Σε αυτό το άρθρο:
- Πολεμικές τέχνες ή CQC;
- Μπορεί η άοπλη μάχη να φανεί χρήσιμη;
- Πολεμικές Τέχνες ή Αυτοάμυνα;
Οι «Τέχνες Πολεμικές» σήμερα δίνουν πληθώρα επιλογών σε ανθρώπους που ασχολούνται με το αντικείμενο. Οι επιλογές ποικίλουν, όσο και οι ίδιες οι πολεμικές τέχνες.
Όμως, είναι οι Πολεμικές Τέχνες Πολεμικές;
Πείτε τις λέξεις «Πολεμικές Τέχνες» και οι άνθρωποι πλάθουν στο μυαλό τους εικόνες Μάστερ των πολεμικών τεχνών, κακοποιούς και ήρωες να μάχονται μεταξύ τους, άλλοι ως κάποια υψηλή μορφή «μαχητικής τέχνης» που κατέχουν κάποιοι ξεχωριστοί άνθρωποι…
Άλλοι τις βλέπουν ως Μαχητικά Αθλήματα, που μπορούν να παίξουν και τον ρόλο της αυτοάμυνας αν χρειαστεί. Κάποιοι άλλοι μπορεί να πιστεύουν ότι οι πολεμικές τέχνες είναι στην πραγματικότητα απλά μια μορφή ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ και ακόμα άλλοι μπορεί να τις σκέφτονται ως μια πορεία προς τη ΔΙΑΦΩΤΙΣΗ, που χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να επιτευχθεί.
Ο καθένας βλέπει αυτό το θέμα με διαφορετικό τρόπο.
Εκτός όμως από αυτές τις εικόνες και του καθενός το σχέδιο μάρκετινγκ που όλοι φαίνεται να προωθούν, το πραγματικό ερώτημα που οι άνθρωποι θα πρέπει να ρωτήσουν είναι:
«Είναι οι Πολεμικές Τέχνες όπως τις νομίζουν, όντως Πολεμικές;»
Αν παρατηρήσουμε μεμονωμένα τη λέξη «πολεμική», η εικόνα που έρχεται πιο συχνά στο νου είναι:
«Κάτι που σχετίζεται με σύρραξη και με στρατιώτες».
Είναι συνεπώς, καθαρά ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ περιεχομένου.
Η λέξη «τέχνη», φυσικά, ορίζεται ως:
«Κάτι που έχει δημιουργηθεί με τη φαντασία και την ικανότητα και είναι όμορφο ή εκφράζει σημαντικές ιδέες ή συναισθήματα».
Έτσι, μιλώντας κατ’ ουσία, η «πολεμική τέχνη» είναι:
«Η έκφραση σημαντικών ιδεών και συναισθημάτων με φαντασία και ικανότητα, με δημιουργικό στρατιωτικό τρόπο.»
Δηλαδή οι γνώσεις και δεξιότητες στη ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ της Τέχνης του Πολέμου (Warcraft).
Αυτό απέχει πολύ, από αυτό που βλέπουμε στις μέρες μας στις «επιχειρήσεις» που ονομάζονται «Αθλητικοί Σύλλογοι Πολεμικών Τεχνών».
Αυτή η δήλωση είμαστε σίγουροι ότι προκαλεί αγανάκτηση σε πολλούς, αλλά θα έπρεπε;
Υπάρχουν πολλά σημεία που υποστηρίζουν αυτή την δήλωση.
Πρώτα, ας αναφέρουμε το προφανές… Οι Αθλητικοί Σύλλογοι Πολεμικών Τεχνών ΔΕΝ είναι ο στρατός, ούτε εκπαιδεύουν τους στρατιώτες, ούτε τους προετοιμάζουν για πόλεμο. Αυτό γίνεται ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ.
Φυσικά, ο καθένας θα μπορούσε να επισημάνει ότι η σωματική ικανότητα μάχης ήταν πάντα μέρος του στρατού. Αλλά αυτό που συχνά παραβλέπεται, είναι ότι από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, ο στρατός ήταν και είναι ΠΑΝΤΑ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ.
Με αυτή την έννοια, η ΑΟΠΛΗ ΜΑΧΗ ήταν πάντα πολύ ΧΑΜΗΛΑ στην κλίμακα σπουδαιότητας και θεωρείται η ΕΣΧΑΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ στη μάχη από τα αρχαία χρόνια, μέχρι και σήμερα. Ουσιαστικά, πέρα από κάποιες ΒΑΣΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ, είναι ΑΝΕΥ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ για τους περισσότερους, εκτός ΙΣΩΣ των ειδικών δυνάμεων.
Αλλά ακόμη και σε αυτό το επίπεδο, κανένας στρατός δεν ασχολείται με τους κανόνες, τις παραδόσεις και τις εθιμοτυπίες των παραδοσιακών πολεμικών τεχνών ή των μαχητικών αθλημάτων. Ο στρατιώτης μαθαίνει να χρησιμοποιεί τα ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑ και όσοι στηρίζονται στην ΑΟΠΛΗ ΜΑΧΗ ή δεν έχουν λάβει εκτεταμένη εκπαίδευση σε αυτή την βασική αρχή, γρήγορα ανακαλύπτουν πόσο ευάλωτοι είναι.
UFC Fighters Experience Marine Corps Martial Arts
Έτσι, μιλώντας ρεαλιστικά, οι Αθλητικοί Σύλλογοι Πολεμικών Τεχνών που συμμετέχουν σε νόμιμες αθλητικές εκδηλώσεις με κανόνες και κανονισμούς, θα ήταν εκτός τόπου σε ένα περιβάλλον που ασχολείται με την μάχη της επιβίωσης. Όπως θα ήταν αθέμιτο και ύποπτο αν δίδασκαν αντιαθλητικές δεοντολογίες, διότι αυτές δεν περιέχονται στην ευγενή άμιλλα που υποτίθεται ότι προφανώς προωθούν.
Αυτοί είναι και οι βασικότεροι λόγοι, που σοβαροί στρατοί προσεγγίζουν το όλο θέμα διαφορετικά (Δείτε σελίδα – Combatives για στρατό).
Μήπως είναι καιρός να εξετάσουμε το ενδεχόμενο μετονομασίας ΟΡΙΣΤΙΚΑ, από Πολεμικές Τέχνες σε Μαχητικά Αθλήματα;
Πολεμικές τέχνες ή CQC;
Πολύς χρόνος έχει περάσει από τότε που η άοπλη μάχη έπαιξε κάποιον ρόλο στις στρατιωτικές και πολεμικές επιχειρήσεις. Η λόγχη, το ξίφος και η ασπίδα αποτελλούν παρελθόν προ πολλού και παρόλο που το τόξο και το βέλος ήταν βιώσιμα μέσα, τραυματίζοντας και σκοτώνοντας έναν εχθρό σε απόσταση και αυτά έχουν αντικατασταθεί από πολύ πιο αποτελεσματικά όπλα.
Σήμερα, ακόμη και ο «ταπεινός» τυφεκιοφόρος φαντάρος είναι ικανός να σκοτώσει σε απόσταση ανήκουστη στο παρελθόν.
Η έννοια των στρατιωτών που πολεμούν άοπλοι στήθος-με-στήθος είναι πολύ πιο σπάνια πλέον, από ότι ήταν στο μακρινό παρελθόν, αφού η βαλλιστική τώρα παίζει σημαντικότερο ρόλο. Σύγχρονοι στρατοί ασκούν CQC (Close Quarters Combat) και CQB (Close Quarters Battle), τα οποία είναι ευρέως αποδεκτά τόσο ως ένοπλη όσο και άοπλη μάχη, κάτω των 20 μέτρων περίπου.
Φυσικά, δεδομένου ότι στρατοί εκπαιδεύουν στρατιώτες και ο στρατιώτης είναι εξ ορισμού ΕΝΟΠΛΗ μονάδα μάχης παντός καιρού και εδάφους, η ΑΟΠΛΗ πτυχή δεν καλύπτεται σχεδόν ποτέ πια. Κάποιοι σοβαροί στρατοί έχουν τα οικονομικά μέσα και το χρόνο να το πράξουν, αλλά ακόμη και τότε, δεν παραβλέπουν ποτέ το γεγονός, ότι οι δεξιότητες αυτές χρησιμοποιούνται εξαιρετικά σπάνια στο πεδίο της μάχης και το γνωρίζουν καλά αυτό.
Γιατί λοιπόν να ασχοληθούν με τη διδασκαλία της άοπλης μάχης;
Η αλήθεια είναι ότι η εκπαίδευση μάχης σώμα-με-σώμα παρέχει αρκετά, κυρίως ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ οφέλη, τα οποία είναι και ο λόγος που διδάσκεται και ασκείται σε κάποιους στρατούς (σε περιορισμένο βαθμό). Δεν αποτελεί μόνο έναν εξαιρετικό τρόπο για την προώθηση της ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ και ΑΝΤΟΧΗΣ, αλλά δίνει επίσης στους στρατιώτες τη ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ και την ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ για να κλείσουν ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ την απόσταση με τον εχθρό.
Παρά ταύτα, είναι μάλλον πολύ πιθανότερο ότι οι σωστά εκπαιδευμένοι στρατιώτες αντί να πέσουν στη παγίδα της άοπλης μάχης, θα καταφύγουν σε χρήση της εφ’ όπλου ξιφολόγχης, την ξιφολόγχη ή το σκαπτικό εργαλείο (μικρό φτυάρι), ακόμη και σε εξαιρετικά στενή εγγύτητα (στήθος-με-στήθος).
Αυτός είναι ο κύριος λόγος, που η διδασκαλία της ΑΟΠΛΗΣ μάχης ΔΕΝ θεωρείται τακτικά σημαντική, ούτε θα πρέπει να ενθαρρύνεται στο πεδίο της μάχης.
Σε διάφορες χώρες είναι γνωστό ότι με το πέρασμα του χρόνου διάφοροι δάσκαλοι Πολεμικών Τεχνών έχουν μοιραστεί τεχνικές με εξειδικευμένες μονάδες, αλλά ακόμη και οι μονάδες αυτές δεν υιοθέτησαν ποτέ την πρακτική της άοπλης μάχης ως ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ. Παραμένει περισσότερο μια επιπρόσθετη δεξιότητα, που ΙΣΩΣ χρειαστεί.
Μπορεί η άοπλη μάχη να φανεί χρήσιμη;
«Η άοπλη μάχη είναι αυτό που κάνουμε, όταν έχουμε φερθεί αρκετά ανόητα ώστε να μην έχουμε το όπλο μας, αρκετά απρόσεκτα ώστε να έχουμε χάσει το όπλο μας ή είχαμε την ατυχία να έχουμε σπάσει το όπλο μας» – W.E. Fairbairn
Αυτή η δήλωση του W.E. Fairbairn, εκφράζει σαφώς την άποψη ενός ανθρώπου που δεν είχε αυταπάτες για την αλήθεια της άοπλης μάχης. Ήταν ένας βετεράνος με περισσότερες από 200 ΕΝΟΠΛΕΣ συγκρούσεις (τόσο με αιχμηρά όπλα, όσο και με πυροβόλα όπλα) και 17 χρόνια προσωπικός μαθητής των καλύτερων εκπαιδευτών «Παραδοσιακής Πολεμικής Τέχνης» της εποχής του, άρα και εξαιρετικά καλά εκπαιδευμένος γνώστης του είδους.
Από τη στιγμή που τα αποτελεσματικά πυροβόλα βρέθηκαν στον πόλεμο, η χρήση της άοπλης μάχης έχει καταστεί περιορισμένη για στρατιωτική χρήση στο μεγαλύτερο μέρος της. Αυτός είναι και ο λόγος, που οι περισσότεροι στρατοί δεν τη διδάσκουν πλέον (περισσότερα θα καλυφτούν σε μελλοντικό άρθρο).
Αλλά ΠΟΥ μπορεί η άοπλη μάχη να φανεί χρήσιμη στο πεδίο της μάχης; Πραγματικά…;
Πραγματικά… ΔΕΝ υπάρχουν πολλές περιπτώσεις.
Αλλά…, υπάρχουν πολλές στο έργο της αστυνομίας.
Κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει από την εισαγωγή των πυροβόλων όπλων και συγκεκριμένα:
Αυτές οι δεξιότητες είναι εξαιρετικά σημαντικές και χρησιμοποιούνται πιο συχνά από ό, τι μπορεί κανείς να φανταστεί, δεδομένου ότι η αστική βία ασκείται σε ένα περιβάλλον στενής εγγύτητας για πολίτες και αστυνομικούς.
Off the Wall #07
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις δεξιότητες, μεταξύ άλλων, που διδάσκονται οι ασκούμενοί μας στο Combatives Group.
Τέλος, δεδομένου ότι το ερώτημα είναι:
«Μπορεί η άοπλη μάχη να φανεί χρήσιμη για έναν αστυνομικό ή πολίτη;»
Πρέπει να εξετάσουμε ποιος είναι περισσότερο πιθανό να τη χρησιμοποιήσει. Φυσικά είναι ο πολίτης της Ελλάδος που θα το χρειαστεί, δεδομένου ότι οι νόμοι απαγορεύουν να φέρει όπλο οποιουδήποτε είδους. Το ζήτημα ΑΥΤΟ αναλύεται στην συνέχεια.
Πολεμικές Τέχνες ή Αυτοάμυνα;
Αυτό είναι πολύ συγκεχυμένο θέμα για τους περισσότερους ανθρώπους, δεδομένου ότι η πλειοψηφία εξισώνει το ένα με το άλλο. Η αλήθεια είναι ότι, αν και υπάρχουν κάποια παρόμοια στοιχεία μεταξύ τούς, φτάνει μόνο ως εκεί.
Έχουμε ήδη διαπιστώσει, ότι ο τρόπος με τον οποίο ασκούνται σήμερα οι Πολεμικές Τέχνες, τις καθιστά στην πραγματικότητα Μαχητικά Αθλήματα.
Αλλά μπορεί κανείς να αναρωτηθεί…:
«Επαρκούν για αυτοάμυνα;»
Η σύντομη απάντηση κατά τη γνώμη μας είναι «ΟΧΙ!»
Ο λόγος για αυτό είναι, ότι ΚΑΝΕΝΑΣ Αθλητικός Σύλλογος Πολεμικών Τεχνών δεν διδάσκει λεπτομερώς, επισταμένα και επί τούτου την Παρατηρητικότητα ή την Πρόληψη ή την Διαχείριση της Εγγύτητας ή την Επίγνωση της κατάστασης ή την Αξιολόγηση του κινδύνου ή… έναν ολόκληρο κατάλογο «άλλων θεμάτων» που είναι ζωτικής σημασίας για την αυτοάμυνα, ΠΡΙΝ ακόμη γίνει η επίθεση.
Δηλαδή το πώς να ΜΗ φτάσεις εκεί.
«Το έντεχνο ή άτεχνο «αρπαχτοκλοτσομπουνίδι» δεν αποτελεί Αυτοάμυνα.»– Ζακ Καπανταϊδάκης
Και για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, η αντιπαράθεση τέτοιου είδους αναμένεται περισσότερο σε συνθήκες ενός ελεγχόμενου περιβάλλοντος, με κανόνες και χρονικούς περιορισμούς και διαιτητές και γωνιακούς κριτές και δάσκαλο/προπονητή στη γωνία/άκρη σας και… πιάνετε την εικόνα.
Υπό αυτές τις συνθήκες τα πάντα είναι υπό αυστηρό έλεγχο, οι διαγωνιζόμενοι διατάζονται πότε θα ξεκινήσουν, πότε να σταματήσουν, πότε να περιμένουν κλπ.
Συγκρίνετε αυτό με το δρόμο;
Στον δρόμο, οι συνθήκες είναι εις βάρος μας από την αρχή. Και μάλιστα, ΠΡΙΝ από αυτήν. Ειδικά όταν η επίθεση είναι με άνισους αριθμούς, εξαπίνης και εξαιρετικά βίαιη. Και αυτό είναι ακόμη περισσότερο σαφές, αν ο επιτιθέμενος/οι είναι ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ και εμείς ΑΟΠΛΟΙ.
Επιπλέον, κανένας Αθλητικός Σύλλογος δεν αναφέρει τις νομικές επιπτώσεις και συνέπειες της διάπραξης της βίας. Και υπάρχουν πολλές…
Αυτό αποτελεί ξεχωριστή σειρά μαθημάτων στο Combatives, όπου δοκιμάζονται οι ασκούμενοί μας συνέχεια, για να σιγουρευτούμε ότι δεν θα μετατραπούν σε θήτες.
Όλοι έχουμε δει επιδείξεις πολεμικών τεχνών, όπου ΕΝΟΠΛΟΙ ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΟΙ δέχονται κλοτσιές και γροθιές και ρίψεις και λαβές χεριών και λαβές ποδιών και ό,τι άλλο μπορούμε να φανταστούμε από τον ΑΜΥΝΟΜΕΝΟ.
Αυτές οι επιδείξεις σίγουρα ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΕΣ. Μερικές, μπορεί ακόμη και να είναι εντυπωσιακά κατορθώματα δεξιοτήτων, ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ και ΔΥΝΑΜΗΣ και ό, τι άλλο θέλουμε να προσθέσουμε. Αλλά είναι ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΟΥΛΕΜΕΝΕΣ ΕΠΙΔΕΙΞΕΙΣ.
«Τα πάντα δουλεύουν, όταν ο αντίπαλος συνεργάζεται» – Ζακ Καπανταϊδάκης
Είναι όλα μια ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ, ακριβώς όπως στις ΤΑΙΝΙΕΣ. Μετά, ο καθένας πάει στο σπίτι του. Κανείς δεν είναι ΥΠΟ ΚΡΑΤΗΣΗ ή ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΣ και κανείς δεν είναι ΝΕΚΡΟΣ.
Δυστυχώς στην πραγματικότητα σχεδόν ποτέ δεν πάει κάποιος σπίτι του αλώβητος, εκτός αν πρόκειται ίσως για περίπτωση ΧΑΜΗΛΟΥ επιπέδου κλιμακούμενης βίας (δηλ. τσακωμού – και ούτε τότε δεν είναι σίγουρο). Ακόμα κι’ αν έχει εκπαιδευτεί επιμελώς και πολύ σκληρά στον καλύτερο των Αθλητικών Συλλόγων Πολεμικών Τεχνών.
Όμως, έχουν καλύτερη τύχη σε περίπτωση ενέδρας, όσοι είναι εκπαιδευμένοι σε πολεμικές τέχνες, από έναν άνθρωπο που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ καθόλου;
Ναι, αλλά στατιστικά, ΟΧΙ πολύ περισσότερο.
Γιατί;
Οι λόγοι είναι απλοί:
Όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι δεν έχουμε ήδη βρεθεί αναίσθητοι, μαχαιρωμένοι, πυροβολημένοι, βιασμένοι.
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΤΥΧΗ!!
Αυτός είναι ο λόγος, που εμείς στο Combatives Group θεωρούμε τη διδασκαλία «αφανών» δεξιοτήτων σημαντικότατη. … και ένας ολόκληρος κατάλογος «άλλων θεμάτων».
Το χειρότερο μέρος αυτού είναι, ότι οι αστυνομικοί στους δρόμους και στρατιώτες στη μάχη αντιμετωπίζουν αυτούς τους κίνδυνους όλη την ώρα! Φανταστείτε να πρέπει να το κάνετε αυτό άοπλοι!
ΠΟΤΕ ΑΚΡΙΒΩΣ σας διδάξαν να αντιμετωπίσετε όλα αυτά στον Αθλητικό Σύλλογο Πολεμικών Τεχνών;