Η γυναικεία άποψη για το Combatives
Θα προσπαθήσω -όσο μπορώ- να δώσω μια γυναικεία γνώμη για το Combatives. Όσα θα γράψω αφορούν πρώτα από όλα εμένα προσωπικά, αφορούν τα όσα πήρα τους τελευταίους μήνες από τη σχολή και σίγουρα έχουν να κάνουν με προσωπικές εμπειρίες και βιώματα.
Το να έχει σήμερα κάποιος βασικές έστω γνώσεις αυτοάμυνας πιστεύω πως είναι απαραίτητο. Οι καιροί είναι άσχημοι, ειδικά για εμάς τις γυναίκες που θεωρούμαστε –και σε ένα βαθμό πραγματικά είμαστε- το αδύναμο φύλο. Πρέπει λοιπόν να μπορούμε με απλό και κυρίως αποτελεσματικό τρόπο να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Κι επειδή έξω στο δρόμο δε θα βρεθούμε αντιμέτωπες με έναν ακίνητο-αμίλητο-άοπλο σάκο προπόνησης, είναι σημαντικό να δουλεύουμε επάνω σε ρεαλιστικά σενάρια, να μπορούμε να λειτουργούμε υπό πίεση. Αυτό ακριβώς κάνουμε στο Combatives.
Κακά τα ψέματα όμως και επικίνδυνα. Η αλήθεια είναι πως άπαξ και βρεθείς μπλεγμένη, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Μόνο και μόνο η διαφορά σωματικής διάπλασης και μυϊκής δύναμης αρκεί για το καταλάβει κανείς. Κι αφήνω έξω τον παράγοντα του φόβου, το ενδεχόμενο πολλαπλών δραστών, το ενδεχόμενο ο δράστης να είναι οπλισμένος κτλ κτλ. Για αυτό και το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι η αυτοπροστασία. Κι αν σε κάποιους το τι πρέπει να κάνουν για να ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες επίθεσης ή συμπλοκής φαίνεται αυτονόητο κι εύκολο, στην πραγματικότητα είναι κι αυτό κάτι που μαθαίνεται και θέλει εξάσκηση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως στις πρώτες προπονήσεις, όταν μιλούσαμε για τα πρωτόκολλα αυτοπροστασίας, σκεφτόμουν:
«Αυτό το έκανα λάθος!»
«Κι αυτό το έκανα λάθος!»
«Κι εκείνο δεν το έκανα σωστά!»
Και στο τέλος είπα πως ήμουν τυχερή που τόσον καιρό γυρνούσα σπίτι μου “in one piece”!
Ένα από τα βασικά πράγματα λοιπόν που κατάλαβα εγώ και θέλω να το επισημάνω είναι πως ένας μεγάλος –αν όχι ο μεγαλύτερος- εχθρός, είναι η αφέλεια. Η εντύπωση πως οι άλλοι σκέφτονται όπως εσύ και πως τα άσχημα πράγματα συμβαίνουν μόνο στους άλλους. Γιατί εντάξει, από αυτόν που φαίνεται από χιλιόμετρο πως ψάχνεται για μπελάδες είναι πιο εύκολο να προφυλαχθείς. Τα δύσκολα αρχίζουν από αυτόν που δε φαίνεται. Από τον τύπο «υπεράνω κάθε υποψίας». Από αυτόν που θα έχει ήδη καταστρώσει ένα σχέδιο στο μυαλό του και με δόλο θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαλαρώσεις τις άμυνές σου. Για αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να είμαστε υποψιασμένες και προετοιμασμένες.
Δε θέλω να τρομοκρατήσω, ούτε να συστήσω να σταματήσουμε να χαιρόμαστε τη ζωή μας. Μα είναι απαραίτητο το μυαλό μας, το ένστικτό μας και οι αισθήσεις μας να βρίσκονται σε επιφυλακή. Η μία παράλειψη μπορεί εύκολα να φέρει την επόμενη και την επόμενη, και στο τέλος να βρεθείς με το πιστόλι στον κρόταφο και να αναρωτιέσαι από πού σου ήρθε…