Περίεργη η μνήμη στον άνθρωπο. Άλλοι θυμούνται αριθμούς, άλλοι ονόματα, άλλοι καταστάσεις. Εγώ πάλι δεν θυμάμαι καθόλου ονόματα, αλλά θυμάμαι τα πάντα από τη ζωή μου. Θυμάμαι την κούνια μου και τον πατέρα μου φαντάρο από πάνω της. Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν ακόμα μπορέσω να μιλήσω. Θυμάμαι τα όνειρα που έκανα στο δημοτικό, για το πώς θα είναι η ζωή μου. Θυμάμαι πόσο ντροπαλός ήμουν. Σε όλη την παιδική μου ηλικία, ντρεπόμουν για τα πάντα. Ειδικά αν με κοιτούσαν άλλοι, που και να μην με κοιτούσαν εγώ έτσι ένιωθα. Αυτό κλιμακώθηκε πολύ στο γυμνάσιο και ειδικά όταν με πλησίαζε κάτω από τα δύο μέτρα κορίτσι. Κοκκίνιζαν τα αυτιά μου και τα μάγουλα μου, μέχρι που έλεγες ότι θα πάρουν φωτιά. Κάθισα και συλλογίστηκα. Συλλογίστηκα πολύ! Πέτρο είπα, έτσι όπως πας παιδί μου δε θα γ@μήσεις ποτέ! Ξανά-συλλογίστηκα… Και κατόπιν ωρίμου σκέψεως έβαλα τον πρώτο στόχο. Τον πρώτο δικό μου στόχο: ένα χαστούκι! Όχι ένα απλό χαστούκι, αλλά να φάω ένα χαστούκι από γυναίκα! Το στοίχημα ήταν να πνίξω τις ντροπές μου, τους ενδοιασμούς και τις αναστολές μου και να λέω ό,τι έχω εκείνη την στιγμή στο μυαλό μου, μα ό,τι έχω όμως, χωρίς φιλτράρισμα μέχρι να φάω το πρώτο χαστούκι. Αυτό θα είναι το σημάδι ότι ξέφυγα από τα όρια και πρέπει να μαζευτώ.
Έτσι, λίγο από τύχη, λίγο από σκέψη μπήκα στην διαδικασία να εκπαιδεύω τον εαυτό μου να βάζει στόχους και να τους κατακτά. Έναν τη φορά. Και όλοι είχαν να κάνουν με εμένα και το πώς θα ανταπεξέλθει ο εαυτός μου σε κάθε κατάσταση που τον έμπλεκα – και δεν είναι και λίγα αυτά που του έκανα. Πολύ αλητεία!
Ήμουν της γενιάς που δουλεύαμε από πολύ μικροί και είχαμε λεφτά για ξόδεμα. Έζησα πολλά: έζησα αλητεία, έζησα κόντρες, έζησα μαχαιρώματα, ξύλο, πυροβολισμούς, αγέλες διαφόρων ειδών, κρατητήρια, περίεργα πράγματα… περίεργες ώρες… όποιος νυχτοπερπατεί…
Από πολεμικές τέχνες; Τα πάντα! Ήταν της μόδας άλλωστε ο Bruce Lee και όλοι κάτι κάναμε. Ο ένας παρέσερνε τον άλλον στη δική του τέχνη. Τα δοκιμάζαμε όλα. Η δουλειά, δουλειά όμως… πάντα! Δεν μάσαγα, όλα ήταν μία δοκιμασία, ένα στοίχημα, ένα «τασκ» που έβαζα στον εαυτό μου για να δω αν θα τα καταφέρει. Στο στρατό; Στα δύσκολα βέβαια, αλεξίπτωτα – αλλιώς θα είχε ενδιαφέρον; Δεν υπήρχε τίποτα όμως ούτε δάκρυ, ούτε συγκίνηση ούτε κιχ τίποτα… δεν υπάρχουν αυτά σε μένα. Εγώ είμαι μαχητής! Οι μαχητές δεν μασάνε σε τίποτα!
Τώρα κάθομαι, καπνίζω την πίπα μου, στο τζάκι μου και σκέφτομαι… σκέφτομαι ατάκες που βγαίνουν από το στόμα μου πάλι χωρίς φίλτρο: «όσο μπορείς να γ@μήσεις εσύ τον εαυτό σου δεν μπορεί κανένας άλλος…», «ο άνδρας, στην εφηβεία, αν δεν κατακτήσει τον πρώτο του στόχο (που είναι το γκομενάκι απέναντι), θα πάρει ένα πτυχίο δικαιολογίας και αυτό θα τον καταστρέψει γιατί θα δικαιολογεί τον εαυτό του σε όλη του την ζωή…», «αν ο άνθρωπος δεν περάσει γρήγορα τη φάση όπου θέλει να αποδείξει σε άλλους την αξία του, επιζητώντας την αποδοχή, καταστράφηκε…», «έφηβος λέγεται αυτός που κάνει μαλακίες σε μαλακισμένα μέρη, μαλακισμένες ώρες με μαλακισμένα άτομα…» (καλά, αυτό, το τελευταίο, έχει την φωτογραφία μου πάνω). Σκέφτομαι τη ζωή μου, πώς πέρασε, τι έχω κάνει. Θυμάμαι που ήμουνα ντετέκτιβ και άκουγα τα προβλήματα των ανθρώπων και τι έκανα για να τα λύσω, πώς έμπλεκα και εγώ με αυτά. Αναλογίζομαι σε πόσα πράγματα έχει παίξει ρόλο η τύχη.
Όλα αυτά όμως υπάρχουν στο μυαλό μου, σαν μία ωραία ταινία που είδα κάποτε, την οποία, όταν την ανασύρω από τη μνήμη μου, θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια, εναλλακτικά, ξέρω απλώς ότι υπάρχει…
Αυτό που πραγματικά σκέφτομαι τώρα είναι πως όλο αυτό ξόδεμα χρόνου της ζωής μου θα έχει κάποια πραγματική χρησιμότητα. Τι θα πει πραγματική; Στα παιδιά μου παραδείγματος χάριν ή στους μαθητές μου. Θα μπορέσουν να περάσουν κάποια από όλα αυτά χωρίς να ξοδέψουν και αυτοί όλο αυτόν τον χρόνο για να τα μάθουν; Εδώ είναι το «τασκ»… το στοίχημα!
Την τελευταία δεκαετία εκπαιδεύω κόσμο να επιβιώνει στο αστικό πεδίο, είτε με τη γνώση πρώτων βοηθειών, είτε με τη γνώση αυτοπροστασίας, αυτοάμυνας, διαχείρισης κρίσεων, είτε με κάποιες εξειδικευμένες γνώσεις που αφορούν ένστολους. Παράλληλα είμαι και πατέρας. Δεν θα ξεχάσω την στιγμή που πήρα αγκαλιά το πρώτο μου παιδί, πολύ συγκίνηση… Όπα συγκίνηση; Ποιος; Που; Τι; Εγώ; Από πότε; Για κάτσε να θυμηθώ… Ωχ από πάντα…! όταν παντρεύτηκα…! (εκεί να δεις συγκίνηση). Όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου…! Όταν γύριζα από αποστολές στο εξωτερικό…! Τότε που έβγαλε το πανεπιστήμιο η γυναίκα μου, παρόλο που μας ντάντευε…! Στις παραστάσεις της κόρης μου…! Όταν φόρεσα τον πράσινο μπερέ στον γιό μου…! Δεν έχει τέλος. Όπου κι αν θυμηθώ τον εαυτό μου, συγκινημένο, με δάκρυα στα μάτια τον βλέπω. Θα μου πεις οικογένεια… δεν είναι μόνο εκεί όμως. Δεν είναι η πρώτη φορά που με παίρνει τηλέφωνο μαθητής μου και μου λέει «δάσκαλε, χρησιμοποίησα τα ηλεκτρόδια, σώσαμε έναν άνθρωπο», εκεί να δεις συγκίνηση! Ακούω τους μαθητές μου, στις συζητήσεις που κάνουμε στο Combatives Group, να μιλούν για το πώς η εκπαίδευση έχει επηρεάσει τη ζωή τους. Βλέπω την ωρίμανση μέσα από τα άρθρα τους και συγκινούμαι.
Μα πώς γίνεται αυτό; Οι μαχητές δεν μασάνε! Τι έπαθα; Χάλασα; Μαλάκωσα; Δεν ξέρω, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας, γιατί μου αρέσει.
Κάθε μέρα με την γυναίκα μου εκπαιδεύομαι ως σύζυγος, κάθε μέρα με τα παιδιά μου εκπαιδεύομαι ως πατέρας, κάθε μάθημα με τους μαθητές μου εκπαιδεύομαι ως εκπαιδευτής και κάθε άρθρο τους και εμπειρία τους με κάνει δάσκαλο! Αυτά κι αν είναι συγκίνηση…
Ευχαριστώ πολύ
Κάτι κάνουμε…
(Εκείνο το χαστούκι δεν ήρθε ποτέ…)