Ο άνθρωπος όσο ζει μαθαίνει.
Μαθαίνει;
Όσο μεγαλώνει σίγουρα παγιώνονται μέσα του απόψεις και τρόποι. Λειτουργούμε τις περισσότερες φορές βάσει συνήθειας ή από κεκτημένη ταχύτητα. Βάζουμε το κεφάλι κάτω και προχωράμε, ή κάνουμε γύρους γύρω από τον εαυτό μας… Πολλές οι σκέψεις, πολλά τα μαθήματα, πολλά τα συμπεράσματα, όταν γυρνάς σπίτι μετά την προπόνηση αλλά και κοιτώντας προς τα πίσω αναδρομικά.
Ένα από αυτά είναι ότι δύσκολο πράγμα μεγαλώνοντας να μάθεις απ’ την αρχή κάτι που νόμιζες ότι έκανες σωστά. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται να αναγνωρίσεις ότι οι γνώσεις σου σε κάποιον τομέα είναι λειψές ή λανθασμένες. Να κάνεις χώρο, που σημαίνει να απεγκαταστήσεις παλιά προγράμματα για να μπουν τα καινούργια… Ακούγεται πολύ δύσκολο αυτό, όμως γίνεται. Και καταλαβαίνω ότι αφού γίνεται μέσω του COMBATIVES για συγκεκριμένους λόγους, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία – γίνεται για τα πάντα…
Ένα άλλο είναι τα σοβαρά κενά που διαπιστώνω στην κοινωνική μας εκπαίδευση. Από το σπίτι, το σχολείο, την κοινωνία. Δεν έχουμε μάθει να συμπεριφερόμαστε ορθά απέναντι στους άλλους, δεν έχουμε μάθει να ζυγίζουμε ανθρώπους και καταστάσεις, δεν έχουμε μάθει να βάζουμε όρια. Για μένα ήταν τρομακτικό όταν ανακάλυψα πώς η εκπαίδευση μέσα από το COMBATIVES με ωφελεί σε καθημερινές συναναστροφές σε όλα τα περιβάλλοντα που κινούμαι. Και όχι, δεν «δέρνω» όποιον με ενοχλεί. Μαθαίνω να ξεχωρίζω όλο και πιο εύκολα ποιός πιθανά θα με ενοχλήσει και αποκλείω ή περιορίζω την όποια επαφή μου στο ελάχιστο, έτσι ώστε να μην προλάβει να δημιουργηθεί πρόβλημα.
Ακούμε συχνά ότι η πρόληψη είναι καλύτερη από την καταστολή. Ισχύει. Πόσοι έχουμε αναλογιστεί τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό πρακτικά σε επίπεδο σωματικής ασφάλειας μέσα στο πρόγραμμα της μέρας μας; Στην εκπαίδευση COMBATIVES ασχολούμαστε τόσο με την πρόληψη όσο και με την καταστολή. Αν πούμε ότι η εκπαίδευση στην πρόληψη είναι συγκεκριμένης ύλης, η εκπαίδευση στην καταστολή έχει αρχή, μέσον και, ειλικρινά, δεν ξέρω αν έχει τέλος. Ειδικά για εμάς τους πολίτες. Σταματάς ποτέ να μαθαίνεις;
Η εκπαίδευση βασίζεται στη νοοτροπία μας. Το πόσο γρήγορα θα μας κάνει να θέσουμε στόχους, να βάλουμε πρόγραμμα – στις κινήσεις μας, στη ζωή μας… Η βία στον δρόμο είναι κλιμακούμενη και εξαρτάται από τους άλλους εμπλεκόμενους. Το πόσο ωμή θα είναι θα εξαρτηθεί από την πρόθεση του όποιου επιτιθέμενου. Το τι κατάληξη θα έχει θα εξαρτηθεί από το τι είμαστε εμείς διατεθειμένοι (κι έτοιμοι) να κάνουμε προκειμένου να γίνει κατανοητό ότι δεν είμαστε εύκολη λεία. Στη σχολή όλα αυτά εξαρτώνται από τους συν-εκπαιδευόμενούς μας. Δεν υπάρχουν εκπτώσεις. Η εκπαίδευση είναι κλιμακούμενη, τόσο όσο κάθε φορά να ξεπερνάμε λίγο τον εαυτό μας. Κανείς δεν «χαρίζεται» σε κανέναν…
Είναι πολύ σημαντικό, ειδικά όταν δουλεύεις με ρεαλιστικά σενάρια, να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις εξάσκηση με ανθρώπους που έχουν διαφορετικό σωματότυπο και νοοτροπία. Αλλιώς θ’ αντικρούσεις έναν άνδρα 1,90μ/ 100 κιλά και αλλιώς έναν 1,70μ/70 κιλά. Αλλιώς θα αντικρούσεις κάποιον με βροντερή φωνή και αλλιώς κάποιον που δεν ακούγεται καθόλου. Αλλιώς θα προπονηθείς με έναν «παλιό» μαθητή, αλλιώς με έναν νεώτερο από σένα κ.ο.κ. Όλοι, προπονούμαστε ταυτόχρονα και, όλοι κάτι μαθαίνουμε από το όποιο ζευγάρι μας εκείνη τη στιγμή.
Ένα από αυτά που μου έχουν κάνει εντύπωση είναι οι άνθρωποι του COMBATIVES. Ξεκινώντας από τους Δασκάλους – Εκπαιδευτές μας (έχω γνωρίσει τρεις μέχρι στιγμής) κατανοεί κάποιος γιατί και οι μαθητές δεν παρεκκλίνουν μιας βασικής αρχής: αυτής του σεβασμού. Δεν υπάρχουν «σηκωμένοι ώμοι» εκτός κι αν αμύνεσαι. Δεν υπάρχουν «σηκωμένα φρύδια», εκτός κι αν είναι μέρος σεναρίου προπόνησης. Δεν υπάρχουν κλειστές πόρτες, εκτός κι μιλάμε γι’ αυτή της τουαλέτας.
Αντίθετα, υπάρχει πολλή υπομονή, πολύ νοιάξιμο, πολλή προστασία… Κρύβεται αγάπη για ό,τι κάνουν, για όσους εκπαιδεύουν και ό,τι γίνεται, γίνεται με απόλυτη υπευθυνότητα. Νοιώθεις ασφάλεια στην παρουσία τους. Όλα αυτά επίσης παρατηρώ ότι περνάνε στους εκπαιδευόμενους. Ίσως να φιλτράρονται όσοι περνούν το κατώφλι μιας σχολής COMBATIVES αλλά, νομίζω πως ακόμα κι αν δεν φιλτραριστούν, δεν θα αντέξουν εκεί μέσα. Δεν θα τους «σηκώσει το κλίμα». Γιατί πίσω από τις σκληρές προπονήσεις βρίσκεται ένας μυστήριος δεσμός, σχεδόν οικογένειας. Είναι σαφές ότι στην αίθουσα εκπαίδευσης ισχύουν βασικοί κανόνες σεβασμού και αλληλοβοήθειας. Χωρίς κρίση/κριτική, χωρίς αποδοκιμασίες, χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Σκοπός είναι η βελτίωση και ανέλιξη όλων. Και όλοι βοηθάνε όλους. Τόσο απλά.
Όπως με κάθε κοινότητα στην οποία εντασσόμαστε, ως κοινωνικά όντα, η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους, η κοινή συνιστώσα της διδακτικής ύλης και, το τελείως διαφορετικό σκεπτικό από τα συνήθη σε αντίστοιχα περιβάλλοντα, μας αλλάζουν. Έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους, υπέροχα διαφορετικούς επίσης μεταξύ τους και η μέχρι τώρα πορεία μου δεν έχει σταματήσει να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον ούτε στιγμή. Ο τρόπος προσέγγισης των εκπαιδευτών -του ενός από τον άλλον είναι διαφορετικός. Ο τρόπος του κάθε εκπαιδευόμενου επίσης. Όλο αυτό δίνει τέτοια δομή στην κοινότητα του COMBATIVES, που κάθε φορά παίρνεις κάτι καινούργιο.
Και, ναι, όσο βρίσκομαι ανάμεσά τους, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Πιο ολοκληρωμένη. Και τους ευχαριστώ όλους και έναν έναν ξεχωριστά!
Καραταμπάνη Ελένη