Σε αυτό το όρθρο:
- Εισαγωγή
- Ορολογία
- Street-fighting – είναι Αυτοάμυνα;
- Defendu, Combatives, Αυτοάμυνα
- Βιβλία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
- Συμπέρασμα
Εισαγωγή
Πριν από μερικά χρόνια διάβασα ένα άρθρο που κατονόμαζε τον W.E. Fairbairn ως πατέρα του “Street Fighting” συνδέοντας τους όρους Street-fighting και Αυτοάμυνα και πλασάροντας τα ως ΙΔΙΑ. (Έχοντας διαβάσει το όρθρο προσεκτικά, έχω βάσιμες υποψίες ότι όποιος το δημοσίευσε βασικά αντέγραψε πολλά στοιχεία από την ιστοσελίδα μας χωρίς να αναφέρει τις πηγές του και, τα «παραποίησε» για να ταιριάξουν στο μήνυμα που ήθελε να περάσει.)
Το Άρθρο ξεκινούσε ως εξής:
«…Σε αυτό το άρθρο θα ήθελα να αναφερθώ για το φαινόμενο «αυτοάμυνας δρόμου». Πολλοί θα το έχετε ακούσει ως “street fighting” (μάχη/ξύλο του δρόμου…)»
Οφείλω να πω ότι εξεπλάγην…
Είναι πράγματι έτσι;
Μήπως είναι προσπάθεια να κερδίσουν κάποιοι ανενημέρωτοι ή πονηροί έδαφος στηριζόμενοι στην άγνοια της επίσημης ορολογίας;
Μήπως αγνοούν το γεγονός ότι τέτοιο “Street-Fighting” υπήρχε αιώνες αν όχι χιλιετίες πριν τον Fairbairn;
Ορολογία
Έχει τύχει κατά καιρούς να ακούμε τον όρο Street-fighting (Ελληνιστί – Στριτ Φάιτινγκ – δηλαδή Οδομαχία) ο οποίος συνήθως συνδέεται με την έννοια μίας ΧΑΟΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΛΟΚΗΣ στους δρόμους ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΟΝΕΣ, αυτό που λέμε στα ελληνικά (δανεισμένη από τα αλβανικά) «μπαμπέσικη». Όμως, ας κοιτάξουμε λιγάκι ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ σημαίνει ο όρος αυτός και, τι ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΑ έχει πραγματικά.
Ουσιαστικά μιλάμε για οδομαχία σώμα-με-σώμα σε δημόσιους χώρους ή σε δρόμο, ανάμεσα σε μεμονωμένα άτομα ή ομάδες ανθρώπων, όπου μπορεί να περιλαμβάνει όπλα, δεν έχει κανόνες και, μπορεί να περιέχει το στοιχείο της εκδίκησης (δηλαδή το αντίθετο του μαχητικού αθλητισμού). Η συμπλοκή μπορεί μερικές φορές να οδηγήσει σε σοβαρό τραυματισμό και μερικές φορές ακόμη και θάνατο.
Η κύρια διαφορά μεταξύ του Street-fighting (οδομαχίες) και μια κατάσταση Αυτοάμυνας είναι ότι το Street-fighting (οδομαχίες) μπορεί να αποφευχθεί, ενώ στη ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ δεν μπορεί να αποφευχθεί διότι βρίσκεται ήδη μέσα σε αυτήν κανείς.
Η άλλη κύρια διαφορά είναι ότι το Street-fight (οδομαχία) είναι ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟ μεταξύ των δύο μερών, μιας και αποτελεί το αποτέλεσμα ΣΕΙΡΑΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ τα οποία συνήθως έχουν ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ και από τις δύο πλευρές. Τυπικές καταστάσεις είναι φραστικές αψιμαχίες που ξεκινούν με πραγματική ή αντιληπτή παρεξήγηση, εκφυλίζοντας σταδιακά και καταλήγοντας σε φυσική συμπλοκή.
Αυτός ο εκφυλισμός ανταποδίδεται κυρίως σε ΕΓΩΙΣΜΟ ό οποίος εάν «δαμαστεί», συχνά είναι δυνατόν να ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ η συμπλοκή με ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ. Αυτή αποτελεί ΝΟΜΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ του κάθε πολίτη.
Αντιθέτως στην Αυτοάμυνα, το θύμα αποπειράται ΕΝΕΡΓΑ να ΞΕΦΥΓΕΙ από ΥΠΑΡΚΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, συνήθως αλλά όχι πάντα με την χρήση βίας, εξασφαλίζοντας με αυτήν ΔΙΟΔΟ ΔΙΑΦΥΓΗΣ προς την ΑΣΦΑΛΕΙΑ.
Συνεπώς το Street-fighting (οδομαχίες) είναι παράνομο και διώκεται ποινικά ενώ η αποδεδειγμένη Αυτοάμυνα αποτελεί νομικό δικαίωμα που ερευνάται νομικά.
Σε ορισμένες κοινότητες πολεμικών τεχνών, το Street-fighting (οδομαχίες) και η αυτοάμυνα συχνά εσφαλμένα θεωρούνται ΣΥΝΩΝΥΜΑ και ουσιαστικά ΙΔΙΑ.
Ο ορισμός του Street-fighter (οδομάχος) περιγράφει έναν άνθρωπο που ασχολείται με τους άλλους ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ και με ΠΟΝΗΡΟ ΤΡΟΠΟ και που είχε μάθει τις δεξιότητές του στους ΔΡΟΜΟΥΣ, σε αντίθεση με έναν εκπαιδευμένο αθλητή, μαθητή παραδοσιακής πολεμικής τέχνης ή ασκούμενο Αυτοάμυνας.
Το Street-fight περιγράφει μια ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΣΥΜΠΛΟΚΗ με ΕΡΕΘΙΣΜΑ τον ΕΓΩΙΣΜΟ, όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε είδος έντεχνης ή άτεχνης μάχης με ή χωρίς αντικείμενα που ορίζονται νομικά ως όπλα (πιστόλια, μαχαίρια, ρόπαλα) ή καθημερινά αντικείμενα (μπουκάλια, ποτήρια, τασάκια, στυλό κλπ.) και γενικά οτιδήποτε ευκαιριακό πιάσει στο χέρι. Η συμπλοκή λήγει συνήθως όταν κάποιος υποτάσσεται, πέσει αναίσθητος, τραυματίζεται σοβαρά ή πεθαίνει.
Γενικά οι όροι Street-fighting (οδομαχίες), Street-fighter (οδομάχος) και Street-fight (οδομαχία) έχουν όλες πολύ αρνητική χροιά και συνδέονται με «αλητήριους», ανώριμους ανθρώπους, κοινωνικά απροσάρμοστους και αντικοινωνική συμπεριφορά.
Street-fighting – είναι Αυτοάμυνα;
Βάσει της ορολογίας και των εννοιών που προκύπτουν από τον όρο Street-fighting και τα παράγωγά του, βλέπουμε ότι δεν έχει καμία σχέση με την Αυτοάμυνα και μάλιστα, είναι τελείως ΑΝΤΙΘΕΤΟ από όλες τις απόψεις:
Εννοιολογικά, Ηθικά, Νομικά και Πρακτικά.
- Εννοιολογικά όπως είδαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, είναι αρνητικό και συνδέεται συνήθως με αντικοινωνικά στοιχεία.
- Ηθικά ο επιθετικός και πονηρός τρόπος που αντιμετωπίζει ανθρώπους δείχνει κοινωνικά απροσάρμοστη συμπεριφορά.
- Νομικά διώκεται διότι δεν αποτελεί Αυτοάμυνα αλλά καβγά στον δρόμο που δείχνει ανώριμους ανθρώπους.
- Πρακτικά χαρακτηρίζεται ως εγωιστική συμπεριφορά που δεν προσθέτει καμία αρετή ή ευεργεσία στο κοινωνικό σύνολο.
Συνεπώς, η προσπάθεια ανθρώπων να συνδέσουν την Αυτοάμυνα με το Street–fighting αποτελεί το επιεικέστερο ΑΠΟΤΥΧΙΑ, ενώ στη χειρότερη περίπτωση ΑΝΕΝΗΜΕΡΩΤΗ ΑΣΤΟΧΙΑ.
Defendu, Combatives, Αυτοάμυνα
Ιστορικά η έννοια και η πρακτική της Αυτοάμυνας δεν έχει κάποια συγκεκριμένη αφετηρία, μιας και ο σκοπός της είναι να προστατευτεί κανείς από επίθεση κάθε τύπου. Δηλαδή πρακτικά, ο κάθε άνθρωπος που χρειάστηκε να ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ σε μια ΑΠΡΟΚΛΗΤΗ επίθεση, στην ουσία ΕΠΡΑΞΕ ΣΕ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ και αυτό ισχύει από την προϊστορία.
Με το διάβα του χρόνου φυλές και λαοί έμαθαν και δίδαξαν κάποιες τεχνικές που ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΑΝ με ΕΠΙΤΥΧΙΑ σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ δημιουργώντας έτσι και ένα σύνολο τεχνικών που συστηματοποιήθηκε. Σε κάποιες περιπτώσεις, όταν οι λαοί αυτοί απέκτησαν εδαφικές διεκδικήσεις, αυτές οι πρακτικές οργανώθηκαν σε ομαδικές στρατηγικές και τακτικές δίνοντας πνοή στην πολεμική τέχνη. (Τέχνη του πολέμου, την πραγματική, όχι αυτό που σήμερα ο κόσμος περιγράφει γενικά για αθλητισμό.)
Εν καιρώ ειρήνης όμως, και γενικά σε κοινωνίες πολιτών καθώς δημιουργήθηκαν ΝΟΜΟΙ, το πολεμικό στοιχείο περιορίστηκε σε στρατούς με τακτικές και τεχνικές πολέμου, ενώ οι πολίτες περιορίστηκαν στην άμυνα στα πλαίσια του νόμου ή αλλιώς Νόμιμη Αυτοάμυνα.
Η Αυτοάμυνα αποτελεί τον γενικό όρο διάφορων συστημάτων έννομης αντιμετώπισης της βίας με διαφορετική ή όμοια ονομασία μεταξύ τους. Ένα τέτοιο σύστημα είναι το Defendu, δημιούργημα του William Ewart Fairbairn (1885-1960). Η ονομασία του συστήματος του μάλλον αποτελεί λογοπαίγνιο.
Ο Φέρμπερν με την ιδιότητα του ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ είχε δοκιμάσει έμπρακτα το σύστημά του σε πραγματικές ένοπλες και άοπλες καταστάσεις ζωής και θανάτου, ενώ σε αυτά υπήρξε ό ίδιος (και οι αντίπαλοι του) ένοπλος και άοπλος με τα πιο σύγχρονα όπλα της εποχής του. (Colt 1911, Thompson machine gun και μαχαίρι του οποίου το σχέδιο υπήρξε η βάση του περίφημου Fairbairn/Sykes combat knife.)
Ανάμεσα στους τίτλους βιβλίων που είχε συμβάλλει ή γράψει ο Φέρμπερν είναι το “Shanghai Municipal Police Manual of Self Defense” (1915) το “Defendu” (1926), το οποίο ανατυπώθηκε ως “Scientific Self-Defense” (1931 – και όχι “Scientific Street-fighting” όπως κάνουν μερικοί άσχετοι προσπαθώντας να συνδέσουν τον άνθρωπο και το έργο του με όσα κάνουν οι ίδιοι).
Αποτελούν ΑΚΟΜΗ περιζήτητα βιβλία Αυτοάμυνας ή μάχης σώμα-με-σώμα.
Εδώ για πρώτη φορά ΕΝΕΡΓΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ με ΙΔΙΑΝ ΠΕΙΡΑ περιγράφει το πρόγραμμα «μάχης» που ανέπτυξε κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του με την Δημοτική Αστυνομία της Σαγκάη (Δ.Α.Σ.).
Παρότι οι φωτογραφίες δείχνουν παλιομοδίτικες, άνθρωπος ο οποίος έχει λάβει την ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ του μαχητικού Τζου Τζουτσου (JuJutsu) ή Ζίου Ζίτσου όπως προφέρεται λάθος, αντιλαμβάνεται αμέσως την βάναυσα αποτελεσματική εφαρμογή των απλών τεχνικών εναντίων άοπλων δραστών ή οπλισμένων με πιστόλια ή μαχαίρια. (Ας μη ξεχνάμε ότι δημιουργήθηκαν να καταπολεμούν εκπαιδευμάνους πάνοπλους μαχητές με όπλα.)
Τα βιβλία αυτά αναφέρονται καθαρά στον όρο ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ (Self-Defense) και πουθενά και σε κανένα βιβλίο του δεν αναφέρονται οι λέξεις Street-fighting (οδομαχία) ή παράγωγά της. Προφανώς ο τότε Αστυνόμος γνώριζε καλά την διαφορά σε όλα τα επίπεδα και αποχρώσεις της.
Βιβλία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Το 1942 ο Fairbairn εξέδωσε τρία βιβλία ένα εκ των οποίων ήταν επαναστατικό για την εποχή του με τίτλο ”Hands off!” για την προστασία των ΓΥΝΑΙΚΩΝ όπου και πάλι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ στον όρο Street-fighting (οδομαχία) και αναγράφει καθαρά “Self-Defense for Women”.
Κατά την διάρκεια του 2ου Π.Π. το σύστημα αυτοάμυνας στην ουσία «αγριεύτηκε» ώστε να ταιριάζει σε συνθήκες πολέμου με ακριβώς την ίδια τεχνική βάση και ονομάστηκε “Fairbairn System”. Ταυτόχρονα εκδόθηκαν και τα δύο κλασικά βιβλία το “Get Tough” (1942) και το “All- in Fighting” (1942) το ένα στην B. Αμερική και το άλλο στην Βρετανία αντίστοιχα τα οποία είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΙΔΙΑ με άλλη ονομασία. Και πάλι δεν αναφέρεται ο όρος Street-fighting αλλά “Gutter-fighting” εννοώντας «βρώμικη ή μπαμπέσικη πάλη» (εδώ ο όρος «πάλη» ουσιαστικά πρέπει να αντικατασταθεί με «μάχη» μιας και αναφέρεται σε πόλεμο και μάχη σώμα-με-σώμα).
Με την αλλαγή αυτή από Αυτοάμυνα σε Μάχη σώμα-με-σώμα ο Φέρμπερν έθεσε νέες βάσεις για την εκπαίδευση Ειδικών Δυνάμεων Αστυνομίας και Στρατών και Μυστικών Υπηρεσιών του δυτικού κόσμου που ακολουθείται σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σήμερα.
Στο τέλος του 2ου Π.Π. η διοίκηση του Βρετανικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων άλλαξε την ονομασία “Fairbairn System” (αφού και ο ίδιος είχε αποσυρθεί σε σύνταξη) μετονομάζοντας το σύστημα “Combatives”. Όρος που χρησιμοποιείται ευρέως πια στον δυτικό κόσμο για να περιγράψει μικρό σύνολο ευρείας χρήσης τακτικών και απλών τεχνικών μάχης σώμα-με-σώμα. (Μία τεχνική για πολλές περιπτώσεις και όχι πολλές τεχνικές για μία περίπτωση.)
Συμπέρασμα
Ο πολίτης στη δύση σήμερα γενικά χαίρει μια κατάσταση ασφάλειας σε σύγκριση με άλλες εποχές. Παρά ταύτα, συμβουλή του Combatives Group είναι τουλάχιστον να μάθει κάποιες ΑΡΧΕΣ που αφορούν την Αυτοπροστασία του και των οικείων του. Είναι πάντα καλύτερο από την Αυτοάμυνα σε κάθε περίπτωση, διότι για να φθάσει κανείς στην αυτοάμυνα σημαίνει ότι τα μέτρα αυτοπροστασίας του ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΠΑΡΚΗ.
Οι εγωισμοί και τα Street-fighting ας αφεθούν στους ανεγκέφαλους.