Τη πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι του Combatives Group ήμουν άσχετος με τις πολεμικές τέχνες. Όπως αποδείχτηκε στη πορεία ήμουν τελείως άσχετος, όχι λόγω απειρίας στο να χτυπάω με διάφορους τρόπους τους αντιπάλους, αλλά λόγω νοοτροπίας.
Η νοοτροπία είναι αυτή που καθορίζει τη στάση του καθένα απέναντι στη ζωή, σε όλες της τις εκφάνσεις. Αυτό που έχω μάθει πλέον με σιγουριά είναι ότι η νοοτροπία που «κουβαλάμε» μπορεί να μας οδηγήσει στις πιο τρελές, συναρπαστικές αλλά και στις πιο επικίνδυνες καταστάσεις.
Ας φανταστούμε ότι για κακή μας τύχη συμπλεκόμαστε στο δρόμο. Γνωρίζουμε εκ των προτέρων κάποια πιθανά αποτελέσματα αυτής της κατάστασης. Όπως για παράδειγμα ότι μπορεί να τραυματιστούμε εμείς ή ο αντίπαλος χωρίς να είμαστε σίγουροι για τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Επίσης δεν είμαστε σίγουροι για το πόσο χρόνο θα διαρκέσει ο διαπληκτισμός ούτε και τον αριθμό των αντιπάλων.
Ας πάρουμε την απλή περίπτωση όπου ο αντίπαλος είναι ένας. Η αμέσως επόμενη πηγή αβεβαιότητάς είναι οι μαχητικές ικανότητες του δυνητικού αντιπάλου, η δύναμή του, η σωματοδομή του, η ψυχική του κατάσταση και το πιο σημαντικό από όλα η αποφασιστικότητά του.
Άλλοι παράγοντες είναι μερικοί από τους πιο τυχαίους που ποτέ κανείς δεν λαμβάνει υπόψη του όπως το μέρος διεξαγωγής του καυγά. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι σε ένα ρινγκ με διαιτητή. Για παράδειγμα έχω παρακολουθήσει καυγά πάνω σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας όπου ο καυγάς διακόπηκε από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο το οποίο χτύπησε τον έναν από τους δύο εμπλεκομένους. Τι σχέση έχει λοιπόν η νοοτροπία με όλα τα προηγούμενα;
Προφανώς απόλυτη.
Όλη αυτή η τυχαιότητα ενός καυγά στο δρόμο δεν μπορεί να αρθεί, αλλά μπορεί να περιοριστεί σημαντικά. Αυτό είναι το σημείο ακριβώς όπου Σύστημα Αυτοάμυνας διαφέρει από ένα μαχητικό άθλημα ή πολεμική τέχνη.
Στην υπόθεση του θεωρητικού καυγά η νοοτροπία ενός ανθρώπου ο οποίος ασκείται σε Αυτοάμυνα ή μία τέχνη πολεμική (του πολέμου όχι της άθλησης), είναι στη περίπτωση όπου δεν μπορείς να το αποφύγεις, ξεμπέρδευε με αυτό όσο είναι το δυνατόν γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα. Αντιθέτως, η νοοτροπία ενός ανθρώπου ο οποίος ασκείται σε ένα μαχητικό άθλημα μπορεί να είναι αυτής της ανταλλαγής χτυπημάτων. Όχι γιατί το σύστημά του είναι «κακό» αλλά γιατί έτσι έχει μάθει. Ως γνωστόν, το μεγαλύτερο «κουσούρι» του ανθρώπου είναι η τάση του να συνηθίζει τα πάντα. Αυτή ακριβώς η συνήθεια είναι ο παραγωγός της προαναφερθείσας νοοτροπίας.
Για να κάνουμε τα πράγματα απλά, αν θέλουμε να λύσουμε μία δύσκολη εξίσωση βγαλμένη από τη πραγματική ζωή, όπως αυτή της άνευ όρων συμπλοκής στο δρόμο, πρέπει να «στήσουμε» καλά το πρόβλημα από την αρχή. Το σωστό στήσιμο θα το κάνει πιο απλό και ίσως πιο εύκολα επιλύσιμο. Ίσως διότι δεν μπορούμε ποτέ να προβλέψουμε με ασφάλεια το αποτέλεσμα μίας κατάστασης όσο καλά και αν πιστεύουμε ότι τη γνωρίζουμε. Οπότε, το «στήσιμο» ή αλλιώς ή νοοτροπία, δεν είναι τίποτε άλλο από τη δέσμευση που έχουμε εξασκήσει απέναντι στον εαυτό μας. Είναι κάτι που όντως εξασκείται μέσα στο μυαλό του καθενός.
Ίσως η ειδοποιός διαφορά των τεχνών του πολέμου απέναντι σε ό,τι άλλο που τυπικά ονομάζεται έτσι, είναι ότι η προπόνηση του μυαλού για τη μάχη δεν σταματάει, τα σενάρια είναι άπειρα.
Η δέσμευση έγκειται στη περίπτωση πραγματικής ανάγκης όπου πρέπει να «ξεκαθαρίσουμε» στον αντίπαλο ότι δεν πρόκειται να καπηλευτεί το «τομάρι» μας έτσι εύκολα. Ότι για να πάρει από εμάς αυτό που θέλει, θα πρέπει να ξεπεράσει το γεγονός ότι απέναντί του έχει κάποιον ο οποίος δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει ακόμη και τα δόντια του για να προστατέψει τον εαυτό του. Ότι σε κατάσταση πραγματικής ανάγκης μπορεί η βία να γίνει άμετρη και ότι τελικά αυτός ο φαινομενικά εύκολος στόχος αντιδράει με τον μη αναμενόμενο τρόπο, μη συμβατικά και πολύ επικίνδυνα.
Η έκπληξη και ο δόλος σε συνδυασμό με «βρώμικες» τεχνικές είναι το πιο σημαντικά όπλα στη μάχη για επιβίωση.
Και αυτό είναι κάτι το οποίο διδάσκεται ενεργά και συνέχεια σε τέχνη του πολέμου και όχι σε μαχητικά αθλήματα, όπου υπάρχει ένα πλαίσιο κανόνων από το οποίο κανείς δεν αποκλίνει.
Κάτι τελείως λάθος για και σε συνθήκες επιβίωσης, διότι αν κάποιος είναι αποφασισμένος να βλάψει κάποιον άλλο, είναι αυτομάτως εκτός αυτού του πλαισίου (με αντιαθλητικό πνεύμα) και τότε η αβεβαιότητα της έκβασης του καυγά είναι σύμμαχός. Δυστυχώς αυτό είναι κάτι το οποίο θα καθορίσει αν θα γυρίσει κανείς σώος και αβλαβής το βράδυ στο σπίτι του. Οπότε γνωρίζοντας αυτό εκ των προτέρων, θα πρέπει κανείς να μεριμνήσει εξασκώντας τον εαυτό του στη περίπτωση που θα βρεθεί πάνω στον δρόμο με τα σκατά…