Πώς επηρεάζει και βελτιώνει
Το τι είναι το combatives είναι κάτι που περιγράφεται σε πολλά άρθρα, έχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πώς επηρεάζει και βελτιώνει τον κάθε άνθρωπο ως ξεχωριστή οντότητα και προσωπικότητα, από τους πρώτους μήνες επαφής και τριβής του με χώρο, τον δάσκαλο και τους συνασκούμενους «συμμαχητές» του.
Αποτελεί κοινό μυστικό ότι στη σύγχρονη κοινωνία παρατηρείται το φαινόμενο της χαμηλής αυτοεκτίμησης σε πολλούς ανθρώπους, για διάφορους λόγους που άπτονται της επιστήμης της ψυχολογίας και που ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ερευνήσει.
Εκεί που θα ήθελα να σταθώ περισσότερο είναι στο πώς το combatives με βοηθά να καλλιεργήσω αυτό το κομμάτι, που είναι κεφαλαιώδους σημασίας στο ταξίδι της ζωής του κάθε ανθρώπου, είτε αφορά στον προσωπικό είτε στον επαγγελματικό τομέα.
Μια κεντρική ιδέα στο γνωστό βιβλίο του Nathaniel Branden «Οι έξι πυλώνες της Αυτοεκτίμησης» είναι ότι η αυτοεκτίμηση αποτελεί το Ανοσοποιητικό σύστημα της Συνείδησής μας. Είναι δηλαδή ένα έμφυτο σύστημα του ανθρώπου μέσα από το οποίο μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής, μικρά ή μεγάλα. Όταν αυτό το σύστημα για οποιοδήποτε λόγω έχει υποστεί κάποια βλάβη, ξεκινάνε τα διάφορα ψυχολογικά προβλήματα και αδιέξοδα. Διαπιστώνω λοιπόν ότι η εκγύμναση σώματος και πνεύματος μέσα από τη θεωρία και πρακτική του combatives λειτουργεί θεραπευτικά.
Η οικοδόμηση του εαυτού
Μέσα από τη νοοτροπία οριοθέτησης που καλλιεργούμε βήμα-βήμα, μαθαίνουμε πρώτα να σεβόμαστε και να εκτιμάμε οι ίδιο τον εαυτό μας, σίγουρα σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι πριν. Στη συνέχεια, όταν μετά από αρκετές προπονήσεις αισθανόμαστε σταδιακά όλο και πιο δυνατοί, ασυνείδητα έχουμε αρχίσει να εκπέμπουμε τον αυτοσεβασμό προς το περιβάλλον μας, που ως γνωστόν σε μια κοινωνία με παθογένειες δεν έχει πάντοτε φιλικές διαθέσεις απέναντί μας. Το ευτυχές είναι ότι τις περισσότερες φορές αυτή καθεαυτή η προερχόμενη από την εκπαίδευση «αύρα» που εκπέμπουμε λειτουργεί αποτρεπτικά και προστατευτικά για να αποφύγουμε περαιτέρω δυσάρεστες καταστάσεις, μόνο και μόνο επειδή γνωρίζουμε ότι ΑΝ χρειαστεί έχουμε τις βασικές γνώσεις αντίδρασης και καταστολής.
Πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω τη σκέψη μας, διαπιστώνουμε ότι για πολλούς ανθρώπους το δικαίωμα στην ευτυχία δεν είναι κάτι αυτονόητο.
Και τι ευτυχία μπορεί να υπάρξει αν δε νιώθουμε ασφαλείς, τουλάχιστον στο βαθμό που μπορούμε να ελέγξουμε;
Στην προπόνηση λοιπόν μαθαίνω να μάχομαι για την ασφάλειά μου και κατ’ επέκταση για το δικαίωμα στην ηρεμία και την ευτυχία μου. Η αυτοάμυνα και η αυτοπροστασία λοιπόν αποκτούν μια βαθύτερη διάσταση, οδηγώντας μας στο να ζούμε πιο συνειδητά, όχι γιατί ξαφνικά γίναμε Superman, αλλά μέσα από την επίγνωση των πρωτοκόλλων ασφάλειας και εμπλοκής, της παρατήρησης των πιθανών κινδύνων που ελλοχεύουν και της ενδεχόμενης ευαλωτότητάς μας σε μια κατάσταση. Γιατί τελικά το να ζούμε πιο συνειδητά σημαίνει να αποκτούμε καλύτερη αντίληψη της πραγματικότητας, των γεγονότων, των ερμηνειών και των συναισθημάτων μας.
Πάμε όμως να δούμε και δύο παραδείγματα της βελτιωμένης αυτοεκτίμησης από την καθημερινότητα:
Παράδειγμα 1
Όσοι από μας εργάζονται σε εταιρικό περιβάλλον θα έχουν παρατηρήσει ότι κάποιος συνάδελφός τους προσπαθεί ενίοτε να τους φορτώσει με καθήκοντα που δεν τους αναλογούν ή να τους μιλήσει με μη κόσμιο τρόπο. Εκεί έρχεται αυθόρμητα πλέον η οριοθέτηση για να βάλει με ήρεμο αλλά σαφή τρόπο τα πράγματα στη θέση τους. Αντιδράσεις από την άλλη πλευρά του τύπου «μα γιατί το παίρνεις προσωπικά» , «γιατί δε συνεργάζεσαι», «γιατί είσαι αντιδραστικός» θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με διαύγεια και ψυχραιμία γιατί συχνά εξυπηρετούν χειριστικές συμφεροντολογικές σκοπιμότητες. Και πάλι όμως εδώ έχει καίρια σημασία η πρόδραση, δηλαδή η εκ των προτέρων σαφής γνώση των καθηκόντων μου και των ορίων σεβασμού που δικαιούμαι να θέσω για τον εαυτό μου, αφού φυσικά έχω ήδη σεβαστεί τα όρια του άλλου και δεν έχω προκαλέσει.
Φυσικά και αναπόφευκτα, όταν μπαίνει ο παράγοντας της εξουσίας στην εξίσωση, π.χ. προϊστάμενος ή αφεντικό, εκεί τα περιθώρια οριοθέτησης μειώνονται, αλλά ακόμα και τότε η ευελιξία, η διπλωματία και η υποχώρηση, όταν γίνονται με κρίση, αξιολόγηση και επίγνωση και όχι με αδυναμία και φόβο, είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Και σε τελική ανάλυση κακές συμπεριφορές απέναντί μας αντιμετωπίζονται πλέον πιο συνειδητά και ενεργητικά και μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για πιο δραστικές αποφάσεις, όπως η αναζήτηση για αλλαγή του εργασιακού περιβάλλοντος, αφού δεν επιτρέπουμε πλέον στον εαυτό μας η δουλειά να γίνεται δουλεία.
Παράδειγμα 2
Δεύτερο παράδειγμα οι διαπροσωπικές σχέσεις. Ένα σημαντικό στοιχείο της εκπαίδευσης του combatives, είναι η σαφής πρόθεση, να είμαστε δηλαδή αποφασισμένοι, αδίστακτοι και αδυσώπητοι απέναντι στο στόχο. Για όσους έχουν περάσει διαδικασίες φλερτ και ζευγαρώματος χωρίς να έχουν την απαραίτητη αυτοεκτίμηση, είναι γνώριμο το συναίσθημα της αδυναμίας και του φόβου να προσεγγίσουν μια άγνωστη γυναίκα που βρίσκεται κοντά τους και τους αρέσει, ακόμα κι αν τους έχει δείξει η ίδια πρώτη κάποια σημάδια ενδιαφέροντος. Θα περίμεναν ορισμένοι να έρθει η γυναίκα να γνωρίσει τον άντρα, κάτι τέτοιο όμως δεν ανταποκρίνεται στο πως λειτουργεί η ανθρώπινη φύση και η διαδικασία της έλξης όταν μιλάμε για απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Είναι επομένως δική του δουλειά λοιπόν να πάρει ο ίδιος αποφασιστικά την πρωτοβουλία, να «επιτεθεί» κοινωνικά πρώτος στο στόχο και όχι να περιμένει παθητικά και τελικά αυτό είναι κάτι το οποίο λειτουργεί υπέρ του και γοητεύει τη γυναίκα, ανεξαρτήτως τελικής έκβασης και αποτελέσματος.
Σύνοψη
Συνοψίζοντας λοιπόν, το combatives, μέσα από την πειθαρχία, την ενδυνάμωση σώματος και πνεύματος, την λελογισμένα επιθετική νοοτροπία και τη δίκαιη και νόμιμη νοοτροπία οριοθέτησης, καθίσταται σταδιακά σπουδαίος πυλώνας ασφάλειας, αυτοεκτίμησης, αυτοβελτίωσης, καλύτερης ζωής.