Με βάση την αρχική εκπαίδευσή του στο Ζίου Ζίτσου (Ju Jutsu) το Τζούντο (Judo) όπως διδασκόταν στις αρχές του στο Kodokan (την παγκόσμια αρχή του Τζούντο) στο Τόκιο και, στην Κινεζική πυγμαχία (Gung Fu), καθώς και πάμπολλες πραγματικά επικίνδυνες συμπλοκές στις οποίες συμμετείχε στο χρονικό διάστημα της υπηρεσίας του στην αστυνομία (της Σαγκάη), ο Φέρμπερν (Fairbairn) άρχισε να αναπτύσσει το δικό του σύστημα μάχης σώμα-με-σώμα, το «Ντιφέντου»(Defendu). Το είχε σχεδιάσει να είναι απλό ώστε να μαθαίνεται εύκολα και να παρέχει πραγματικά γρήγορα αποτελέσματα.
Ο Φέρμπερν δημοσίευσε το βιβλίο, “Defendu”, το 1926 (εκτυπώθηκε εκ νέου ως Επιστημονική Αυτοάμυνα – “Scientific Self-Defense” – το 1931), στο οποίο αποτυπώνεται αυτή η μέθοδος και, είναι εδώ που ο όρος “Defendu” εμφανίστηκε για πρώτη φορά. Υπάρχει η υποψία – αλλά δεν είναι τεκμηριωμένη – ότι το βιβλίο ήταν αρχικά, πριν κυκλοφορήσει στο ελεύθερο εμπόριο, το «υπηρεσιακό εγχειρίδιο» της δημοτικής αστυνομίας (δείτε επόμενη εικόνα). Η επανεκτύπωση όμως του βιβλίου το 1931 δημιούργησε κάποια σύγχυση στους αναγνώστες του πρώτου βιβλίου, οι οποίοι θεώρησαν ότι οι τεχνικές του αρχικού βιβλίου ήταν βασισμένες κυρίως στις ανατολικές πολεμικές τέχνες που είχε διδαχθεί ο Φέρμπερν. Μια και η ονομασία όντως δεν είχε εμφανιστεί στην έκδοση του 1931, υποθέτουμε ότι ήταν μια προσπάθεια να επισημάνει την αυθεντικότητα της εργασίας του.
Πέρα από το να αναφέρει ότι οι μέθοδοι είχαν αντληθεί από διάφορες πηγές, ο Φέρμπερν ισχυριζόταν σχεδόν παντελή αυθεντικότητα στις μεθόδους που δίδασκε και παρουσίαζε. Αυτό εξηγεί την έλλειψη μετάφρασης Ιαπωνικών και Κινεζικών ορολογιών. Σαν σύστημα όμως δεν υπάρχει ούτε μία τεχνική που να μην αναγνωρίζεται αμέσως από ασκούμενο (και των δύο εθνικοτήτων) ανατολικής πολεμικής τέχνης.
Ο Φέρμπερν κλήθηκε από τους Βρετανούς να συμβάλλει στην εκπαίδευση συμμαχικών στρατευμάτων στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (δείτε Section “D”), οπότε το Defendu μέχρι τότε ήταν καλά οργανωμένο. Ο Φέρμπερν και άλλοι επέκτειναν αυτό το σύστημα δημιουργώντας το χρονολογικά νεότερο σύστημα μάχης σώμα-με-σώμα (Close Quarters Combat – το “Fairbairn System”) το οποίο διδάχθηκε στα στρατεύματα. Το σύστημα αυτό βασίζεται στο Ντιφέντου (Defendu), αλλά με κάποιες αλλαγές για στρατιωτικές εφαρμογές αντί για εφαρμογές για την αστυνομία και τον έλεγχο των ταραχών (ΜΑΤΤ).
Το αρχικό Ντιφέντου προσανατολίστηκε στην αυτοάμυνα και τον έλεγχο διότι χρησιμοποιήθηκε κυρίως από αστυνομικούς. Το σύστημα μάχης σώμα-με-σώμα (Close Quarters Combat) επικεντρώνεται σε ταχεία εξουδετέρωση ενός αντιπάλου, ακόμη και με θανατηφόρα άσκηση δύναμης. Η στρατιωτική έκδοση του Ντιφέντου περιγράφεται στο βιβλίο του Ρέξ Άπελγέιτ (Rex Applegate) το «Σκότωσε ή θα Σκοτωθείς» (Kill or Get Killed).
Ο Φέρμπερν έχει δημοσιεύσει αρκετά ακόμα βιβλία για το θέμα της αυτοάμυνας, τα οποία αναφέρονται στο Ντιφέντου.
Αυτό που είναι διακριτό όμως είναι οι μικρές διαφορές σε συγκεκριμένες τεχνικές και η μεθοδολογία διδασκαλίας τους που κάνει αυτές τις «παραξενιές» του συστήματος να ξεχωρίζουν. Πρέπει κανείς να έχει στο νου ότι ο Φέρμπερν είχε σπουδάσει με τους σημαντικότερους δασκάλους της εποχής του για 17 ολόκληρα χρόνια. Πέρα από αυτό, ο ίδιος είχε εμπλακεί σε περισσότερες από 660+ συμπλοκές από τις οποίες περισσότερες από 200 ήταν ένοπλες!
Με απλά λόγια ήταν πραγματικός «εξπέρ» σε πραγματικές συνθήκες όπου δοκιμάστηκαν όσα δίδασκε, μάλλον περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο στην ιστορία έως και σήμερα. (Καλό είναι να αναλογιστεί κανείς ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν βρεθεί έστω σε ΜΙΑ ένοπλη συμπλοκή με σκοπό να τους σκοτώσουν, ΔΕΝ έχουν επιβιώσει.)
Για να είμαστε όμως δίκαιοι και σαφής, όλες οι τεχνικές που δίδασκε ο Φέρμπερν βρίσκονται και σε μεσαιωνικά και Αναγεννησιακά χειρόγραφα (Γερμανικά και Ιταλικά) που χρονολογούνται από το 1450μ.Χ. Οι τεχνικές λοιπόν σίγουρα ασκούνταν από τους ευρωπαίους, άλλα εκλείψανε μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους διότι δόθηκε μεγάλη σημασία στο πυροβολικό. Έκαναν την επανεμφάνισή τους στην Ευρώπη με την τέχνη “Bartitsu” (Μπαρτίτσου – 1900) του Ουίλιαμ Μπάρτον-Ραίτ (William Barton-Wright) ο οποίος για να την προωθήσει έφερε δύο Ιάπωνες δασκάλους, τους Γιούκιο Τάνι (Yukio Tani) και τον Τάρο Μιγάκε (Taro Miyake) οι οποίοι ήταν εξειδικευμένοι στο Τζούντο (Judo) και Τζού Τζούτσου (Ju Jutsu). Ο Γιούκιο Τάνι και ο Barton-Wright ήρθαν κάποια στιγμή σε ρήξη, όπου αποχώρισε ο Τάνι και εδραίωσε την δική του σχολή, θέτοντας έτσι την βάση του Βρετανικού Τζούντο και Τζού Τζούτσου.
Defendu – Η ρίζα του ονόματος
Με βάση αυτά που γνωρίζουμε, μπορούμε λογικά να συμπεράνουμε ότι το όνομα παραπέμπει στου ιδρυτή την βαθιά γνώση και εμπειρία στο Τζού Τζούτσου (Ju Jutsu) ή ότι είναι λογοπαίγνιο. Θα εξετάσουμε και τις δύο εκδοχές λογικά και θα αφήσουμε τα συμπεράσματα σε εσάς.
Το σύστημα που δημιούργησε ο Φέρμπερν αρχικά ήταν για αστυνομική χρήση και για πολίτες για να Αμύνονται (Defend). Είναι μάλλον απίθανο για έναν άνθρωπο που είχε ασχοληθεί 17 ολόκληρα χρόνια με το Τζού Τζούτσου να το είχε ξεχάσει και, με μόνο λίγη φαντασία μπορούμε να συμπεράνουμε ότι άνθρωπος τόσο βαθιά ριζωμένος στο Τζού Τζούτσου, εύκολα θα πρόσθετε το “u” στην λέξη “defend” για να φθάσει στο “Defendu”.
Αυτό ενισχύεται μιας και την εποχή εκείνη ο Ουίλλιαμ Μπάρτον-Ραίτ (William Barton-Wright) είχε ήδη δημιουργήσει το όνομα “Bartitsu” χρησιμοποιώντας το όνομά του “Barton” και την κατάληξη “itsu” από το Ju Jitsu (άλλη εκδοχή γραφής). O Φέρμπερν κατά τις ομολογίες διαφόρων συνεργατών και μαθητών του, ήταν εσωστρεφής και λίγο «ψυχρός» σαν προσωπικότητα και, πιθανόν να μην ήθελε να είναι εμφανώς τόσο «κραυγαλέος» όσο ο Ουίλιαμ Μπάρτον-Ράιτ.
Η μόνη άλλη πιθανή εκδοχή είναι το λογοπαίγνιο με τις δύο λέξεις “Defend” και “you”. Το αποτέλεσμα των δύο είναι το “Defend-you”, το οποίο το κονταίνουμε γράφοντάς το “Defend-u” ή πιο γνωστό ως “Defendu”. Όμως, μιας και αυτός ο τρόπος γραφής θα ήταν κακή χρήση της Αγγλικής γλώσσας την εποχή εκείνη, είναι μάλλον απίθανο.