσουν. Αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο τις φυσικές τακτικές αλλά και τις ηθικές και νομικές συνέπειες της χρήσης τέτοιων δεξιοτήτων. Κάτι που κάνουμε εμείς στην κοινότητα μας από την αρχή της εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, η χρήση πνιγμών ή εξαρθρώσεων απαιτεί μια λεπτή κατανόηση μιας «κλιμακούμενης χρήσης δύναμης» – ένα σύνολο κατευθυντήριων γραμμών που υπαγορεύουν το επίπεδο δύναμης που είναι αποδεκτό σε διαφορετικές περιστάσεις.
Οι σχέσεις μεταξύ αστυνομίας και κοινότητας δεν διερευνάται επαρκώς
Μια παραβλεφθείσα διάσταση της εισαγωγής των Combatives στην αστυνόμευση είναι ο πιθανός αντίκτυπός τους στις σχέσεις της εκάστοτε κοινότητας. Οι υψηλά εκπαιδευμένοι αστυνομικοί μπορούν να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη ασφάλεια αλλά ταυτόχρονα και τον κίνδυνο να αποξενώσουν την κοινότητα που υπηρετούν εάν η εφαρμογή αυτών των δεξιοτήτων εκληφθεί ως υπερβολική ή «στρατιωτικού τύπου». Έτσι, η δημόσια διαφάνεια σχετικά με τα πρωτόκολλα κατάρτισης και τις ανοιχτές συζητήσεις με το κοινό μέσω τοπικού εκπροσώπου μπορεί να συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στη γεφύρωση αυτού του κενού. Παγκοσμίως ειδικά στη Δύση, ο κόσμος έχει σταματήσει να βλέπει την αστυνομία και αστυνομικούς σαν κάποιους που βοηθούν και την παρατηρεί σαν μπαμπούλα και καταπιεστές αντίστοιχα. Σε αυτό συμβάλλει ο όλο και πιο στρατιωτική εμφάνισή τους και συχνά η συμπεριφορά τους.
Κατ εμέ, η καλή αστυνόμευση είναι κυρίως να χτίζεις σχέσεις με τον κόσμο της γειτονιάς, κάτι που έκαναν οι πεζές περιπολίες παλαιότερα στην Ελλάδα. Τότε ήξεραν την περιοχή τους, τον κόσμο της και τα προβλήματά τους. Συνεπώς, ήξεραν και ποιοι δημιουργούσαν αυτά τα προβλήματα. Αυτό έκανε τα πάντα ευκολότερα στην πρόληψη και σύλληψη άρα και τις λύσεις των προβλημάτων της περιοχής τους.
Το Κοινό Εξελικτικό Μονοπάτι του Πολέμου και της Αστυνόμευσης
Ακριβώς όπως οι στρατιωτικές τακτικές έχουν εξελιχθεί, έτσι έχουν εξελιχθεί και οι απαιτήσεις για την εμπλοκή της αστυνομίας σε διάφορα περιστατικά. Και τα δύο πεδία αναγνωρίζουν τα πλεονεκτήματα της μάχης σώμα με σώμα, όχι απλώς ως «έσχατη λύση», αλλά ως βιώσιμο, μερικές φορές προτιμότερο, τρόπο εμπλοκής. Είναι αυτό το κοινό εξελικτικό μονοπάτι που κάνει τη μελέτη του Συστήματος Combatives μας τόσο κατάλληλη για έναν εκπαιδευόμενο της Αστυνομικής Ακαδημίας όσο και για έναν στρατιώτη που προετοιμάζεται για πόλεμο.
Τελικές σκέψεις περί Combatives στην αστυνόμευση
Συμπερασματικά, η πανάρχαια παράδοση της μάχης σώμα με σώμα τύπου Combatives έχει βρει έναν ανανεωμένο σκοπό στον πολύπλευρο κόσμο της σύγχρονης αστυνόμευσης. Καθώς το πεδίο εφαρμογής της επιβολής του νόμου γίνεται πιο περίπλοκο, καθίσταται επιτακτική ανάγκη να ενσωματωθεί εξειδικευμένη εκπαίδευση μάχης σώμα με σώμα που έχει σχεδιαστεί για να εξοπλίσει τους αστυνομικούς για ολοένα και πιο επικίνδυνες και απρόβλεπτες καθημερινές καταστάσεις. Ωστόσο, αυτή η ενσωμάτωση δεν έρχεται χωρίς τις προκλήσεις της, ιδιαίτερα όταν εξισορροπούνται οι μιλιταριστικές πτυχές των Combatives με τον πιο επικεντρωμένο στην κοινότητα αστυνομικό ρόλο. Κατά την πλοήγηση σε αυτά τα διαφορετικά πεδία, τόσο η ιστορική τεχνογνωσία όσο και η σύγχρονη προσαρμοστικότητα χρησιμεύουν ως καθοδηγητές. Έτσι, ο σύγχρονος αστυνομικός, όπως και ο σύγχρονος στρατιώτης, βρίσκεται σε ένα μοναδικό σταυροδρόμι όπου διασταυρώνονται αρχαίες τεχνικές και σύγχρονες ανάγκες, διαμορφώνοντας το μέλλον της δημόσιας και κατ’ επέκταση της Εθνικής Ασφάλειας.
Η πανάρχαια σημασία της μάχης σώμα με σώμα
Για έναν στρατιωτικό διοικητή του παρελθόντος, η αξία της εκπαίδευσης μάχης σώμα με σώμα βρισκόταν στην ικανότητά της να ενισχύσει την ικανότητα επιβίωσης ενός στρατιώτη σε περίπτωση που αφοπλιστεί. Αυτή η μορφή μάχιμης εκπαίδευσης δεν είχε απλώς ένα εναλλακτικό σχέδιο, προσέφερε ένα σημαντικό τακτικό πλεονέκτημα. Μαθαίνοντας να χρησιμοποιούν το σώμα τους – χέρια, πόδια, γόνατα, αγκώνες – ως όπλα, οι στρατιώτες αύξησαν την αποτελεσματικότητά τους στο πεδίο της μάχης. Δεν υπήρξε όμως ΠΟΤΕ ο κύριος τρόπος μάχης μιας και ο οπλίτης έφερε και τα όπλα του στα οποία ήταν καλά εκπαιδευμένος. Το ίδιο ισχύει και σήμερα.
Ωστόσο, η σύγχρονη στρατιωτική προοπτική για τη μάχη σώμα με σώμα είναι πολύ ευρύτερη και, αναμφισβήτητα, πιο ουσιαστική θα έλεγα. Για παράδειγμα, ο ιστότοπος στρατολόγησης του Καναδικού Στρατού περιγράφει τον ρόλο των στρατιωτών πεζικού ως «υπεύθυνοι για το κλείσιμο και την εμπλοκή με τον εχθρό». Δεν έχει να κάνει μόνο με την επιβίωση αλλά με τη «συμπλοκή», μια ευθύνη που συχνά περιλαμβάνει το κλείσιμο της απόστασης μεταξύ του στρατιώτη και του εχθρού, μπαίνοντας έτσι στο πεδίο της ένοπλης και σπάνια της άοπλης μάχης σώμα με σώμα.
Το μεταβαλλόμενο τοπίο του σύγχρονου πολέμου
Οι σημερινές στρατιωτικές συγκρούσεις είναι ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ. Συχνά βάζουν έναν στρατό ενάντια σε λιγότερο οπλισμένους αντάρτες. Καθώς τα πυροβόλα όπλα έχουν προχωρήσει, οι στρατιώτες έχουν πλέον την ικανότητα να εξουδετερώνουν απειλές από μεγαλύτερες αποστάσεις. Ωστόσο, ο Ασύμμετρος Πόλεμος, που χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις όπως στο Αφγανιστάν μέχρι πρόσφατα και, το Ισραήλ εδώ και χρόνια, θέτει μοναδικές προκλήσεις. Οι αντάρτες προσαρμόζονται αναμιγνύοντας με πολίτες, χρησιμοποιώντας ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΑΝΤΑΡΤΩΝ και αποφεύγοντας την ανοιχτή αντιπαράθεση. Τα ίδια έγιναν και εδώ στην Ελλάδα τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των Γερμανών και στον μετέπειτα εμφύλιο. Αυτό δημιουργεί καταστάσεις όπου το στρατιωτικό προσωπικό βρίσκεται συχνά σε ΚΟΝΤΙΝΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ με ΑΓΝΩΣΤΑ ΑΤΟΜΑ – είτε σε σημεία ελέγχου, κατά τη διάρκεια ερευνών κτιρίων ή ακόμα και όταν αλληλεπιδρούν με ντόπιους.
Η ανάγκη για προσαρμοστικότητα σε στενή εγγύτητα
Δεδομένου αυτού του τακτικού περιβάλλοντος, η σημασία της μάχης σώμα με σώμα αυξάνεται. Όχι μόνο ένας στρατιώτης πρέπει να είναι προετοιμασμένος να ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ έναν εχθρό σε μια στιγμή, αλλά χρειάζεται επίσης τις δεξιότητες για «ήπιο έλεγχο» (Soft skills) – όπως πώς να κάνει ελέγχους σε ανθρώπους και πως να περάσει χειροπέδες – όταν δεν απαιτείται θανατηφόρος δύναμη. Το ΕΥΡΥ ΦΑΣΜΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ που μπορεί να αντιμετωπίσουν οι στρατιώτες καθιστά επιτακτική ανάγκη να εκπαιδεύονται σε ένα ΠΛΗΡΕΣ ΦΑΣΜΑ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ ΔΥΝΑΜΗΣ, παρόμοια με τις σύγχρονες μεθόδους αστυνόμευσης.
Μια Παγκόσμια Προοπτική σε Συστήματα και Μεθοδολογίες Εκπαίδευσης
Έχουν προκύψει διάφορα υβριδικά συστήματα μάχης σώμα με σώμα, επηρεασμένα από τις πραγματικές ανάγκες και τις ιστορικές κληρονομιές. Το βρετανικό δίδυμο W.E. Fairbairn και A.E. Sykes πρωτοστάτησαν στην εκπαίδευση σώμα με σώμα για τη Δημοτική Αστυνομία της Σαγκάης στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτή η μεθοδολογία εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με ονόματα όπως το Defendu και το Fairbairn System. Ασκήθηκε ακόμη και στον μετέπειτα «ψυχρό πόλεμο» ως Combatives. Περισσότερα για την ιστορία αυτήν μπορείτε να διαβάστε στην ιστοσελίδα μας, ο σύνδεσμος είναι στις σημειώσεις.
Σε ένα άλλο μέτωπο, ο ισραηλινός στρατός χρησιμοποιεί το Krav Maga – ένα σύστημα που αρχικά επηρεάστηκε από το Combatives των τους Βρετανών μεταπολεμικά όταν το Ισραήλ λεγόταν Παλαιστίνη, αλλά έχει εξελιχθεί για να ενσωματώσει μια ποικιλία τεχνικών κυρίως για πολίτες. Ο ίδιος ο Ισραηλινός στρατός ασκεί μια πολύ πιο απλή μορφή πολύ όμοια του Βρετανικού Combatives της οποίας εκπαίδευση διαρκεί περίπου μία εβδομάδα. Ομοίως, οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ συχνά βασίζονται στο Systema, ένα σύστημα που συνδυάζει στοιχεία κίνησης όμοιες του Aikido και της ρωσικής πάλης Sambo με κάποια απλά χτυπήματα.
Οι Αμερικανοί έχουν δημιουργήσει κατά καιρούς διάφορα όμοια συστήματα συνήθως με περίπου το ίδιο περιεχόμενο και διαφορετικές ονομασίες. Ειδικά οι Αμερικανοί αντλούν από διάφορους κλάδους, όπως το Brazilian Jiu-Jitsu, το Muay Thai, το Kali και το ΜΜΑ, για να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωμένο σύνολο δεξιοτήτων που καλύπτει πολλαπλές σειρές μάχης σώμα με σώμα.
Προσωπικά, θαρρώ ότι αν είχαν εστιάσει σε ένα απλοποιημένο σύστημα Ιαπωνικού μαχητικού Ju Jutsu για πεδίο μάχης που φτιάχτηκε για μαχητές με πανοπλία, θα είχαν καταφέρει το ίδιο πράγμα. Εκεί έχουν καταλήξει και οι Βρετανοί. Και μη κάνετε το λάθος να το συγκρίνετε με αυτή τη παρωδία του αθλητικού Ζίου Ζίτσου, δεν έχει καμία σχέση.
Εστίαση στην εμβιομηχανική αποτελεσματικότητα
Όλα αυτά τα συστήματα, είτε το Modern Army Combatives Program (MACP) στις Ηνωμένες Πολιτείες είτε άλλα παγκοσμίως, συνήθως επικεντρώνονται στη θεμελιώδη εμβιομηχανική που αποδεικνύεται αποτελεσματική σε καταστάσεις μάχης σώμα με σώμα. Κανείς τους δεν δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην άοπλη μάχη σώμα με σώμα πέρα από το να την χρησιμοποιήσουν για να αναπτύξουν επιθετικότητα και σε ελάχιστες περιπτώσεις να δώσουν μάχη. Δεν είναι τόσο σημαντικό όσο πολλοί θέλουν να προωθούν σε πολίτες διότι όλοι οι στρατοί γνωρίζουν ότι ο στρατιώτης είναι ένοπλος και, οι πιθανότητες επιβίωσής του σε μάχη σώμα με σώμα με οπλισμένο αντίπαλο άοπλος πέφτουν κατακόρυφα.
Η ένωση παλαιού και νέου
Σε αυτή την χρόνια εξερεύνηση που κάνει η κοινότητά μας, έχουμε εμβαθύνει στα εμβιομηχανικά και ψυχολογικά θεμέλια της μάχης σώμα με σώμα, εξετάζοντας πώς οι διαχρονικές τακτικές και τεχνικές έχουν προσαρμοστεί για τις ανάγκες του σύγχρονου πολίτη, αστυνομικού και στρατιώτη. Στόχος είναι να τονιστεί πώς αυτές οι δοκιμασμένες αρχαίες δεξιότητες συνεχίζουν να χρησιμεύουν ως ανεκτίμητα εργαλεία επιβίωσης και αποτελεσματικότητας, αποδεικνύοντας τη διαρκή συνάφειά τους στα σημερινά πολύπλοκα σενάρια μιας πόλης και στα πεδία μάχης.
Αυτή η έρευνα που πραγματοποιούμε δεν είναι απλώς μια ακαδημαϊκή άσκηση, αλλά μια ζωτικής σημασίας προσπάθεια για τον εξοπλισμό του σημερινού πολίτη, αστυνομικού και στρατιωτικού προσωπικού με ένα ποικίλο σύνολο δεξιοτήτων που μπορούν να προσαρμοστούν σε ταχέως εξελισσόμενα σενάρια μάχης. Κατανοώντας και εφαρμόζοντας αυτές τις δοκιμασμένες στο χρόνο τεχνικές, οι σύγχρονοι στρατιώτες π.χ. μπορούν να αυξήσουν σημαντικά τις πιθανότητές τους για επιβίωση και επιτυχία της αποστολής τους. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για αστυνομικούς και πολίτες.
Τα χτυπήματα είναι το γενικό σχέδιο σε Τακτικά Πλαίσια
Το ΧΤΥΠΗΜΑ είναι συχνά η πιο ΔΙΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ αυτοάμυνας, μια αυτόματη απόκριση σε μια άμεση απειλή. Αυτό το φαινόμενο είναι τόσο διαδεδομένο που το Πρόγραμμα Μάχης του Σύγχρονου Αμερικανικού Στρατού (MACP) το χαρακτηρίζει ως «Προκαθορισμένο καθολικό σχέδιο μάχης». Εδώ, θα συζητήσουμε πώς το χτύπημα ταιριάζει στο φάσμα της μάχης σώμα με σώμα, εστιάζοντας συγκεκριμένα στις εφαρμογές του σε τακτικά σενάρια και συγκρίνοντάς το με άλλες μορφές μάχης, όπως η πάλη.
Τα χτυπήματα σε προοπτική
Στη συνηθισμένη αθλητική μάχη σώμα με σώμα, το χτύπημα ξεκινάει από όρθια θέση και τελειώνει όταν οι αντίπαλοι είναι αγκαλιασμένοι, όμοιο δηλαδή με την πυγμαχία. Αλλά, με σωστή εκπαίδευση μπορεί ακόμα να προσδώσει χτυπήματα όπως γονατιές, αγκωνιές και περιστασιακές κουτουλιές. Μεταφέρονται και στο έδαφος. Αυτό μπορεί να ακούγεται προφανές, αλλά στον κόσμο των στρατιωτικών και αστυνομικών τακτικών, το χτύπημα εξυπηρετεί έναν ελάχιστο σκοπό. Ακριβώς όπως οι τακτικές κατά της εξέγερσης περιλαμβάνουν όχι μόνο έκδηλη δύναμη, αλλά μια υπολογισμένη προσπάθεια για να καταπνίξουν την αντίσταση και να αναπτύξουν τοπική υποδομή, το τακτικό χτύπημα στοχεύει να κάνει περισσότερα από απλώς κακό – επιδιώκει να δημιουργήσει τακτικά πλεονεκτήματα. Είναι απλά η αρχή μιας εξέλιξης.
Στρατηγικές Θεωρήσεις
Για τους στρατιώτες ειδικά, το χτύπημα συχνά έρχεται σε ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΙΡΑ σχετικά με τα φονικά και τα μη φονικά όπλα που είναι πολύ πιο αποτελεσματικά στην επίτευξη των στόχων τους. Σε στρατιωτικά πλαίσια, το χτύπημα γίνεται εργαλείο για ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ —όπως ο περιορισμός ενός ατόμου που δεν συμμορφώνεται— και ΟΧΙ Η ΚΥΡΙΑ ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΜΠΛΟΚΗΣ. Συνήθως πραγματοποιείται με το όπλο αλλά όταν ο φυσικός χώρος είναι περιορισμένος ή δεν μπορούν να αναπτυχθούν όπλα όπως το τυφέκιο, το χτύπημα με χέρι ή πόδι μπορεί να είναι ΜΕΡΟΣ ΜΙΑΣ ΣΕΙΡΑΣ ΕΠΙΛΟΓΩΝ, συμπεριλαμβανομένων των δεξιοτήτων ΠΑΛΗΣ για να ανακτήσει τον έλεγχο των όπλων ή να κατεβάσει τον αντίπαλο στο έδαφος για να κυριαρχήσει σε θέση. Του λείπει όμως αυτό το «κάτι» παραπάνω.
Οι τεχνικές πάλης είναι το κομμάτι που λείπει
Κανένα Σύστημα Combatives δεν είναι πλήρες χωρίς την εφαρμογή κάποιων απλών τεχνικών πάλης. Οι δεξιότητες πάλης επιτρέπουν στους στρατιώτες και αστυνομικούς και ειδικά τους πολίτες να ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΣ, κάτι που είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για τη διατήρηση της τακτικής κινητικότητας. Η πάλη μπορεί γενικά να χωριστεί σε δύο κατηγορίες: Προσεδάφιση (Takedowns) και Άμυνα Κατά Προσεδάφισης (Takedown Defence).
Τεχνικές προσεδάφισης (Takedown)
Στο Σύστημα Combatives μας, τα “Takedown” κυμαίνονται από απλές αρπαγές και εξαναγκασμό στο έδαφος, απλές ρίψεις και τρικλοποδιές τύπου Τζούντο, μέχρι βουτιές στα τα πόδια ελληνορωμαϊκής πάλης (raking, throwing, tripping and, leg shoots). Κάθε τεχνική έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της και το πλαίσιο των συνθηκών και περίστασης συνήθως υπαγορεύει την επιλογή. Για παράδειγμα, οι βουτιές στα πόδια – παρόμοια με ένα τάκλιν ράγκμπι – μπορεί να είναι χρήσιμες για την αποφυγή επιθέσεων στο ΠΑΝΩ μέρος του σώματος, ή αν είναι κανείς ήδη σκυμμένος, αλλά μπορεί να είναι λιγότερο αποτελεσματικές λόγω του σωματικού φορτίου εξοπλισμού που μεταφέρει ένας στρατιώτης ή αστυνομικός της πρώτης γραμμής.
Τεχνικές Κατεδάφισης
Εδώ μιλάμε για την απλούστερη μορφή και μάλλον την πιο εύκολη να μαθευτεί και να εφαρμοστεί τεχνική. Ταυτόχρονα είναι και η λιγότερο επικίνδυνη ως προς τον τραυματισμό του αντιπάλου. Σκοπός της είναι ο εξαναγκασμός του κρατούμενου μπρούμυτα στο έδαφος. Με την σωστή λαβή κατεύθυνση και τεχνική λειτουργεί πολύ καλά εναντίων ενός μικρόσωμου ή αδύναμου αντιπάλου. Με σθεναρά αντιστεκόμενο άτομο πρέπει να προηγηθεί χτύπημα που θα τον ζαλίσει, αποδυναμώσει ή που θα «σπάσει» την βάση του. Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί με ένα χέρι καθώς το άλλο κρατά το όπλο.
Τεχνικές Ρίψεων
Κάποιες απλές ρίψεις, που συχνά προέρχονται από το κλασσικό JuJutsu (λόγο πανοπλίας), είναι ιδιαίτερα κατάλληλες σε κλειστά περιβάλλοντα όπου οι στρατιώτες και αστυνομικοί επιβαρύνονται με εξοπλισμό. Αυτές οι τεχνικές αξιοποιούν τα ρούχα ή τον εξοπλισμό του αντιπάλου, παρέχοντας πραγματικά πλεονεκτήματα που συχνά αγνοούνται στο ολυμπιακό άθλημα πάλης που δεν περιλαμβάνει λαβές με βάση τα ρούχα.
Τεχνικές τρικλοποδιάς
Η τρικλοποδιά, από την άλλη πλευρά, προσφέρει έναν ενεργειακά αποδοτικό τρόπο για να κατεβάσετε έναν αντίπαλο στο έδαφος γρήγορα, ιδιαίτερα χρήσιμο όταν ο στρατιώτης είναι φορτωμένος με εξοπλισμό. Το ίδιο πάλι ισχύει για τον σύγχρονο αστυνομικό της πρώτης γραμμής. Ωστόσο, απαιτεί καλή κατανόηση της ανθρώπινης κίνησης και μερικές φορές χρειάζεται ο αντίπαλος να κινηθεί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, καθιστώντας την γενικά λιγότερο εφαρμόσιμη εκτός αν χρησιμοποιηθεί το όπλο του στρατιώτη ως μοχλός. Εδώ ό αστυνομικός έχει κοντύτερο όπλο καθιστώντας το ευκολότερο να πραγματοποιηθεί ακόμη και με το όπλο στο χέρι.
Η μεγαλύτερη εικόνα
Η πάλη, όταν ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΑΙ με το χτύπημα, προσφέρει μια ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΜΕΝΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ στις τακτικές μάχες. Επιτρέπει σε έναν στρατιώτη, αστυνομικό και πολίτη όχι απλώς να συμμετέχει σε μάχη σώμα με σώμα, αλλά να ΕΛΕΓΧΕΙ την κατάσταση και, κυρίως, τη ΜΕΤΑΒΑΣΗ του αντιπάλου στο έδαφος – κάτι υψίστης σημασίας όταν χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί θανατηφόρα ή μη θανατηφόρα δύναμη. Ακριβώς όπως το κλασσικό Jujutsu πεδίου μάχης. Μια χούφτα καλά διδασκόμενων τακτικών και τεχνικών μπορούν να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα των ένστολων και πολιτών σε αυτά τα εξαντλητικά, απρόβλεπτα σενάρια.
Το Συμπέρασμα μου για τεχνικές
Το χτύπημα και η πάλη είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος στις τακτικές μάχης σώμα με σώμα. Το ΧΤΥΠΗΜΑ είναι η ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΗΣ μέθοδος, ειδικά για ανεκπαίδευτα άτομα, αλλά ο ρόλος του είναι περιορισμένος και συγκεκριμένος σε τακτικές καταστάσεις. Η ΠΑΛΗ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΑ ΚΕΝΑ που αφήνει το χτύπημα, προσφέροντας ΕΛΕΓΧΟ και ΕΠΙΛΟΓΕΣ που διαφορετικά δεν είναι διαθέσιμες. Μαζί, σχηματίζουν μια ολοκληρωμένη στρατηγική μάχης σώμα με σώμα που εξοπλίζει τους στρατιώτες και αστυνομικούς με τις απαραίτητες δεξιότητες για διάφορα επίπεδα εμπλοκής, από την κράτηση έως τη θανατηφόρα δύναμη.
Η κατανόηση της πολυπλοκότητας αυτών των δύο μορφών μάχης και η στρατηγική τους εφαρμογή μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την αποτελεσματικότητα ενός προγράμματος τακτικής μάχης. Δεν είναι μόνο να μάθεις ένα σωρό κινήσεις, έχει να κάνει με την κατανόηση του ΓΙΑΤΙ, του ΠΩΣ και του ΠΟΤΕ πρέπει να προσαρμοστείς και να ανταποκριθείς αποτελεσματικά σε ταχέως εξελισσόμενες καταστάσεις. Ως εκ τούτου, ένα ισορροπημένο πρόγραμμα εκπαίδευσης που εστιάζει τόσο σε ΛΙΓΕΣ και ΑΠΛΕΣ τεχνικές χτυπημάτων όσο και σε τεχνικές πάλης είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ για την προετοιμασία των στρατιωτών και αστυνομικών για όλο το φάσμα των προκλήσεων που μπορεί να αντιμετωπίσουν στο αντίστοιχο πεδίο.
Η σύνοψη του θέματος
Για να συνοψίσουμε, ας εμβαθύνουμε στις τελικές πτυχές της μάχης σώμα με σώμα μέσα σε ένα τακτικό πλαίσιο, εστιάζοντας στην ενσωμάτωση διαφορετικών δεξιοτήτων και στη σημασία της εκπαίδευσης σε συγκεκριμένο πλαίσιο για στρατιώτες, αστυνομικούς και άλλους.
Το χτύπημα και η πάλη παρέχουν τα ακατέργαστα εργαλεία για μάχες σώμα με σώμα. Ωστόσο, είναι η ικανότητα να ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΟΝΤΑΙ ΟΜΑΛΑ αυτά τα διάφορα στοιχεία – το καθένα με τα μοναδικά του πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα – που σηματοδοτεί έναν ικανό χειριστή τακτικής. Υπάρχει μια εγγενής πολυπλοκότητα που εμπλέκεται, δεν είναι απλώς θέμα «αν γίνει Α, τότε κάνε Β». Οι ΣΥΝΘΗΚΕΣ μπορούν να ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ, επηρεαζόμενες από μια σειρά παραγόντων όπως ο αριθμός των μαχητών-αντιπάλων, η γεωγραφία-τοποθεσία, τα διαθέσιμα όπλα και η φυσική κατάσταση των ίδιων των εμπλεκόμενων. Επομένως, τα προγράμματα εκπαίδευσης πρέπει να ενσταλάξουν την ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, την ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ και την ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ της ΡΥΘΜΙΣΗΣ της επιθετικότητας με βάση την κατάσταση. Αυτό που εμείς λέμε Σχέση Απειλής – Βίας.
Για παράδειγμα, ένας στρατιώτης ή αστυνομικός ή ακόμη και πολίτης που έχει εκπαιδευτεί αποκλειστικά σε σύστημα χτυπημάτων θα ΔΥΣΚΟΛΕΥΤΕΙ σε καταστάσεις πάλης. Αντίθετα, κάποιος ικανός μόνο στην πάλη μπορεί να βρει πρόκληση να δημιουργήσει τον απαραίτητο χώρο για τη μόχλευση άλλων εργαλείων ή όπλων που φέρει. Η πραγματική αποτελεσματικότητα έγκειται στον συνδυασμό διαφόρων τακτικών και τεχνικών, που τελειοποιούνται μέσω επαναλαμβανόμενων και ρεαλιστικών ασκήσεων.
Και όχι…, η λύση δεν είναι το ΜΜΑ και ο μαχητικός αθλητισμός διότι δεν μπαίνουν πουθενά οι πολλοί αντίπαλοι, το μαχαίρι και το πυροβόλο όπλο, ούτε οι αντίξοες περιβαλλοντικές συνθήκες. Αυτές οι ασκήσεις θα πρέπει να αναπαράγουν, όσο το δυνατόν πιο πιστά, τα χαοτικά περιβάλλοντα που μπορεί να αντιμετωπίσουν οι χρήστες τους. Οι τεχνικές εμβολιασμού του στρες, όπως η ορθή άσκηση δύναμης ή προσομοιώσεις που αυξάνουν την αδρεναλίνη, είναι ζωτικής σημασίας για τη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ του προπονητικού χώρου και των πραγματικών καταστάσεων. Το στείρο περιβάλλον του αθλητισμού και του αθλητικού πνεύματος δεν αρκούν. Αυτός είναι και ο λόγος που η κοινότητά μας εκπαιδεύεται με βαριά επαφή, όπλα, ρόλους, προσομοιώσεις και σενάρια. Δεν υπάρχει πιο ασφαλής ρεαλιστικός τρόπος που να αναγκάζει τον καθένα μας να λαμβάνει αποφάσεις ζωτικής σημασίας στο φτερό. Μόνο έτσι γίνεται.
Γρήγορη λήψη αποφάσεων και επίγνωση της κατάστασης
Σε ένα σενάριο μάχης σώμα με σώμα, ειδικά για στρατιώτες και συχνά για αστυνομικούς και λιγότερο για πολίτες, το διακύβευμα είναι μεγάλο. Οι ζωές κρέμονται στην ισορροπία, όχι μόνο του στρατιώτη ή του αστυνομικού, αλλά και των μελών της ομάδας και των πολιτών που μπορεί να βρίσκονται κοντά. Κάνοντας μια κακή επιλογή, όπως η επιλογή του χτυπήματος όταν η κατάσταση απαιτεί ακινητοποίηση, ή απόδραση από πολίτη, μπορεί να έχει ΣΟΒΑΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ. Επομένως, τα εκπαιδευτικά προγράμματα πρέπει να δίνουν έμφαση στη γρήγορη λήψη αποφάσεων στο πλαίσιο του δόγματος μάχης. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει ακόμη και σενάρια πυροβολισμού/μη πυροβολισμού, επιλογών πάλης εναντίον χτυπήματος ή αποφάσεις ανάπτυξης όπλου.
Δεν αρκεί απλώς να ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ σε απειλές. Ένας ένστολος πρέπει να είναι σε θέση να σαρώσει με μια ματιά την κατάσταση και να αποφασίσει για την πιο αποτελεσματική πορεία δράσης, συχνά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Αυτή η επίγνωση της κατάστασης βελτιώνεται μέσω της ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ, αλλά η αρχική εκπαίδευση μπορεί να επιταχύνει σημαντικά αυτήν την καμπύλη μάθησης παρουσιάζοντας στους εκπαιδευόμενους διάφορες πιθανές καταστάσεις συμπλοκής που θα αντιμετωπίσουν, και εδώ παίζει σημαντικότατο ρόλο η Ρεαλιστική Εκπαίδευση.
Θανατηφόρα και μη θανατηφόρα εργαλεία
Οι αστυνομικοί και ειδικά οι πολίτες συχνά αγνοούν το κρίσιμο ζήτημα της ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ. Δεν δικαιολογεί κάθε σενάριο συμπλοκής θανατηφόρο ισχύ. Ως αποτέλεσμα, ένα ολοκληρωμένο σύστημα μάχης σώμα με σώμα, ακόμη και οπλισμένο, πρέπει να έχει διατάξεις ή πρωτόκολλα τόσο για θανατηφόρες όσο και για μη θανατηφόρες μεθόδους και τεχνικές. Το χτύπημα μπορεί συχνά να εξυπηρετήσει τον τελευταίο σκοπό, κυρίως με στόχο την αναισθησία παρά τον σοβαρό τραυματισμό ενός ανθρώπου. Μπορούν επίσης να ενσωματωθούν τεχνικές όπως χειρισμοί αρθρώσεων και χρήση μη θανατηφόρων εργαλείων όπως Σπρέι πιπεριού ή Κλομπ.
Οι στρατιώτες πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι απλώς χειριστές δύναμης, αλλά πρεσβευτές μιας ευρύτερης πολιτικής. Σε επιχειρήσεις διατήρησης της ειρήνης, για παράδειγμα, η υπερβολική δύναμη μπορεί όχι μόνο να οδηγήσει σε άσκοπες απώλειες ζωών, αλλά και να ΔΙΑΒΡΩΣΕΙ τη ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ της αποστολής. Είναι ένα περίπλοκο ηθικό τοπίο στο οποίο οι στρατιωτικοί πρέπει να περιηγηθούν και, η εκπαίδευση πρέπει να τους προετοιμάσει για αυτό.
Το Αποτέλεσμα
Συνοπτικά, το χτύπημα και η πάλη είναι ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ για τη μάχη σώμα με σώμα σε καταστάσεις τακτικής, αλλά δεν πρέπει να εξετάζονται μεμονωμένα. Αποτελούν ΣΤΟΙΧΕΙΑ ενός ΕΥΡΥΤΕΡΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ που πρέπει να είναι ΕΥΕΛΙΚΤΟ, ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΙΜΟ και ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ, προσφέροντας ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΟΔΟΥΣ για την επίτευξη του στόχου: ΕΛΕΓΧΟ, ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ, ΕΞΑΛΕΙΨΗ της απειλής ή μέσο προς ΑΠΟΔΡΑΣΗ από την απειλή για πολίτες, όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά. Πρέπει δηλαδή να είναι ΑΠΛΟ, ΑΜΕΣΟ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ.
Για όσους δεν το γνωρίζουν αυτό είναι το δόγμα του Combatives Group.
Το πλαίσιο εντός του οποίου χρησιμοποιούνται αυτές οι τεχνικές είναι κρίσιμο. Ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης δεν θα πρέπει να διδάσκει μόνο τακτικές και τεχνικές αλλά και τα ΠΛΑΙΣΙΑ ΛΗΨΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ για να γνωρίζουμε ΠΟΤΕ και ΠΩΣ να τις χρησιμοποιούμε. Μέσω της αυστηρής, βασισμένης σε ρόλους, προσομοιώσεις και σενάρια εκπαίδευσης που ενσωματώνει το χτύπημα, την πάλη και διάφορα θανατηφόρα και μη θανατηφόρα εργαλεία, οι ένστολοι μπορούν να εξοπλιστούν για να αντιμετωπίσουν τις ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ που βρίσκονται μπροστά στις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν.
Καθώς η τεχνολογία και οι τακτικές εξελίσσονται, πρέπει να εξελίσσεται και η εκπαίδευση, διαρκώς προσαρμοσμένη στη ρευστή φύση της συμπλοκής και στις διαρκώς μεταβαλλόμενες απειλές που αντιμετωπίζουν οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί.
Εξάλλου, η μάχη σώμα με σώμα αφορά λιγότερο διακριτές τεχνικές και περισσότερο έναν τρόπο σκέψης, μια μορφή επίλυσης προβλημάτων ζωής και θανάτου κάτω από τις πιο αγχωτικές συνθήκες που μπορεί κανείς να φανταστεί.
Συνδυασμοί τεχνικών και η προσαρμογή στους περιορισμούς του πραγματικού κόσμου
Πως μπορούν όλα αυτά να πραγματοποιηθούν όταν υπάρχουν περιορισμοί;
Κατ’ αρχάς ας προσδιορίσουμε ΠΟΙΟΙ είναι οι περιορισμοί.
Οι περιορισμοί είναι ο ΧΡΟΝΟΣ και το ΧΡΗΜΑ.
Τόσο οι αστυνομικές δυνάμεις όσο και ο στρατός συχνά περιορίζονται από αυτούς τους δύο σημαντικούς παράγοντες, χρόνο και χρήμα. Αποτελεί μια σημαντική πρόκληση όταν λαμβάνετε υπόψη τις ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ που εμπλέκονται στην ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ μιας δύναμης για πιθανές καταστάσεις μάχης σώμα με σώμα. Οι πολιτικοί, που συχνά απέχουν πολύ από την πραγματικότητα της μάχης ή της αστυνόμευσης, ελέγχουν τις πιστώσεις του προϋπολογισμού. Αυτό συχνά οδηγήσει σε μια υποχρηματοδοτούμενη και υποεκπαιδευμένη δύναμη, έτοιμη ούτε για την πολυπλοκότητα της αστυνόμευσης των πόλεων ούτε για τη βάναυση πραγματικότητα του σύγχρονου πολέμου. Αυτή η κατάσταση οδηγεί σε πολλούς θανάτους.
Η λύση είναι ένα βελτιωμένο πρόγραμμα εκπαίδευσης
Εμείς στην κοινότητα του Combatives Group αναγνωρίζουμε αυτούς τους περιορισμούς και έχουμε αναπτύξει μια μεθοδολογία για να αντιμετωπίσουμε αυτό το ζήτημα κατά μέτωπο. Η εμπειρία μας δείχνει ότι ένα καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα εκπαίδευσης που επικεντρώνεται σε ΑΠΛΕΣ, ΑΜΕΣΕΣ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ μπορεί να προσδώσει εύλογο βαθμό ετοιμότητας μέσα σε μόλις 16 με 24 ώρες εντατικής εκπαίδευσης. Το έχουμε αποδείξει κιόλας στη Σχολή Ευελπίδων όπου ήμασταν κάποια χρόνια. Αυτό προϋποθέτει, φυσικά, ότι το προσωπικό έχει υποβληθεί σε διαδικασία ελέγχου, «φιλτραρίσματος» αν θέλετε και, διαθέτει ένα βασικό επίπεδο φυσικής κατάστασης και συντονισμού.
Χρηματοοικονομική Επιμελητεία Εξοπλισμού και Χορηγίες
Οι οικονομικοί περιορισμοί διαδραματίζουν επίσης κρίσιμο ρόλο. Η εκπαίδευση πλήρους επαφής που παράγει ικανούς ένστολους και μη μπορεί επίσης να προκαλέσει τραυματισμούς χωρίς τον σωστό προστατευτικό εξοπλισμό. Η λύση είναι η επένδυση σε υψηλής ποιότητας προστατευτικό εξοπλισμό, ο οποίος επιτρέπει στο προσωπικό να εξασκεί τεχνικές με πλήρη ισχύ χωρίς να υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς. Για την ελάφρυνση των οικονομικών επιβαρύνσεων, ο εξοπλισμός μπορεί να ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΘΕΙ, εξυπηρετώντας έτσι διττούς σκοπούς — κάλυψη του κόστους, παρέχοντας παράλληλα ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ ΕΤΑΙΡΙΩΝ που επιθυμούν να δείξουν κοινωνικό πρόσωπο επενδύοντας στην ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των στρατιωτικών και των αστυνομικών μας. Μια σκέψη είναι αυτή…
Ολιστική Προσέγγιση σε Τακτικές Εφαρμογές
Όταν αυτοί οι περιορισμοί αντιμετωπίζονται με επιτυχία, οι τεχνικές χτυπήματος και πάλης που συζητήθηκαν προηγουμένως μπορούν να ενσωματωθούν αποτελεσματικά σε ένα συνεκτικό τακτικό πλαίσιο. Για παράδειγμα, ένας στρατιώτης ή αστυνομικός που είναι εξοπλισμένος με αυτές τις δεξιότητες μπορεί να επιλέξει μεταξύ διαφόρων μεθόδων – χτυπήματα για να αποσπάσουν την προσοχή και να απενεργοποιήσουν, πάλη για να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν – όλα αυτά διατηρώντας παράλληλα την επίγνωση του τακτικού περιβάλλοντος και τον έλεγχο του όπλου τους. Συνδυασμοί χτυπήματος και πάλης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΣΤΟΧΩΝ, όπως η ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ ΑΤΟΜΟΥ που δεν συμμορφώνεται με ελάχιστη ποσότητα δύναμης (takedown) ή η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΧΩΡΟΥ για την ανάπτυξη πιο αποτελεσματικών, ή και στην ανάγκη, θανατηφόρων όπλων.
Η πολιτική βούληση είναι το τελικό σύνορο
Τέλος, η μεταβλητή που είναι πιο δύσκολο να ελεγχθεί αλλά έχει τον μεγαλύτερο αντίκτυπο είναι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ. Η γνήσια ανησυχία των πολιτικών για την υγεία και τη ζωή όσων ένστολων υπηρετούν θα πρέπει να είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ. Στο κάτω-κάτω μιλάμε για την ασφάλεια του πολίτη και της πατρίδας μας. Επομένως, πρέπει να διατεθεί επαρκής ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ και ΧΡΟΝΟΣ για να διασφαλιστεί ότι οι στρατιωτικοί και οι αστυνομικοί μας είναι προετοιμασμένοι για τις σωματικές και ψυχικές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν. Αυτή είναι μια κοινωνική ευθύνη που υπερβαίνει κάθε μεμονωμένη οντότητα και απαιτεί δέσμευση από όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης. Αυτή η αρρωστημένη και παρωχημένη κατάσταση «ομοιόστασης» καθώς οι απαιτήσεις μεγαλώνουν είναι σκέτη αφέλεια αν όχι τρέλα, πρέπει να βρεθούν άνθρωποι με ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΤΣΙΑ.
Το τελικό συμπέρασμα της ανάγκης για ισορροπημένη προσέγγιση
Η μάχη σώμα με σώμα είναι ένας πολύπλοκος και πολύπλευρος τομέας που απαιτεί μια διαφοροποιημένη προσέγγιση στην ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ και την ΕΦΑΡΜΟΓΗ. Οι τεχνικές του χτυπήματος και της πάλης είναι απαραίτητα συστατικά οποιουδήποτε ολοκληρωμένου προγράμματος μάχης, προσφέροντας ΕΠΙΛΟΓΕΣ σε στρατιώτες και αστυνομικούς για μια σειρά από πραγματικά σενάρια. Ωστόσο, η επιτυχία της ενσωμάτωσης αυτών των τεχνικών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την υπέρβαση των προκλήσεων του περιορισμένου χρόνου εκπαίδευσης και των περιορισμών του προϋπολογισμού.
Υιοθετώντας ένα εξορθολογισμένο πρόγραμμα σπουδών με απλές, άμεσες και αποτελεσματικές τεχνικές, μπορούμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τους διαθέσιμους πόρους. Επιπλέον, η έξυπνη χρήση χορηγιών για προστατευτικό εξοπλισμό μπορεί να μετριάσει ορισμένες από τις οικονομικές προκλήσεις. Τελικά, η πολιτική βούληση να χρηματοδοτηθεί και να δοθεί προτεραιότητα σε αυτή τη βασική πτυχή της εκπαίδευσης θα ΚΑΘΟΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ οποιουδήποτε προγράμματος εκπαίδευσης ένστολου προσωπικού.
Αυτή η ισορροπημένη προσέγγιση όχι μόνο εξοπλίζει τους στρατιώτες και τους αστυνομικούς με τις δεξιότητες που χρειάζονται, αλλά σέβεται και τους πραγματικούς περιορισμούς υπό τους οποίους λειτουργούν. Προσφέρει έναν οδικό χάρτη για το πώς να προετοιμάσουμε υπεύθυνα τους ένστολους άντρες και γυναίκες μας για τις περίπλοκες και συχνά επικίνδυνες καταστάσεις που θα αντιμετωπίσουν στη γραμμή του καθήκοντος.
Η συγχώνευση της ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑΣ των ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ, του ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ και των ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ ΤΗΣ ΣΥΜΠΛΟΚΗΣ στον πραγματικό κόσμο μπορεί να είναι μια δύσκολη πρόκληση για κάθε οργανισμό, ιδιαίτερα αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την υπεράσπιση ενός έθνους ή τη διατήρηση της δημόσιας τάξης. Αυτό προσθέτει μια νέα διάσταση στις τακτικές εκτιμήσεις για τη χρήση χτυπημάτων, πάλης και άλλων τεχνικών μάχης σώμα με σώμα σε στρατιωτικό ή αστυνομικό περιβάλλον.