Από πολύ μικρή ηλικία και τις πρώτες βιντεοκασέτες με τον Bruce Lee μπορώ να πω ότι κόλλησα με τις πολεμικές τέχνες. Αν και η άμεση ενασχόλησή μου με αυτές ήταν περισσότερο σποραδική, η ενασχόλησή μου ως ΘΕΑΤΗΣ ήταν συνεχής. Κάθε φορά λοιπόν που προσπαθούσα να ενημερωθώ για μια πολεμική τέχνη έπεφτα στο ίδιο ερώτημα:
«Πόσο ρεαλιστική είναι η εκάστοτε πολεμική τέχνη στο δρόμο;»
Θυμάμαι να διαβάζω δεκάδες αναλύσεις σχετικά με κάποια τέχνη, γιατί είναι και γιατί δεν είναι ρεαλιστική, ποιές τεχνικές «μετράνε» στο δρόμο και ποιές είναι απλώς χορευτικές επιδείξεις.
Ομολογώ ότι όσο περισσότερο το έψαχνα, τόσο περισσότερο μπερδευόμουν. Αυτό, γιατί έχω δει με τα μάτια μου ανθρώπους, ΑΣΧΕΤΟΥΣ με τις πολεμικές τέχνες, να ρίχνουν νοκ άουτ ανθρώπους που ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ σε κάποια πολεμική τέχνη. Όπως επίσης και ανθρώπους που κάνουν μια από τις υποτιθέμενες «χορευτικές» τέχνες, να ρίχνουν νοκ άουτ μεγαλόσωμους αντιπάλους, σε σχέση με τους οποίους ΣΙΓΟΥΡΑ είχαν ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ σε ότι αφορά τη ΔΥΝΑΜΗ.
Αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι περισσότερες μάχες που είχα δει ήταν απλώς θέμα συγκυρίας σε ότι αφορά τον τελικό νικητή.
Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια είχα κάτσει να παρακολουθήσω έναν αγώνα ανάμεσα σε δύο πολύ καλούς Έλληνες αθλητές. Το στυλ του αγώνα ήταν το Muay Thai και, το κλίμα πριν τον αγώνα ήταν ιδιαίτερα εκρηκτικό ανάμεσα στους αθλητές. Ο αγώνας τελείωσε με νοκ άουτ από μια ιδιαίτερα περίτεχνη αγκωνιά. Ο νικητής πήγε όπως συνηθίζεται στη γωνία του ηττημένου για να χαιρετήσει, οπού τελικά λογομάχησε με κάποιον και, τα αίματα δε άργησαν να ανάψουν. Άρχισε να πέφτει ξύλο και αμέσως μπλέχτηκε και η γωνία του νικητή. Για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να επικρατήσουν τελικώς οι ψυχραιμότεροι, το ρινγκ είχε γίνει ΔΡΟΜΟΣ, τα χτυπήματα δεν είχαν ΚΑΜΙΑ τεχνική, ήταν όμως όλα ΒΑΡΙΑ χτυπήματα. Μου έκανε εντύπωση πως σε μια τέτοια κατάσταση, άνθρωποι που ενδεχομένως έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στις πολεμικές τέχνες επιλέγουν να επιτεθούν με τα λεγόμενα «άτεχνα χτυπήματα του δρόμου».
Κατά τη γνώμη μου αυτό συνέβη διότι ο άνθρωπος όταν νιώσει ότι ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ, προσπαθεί να βγάλει στην επιφάνεια την πιο ΒΙΑΙΗ πλευρά του και να χτυπήσει όσο πιο ΔΥΝΑΤΑ γίνεται. Στο Combatives μπαίνεις σε κατάσταση ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ σε ΚΑΘΕ προπόνηση. Αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να δώσεις ΟΛΟ σου τον εαυτό σε ΚΑΘΕ χτύπημα, διότι ΜΟΝΟ τότε θα επιβιώσεις (στο δρόμο). Μέσω των εξομοιώσεων στήνεται κάθε φορά και ένα διαφορετικό σκηνικό μάχης, που πολλές φορές, δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο. Γρήγορα βλέπεις πως οι ΠΕΡΙΠΛΟΚΕΣ τεχνικές ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ σχεδόν ΠΟΤΕ. Αντιλαμβάνεσαι επίσης, ότι μια συμπλοκή έχει ΠΟΛΛΑ χαρακτηριστικά και δεν εξαρτάται μόνο από ΕΝΑΝ παράγοντα, η ΔΥΝΑΜΗ, το ΥΨΟΣ, ο ΟΠΛΙΣΜΟΣ ή και το ΠΛΗΘΟΣ των αντιπάλων ΑΛΛΑΖΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ τα ΔΕΔΟΜΕΝΑ σε μια συμπλοκή.
Το βασικότερο εργαλείο που αποκτά κάποιος που επιλέγει να ασχοληθεί με το Combatives, είναι η πολύ «αληθινή» εμπειρία της συμπλοκής και η ανακάλυψη των ορίων του.
Νομίζω ότι αυτά τα δύο είναι οι πλέον ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΙ παράγοντες που θα σε κρατήσουν ζωντανό σε μια συμπλοκή. Πολύ μεγάλη εντύπωση μου έκανε και η ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ της συμπλοκής. Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στη διαμόρφωση ενός θεωρητικού πλαισίου που κατά κάποιο τρόπο θωρακίζει τις μαχητικές δεξιότητες που αποκτά ο ασκούμενος. Αυτό περιλαμβάνει από την ΑΠΟΦΥΓΗ μιας σύγκρουσης μέχρι τους ΝΟΜΟΥΣ που αφορούν την Αυτοάμυνα, από το πολύ ΠΡΙΝ μέχρι το πολύ ΜΕΤΑ μιας σύγκρουσης.
Με λίγα λόγια…
Το Combatives ΔΕΝ σε κοροϊδεύει, ΟΥΤΕ σε κάνει να πετάς στα σύννεφα. Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που σου λέει ότι είναι, χωρίς να στρογγυλεύει την πραγματικότητα. Είναι ΑΠΛΟ, τόσο που να μπορεί να το κάνει ο καθένας, διότι πολύ απλά ο καθένας έχει την ΑΝΑΓΚΗ και κυρίως το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να αισθάνεται και να είναι ΑΣΦΑΛΗΣ.
Οι γρήγοροι και πιεστικοί ρυθμοί της καθημερινότητας δεν αφήνουν τον απαραίτητο χρόνο στον σύγχρονο άνθρωπο ώστε να εμβαθύνει πραγματικά σε μια κλασσική πολεμική τέχνη. Η δομή πολλών παραδοσιακών πολεμικών τεχνών έχει τις ρίζες της στα βάθη του χρόνου και, σε εποχές οπού οι ασκούμενοι προπονούνταν πολλές ΩΡΕΣ την μέρα και πολλές φορές για αρκετά ΧΡΟΝΙΑ, ώστε να φτάσουν στα επιθυμητά επίπεδα. Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ του πολίτη όμως ΔΕΝ μπορεί να περιμένει, ιδίως σε μια εποχή όπου η βία τείνει να γίνει μέρος της καθημερινότητας, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Ο τρόπος που είναι δομημένη η διδασκαλία του Combatives το καθιστά ΙΔΑΝΙΚΟ για κάποιον που θέλει να αισθάνεται και να είναι ασφαλής αφιερώνοντας ένα ΜΙΚΡΟ χρονικό διάστημα.
Επιφυλάσσομαι να γράψω περισσότερα μόλις η εμπειρία μου το επιτρέψει.