Η αμιγώς μαχητική του νοοτροπία.
Στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία μεγάλο ρόλο έχουν παίξει τα ασιατικά συστήματα όπου η πλειοψηφία τους έχουν τις ρίζες τους κυρίως στα κινεζικά συστήματα. Τα κινεζικά συστήματα όμως έχουν διασπαστεί κατά μεγάλο βαθμό λόγω της διαφοροποίησης ενός αρχικού συστήματος του εκάστοτε δασκάλου σε προσωπικές ερμηνείες του εκάστοτε δασκάλου που ακολούθησε. Όλα αυτά τα συστήματα γενικά ονομάζονται Κουνγκ φου (Kung fu – Gung fu – Gong fu) ή πιο σωστά Γουσου (Wushu).
Τα περισσότερα Κινεζικά συστήματα είναι «διανθισμένα» από την άποψη κινήσεων, πιθανά για να αποκρύψουν βαθύτερα νοήματα ή πιο απλές κινήσεις. Τα Ιαπωνικά συστήματα είναι πολύ πιο απλά στην εφαρμογή, και κατά κανόνα, με λιγότερες τεχνικές οι οποίες όμως αποκρύπτουν μεγάλο βάθος.
Βλέπουμε και άλλα είδη πολεμικής τέχνης τα οποία πριν μερικές δεκαετίες ήταν άγνωστα στον δυτικό κόσμο. Σήμερα, αναμφισβήτητα, οι πιο συχνά διδασκόμενες και εφαρμοζόμενες τεχνικές που ασκούνται σε όλο τον κόσμο είναι εκείνες που είναι ιαπωνικής καταγωγής (υπάρχουν και στοιχεία ότι ίσως το κορεάτικο Ταε Κβον Ντο – και κάποια παρεμφερή συστήματα μερικώς απόγονοι Ιαπωνικού Ζίου Ζίτσου / Ju Jutsu να έχει αυτή τη πρωτιά). Αυτό είναι ίσως επειδή είχαν κωδικοποιηθεί και διαμορφωθεί έτσι ώστε να διδάσκονται με συστηματικό τρόπο ή επειδή είναι από τα λίγα συστήματα που έχουν διασωθεί ανέπαφα σε μια αδιάσπαστη γενεαλογία (σε πολλές περιπτώσεις) μέχρι σήμερα.
Η δυτική προσέγγιση στο άοπλο σκέλος της, στηρίχθηκε κυρίως στον αθλητισμό που προσέφερε η αρχαία Ελλάδα, ενώ στο ένοπλο σκέλος, οι λαοί της Ευρώπης κατά καιρούς ανέπτυξαν ο καθένας γηγενή «σχολή σκέψης» ή προσέγγιση. Από τα αρχαία χρόνια μέχρι και τις αρχές του Β’ ΠΠ τα όπλα άμεσης εγγύτητας (π.χ. σπαθί) είδαν χρήση όλο και πιο σπάνια, ειδικά μετά την ευρεία χρήση του μπαρουτιού. Ενώ πριν την εκτεταμένη χρήση του πυροβολικού από τον Ναπολέων, ο συνδυασμός άοπλης και ένοπλης δράσης ήταν άμεσα συνδεδεμένες, το άοπλο «πολεμικό» σκέλος που είχε πολλές πανομοιότυπες τεχνικές με το αντίστοιχο μεσαιωνικό Ιαπωνικό Ζίου Ζίτσου (Τζου Τζούτσου – JuJutsu), σχεδόν εξαφανίστηκε. Παρέμειναν όμως σταθερά τα αθλήματα της πυγμαχίας και της πάλης σε διάφορες μορφές μέχρι την εμφάνιση του Μπαρτίτσου (Bartitsu) το 1900.
Όσον αφορά στο παρόν και ιδιαίτερα για το περιεχόμενο αυτής της ιστοσελίδας, δεν μπορούμε να μιλάμε για το Combatives ως ένα αυτόνομο σύστημα. Θα πρέπει πρώτα να αναζητήσουμε τις ρίζες του και να δούμε ποιοι είναι υπεύθυνοι για την σημερινή μορφή του, όπως διδάσκεται σήμερα σε όλο το δυτικό κόσμο.
Οι τεχνικές του Combatives, όπως αυτές εφαρμόζονται σήμερα, συχνά παρουσιάζονται ως «δυτικές τεχνικές» που αναπτύχθηκαν για χρήση στο πεδίο της μάχης. Αυτό μπορεί μεν να είναι μια άποψη, υπάρχουν όμως γεγονότα που δεν πρέπει κανείς να αγνοήσει προκειμένου να βρει τις πραγματικές ρίζες του Combatives.
Αναμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι οι «πατέρες» των δυτικών Combatives, όπως τους αναγνωρίζουμε σήμερα, πέρα από την κλασσική δυτική εκπαίδευση (πάλη και πυγμαχία), είχαν πολύ εκτεταμένη εκπαίδευση κυρίως στα ιαπωνικά συστήματα μάχης ενώ ένας από αυτούς, είχε επίσης εκπαιδευτεί για μεγάλο χρονικό διάστημα σε δύο κινεζικά συστήματα.
Ένα άλλο γεγονός είναι ότι στο χρονικό σημείο της ιστορίας που εξαπλώθηκε ραγδαία το Combatives, η Βρετανία (και αργότερα η βόρεια Αμερική και η Βρετανική κοινοπολιτεία) ήταν ήδη «στα μαχαίρια» με την Ιαπωνία. Ήταν μάλλον απίθανο οι Βρετανοί και αργότερα οι Αμερικανοί να δεχτούν μια κατά κύριο τμήμα «ιαπωνική» πολεμική τέχνη να διδάσκεται στα στρατεύματα τους (στη πραγματικότητα υπάρχουν αποδείξεις για αυτό με κινηματογραφημένα ντοκιμαντέρ εκπαίδευσης από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κιόλας – τότε η Ιαπωνία ήταν σύμμαχος). Το αντί-ιαπωνικό συναίσθημα ήταν ευρέως διαδεδομένο με ένα ισχυρό «Εμείς εναντίον αυτών!» κλίμα και κάτι τέτοιο δεν θα ήταν αυτό που λέμε σήμερα «πολιτικά ορθό». Αυτή ήταν η πραγματικότητα.
Με βάση τα δύο παραπάνω γεγονότα, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι οι σύμμαχοι θα προωθούσαν τα συστήματα Combatives τους ως καθαρά «δυτική εφεύρεση». Αυτό που μπορεί κανείς να εντοπίσει ή να χαρακτηρίσει ως καθαρά «Δυτικό» είναι η Δυτική φιλοσοφία, η προσέγγιση και η μεθοδολογία εκπαίδευσης του χωρίς πολιτιστικό, μυστικισμό ή θρησκευτικό σύνδεσμο. Οι δυτικοί ανέκαθεν υπήρξαν πολύ πρακτικοί και δεν πρόσθεταν καθόλου πνευματικά στοιχεία (Κι-Τσι κλπ.). Ούτε έμπλεκαν θρησκευτικές αιρέσεις (Βουδισμό) στην τέχνη της μάχης όπως π.χ. βλέπουμε δυνατά Βουδιστικά στοιχεία σε Κινέζικα, Ιαπωνικά και άλλα Ασιατικά συστήματα.