Πολλά πράγματα σε σχέση την αυτοάμυνα και αυτοπροστασία, τα ήξερα από πολύ μικρή ηλικία. Ο πατέρας μου που τώρα είναι και δάσκαλός μου μού έμαθε να προσέχω, να σκανάρω και γενικά ήθελε να με προετοιμάσει για διάφορες επικίνδυνες καταστάσεις και συμπεριφορές ανθρώπων.
Όταν ξεκίνησα τα μαθήματα, σε ηλικία 11 ετών περίπου, η θεωρία με βοήθησε όλα όσα είχα ήδη μάθει να τα ονομάσω, να τα οργανώσω και να τα βάλω σε σειρά μέσα μου. Μετά από τα πρώτα μαθήματα άρχισα να παρατηρώ του συμμαθητές μου, τις παρέες τους, την συμπεριφορά τους ανάλογα σε ποιον μιλάνε και γενικά πιστεύω άρχισα να καταλαβαίνω από τον τρόπο που μιλάνε και την κινησιολογία τους, τι «θέμα» είχε ο καθένας. Αυτό μου έδωσε αυτοπεποίθηση επειδή ήξερα τις αντιδράσεις και τις συνέπιες που θα υπήρχαν σε περίπτωση σύγκρουσης με άλλον άνθρωπο. Όταν κάναμε μάθημα για τα είδη βίας έμαθα ότι η βία ασκείται παντού, σε κάθε κοινότητα και κάθε «αγέλη». Επίσης έμαθα πώς μοιράζονται οι ρολόι και τι παριστάνει συνήθως το κάθε μέλος της ομάδας ανάλογα τον ρόλο του. Το να καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα με βοήθησε με τις δικές μου παρέες, φιλίες αλλά και το τι παριστάνω εγώ προς τους άλλους.
Ωριμάζοντας όλα αυτά στο μυαλό μου, έμαθα να βάζω τα όρια σε κάθε σχέση μου και κάθε συναναστροφή μου με οδηγό τον σεβασμό. Όλο αυτό με έχει διευκολύνει γιατί πλέον λύνω τα προβλήματα από την αρχή με διάλογο, πριν εξελιχθούν σε τσακωμούς, φωνές και bullying.
Στην αρχή, στο πρώτο επίπεδο προβληματίστηκα και απογοητεύτηκα. Επειδή είμαι μικρόσωμος, οι σάκοι δεν κουνιόντουσαν με τίποτα και ίσα που μπορούσα να κάνω δύο έλξεις. Επίσης μου έλειπε η πρόθεση, σφιγγόμουν στα χτυπήματα και δεν είχα αγριέψει καθόλου ακόμα.
Τους πρώτους τρείς μήνες είδα δύο φορές τον ίδιο εφιάλτη. Το όνειρο ξεκινούσε με εμένα να περπατάω μόνος μου σε έναν δρόμο της γειτονίας μου. Μετά δύο άνθρωποι με σήκωσαν και με κρατούσαν για μην μπορώ να κάνω τίποτα. Εγώ φάνηκε να προσπαθώ να κάνω το πρώτο χτύπημα στοχεύοντας το κεφάλι αυτού που με κρατούσε αλλά δεν ένιωσε τίποτα. Πέρασε λίγος καιρός και αρκετές επαναλήψεις και άρχισα να βλέπω αποτέλεσμα στα χτυπήματά μου και έφτιαξε αρκετά, μπορώ να πω, η σωματική μου κατάσταση, κάτι που μου αύξησε παραπάνω την αυτοεκτίμηση.
Γενικά στο σχολείο σου μαθαίνουν να μην έχεις καθόλου επαφή με την βία και να μην μπλέκεις σε τσακωμούς κάτι που είναι σωστό, αλλά όχι ρεαλιστικό. Στον πραγματικό κόσμο πρέπει να είσαι καλός και ευγενικός με τους άλλους, αλλά δεν μπορείς να αποφύγεις με τίποτα την βία, έτσι το να είσαι προετοιμασμένος και να ξέρεις πώς είναι, είναι απαραίτητο. Στο μάθημα πολλές ασκήσεις έχουν να κάνουν με την εξοικείωση με τη βία. Εγώ ποτέ δεν είχα πολύ ψηλά το «εγώ» μου και για αυτό την πρώτη φορά που κάποιος με χτύπησε δεν κόλλησα στο τι μου έκανε όπως οι περισσότεροι, αντιθέτως έκανα το ίδιο και σε εκείνον και «ψάρωσε». Όμως το να συνηθίσω βίαιες καταστάσεις με βοήθησε στην αντοχή.
Στο δημοτικό μερικοί συμμαθητές μου με πειράζανε και γελάγανε, επειδή η μόνη αντίδραση μου ήταν να το πω στην κυριά ή στους γονείς μου, κάτι που δεν λειτούργησε και πολύ καλά. Αφού ξεκίνησα μαθήματα ξεκίνησα να παίρνω τα προβλήματα μου στα δικά μου χέρια και να τα λύνω μόνος μου με βία ή χωρίς.
Στο δεύτερο επίπεδο έμαθα το πότε χρειάζεται κάθε χτύπημα, το γιατί το κάνω και ακούγοντας τρία διαφορετικά περιστατικά από δύο συμμαθητές μου μπήκα στην σκέψη και συνειδητοποίησα σε τι περιπτώσεις θα μου χρειαστούν τα περισσότερα από αυτά που έχω μάθει.
Πλέον πρέπει να υπάρχει μεγάλος λόγος να ξεκινήσω να ασκήσω βία σε άλλον. Μια μέρα στο σχολείο μου ένα παιδί από την τάξη μου είχε πάρει την τσάντα μου χωρίς να με ρωτήσει και πήρε το βιβλίο του μαθήματος που είχαμε εκείνη την ώρα επειδή είχε ξεχάσει το δικό του. Αυτό το παιδί παριστάνει συνέχεια τον μάγκα της τάξης και με τον συγκεκριμένο είχα παίξει ξύλο παλιά επειδή με είχε βρίσει. Γενικά υπάρχει μεγάλη αντιπάθεια μεταξύ μας και για αυτό ο φίλος μου που καθόταν δίπλα μου με πίεζε να πάω να πάρω το βιβλίο μου πίσω και να μην τον αφήνω να κάνει τέτοιες μαγκιές. Εγώ δεν έκανα κάτι επειδή ήξερα καλά ότι αν πήγαινα θα ξεκινούσε θέμα και θα φτάναμε πάλι στο γραφείο του διευθυντή λόγω ξύλου. Τελικά αφού τελείωσε η ώρα πήγα και πήρα το βιβλίο μου από εκεί που το άφησε και δεν έγινε θέμα. Εγώ ήμουν πιο τσαντισμένος με τον φίλο μου πάρα με τον άλλον, επειδή με κορόιδευε και με έλεγε φλώρο που δεν πήγα να βάλω τον άλλο στην θέση του. Εγώ του εξήγησα πως αυτό που έκανε ήταν πρόκληση και ότι δεν θα πάρω την πρώτη αποβολή μου επειδή ο «κάγκουρας» θέλει μετά να λέει ότι ξέρει και ότι «έχει παίξει πολύ ξύλο».
Άμα το ίδιο περιστατικό γινόταν πριν από τα μαθήματα δεν θα είχα συγκρατηθεί και θα ήμουν εγώ στο τέλος αυτός που θα είχε να αντιμετωπίσει τις περισσότερες συνέπειες, κάνοντάς τον «νικητή» στο μυαλό του. Πλέον νιώθω ευθύνη για την δύναμή μου, γιατί καταλαβαίνω ότι αν κάνω τα χτυπήματα που κάνω στον σάκο πάνω σε κάποιον σαν αυτόν τον συμμαθητή μου δεν θα μείνει τίποτα.
Επίσης πλέον σκέφτομαι πιο καθαρά τις αποφάσεις μου, επειδή το μάθημα με έχει βάλει να καταλάβω ότι οι πράξεις μου θα έχουν συνέπειες και ότι τέτοια χτυπήματα είναι για ακραίες καταστάσεις, όπως όταν είναι σε κίνδυνο η ζωή κάποιου ανθρώπου.
Όλοι μας έχουμε δει ταινίες που δείχνουν τεχνικές μάχης αλλά στην πραγματικότητα μου έκανε εντύπωση το πόσο δύσκολο είναι να χτυπήσεις τον άλλον, όταν δεν θέλει και να τον πετύχεις. Ο σάκος, επειδή δεν κουνιέται, δεν αποφεύγει τα χτυπήματα σου. Μου έκανε εντύπωση ότι όλα τα χτυπήματα που έμαθα στο πρώτο επίπεδο δεν είναι τόσο εύκολο να πραγματοποιηθούν. Μέχρι και λίγα μαθήματα κάποιας πολεμικής τέχνης να έχει κάνει ο άλλος, θα ξέρει πώς να αποφύγει τα χτυπήματα σου και να σε ρίξει κάτω. Έτσι, στο δεύτερο επίπεδο μάθαμε πώς πρέπει να βάλουμε δόλο ώστε ο «αντίπαλος» να μην περιμένει τα επόμενο βήμα μας.
Επίσης μου έκανε εντύπωση πως δεν ξέρουμε τι θα κάνει ο άλλος, ξέρουμε μόνο τι θα κάνουμε εμείς. Έτσι μάθαμε πως με το που καταλαβαίνουμε ότι κάποιος θέλει να κάνει κάτι κακό σε εμάς πρέπει να φτιάξουμε γρήγορα ένα σχέδιο.
Άλλο ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο βασιζόμαστε στο ένστικτο μας. Γενικά το ένστικτο είναι ένα από τα βασικά βοηθήματα όσον αφορά στην αυτοπροστασία και στην αυτοάμυνα γιατί αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα καταλαβαίναμε τόσο εύκολα ποιος θέλει να μας κάνει κακό και ποιος όχι.
Ένα εμπόδιο που υπάρχει είναι το άγχος και το στρές. Με το άγχος δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά ένα σχέδιο, ένα χτύπημα και γενικά κολλάς.
Μετά από σχεδόν τρία χρόνια μέχρι στιγμής που κάνω μαθήματα έχω παρατηρήσει ότι στο combatives private group τα περισσότερα πράγματα που έχω μάθει από την θεωρία φτιάχνουν μια γενική φιλοσοφία για τη ζωή και όχι μόνο, για περιπτώσεις βίας. Όταν σκεφτόμουν τι θα γράψω, εντυπώσεις, συμπεράσματα και άλλα, εκτίμησα πιο πολύ τα μαθήματα και τις ώρες που έχω αφιερώσει σε αυτά γιατί κατάλαβα ότι δεν είναι απλά μια προπόνηση, είναι ένα γενικό μάθημα προετοιμασίας. Επίσης παρατήρησα ότι τα μαθήματα μας ωρίμασαν γενικώς όλο το τμήμα. Σε όλα τα άλλα τμήματα σε άλλου είδους μαθήματα πάντα υπάρχει ένας ανταγωνισμός και ένα κρυφό μίσος ανάμεσα στους μαθητές για το ποιος είναι ο καλύτερος. Στο τμήμα μας ο μόνος ανταγωνισμός που υπάρχει είναι ένας φιλικός με αποτέλεσμα να πιέζουμε στην γυμναστική τον άλλο στα όριά του και έτσι γινόμαστε όλοι πιο καλοί.
Αργυρακόπουλος Οδυσσέας