Η κοινωνία μας έχει αγριέψει πολύ. Το βλέπουμε και το ζούμε όλοι, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο και εμπειρίες. Αν παρακολουθήσει κανείς ένα (ένα μόνο αρκεί) δελτίο ειδήσεων θα φτάσει να πει αυτό που ακούγαμε παιδιά: Τέξας γίναμε…
Όταν είσαι γονιός και τα παιδιά σου φτάνουν σε ηλικία που κυκλοφορούν μόνα τους ο φόβος και οι προβληματισμοί για το τι μπορεί να συναντήσουν εκεί έξω θεριεύουν, είτε μιλάμε για αγόρι είτε για κορίτσι. Σε μια τέτοια προσπάθεια να βρω τα καταλληλότερα εφόδια για τα παιδιά μου, για όταν θα βρίσκονται «εκεί έξω» βρέθηκα να περνάω το κατώφλι της σχολής COMBATIVES του κ. Πέτρου Αργυρακόπουλου.
Από τότε κοντεύουν δύο χρόνια. Δύο χρόνια γεμάτης εκπαίδευσης, όχι μόνο σε χρόνο αλλά κυρίως σε ποιότητα. Η εκπαίδευση COMBATIVES δεν είναι κάτι που γίνεται κάθε φορά που πηγαίνεις για μάθημα/προπόνηση. Κάθε ώρα που περνάει κάποιος στη σχολή είναι εφαλτήριο βήμα για την πορεία του. Τι εννοώ: πως ό,τι κι αν διδασκόμαστε είναι τροφή για σκέψη, και βρίσκεται να ωριμάζει μέσα μας μήνες μετά και να το κατανοούμε όλο και περισσότερο όσο η εκπαίδευση προχωράει. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους κυρίως, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ.
Αρχικά γιατί προπονούμε το σώμα. Χαριτολογώντας έχω χαρακτηρίσει την προπόνηση που μας κάνει o εκπαιδευτής μας «στρατικοποίηση». Το εννοώ. Δεν είναι εύκολη, είναι σκληρή. Προσαρμόζεται στις δυνατότητες του κάθε ένα από εμάς αλλά σκοπός είναι (και, απ’ ό,τι βλέπω επιτυγχάνεται αργά ή γρήγορα) να προσαρμοστούμε εμείς σε αυτήν. Ηλικία, κιλά, άνδρες/γυναίκες, δυνατότητες… στο τέλος της χρονιάς όλοι βλέπουμε σημαντική βελτίωση και η προπόνηση έχει πάρει τα πάνω της με μια ομοιογένεια που κανείς μας δεν φανταζόταν όταν ξεκινούσαμε.
Κατά δεύτερο – και πολύ πιο σημαντικό – γιατί προπονούμε το μυαλό. Θα το ξαναπώ: ΠΡΟΠΟΝΟΥΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ. Το τμήμα της εκπαίδευσης αυτής θα έπρεπε να το έχουμε πάρει ο καθένας από το σπίτι του, την οικογένειά του. Δεν αναφέρομαι στις εγκληματικές τακτικές που πιθανά χρειάζεται κάποιος εξειδικευμένες γνώσεις και εμπειρία πεδίου για να μπορέσει να τις διδάξει. Αναφέρομαι στην οριοθέτηση συμπεριφορών. Είναι τόσο σπουδαίο να διδάσκουμε τα παιδιά μας να βάζουν όρια… Πώς;; Ο μόνος τρόπος είναι να τους βάζουμε εμείς αρχικά. Και αν υποθέσουμε ότι κι εμείς κάπως έτσι το μάθαμε από τους δικούς μας γονείς, ο καθένας μπορεί να σκεφτεί και να αναλογιστεί πώς και γιατί έχουμε φτάσει σε μια κοινωνία χωρίς μέτρο και όρια. Άρα είναι «εσωτερική δουλειά» που δυστυχώς δεν μάθαμε από την οικογένεια αλλά ευτυχώς υπάρχει αυτή η σχολή που βάζει τα πράγματα στη θέση τους.
You can’t teach an old dog new tricks (όπως λέμε και στο χωριό μου) – σωστά; Λάθος! Αυτό που μου έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι λειτουργεί και στους ενήλικες το σύστημα της σχολής COMBATIVES. Τις κινήσεις και τις τεχνικές, εύκολα ή δύσκολα, αργά ή γρήγορα θα τις κατακτήσουμε. Το μεγάλο στοίχημα είναι να αλλάξουμε ως ενήλικες τον τρόπο σκέψης μας, την συμπεριφορά μας (ειδικά σε εξωτερικούς χώρους), να βελτιώσουμε την αντιληπτικότητά μας (σε χρόνο και δυνατότητα) και γενικότερα να βελτιστοποιήσουμε τις αντιδράσεις μας και την εγρήγορσή μας μπροστά σε παράγοντες επικίνδυνους έως και δυνητικά θανατηφόρους. Εύκολο; Καθόλου! Με πολύ κόπο και συνεχείς εσωτερικές διεργασίες αλλά ΓΙΝΕΤΑΙ! Για εμάς τους ενήλικες, λειτουργεί. Και όταν το κάθε ψήγμα της νέας γνώσης εγκατασταθεί για τα καλά μέσα μας, ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΠΑΝΤΟΥ. Δεν παύει να με εκπλήσσει αυτή η διαπίστωση. Το βλέπω σχεδόν καθημερινά. Βάζω πιο εύκολα όρια σε περιβάλλοντα όχι τόσο βίαια – π.χ. στον χώρο εργασίας. Και στεναχωριέμαι λιγότερο και η ζωή μου είναι πολύ πιο εύκολη, σε καθημερινό πια επίπεδο.
Έχω παρατηρήσει τεράστιες αλλαγές στον τρόπο σκέψης και αντίδρασης επίσης των παιδιών. Ούτε αυτό είναι εύκολο, ειδικά όταν μιλάμε για έφηβους που κάθε μέρα πουλάνε κι αγοράζουνε ο ένας τον άλλον σε μια κοινωνία που τους θέλει όλους στην κορυφή, όλους νικητές, όλους διαφορετικούς…
Επίσης, είναι πολύ όμορφο να βλέπεις πώς μια διδασκαλία- η οποία στην αρχική μορφή της σκοπεύει να σκληραγωγήσει και να εκπαιδεύσει στρατιώτες – εκπαιδεύει με ασφάλεια πολίτες και μπορεί ταυτόχρονα να κρατάει χαμηλό προφίλ. Δεν έχω δει ξανά εκπαιδευτές ή εκπαιδευόμενους σε αυτόν τον τομέα να μην κομπάζουν για ό,τι είναι, για ό,τι έχουν καταφέρει, για ό,τι κάνουν, για ό,τι ξέρουν.
Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης, ή απλά σύγκριση, με κάποια πολεμική τέχνη και αυτό δεν είναι υποτιμητικό για κανέναν. Έχω ασχοληθεί στο (μακρύ) παρελθόν με διάφορες πολεμικές τέχνες. Είναι πολύ ωραίες, αλήθεια! Ευφάνταστες, με κινήσεις που σου κόβουν την ανάσα, σχεδόν χορευτικές πολλές φορές. Γυμνάζουν (οι περισσότερες) το σώμα, κάποιες ασχολούνται περισσότερο με το ενεργειακό μας σώμα (βλέπε Tai Chi), άλλες είναι μόδα, είναι στη γειτονιά, πάνε οι φίλοι μας, τις βλέπουμε στην τηλεόραση, σε αγώνες κλπ. Δεν βρίσκω κάτι κακό σε τίποτα απ’ όλα αυτά, όποιος ενδιαφέρεται υπάρχει πλέον πανεύκολη πρόσβαση στην πληροφορία και πληθώρα δημοσιευμάτων να βρει την τέχνη που του ταιριάζει. Ξαναλέω, για να γυμναστεί, να περάσει όμορφα κάποιες ώρες και να ασχοληθεί εν γένει με μία τέχνη.
Το COMBATIVES δεν φιλοδοξεί να πάρει τη θέση καμίας πολεμικής τέχνης. Είναι εκπαίδευση σε νοοτροπία, σκεπτικό και τρόπους επιβίωσης όταν καλούμαστε να σώσουμε τη ζωή μας – ή των δικών μας ανθρώπων – υπό απειλή βίας. Ίσως γι’ αυτό κι επιμένει τόσο πολύ στο νομοθετικό πλαίσιο (Ποινικός Κώδικας / άρθρα 22-25 και 32 – ρίξτε τους μια ματιά, αχρείαστη να ‘ναι!). To COMBATIVES δουλεύει με πραγματικούς ανθρώπους, ρεαλιστικά σενάρια και τσαλακωμένες, πολύ τσαλακωμένες στολές…
Θα έλεγα λοιπόν ότι αν κάποιος πει «ας το μάθω και αχρείαστο να ‘ναι» θα έχει πέσει έξω. Είναι κάτι που για να το ξεκινήσει κάποιος αρχικά χρειάζεται να έχει νοιώσει την απειλή ή τον φόβο από τις καταστάσεις που βιώνουμε συλλογικά ως κοινωνία. Κατά δεύτερον θέλει πείσμα και αφοσίωση. Καθαρό μυαλό και διάθεση να μετακινηθεί ως άνθρωπος, σε απόψεις και νοοτροπίες. Η εφαρμογή της διδασκαλίας γίνεται καθημερινά σε όλους τους χώρους που κινούμαστε και όχι μόνο όταν απειλείται η ζωή μας – άρα σίγουρα δεν είναι «αχρείαστη».
Κοιμάμαι ήσυχη πια; Όχι. Ευελπιστώ όμως πως την «κακιά στιγμή» κι εγώ και τα παιδιά μου θ’ αντιδράσουμε σωστά. Άλλωστε έχει ήδη αποδειχθεί αυτό γιατί χρειάστηκε να «αντιδράσουμε». Και ευτυχώς, τώρα βρίσκομαι εδώ και γράφω αυτές τις γραμμές…
Καραταμπάνη Ελένη