Dermot o’Neill – Τα Πρώτα Χρόνια

Ο Ντέρμοτ Μίκαελ ο’Νιλ (Dermot Michael o’Neill) γεννήθηκε το 1905 στην κομητεία Κορκ της Ιρλανδίας. Ως έφηβος ταξίδεψε στην Κίνα και εγκαταστάθηκε στη Σαγκάη. Το 1925, στην ηλικία των είκοσι προσελήφθη στη Δημοτική Αστυνομία της Σαγκάης (Δ.Α.Σ. Shanghai Municipal Police – SMP). Στη Δ.Α.Σ. είχε ανατεθεί το έργο της διατήρησης του νόμου και της τάξης στη Διεθνή Κοινότητα στην αστυνομική δύναμη η οποία αποτελείτο από 9.000 ενεργούς και Εφέδρους Αξιωματικούς.

Ενώ στη Σαγκάη, ο ο’Νιλ (o’Neill) βυθίστηκε στη μελέτη των ασιατικών πολεμικών τεχνών. Ήταν αφοσιωμένος ασκητής του ιαπωνικού τζούντο, καθώς και αρκετές μορφές «κινέζικης πυγμαχίας» (Chinese Boxing), αυτά περιλάμβαναν Τάι Τσι Τσουάν, Χσινγκ Υι, και Πα Κουά (Tai Chi Chuan, Hsing Yi, και Pa Kua – συνολικά αποτελούν τμήματα του ευρύτερου Wushu).

Ο ο’Νιλ αναρριχήθηκε μέσω των τάξεων της Δ.Α.Σ. και προήχθη σε Detective Sergeant υπηρετώντας ως μέλος και εκπαιδευτής της περίφημης «Ομάδας ΜΑΤ» (“Shock and Riot Police” Task Force – την πρώτη του είδους στον κόσμο) της Δ.Α.Σ. Θεωρείτο επίσης από πολλούς, ως ο προστατευόμενος του William Ewart Fairbairn.

Το 1938, ο ο’Νιλ άφησε τη Σαγκάη, και ταξίδεψε στο Τόκιο, στη Ιαπωνία ως επικεφαλής της ασφάλειας της Βρετανικής Πρεσβείας εκεί. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο ο’Νιλ απονεμήθηκε το Godan, πέμπτου βαθμού μαύρης ζώνης από το Kodokan.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τότε κανένας δυτικός δεν το είχε καταφέρει αυτό και έμεινε έτσι για αρκετές δεκαετίες.

Στη συνέχεια ενίσχυσε τις δεξιότητες των πολεμικών τεχνών του με την άσκηση του ιαπωνικού συστήματος «Kenpo» (καμία σχέση με το Αμερικάνικο είδος του Εντ Πάρκερ – (Ed Parker).

Tο αυθεντικό ιαπωνικό σύστημα έχει τις ρίζες του στο κινέζικο Kempo και αποτελεί μέρος του συστήματος Tenjin Shinyo Ryu Ju jutsu, που σε αντίθεση με άλλα Ko Ryu – παραδοσιακές πολεμικές σχολές – εισήγαγε και γροθιές από το κινεζικό Kempo.

Έφυγε από την Ιαπωνία λίγο πριν από τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ και έκανε τον δρόμο του προς την Αυστραλία.

Dermot o’Neill – Τα Χρόνια του Πολέμου

Ο ο’Νιλ (o’Neill) πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες κατ’ εντολή και σύσταση του W.E. Fairbairn, που τότε απαοσχολείτο από το O.S.S. (Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών – Office of Strategic Services – Η σημερινή C.I.A.) και επομένως ήταν δεδομένο ότι θα εργάζετο και αυτός για το O.S.S. Αλλά αντ’ αυτού τον έστειλαν ως Εκπαιδευτή στην 1st S.S.F. (1^η Δ.Ε.Υ. 1η Δύναμη Ειδικής Υπηρεσίας – 1^st Special Service Force), μιας κοινής μονάδας καταδρομών του Καναδά και ΗΠΑ που σήμερα είναι γνωστή ως η «Ταξιαρχία του Διαβόλου» (Devil’s Brigade – παρά τα απίστευτα επιτεύγματά της η μονάδα διαλύθηκε τον Δεκέμβρη του 1944). Όταν η Π.Δ.Ε.Υ. (1^η Δ.Ε.Υ. – 1st S.S.F.) στάλθηκε σε δράση, ο ο’Νιλ αρνήθηκε να μείνει πίσω και δήλωσε ότι αφού αυτός είχε εκπαιδεύσει «τα παιδιά», θα πολεμούσε και δίπλα τους. Κατείχε το αξίωμα του Λοχαγού και ένα από τα καθήκοντά του περιελάμβανε την υπηρεσία να είναι ο σωματοφύλακας του Στρατηγού Fredericks (General Fredericks). Αφού ο πόλεμος στην Ευρώπη είχε τελειώσει, ο ο’Νιλ επιφορτίστηκε με τη θέση του Φρούραρχου του Μόντε Κάρλο.

Καθώς ο πόλεμος με την Ιαπωνία έληξε, ο ο’Νιλ στάλθηκε στην Οκινάουα ως αξιωματικός-σύνδεσμος (ουσιαστικά ήταν κατάσκοπος). Μετά τον πόλεμο υπηρέτησε ως σύμβουλος για την αστυνομία και την ασφάλεια για τις διάφορες Ομοσπονδιακές Υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένων του Υπουργείου Εξωτερικών (State Department) και της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (Central Intelligence Agency – C.I.A.). Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο ο’Νιλ βρισκόταν στην περιοχή της Ουάσιγκτον, DC (την πρωτεύουσα των Η.Π.Α.) και εκεί άρχισε εργασίες με τη Διεθνή Αστυνομική Ακαδημία (International Police Academy). Αυτή η οργάνωση χρηματοδοτήθηκε από την Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης (Agency for International Development) και ήταν ένα κάλυμμα για τις παρά-στρατιωτικές επιχειρήσεις και την κατάρτιση του προσωπικού της C.I.A. Οι Ακροάσεις της Εκκλησιαστικής Επιτροπής των Μυστικών Δραστηριοτήτων (The Church Committee Hearings on Intelligence Activies) έφερε το κλείσιμο αυτής της ακαδημίας στις αρχές του 1970.

Dermot o’Neill – Προσφορά κατά τον πόλεμο

Ο ο’Νιλ (o’Neill) θεωρήθηκε ένας πολύ σκληρός άνθρωπος στην εποχή του και είχε φήμη ότι δεν υποχωρούσε από κανέναν. Η ικανότητά του στο τζούντο εγκωμιάστηκε ιδιαίτερα, ακόμη και στο Κόντοκαν. Είχε σπουδάσει υπό του δασκάλου Ουτσιτζίμα (Uchijima sensei), διάσημο εκπαιδευτή τζούντο πρώιμης εποχής του Kodokan. Ήταν ιδιαίτερα γνωστός για την ικανότητα επίθεσης σε αυτό το σύστημα πάλης. Αργότερα, η μέθοδος μάχης σώμα-με-σώμα που επινόησε και δίδασκε ήταν πολύ αποτελεσματική όπως αποδείχθηκε και σε πραγματικές μάχες πολλές φορές. Ο ο’Νιλ επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις στρατιωτικές μεθόδους μάχης σώμα-με-σώμα τόσο για τον Αμερικανικό Στρατό όσο και για το Σώμα των Πεζοναυτών.

Όσον αφορά την ιδιωτική ζωή του Dermot o’Neill, λίγα γνωρίζονται πέρα απ’ ότι ήταν παντρεμένος για σύντομο χρονικό διάστημα και ότι απέκτησε μια κόρη. Απεβίωσε στις 11 Αυγούστου 1985.

Dermot o’Neill – 1st S.S.F.

H 1^η Δ.Ε.Υ. 1η Δύναμη Ειδικής Υπηρεσίας (1st Special Service Force – The Devil’s Brigade, The Black Devils, The Black Devils’ Brigade), ήταν μια ελίτ αμερικανική-καναδική μονάδα commando στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό τη διοίκηση του Πέμπτου Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Η μονάδα οργανώθηκε το 1942 και εκπαιδεύτηκε στο Fort William Henry Harrison κοντά στην Helena, Montana στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η 1^η Δ.Ε.Υ. πολέμησε στην Ιταλία και τη νότια Γαλλία πριν αποστρατευτεί τον Δεκέμβριο του 1944.

Οι σύγχρονες αμερικανικές και καναδικές δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων εντοπίζουν την κληρονομιά τους στη μονάδα αυτή.

Ιστορία μονάδας

O Τζέφρει Πάικ (Geoffrey Pyke) υπήρξε η πηγή έμπνευσης για αυτή τη μονάδα. Ο Πάικ επινόησε ένα σχέδιο για τη δημιουργία μιας μικρής, ελίτ δύναμης ικανής να μάχεται πίσω από τις γραμμές του εχθρού σε χειμερινές συνθήκες. Έπρεπε να είναι μια μονάδα commando που θα μπορούσε να προσγειωθεί, δια θαλάσσης ή αεροπορικώς, στη κατεχόμενη Νορβηγία, στη Ρουμανία ή / και στις Ιταλικές Άλπεις σε αποστολές δολιοφθοράς εναντίον υδροηλεκτρικών σταθμών και πετρελαϊκών εγκαταστάσεων.

Στη Νορβηγία, η κύρια βιομηχανική απειλή ήταν η δημιουργία βαρέως ύδατος που χρησιμοποιήθηκε στη γερμανική έρευνα ατομικών όπλων στο Rjukan. Επιπλέον, οι επιθέσεις εναντίον των νορβηγικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής, οι οποίοι τροφοδότησαν τη χώρα με το 49% της ενέργειας της, θα μπορούσαν να οδηγήσουν τις δυνάμεις του Άξονα εκτός της χώρας και να δώσουν στους Συμμάχους άμεση σύνδεση με τη Ρωσία. Στη Ρουμανία, υπήρχαν τα στρατηγικά σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου του Ploieşti που κάλυπταν το ένα τέταρτο της κατανάλωσης των Γερμανών και οι ιταλικές υδροηλεκτρικές μονάδες τροφοδοτούσαν το μεγαλύτερο μέρος της νοτιο-Γερμανικής βιομηχανίας. Ο Πάικ ζήτησε να αναπτυχθεί ένα ερπιστριοφόρο όχημα ειδικά για τη μονάδα, ικανό να μεταφέρει τους άνδρες και τον εξοπλισμό τους σε υψηλή ταχύτητα σε όλο το χιονισμένο έδαφος.

Κύριος διοικητής της και ενεργός μαζί τους στη δράση, ήταν ο Αντισυνταγματάρχης Ρόμπερτ Φρεντερικ (Robert T. Frederick), ο οποίος απολάμβανε πολύ υψηλή προτεραιότητα στην απόκτηση εξοπλισμού και περιοχών κατάρτισης. Αρχικά, λόγω της αποστολής του για το χειμερινό πόλεμο, είχε προβλεφθεί ότι η μονάδα θα πρέπει να αποτελείται εξίσου από αμερικανικά, καναδικά και νορβηγικά στρατεύματα. Ωστόσο, η έλλειψη κατάλληλων Νορβηγών είδε αυτό να αλλάζει σε μισό αμερικανικό και μισό καναδικό προσωπικό.

Στα ιστορικά του πολέμου, η 1^η Δ.Ε.Υ. έδωσε επικές μάχες. Δέχτηκε τεράστιες απώλειες σε άνδρες, αλλά κατάφερε ακόμη μεγαλύτερα επιτεύγματα φέρνοντας εις πέρας αποστολές και στόχους που άλλοι δεν μπόρεσαν παρά τους αριθμούς και εξοπλισμό τους.

Στην Ιταλία κατάφεραν να κυριευόσουν το οχύρωμα στο Monte La Defensa όπου υπέστησαν απώλειες 77%: συνολικά 511 θύματα, 91 νεκροί, 9 αγνοούμενοι, 313 τραυματίες με 116 περιπτώσεις εξάντλησης.

Ήταν στο Anzio που οι Γερμανοί βάφτισαν την 1^η Ειδική Στρατιωτική Δύναμη την «Ταξιαρχία του Διαβόλου». Αναφέρονταν ως «μαύροι» διάβολοι επειδή τα μέλη της ταξιαρχίας βάφονταν στο πρόσωπο και τα χέρια με μαύρο χρώμα αρβύλων για τις επιχειρήσεις τους. Eπιτέθηκαν στη Rocca Massima στις 27 Μαΐου. Έλαβε την εντολή σύλληψης επτά γεφυρών στην πόλη για να αποτρέψει την κατεδάφισή τους από την αποσυρόμενη Wehrmacht. Κατά τη διάρκεια του Anzio, η 1^η Δ.Ε.Υ. αγωνίστηκε για 99 ημέρες χωρίς διακοπή.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η μονάδα συνολικά 1.800 ατόμων αντιστοίχησε σε περίπου 12.000 γερμανικά θύματα και κατέλαβε περίπου 7.000 αιχμάλωτους.

Η 1^η Δύναμη Ειδικής Υπηρεσίας (1^η Δ.Ε.Υ.) αποστρατεύτηκε στις 5 Δεκεμβρίου 1944 σε ένα πεδίο κοντά στο Menton, στην νοτιοανατολική μεσογειακή ακτή της Γαλλίας. Το Menton κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία της δύναμης, όχι μόνο επειδή η μονάδα ήταν διαλύθηκε εκεί, αλλά και επειδή είναι ένα από τα χωριά που η 1^η Δ.Ε.Υ. είχε αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη δυσκολία να καταλάβει στη νότια Γαλλία, στις 26 Αυγούστου 1944.

Η 1^η Δύναμη Ειδικής Υπηρεσίας (1^η Δ.Ε.Υ.) θεωρείται ο άμεσος πρόγονος δύο σύγχρονων μονάδων ειδικών επιχειρήσεων. Του Καναδικού Συντάγματος Ειδικών Επιχειρήσεων (CSOR – Canadian Special Operations Regiment) της Καναδικής Ειδικής Διοίκησης Δυνάμεων Επιχειρήσεων και της 1ης Διοίκησης Ειδικών Δυνάμεων (Airborne – Αλεξιπτωτιστών) της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών.

Εκπαίδευση

Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα κατάρτισης περιελάμβανε εγερτήριο στις 04:30 από Δευτέρα έως Σάββατο με στίβο μάχης στις 08:00 τέσσερις φορές την εβδομάδα ακολουθούμενη από την εκπαίδευση της ημέρας. Οι στρατιώτες αναμενόταν να τρέχουν μεταξύ των ασκήσεων εκπαίδευσης για να τηρούν το αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Διαλέξεις γίνονταν τα βράδια από Δευτέρα έως Παρασκευή.

Δεδομένου ότι η μονάδα έπρεπε να εκπαιδεύεται γρήγορα, οι στρατιώτες ξεκίνησαν με εκπαίδευση στα αλεξίπτωτα μέσα σε 48 ώρες από την άφιξή τους στην Helena, Montana. Το στρατόπεδο δεν είχε εκπαιδευτικούς πύργους και δεν πραγματοποιήθηκαν προκαταρκτικές πτήσεις, έτσι για πολλούς, αυτή ήταν η πρώτη εμπειρία τους στο άλμα.

Οι πορείες πραγματοποιούνταν σε ένα δρομολόγιο μήκους 97 χλμ. Το ρεκόρ για το οποίο πραγματοποιήθηκε το πρώτο σύνταγμα του συνταγματάρχη Μάρσαλ, το οποίο το ολοκλήρωσε σε είκοσι ώρες. Η δύναμη εκπαιδεύτηκε σε λύση αρμολόγηση και χρήση με τα εχθρικά όπλα και τα πυροβόλησε μέχρι που ήταν το ίδιο ικανοί σε αυτά με τα δικά τους.

Ο εκπαιδευτής μάχης σώμα με σώμα ήταν ο Dermot (Pat) O’Neill, πρώην αστυνομικός της Διεθνούς Αστυνομίας της Σαγκάης (Δ.Α.Σ.), ο οποίος ήταν ειδικός στην άοπλη μάχη. Ο o’Neill, ο οποίος ήταν βαθύς γνώστης σε διάφορες μορφές πολεμικών τεχνών, δίδαξε τους άνδρες να επιτεθούν στα μάτια, στο λαιμό, στη βουβωνική χώρα και στα γόνατα. Δίδαξε επίσης τακτική μάχης μαχαιριών και έδειξε στους άντρες πώς να τραβήξουν γρήγορα τα πιστόλια τους. Οι άνδρες επιτέθηκαν ο ένας στον άλλο με γυμνή ξιφολόγχη ως μέρος των ασκήσεων κατάρτισης και οι τραυματισμοί ήταν συχνοί.

Οι επιρροές των Φέρμπερν και Σάικς στην εκπαίδευση που πραγματοποίησε ο ο’ Νιλ είναι κραυγαλέες.

Από την αρχή, η 1η Δύναμη Ειδικής Υπηρεσίας (1^η Δ.Ε.Υ.) οπλίστηκε με μια ποικιλία μη τυπικών όπλων. Ο ίδιος ο Στρατηγός Φρέντερικ συμμετείχε στο σχεδιασμό ενός μαχαιριού που κατασκευάστηκε αποκλειστικά για τη δύναμη που ονομάστηκε μαχαίρι μάχης V-42, παράγωγο του μαχαιριού μάχης Fairbairn-Sykes.

Dermot o’Neill – Η προέλευση της μεθόδου

Η Μέθοδος ο’Νιλ (o’Neill Method) είναι μια αστείρευτη πηγή συζήτησης και εικασιών.

Λόγω του γεγονότος ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν εκτεθεί μόνο σε περιορισμένες πληροφορίες σχετικά με αυτή τη μέθοδο, πολλές «ανακριβείς» απόψεις έχουν διατυπωθεί σχετικά με αυτή, την αξία ή/και την αποτελεσματικότητα της.

Τα Εγχειρίδια 21-150 του Αμερικανικού Στρατού προσφέρουν λίγα όσον αφορά τον «πλήρη τρόπο του», ενώ το «προτεινόμενο» εγχειρίδιο των Πεζοναυτών (USMC), προσθέτει κάποιες πληροφορίες που σίγουρα απέχουν από το σύνολό της ολοκληρωμένης «εικόνας».

Εκτός από έργα μη-μυθοπλασίας στην 1^η Δύναμη Ειδικής Υπηρεσίας (1^st Special Service Force) που προσθέτουν κομμάτια στο πάζλ, υπάρχουν άλλες «τεχνικές» πηγές.

Εκτός από τον αρκετά καλά τεκμηριωμένο φόντο Τζούντο του ο’Νιλ και των υπηρεσιών του με την Δ.Α.Σ. (S.M.P.) και, ως «προστατευόμενος» του William Ewart Fairbairn, λίγα είναι γνωστά για τα στοιχεία που συνθέτουν τη μέθοδό του.

Αποσπάσματα σαν το ακόλουθο προσφέρουν κάποιες περισσότερες γνώσεις για τον άνδρα και τη μέθοδο:

«… Το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (O.S.S.). Βελτιωμένη έκδοση του τζούντο με λακτίσματα και χτυπήματα. (η ακριβείς φρασεολογία που χρησημοποιήθηκε ήταν “Kick and Poke” – δείτε σχόλιο). Αυτή η Άοπλη Μέθοδο Μάχης σώμα-με-σώμα, αναπτύχθηκε και διδάσκεται από έναν πρώην Επιθεωρητή της αστυνομίας της Σαγκάη, ειδικός σε θέματα ασφαλείας της βρετανικής πρεσβείας, καθώς και τον εργαζόμενο επί συμβάσεως του O.S.S. που ονομάζεται Dermot Michael “Pat” O’Neill…»

Kick and Poke – Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι διδάχτηκαν στοιχεία το παλαιότερο Ju Jutsu του Kodokan μιας και το άθλημα του judo δεν περιέχει τέτοιες τεχνικές. Επίσης αργότερα ο o’Neill επηρεάστηκε πιο βαριά από την Κινέζικη Πυγμαχία απ’ ότι ο Fairbairn και αυτό φάνηκε στην διαφορετική του ύλη αργότερα.

Το σύστημα που «ανέπτυξε» ο ο’Νιλ γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του χρόνου του στη Σαγκάη. Ο Charlie Nelson αναφέρει ότι η εισαγωγή του στη μέθοδο ο’Νιλ ήταν μέσω ενός Sgt. Kelly που έμαθε τη μέθοδο αυτή από τον ο’Νιλ κατά τη διάρκεια της περιοδείας του Kelly στην Κίνα. Επειδή γνωρίζουμε ότι ο O’Neill έφυγε για την Ιαπωνία το 1938, η «εκπαίδευση» μεταξύ του Kelly και του ο’Νιλ πρέπει να έχει πραγματοποιηθεί πριν από αυτό. Έτσι μπορούμε να υποθέσουμε ότι η μέθοδος του ο’Νιλ αναπτύχθηκε κάποια στιγμή κατά τη μέση της διάρκειας της δεκαετίας του 1930.

Πολλές πηγές αναφοράς που περιέχουν πληροφορίες σχετικά με τη μέθοδο του ο’Νιλ, όπως μας υπενθύμισαν ο Άνδρες της 1^ης Δύναμης Ειδικών Δυνάμεων, αναφέρονται σε παρόμοιες φράσεις όπως αυτή που αναφέρθηκε παραπάνω. Όροι όπως «λάκτισε και κτύπα», «μπήξε και λάκτισε», (“jab and kick”, “gouge and kick”, “poke and kick”), χρησιμοποιήθηκαν συνεχώς κατά την περιγραφή αυτής της μεθόδου. Τώρα ξέρουμε ποια είναι και τα στοιχεία του «Συστήματος Fairbairn» (αν και ακόμα και εδώ υπάρχει μεγάλη παρανόηση) και δύσκολα θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την προσέγγιση του Φέρμπερν (Fairbairn) απλά ως «μπήξε και λάκτισε».

Ο Φέρμπερν (Fairbairn) σε βίντεο επιδεικνύει απλές τεχνικές μεν, όμως με αρκετά σοφιστικέ τρόπο δε, οι οποίες όλες βασίζονται στην ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ επίθεση. Ο ίδιος είχε εκπαιδευτεί στα ίδια συστήματα από τον εκπαιδευτή της σωματοφυλακής της κινεζικής Αυτοκράτειρας. Μιας και ο o’Neill εκπαιδεύτηκε από τον ίδιο τον Φέρμπερν και με την ίδια ακριβώς μεθοδολογία και τεχνοτροπία νωρίς στην καριέρα του με την Δ.Α.Σ., είναι μάλλον απίθανο να είχε παρεκκλίνει ο ίδιος από τόσο δοκιμασμένη ύλη που ο ίδιος χρησιμοποίησε με επιτυχία στην υπηρεσία του στη Δ.Α.Σ. Παραμένει όμως το γεγονός ότι ο o’Neill αργότερα προς τα μέσα της δεκαετίας του 1930 έχοντας επηρεαστεί βαριά από την Κινεζική πυγμαχία, εφήρμοσε διαφορετική προσέγγιση στην εκπαίδευση των Αμερικανών. Προσεγγίζει δηλαδή περισσότερο το Sanshou που σημαίνει «ελεύθερο χέρι» (free hand) το οποίο συνδυάζει το kickboxing πλήρους επαφής, που περιλαμβάνει ταχύτατες διαδοχικές γροθιές και κλωτσιές από πολύ κοντά και πάλη, διάφορα “takedowns”, ρίψεις, σαρώματα, αγκωνιές, κτυπήματα με το γόνατο, αρπαγές ποδιών από κλωτσιά κλπ.

Αν και η μέθοδος του ο’Νιλ μπορεί να περιελάμβανε στοιχεία του συστήματος του Fairbairn (αν και υπάρχει τεκμηρίωση προς το αντίθετο), είναι σαφές ότι η μέθοδος ο’Νιλ είναι ουσιωδώς διαφορετική. Η διαφορά στις επιχειρησιακές «ανάγκες», όπως αναφέρεται σε μάχη κοντινής εμβέλειας μεταξύ ταχείας επίθεσης στρατευμάτων «σοκ» (Shock troopers) πρώτης γραμμής, όπως η «Ταξιαρχία του Διαβόλου» (Devil’s Brigade) και τη φύση των κρυφών αποστολών όπως διεξάγονταν από το O.S.S. και την S.O.E. εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την ανομοιότητα στην επιλογή της μεθόδου.

Κινέζικη μάχη ποδιών ή Κινέζικη Πυγμαχία (Chinese foot-fighting, Chinese Boxing) αναφέρεται σε διάφορα εγχειρίδια που δείχνουν τον ο’Νιλ ως συγγραφέα. Το Chi Chi Shu (Qi-Qi-Shu), είναι άλλη αναφορά σε κινεζικά μαχητικά συστήματα που αναφέρεται επίσης στο εγχειρίδιο AID/ΙΡΑ και υλικό που σώζεται από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το αναφέρει ρητά. Ο Charlie Nelson πάντα έλεγε ότι η μέθοδος ο’Νιλ βασίζεται σε στοιχεία του Κινέζικου Ανταρτοπόλεμου.

Κάτι που κάνει συνεχώς και άλλος Εκπαιδευτής, του Β’ ΠΠ, ο Burt Levy, ο οποίος έλαβε μέρος σε διάφορους ανταρτοπόλεμους πριν και μετά τον Β’ ΠΠ και έγραψε το βιβλίο “Guerilla Warfare”. Οι κινέζοι ασκούσαν ανταρτοπόλεμο εναντίων των γιαπωνέζων πριν την Ευρωπαϊκή έναρξη του πολέμου, όταν εισέβαλαν οι ιάπωνες στην Μαντσουρία. Πολλές από τις μεθόδους των κινέζων υιοθετήθηκαν από τους Άγγλους και Αμερικανούς. Μάλιστα πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε στη Μαντζουρία.

Από πού λοιπόν προέρχεται η μέθοδος ο’Νιλ;
Ποια μπορεί να είναι η αρχική πηγή αυτού του συστήματος;

Για να κατανοηθούν πλήρως οι πιθανές διασυνδέσεις με την Κινεζική Πυγμαχία (Chinese Boxing), θα πρέπει να κατανοήσουμε πλήρως την και πλήρη αρχική ύλη αυτής της μεθόδου. Με αυτόν τον τρόπο μόνο θα διαλύσουμε επίσης και τις τυχόν «ελλιπώς ενημερωμένες» απόψεις σχετικά με το κύρος και την αποτελεσματικότητα στο πεδίο μάχης της «μεθόδου» Combatives του O’Neill.

Dermot o’Neill – Υπόβαθρο & ανάπτυξη του συστήματος

Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης (Agency for International Development) – Διεθνή Ακαδημία Αστυνομίας (International Police Academy)

A. Υπόβαθρο

Το σύστημα μάχης σώμα-με-σώμα ο’Νιλ (o’Neill) εικάζεται προέρχεται κυρίως από κινεζικά συστήματα μάχης που χρησιμοποιούν τα πόδια, που υπήρχαν πριν από 3.000 χρόνια που μεταδόθηκαν μέσα στους αιώνες. Ωστόσο, τα ονόματα, μορφές και τεχνικές έχουν αλλάξει κάπως. Κινεζικά συστήματα μάχης με την χρήση ποδιών εξαπλώθηκαν στην Κορέα και την Ιαπωνία περίπου το 1570. Στην Εξέγερση των Μπόξερ (Boxer Rebellion) του 1900, οι κινέζοι αντάρτες είχαν λάβει εκτεταμένη εκπαίδευση μάχης σώμα-με-σώμα ή πυγμαχίας, εξ’ ου και ο όρος «μπόξερ». Ο όρος μπόξερ (όσο περίεργο και να φαίνεται) στα κινέζικα σημαίνει ότι συμπεριλαμβάνονται χτυπήματα με το πόδι. Οι Κινέζοι το ονόμασαν μάχη-ποδιών Chi Chi Shu.

Κάποιοι Ευρωπαίοι εικάζουν ότι οι Ιάπωνες ονόμασαν το «κινέζικο πόδι» (εννοώντας την προαναφερόμενη μάχη-ποδιών), JU JUT SU, μια μεταγραφή του Chi Chi Shu, που σημαίνει «Αρχική υποχώρηση για να κερδηθεί η τελική νίκη».

Οι δυτικοί, τότε όπως και σήμερα, είχαν δυσκολία με τη λέξη JU JUT SU και το ονόμασαν Juijitsu  το οποίο έχει γραφτεί και ως Ju Jutsu (Ιαπωνική προφορά), Ju Jitsu (Αγγλική προτίμηση προφοράς), Jiu Jitsu (Γαλλική και Γερμανική προτίμηση προφοράς) ή και Jui Jitsu (ελληνιστί – Ζίου Ζίτσου). Το σύστημα αποτελείται κυρίως από μάχη άνευ όπλων ή με μικρά όπλα ειρός εναντίων οπλισμένων πολεμιστών που φέρουν πανοπλία. Η πανοπλία βέβαια καταστεί άχρηστα τα κτυπήματα άρα και την εισαγωγή τους στο σύστημα. Επίσης λόγο αυτού, η πιθανότητα να πήρε το όνομα το Ιαπωνικό σύστημα από την Κινέζικη πηγή που αναφέρεται είναι ελάχιστη μιας και είναι και χρονολογικά εκτός (1570). Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι το σύστημα μάχης αυτό ξεκίνησε την περίοδο Σενγκόκου της εποχής Μουρομάτσι (1337 έως και το 1573), υπήρξαν 236 ολόκληρα χρόνια που οι ιάπωνες ήδη χρησιμοποιούσαν τον όρο. Μάλιστα 41 χρόνια νωρίτερα από το 1573, εδραιώθηκε ως αναγνωρισμένο σύστημα την εποχή του Σογκουνάτου Τοκουγκάουα (το 1532-Tokugawa Shogunate – Σογκούν = Στρατιωτικός ηγέτης) με το πρώτο Ko Ryu που ήταν το Takenouchi Ryu. Όλα αυτά συνέβησαν αρκετά νωρίτερα από την υποτιθέμενη εισαγωγή του κινέζικου συστήματος στη Ιαπωνία το 1573. Το γεγονός ότι η έννοια είναι περίπου όμοια – Ju Jutsu – απαλή, εύστροφη, ευλύγιστη, εύκαμπτη τέχνη, με την κινέζικη, μας οδηγεί στη υπόθεση ότι υπάρχει όμως έδαφος για την εικασία.

Το 1882, ένας διακεκριμένος ιαπωνικός εκπαιδευτικός, Ο Δρ. Τζίγκορο Κάνο (Dr. Jigoro Kano), ο οποίος είχε σπουδάσει /Ζίου Ζίτσου (Kito Ryu και Tenjin Shinyo Ryu) ως νεαρός, επινόησε ένα άθλημα που βασίζεται στις αρχές του Ζουί Τζούτσου (άλλος τρόπος προφοράς του Τζού Τζούτσου). Κάλεσε αυτό το άθλημα Judo (Τζούντο). Ο Kano προσάρμοσε και ανέδειξε το παλιό είδος πολεμικής τέχνης σε ένα επιστημονικό, αθλητικό σύστημα. Η σχολή του ονομάστηκε “Kodokan”, που σημαίνει, «Σχολείο για τη μελέτη του τρόπου». Το τζούντο βασίστηκε στην αρχή της μέγιστης αποτελεσματικότητας στην καλύτερη χρήση της ενέργειας. Για παράδειγμα, αν ένας αντίπαλος ήταν σημαντικά ισχυρότερος και έσπρωχνε ή τράβαγε. Ο Κάνο δίδαξε τους μαθητές του να ανταποδώσουν τραβώντας ή σπρώχνοντας «μεγεθύνοντας» (τραβάω όταν σπρώχνει, σπρώχνω όταν τραβάει) την κίνηση του αντιπάλου, καθώς των έριχναν με την κατάλληλη τεχνική, πάντα διατηρώντας τη σωστή ισορροπία του σώματος τους. Δηλαδή, στην κατάλληλη στιγμή, εφαρμόζοντας τις κατάλληλες αρχές τζούντο, θα μπορούσε κανείς να ελέγξει εύκολα τον αντίπαλο. Το Τζούντο αποτελείται κυρίως από διάφορες ρίψεις ποδιών, λεκάνης και ώμων. Υπήρχαν επίσης διάφορες τεχνικές πνιγμού και στραγγαλισμού. Το μειονέκτημα στο τζούντο έναντι του συστήματος o’ Neill, για την ανάγκη της εποχής εκείνης ήταν ότι χρειάζεται χρόνια πρακτικής για να γίνει κανείς καλός.

B. Dermot o’Neill – Η Ανάπτυξη του συστήματος μάχης σώμα με σώμα.

Ο ο’Νιλ (o’Neill) υπηρέτησε με τη Διεθνή Αστυνομία στη Σαγκάη της Κίνας, από το 1925 μέχρι το 1938. Κέρδισε το αξίωμα του Godan – πέμπτο βαθμό μαύρης ζώνης – στο τζούντο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε επιλεγεί για να εκπαιδεύσει την 1^η Υπηρεσία Ειδικών Δυνάμεων (1^η Δ.Ε.Υ. 1η Δύναμη Ειδικής Υπηρεσίας – 1st S.S.F. – 1^st Special Service Force) στη μάχη σώμα-με-σώμα.

Συνειδητοποιώντας ότι οι άνδρες έπρεπε να εκπαιδευτούν σε ασυνήθιστα σύντομο χρονικό διάστημα και, δεδομένου ότι δεν υπήρχαν γυμναστήρια ή ειδικοί εξοπλισμοί στη διάθεση του, ο ο’Νιλ εκπαίδευε τα στρατεύματα σε ανοιχτά γήπεδα.

1. Ως λύση στο πρόβλημα, ο ο’Νιλ αποφάσισενα διδάξει Κινεζική μάχη ποδιών. Αυτό το σύστημα μάχης σώμα-με-σώμα αποδείχθηκε να είναι πολύ αποτελεσματικό. Ήταν εύκολο να διδαχθεί και απλό να μαθευτεί. Δεν υπήρχαν περίπλοκες κινήσεις, οι οποίες θα ήταν εύκολο να ξεχαστούν. Το μέγεθος και το βάρος δεν ήταν επουσιώδη. Όμως, η ευελιξία, η ταχύτητα και η γνώση ήταν σημαντικές. Αργότερα, στη μάχη, όταν αυτό το είδος της μάχης διεξήχθη από καλά εκπαιδευμένους στρατιώτες, μετατράπηκε σε άγρια μορφή μάχης σώμα-με-σώμα, στην οποία οι αντίπαλοι δεν είχαν καμία πρακτική άμυνα. Όταν συνδυαζόταν με όπλα, ήταν ανίκητο σε μάχη στενής επαφής. Κάθε άνθρωπος διδάχθηκε να είναι εξαιρετικά επικίνδυνος, ένοπλος ή άοπλος.
2. Το σύστημα ο’Νιλ χρησιμοποιεί μια σειρά από χτυπήματα, σε αντίθεση με οποιαδήποτε μορφή πάλης. Μπορεί, ως εκ τούτου, να χρησιμοποιηθούν σε μάχη κοντινής εμβέλειας, ένοπλη ή άοπλη.
3. Υπάρχουν φορές στο πεδίο μάχης, όταν ένα άτομο μπορεί να γλιστρήσει ή / και να πέσει κατά τη διάρκεια της μάχης στενής επαφής, όταν ένας αντίπαλος μπορεί να κλείσει απότομα την απόσταση κατά τη διάρκεια της αλλαγής γεμιστήρας ή και του ανεφοδιασμού της ή όταν ένα όπλο μπορεί να δυσλειτουργεί. Σε τέτοιες στιγμές, μια σίγουρη γνώση μάχης σώμα-με-σώμα είναι απαραίτητη για αυτόν.
4. Το σύστημα ο’Νιλ εμπνέει εμπιστοσύνη, επιθετικότητα και τη θέληση να πολεμήσεις.

Αυτές οι σημειώσεις είναι από έγγραφα που δόθηκαν στους εκπαιδευόμενους στη Διεθνή Αστυνομική Ακαδημία, εξηγώντας το Υπόβαθρο του ο’ Neill και δόθηκαν στον Καρλ Σεστάρι από τον Τσάρλι Νέλσον.