Πριν από λίγο καιρό, ακούσαμε όλοι για την δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Τουρκία. Ψάχνοντας να μάθω περισσότερα για το γεγονός, έπεσα πάνω σ’ ένα βίντεο, διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Το αποθήκευσα γα να μπορώ να το επισυνάψω με τις σκέψεις αυτές, αλλά μετά από λίγες μέρες ανακάλυψα πως δεν ήταν πια διαθέσιμο. Προφανώς, για ευνόητους λόγους…!
Στο βίντεο αυτό, φαινόταν ο δράστης της δολοφονίας -αστυνομικός είπαν- να είναι πίσω από το Ρώσο πρέσβη, σε απόσταση λίγων μέτρων, όση ώρα εκείνος μιλούσε στο μικρόφωνο. Έδειχνε αρκετά ΑΝΗΣΥΧΟΣ, περπατούσε από την μια άκρη της αίθουσας στην άλλη και 3 η 4 φορές κοίταξε μέσα απ’ το σακάκι του να δει αν το πιστόλι του στη θέση που το ‘χε βάλει. Τη μια απ’ αυτές, έβαλε και το χέρι του να δει αν όντως αυτό που είχε δει, πράγματι το πιστόλι ήταν στη θέση του (!) και λίγο πριν το βγάλει και πυροβολήσει, κούνησε τα δάχτυλα του να ξεμουδιάσουν και να χαλαρώσουν, όπως κάνουν, πολλές φορές, όσοι ρίχνουν βολές σε στόχο, στα σκοπευτήρια.
Αυτές οι κινήσεις μεμονωμένες, αλλά σίγουρα όταν γίνονται όλες μαζί, αποτελούν κλασσικά δείγματα επικείμενης οπλισμένης επίθεσης. Η υπερβολική κινητικότητα, η επαφή με το όπλο για σιγουριά (ότι το έχει και είναι έτοιμο στη θέση του), οι νευρικές κινήσεις του χεριού ή χεριών κ.α.).
Παραξενεύτηκα ιδιαίτερα που κανείς δεν πήρε χαμπάρι τίποτα! Και καλά οι παρευρισκόμενοι στην εκδήλωση, που ΔΕΝ ξέρουν και δεν έχουν ΜΑΘΕΙ να ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ τέτοιες συμπεριφορές. Οι άνθρωποι της ασφάλειάς του όμως και οι υπόλοιποι αστυνομικοί, δεν ΕΙΔΑΝ και δεν ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΤΙΠΟΤΑ…;;
Ή ΔΕΝ έχουν ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ σωστά ή ήταν ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ή… κάτι ΒΡΩΜΑΕΙ στην υπόθεση.
Συνειδητοποίησα, για άλλη μια φορά, την σημαντική και ειδοποιό διαφορά που έχει το Combatives από τις λεγόμενες «μαχητικές και πολεμικές» τέχνες. Απ’ την ΠΡΩΤΗ στιγμή σου διδάσκει πως το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι η ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ και ΟΧΙ η ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ!
Η Αυτοάμυνα ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ και είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, όταν δεν έχεις εφαρμόσει αποτελεσματικά την αυτοπροστασία.
Αυτοπροστασία σημαίνει, με απλά λόγια, πως έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά και γενικότερα όλο το είναι μου σ’ εγρήγορση και εισπράττω τον περιβάλλοντα χώρο. Ό,τι «εισπράξω» που με βάζει σε υποψίες για κάποιο επερχόμενο κίνδυνο το καταγράφω, το αξιολογώ, αποφασίζω και δρω αναλόγως…
Τίποτα που έχει ολέθριες συνέπειες δεν συμβαίνει έτσι από το πουθενά… έκτος, σύμφωνα με τη μέχρι τώρα γνώση που έχουμε, από ένα σεισμό!
Όλα τα αλλά εξελίσσονται, υπάρχουν σημάδια από πολύ πριν, ότι κάτι δεν πάει καλά και, όσο περνάει η ώρα, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο τι πρόκειται να συμβεί! Οποίος «κοιμάται» κινδυνεύει (π.χ. προχωράω ή βρίσκομαι σε κάποιο χώρο, σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς, με ακουστικά στ’ αυτιά και βυθίζομαι στη μουσική που ακούω ή περιπλανιέμαι στις σκέψεις του μυαλού μου και στα προβλήματα που αντιμετωπίζω, χωρίς να δίνω σημασία σε ότι διαδραματίζεται δίπλα μου, γύρω μου). Έτσι είναι το εύκολο θύμα, για όποιον επιβουλεύεται, είτε τα υπάρχοντα του, είτε την σωματική του ακεραιότητα, είτε και τα δύο!
Το «αρπακτικό», όπως λέμε στο Combatives, καραδοκεί για το πιο αδύναμο θύμα, αυτό που θα αιφνιδιαστεί εύκολα και θα προβάλλει την ελάχιστη ή καμία αντίσταση. Και μόλις το βρει, περιμένει την κατάλληλη στιγμή και επιτίθεται! Με δολιότητα, ακαριαία και αδίστακτα! Είναι κάτι, άλλωστε, που έχει κάνει τόσες φορές και το ξέρει καλά! Τα αποτελέσματα τα ακούμε όλοι καθημερινά!
Όμως δε φτάνει μόνο να εισπράττει κανείς το τι συμβαίνει γύρω του και να το αξιολογεί. Χρειάζεται, ακόμα, να ξέρει και ΠΩΣ πρέπει να αντιδράσει και να έχει ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ στο να το κάνει! Γιατί μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι κάτι άσχημο εξελίσσεται…, αλλά να μην ξέρει πως ν’ αντιδράσει και, ακόμα χειρότερο, να «παγώσει» και να μην κάνει ΤΙΠΟΤΑ…! Είτε γιατί θεωρεί πως τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνο στις ταινίες, είτε γιατί δεν είναι δυνατόν να του συμβούν εκείνου και πως, μάλλον, έχει ζωηρή φαντασία και εξυφαίνει σενάρια επιστημονικής φαντασίας!
Στο παρελθόν μου έχει συμβεί και μένα κάποιες φορές!
Επειδή δεν είχα νιώσει, μέχρι τότε, τι σημαίνει να σου σπάνε το αυτοκίνητο και να σε κλέβουν, πίστευα ότι τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν γενικώς, αλλά και να υπάρχουν, συμβαίνουν μόνο στους άλλους και είναι γεγονότα που διαβάζουμε στις εφημερίδες και ακούμε στις ειδήσεις (σιγά μην ακούμε… είναι τόσο καθημερινά πια, που δεν ασχολείται κανείς μαζί τους – ΑΡΑ… ΔΕΝ ΣΥΝΒΑΙΝΟΥΝ!). Μέχρι που ένα Σάββατο, μέρα μεσημέρι και με κόσμο τριγύρω, είχα αφήσει μέσα στο αμάξι ένα αγαπημένο μου και όχι φτηνό δερμάτινο, με 2.000 ευρώ στην τσέπη, που είχα πάρει (και είχα ανάγκη), πριν λίγο, από μια δουλειά που είχα κάνει και μια τσάντα με βιβλία και αλλά πολύ χρήσιμα σε μένα αντικείμενα. Μπήκα για μια άλλη δουλειά που είχα σ’ ένα γραφείο και, όταν βγήκα και πήγα στο αυτοκίνητο μου, μ’ έλουσε κρύος ιδρώτας. Το μπροστινό τζάμι σπασμένο, θρύψαλα στο πεζοδρόμιο και το δερμάτινο μπουφάν, τα χρήματα και η τσάντα μου είχαν κάνει φτερά…!
Σάστισα, σοκαρίστηκα, ο χρόνος σταμάτησε και έμεινα αποσβολωμένος να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι μου είχε συμβεί…! Και μιλάμε για μια περίπτωση, όπου η δική μου ζωή δεν κινδύνευσε καθόλου! Όπως μου συνέβη, λίγο αργότερα (όλα τα μαθήματα μαζί, μπας και βάλω λίγο μυαλό!)
Ήταν 3 τα ξημερώματα, έξω απ το σταθμό Λαρίσης…
Ήμουν κατάκοπος από γυρίσματα για μια ταινία, άυπνος, ταλαιπωρημένος από το πρωί γυρίζοντας σε διαφορετικές τοποθεσίες και περίμενα να κάνουμε ένα τελευταίο πλάνο, όπου έβγαινα δήθεν από τον σταθμό!
Ο σταθμός ήταν κλειστός… δεν υπήρχε ψυχή μέσα σ’ αυτόν… Στους δρόμους και γύρω μου απόλυτη ερημιά και οι άνθρωποι του συνεργείου να στέκονται γύρω στα 100 και πλέον μέτρα μακριά μου, σ’ ένα πεζοδρόμιο. Ήμουν όρθιος, κολλητά στα τζάμια του σταθμού, για να φανεί πως είχα βγει μόλις από αυτόν και περίμενα το νεύμα του σκηνοθέτη να ξεκινήσω, να διασχίσω τον παράδρομο, να «σταματήσω» ένα ταξί και να «φύγω»…
Την ώρα που οι συνεργάτες μου κοίταζαν τη δουλειά τους και εγώ ήμουν βυθισμένος στην κούραση μου και στις σκέψεις μου, περνούν από μπροστά μου δυο αλλοδαποί, χαμηλού ύψους και μαυριδεροί… Δεν μου ρίχνουν ούτε ματιά και χάνονται, σε λίγο, στα δεξιά του δρόμου.
Ξέχασα ν’ αναφέρω πως στο χέρι μου κρατούσα ένα ταξιδιωτικό σακίδιο, παραφουσκωμένο με χαρτιά, για να φαίνεται πως κάτι είχε μέσα…!
Σε 2 λεπτά, οι δυο άγνωστοι ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ… Και πάλι δεν μου ρίχνουν ΚΑΜΙΑ ΜΑΤΙΑ και έρχονται και ΚΟΛΛΑΝΕ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ… Απ’ τη μια ο ένας και απ’ την άλλη ο άλλος, χωρίς ν’ ανταλλάξουν μεταξύ τους ή με μένα κουβέντα… Καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά απ’ την πολύ κούραση και από όλα αυτά που είπα παραπάνω, κάνω το εξής φοβερό…
ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!!! ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ, ΟΥΤΕ ΛΕΞΗ…!!
Τα σκέφτομαι τώρα που τα γράφω και που εκπαιδεύομαι στο Combatives και μου έρχεται να με σφαλιαρίσω! Θα τραυματιζόμουν βαριά ή θα έχανα πιθανόν τη ζωή μου, για μια τσάντα φτηνότατη, παραγεμισμένη με χαρτιά!!! Γιατί…, μην υποθέσετε πως απλώς ήρθαν και έκατσαν δίπλα μου, έτσι, χωρίς λόγο… για να κοιτάμε όλοι μαζί, παρεούλα στις 3 το πρωί, το απέναντι πεζοδρόμιο… Ούτε ότι θα μου έλεγαν,
«Σε παρακαλούμε, επειδή δεν έχουμε να φάμε, μας δίνεις την τσάντα σου!»
Ούτε, ακόμα, πως θα πάλευαν μαζί μου… Ήταν και οι δυο ένα κεφάλι πιο κοντοί και 20 κιλά ο καθένας ελαφρύτεροι από μένα. Το πιθανότερο ή μάλλον, το σίγουρο, είναι πως θα με ΕΣΦΑΖΑΝ..! Όπως εκείνον τον δυστυχή που για να του πάρουν την βιντεοκάμερα που κρατούσε στα χέρια, τον ΜΑΧΑΙΡΩΣΑΝ από πίσω, μη δίνοντας του καν την ευκαιρία, μέσω πρώτα της απειλής, να τους την παραδώσει με τη θέληση του και να παραμείνει ζωντανός, για να χαρεί το νεογέννητο παιδί του!
Με τις γνώσεις και την εκπαίδευση που έχω τώρα…, αν ξαναβρισκόμουν σήμερα στις ίδιες με τότε συνθήκες, σε μια αντίστοιχη περίπτωση, δεν θα κοιμόμουν όρθιος, αλλά θα ήμουν σε ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ! Με το που θα έβλεπα ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ, θα ΕΦΕΥΓΑ από την ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ που καθόμουν και θα έκανα ότι έπρεπε για να ΜΗ ΘΕΣΩ τον εαυτό μου σε τέτοιο κίνδυνο.
Ξέχασα να αναφέρω με ποιο τρόπο γλύτωσα, τελικά, εκείνο το ξημέρωμα. Λίγο πριν με ΠΛΑΙΣΙΩΣΟΥΝ για να μου επιτεθούν οι δυο άντρες – πράγμα που, όσο και να σας φανεί παράξενο, το ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ… και ναι… ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ!!! – σήκωσε το χέρι του ο Διευθυντής φωτογραφίας και μου έκανε νόημα να φύγουν για να ξεκινήσει το γύρισμα…
Σε περιπτώσεις ομαδικής επίθεσης οι δράστες πλαισιώνουν το θύμα για να του παρουσιάσουν δύο ή περισσότερα μέτωπα. Την στιγμή που εντοπίσετε αυτή τη κίνηση ή το διαισθανθείτε, ΔΡΑΣΤΕ! Βγείτε από τον κλοιό φροντίζοντας να τους κρατήσετε όλους στο οπτικό σας πεδίο.
Περισσότερες τακτικές στη πλησιέστερη σε εσάς Αίθουσα Combatives του Combatives Group.
ΠΡΙΝ ΕΓΩ ΠΡΟΛΛΑΒΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΚΟΥΒΕΝΤΑ. ΧΩΡΙΣ ΠΑΛΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥΝ ΛΕΞΗ, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΟΥΝ Ή ΝΑ ΚΟΙΤΑΧΤΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, ΕΦΥΓΑΝ ΟΠΩΣ ΗΡΘΑΝ, ΣΑΝ ΡΟΜΠΟΤ!!!
Θαυμάστε ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ που είχαν αυτοί, σε αντίθεση με μένα που λειτουργούσα σαν ΧΑΝΟΣ ή ακριβέστερα σαν το ΙΔΑΝΙΚΟ ΘΥΜΑ! Είδαν ότι υπήρχε κάμερα και κατέγραφε (υπέθεσαν) και άλλοι μάρτυρες απέναντι… και θεώρησαν ότι δεν άξιζε να μπουν σε τέτοιο κίνδυνο. Μάλλον οι «θηρευτές» δεν ήταν τόσο ξελιγωμένοι στην πείνα για να ρισκάρουν σε τέτοιο βαθμό! Μπορούσαν να περιμένουν… Την επόμενη φορά θα ήταν πιο «τυχεροί»!!
Τα συμπεράσματα δικά σας…