…μέσα από ατελείωτες διαμάχες
Το 1988 μετακόμισα στην Ελλάδα μόνιμα και προχώρησα ερευνώντας την ένταξη μου στις κορυφαίες ευρωπαϊκές και διεθνής οργανώσεις Ju Jutsu, ώστε να συμβάλω στη στήριξη των προσπαθειών μου για την οικοδόμηση μιας ισχυρής οργάνωσης Ju Jutsu στην Ελλάδα. Υποβλήθηκα σε διάφορες «δοκιμές» από τις αρχές της EJJU (Ευρωπαϊκή Ένωση Ju Jitsu – International Ju Jitsu Federation) και του IJJF (Διεθνής Ομοσπονδία Ju Jitsu – International Ju Jitsu Federation). Κατάφερα να κερδίσω την υποστήριξή τους ως εκπρόσωπός τους στην Ελλάδα «εν ζωή», (In Statu Nascendi – Λατινικά), όπως έγραφε το έγγραφο.
Μου δόθηκε ένα αναλυτικό πρόγραμμα να ακολουθήσω και υποσχέθηκα στον τότε επικεφαλή Τεχνικό Διευθυντή ότι θα του παρείχα βίντεο όλων των εξετάσεων που πραγματοποιούσαμε, ώστε να παρακολουθεί και να κάνει «ποιοτικό έλεγχο». Η πρακτική αυτή συνεχίστηκε μέχρι όπου παράξενα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν μέσα στις τάξεις των εκτελεστικών οργάνων αυτών των οργανισμών (1996). Αντικρουόμενες πληροφορίες μου έρχονταν από δύο «αντίπαλα στρατόπεδα» που φαινόταν να είναι σε διαμάχη. Μπερδεμένες επιστολές από τα μέλη των εκτελεστικών οργάνων προμήνυαν το σχίσμα που τελικά προέκυψε.
Επέλεξα να παραμείνω εκτός αυτής της σύγκρουσης. Σήμερα οι δύο αυτές ομάδες έχουν διαμορφώσει μια μικρότερη οργάνωση οδηγούμενη από Γερμανούς, την EJJO και, μια μεγαλύτερη, που είναι η πρωταρχική Ο-EJJU (Original) οδηγούμενη από Άγγλους.
Εγώ επιλέγω να μην εκπροσωπώ πια καμία.
Ούτε το Combatives Group ανήκει σε κάποια από αυτές, δεδομένου ότι η πρώτη εμμένει στην ανατολική προσέγγιση με πολύ θεωρητικό υπόβαθρο και όχι πρακτικό και, η δεύτερη, πιστεύω ότι έχει διογκωθεί με σωρεία από «Μάστερ των 10 Νταν» που θα σχημάτιζαν στρατό (είναι πολλά τα… €€Νταν€€… Άρη). Όσο για τις άλλες αθλητικές…
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι καμία από τις υπάρχουσες ομοσπονδίες Ju Jutsu δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες τις οποίες αναγνωρίζουμε ως έκδηλες σε μια ολοένα και πιο βίαιη κοινωνία.
Εμείς προτιμούμε την «ξερή» πραγματιστική προσέγγιση στην ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ, όπου η βία ασκείται ΚΛΙΜΑΚΟΥΜΕΝΗ ή από ΕΝΕΔΡΑ (με τη χρήση του αιφνιδιασμού) από ΕΝΑΝ ή ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΑΟΠΛΟΥΣ ή ΕΝΟΠΛΟΥΣ δράστες. Το ΣΟΚ, η ΣΥΓΧΥΣΗ, ο ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ, η ΔΟΛΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ και οι επιθέσεις από τις «ΤΥΦΛΕΣ» γωνίες, είναι όλα ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΜΑΣ, όπως είναι και οι ΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ της βίας στο δρόμο ή αλλού.
Θέματα και καταστάσεις που κανείς δεν καλύπτει, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που τα καλύπτουμε εμείς.
Η μάχη στον δρόμο
Είναι πεποίθησή μου ότι οι πλήρους επαφής αγώνες είναι ασύγκριτα ανώτεροι από αυτούς της ημι-επαφής ή αυτούς χωρίς καθόλου επαφή. Αλλά οι αγώνες ως εκ τούτου, δεν προετοιμάζουν κανέναν για την πραγματική, βίαιη επίθεση. Σίγουρα οι άνθρωποι γίνονται σωματικά πιο σκληροί και πιο έμπειροι. Στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν μια πολύ καλύτερη πιθανότητα σε μια πραγματική επίθεση από εκείνους που ποτέ δεν έχουν εκπαιδευτεί έστω σε κάποια πολεμική τέχνη.
Αλλά αυτό δεν αρκεί…
Στο δρόμο δεν υπάρχει κανείς να δώσει την εντολή «αρχίστε» ή «χωριστείτε» ή «στοπ», δεν υπάρχουν φάουλ, δεν υπάρχει χρονικό όριο, δεν υπάρχουν παράνομες τεχνικές, ούτε βραβεία ή τίτλοι. Απλά ο επιτιθέμενος/οι που θέλέι το κακό μας και, η θέλησή σας για επιβίωση. Αυτό που κάνει επίσης τους δρόμος εν δυνάμει απείρως πιο θανατηφόρους, είναι ο εγγενώς απρόβλεπτος χαρακτήρας τους, η περιβαλλοντική και εδαφική τους ανωμαλία και η πιθανότητα, αν όχι η βεβαιότητα επίθεσης με όπλο.
Τίποτα από αυτά δεν παρατηρούνται σε διαγωνισμούς πολεμικών τεχνών ή μαχητικών αθλημάτων μεταξύ δύο ανθρώπων ή σε τουρνουά.