Γίνεται και θέλει προσπάθεια και κουράγιο
(Μέρη αυτού του άρθρου είναι κλειδωμένα και προσβάσιμα μόνο με προσωπικό κωδικό.)
Στο Combatives Group αναγνωρίζουμε ότι το θέμα της συμπλοκής του δρόμου ή και της μάχης σώμα-με-σώμα είναι τόσο ευμετάβλητο που είναι αδύνατον να δώσει κανείς συγκεκριμένη απάντηση σε κάτι που αλλάζει τόσο ακραία και σε κάθε περίπτωση. Απλά και ξεκάθαρα!
Γιατί;
Γιατί, στην πραγματικότητα του δρόμου, οι παράμετροι αλλάζουν συνέχεια και με τρόπο τελείως απρόβλεπτο. Σε αντίθεση με τις πολεμικές τέχνες (μαχητικά αθλήματα), το Σύστημα Αυτοάμυνας του Combatives Group βασίζεται σε Σενάρια Βασισμένα σε Πραγματικές Επιθέσεις (reality based scenarios) ή αλλιώς Ρεαλιστική Αυτοάμυνα. Δηλαδή, σε απρόβλεπτα σενάρια που βασίζονται σε πραγματικές συνθήκες επιθέσεων.
Ο έλεγχος του φόβου είναι το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση του κινδύνου. – Ζακ Καπανταϊδάκης
Το μεγαλύτερο μέρος της αρχικής μας κατάρτισης στη Κοινότητα του Combatives Group έχει να κάνει με Ανθρώπινες Δεξιότητες που καλλιεργούμε στους ασκούμενους μας από την 1η κιόλας μέρα. Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις τους προτείνουμε να μελετήσουν και επιλεγμένα βιβλία, που θα τους βοηθήσουν στην πορεία τους. Κατόπιν, τους ελέγχουμε προκαλώντας αγχωτικές καταστάσεις που περιμένουμε να χειριστούν επιδέξια. Δηλαδή, να λύσει την σύγκρουση με Ανθρώπινες Δεξιότητες, μια έκρυθμη κατάσταση στην οποία μπορεί να βρεθεί ο καθένας.
Γνωρίζουμε ότι αυτό είναι ασυνήθιστη τακτική για οποιαδήποτε σχολή πολεμικών τεχνών, αλλά είμαστε μια Οργάνωση Αγωγής του Combatives Group, δηλαδή Χώρος Ανορθόδοξης Εκπαίδευσης Επιβίωσης. Έχουμε βρει ότι αυτή η προσέγγιση είναι πολύ αποτελεσματική. Η αλλαγή στην προσωπικότητά των ασκούμενων και στον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται διάφορες καταστάσεις στην εκπαίδευση είναι έντονη. Σε κάποιους από τους ασκητές μας έχουμε δει αλλαγές προσωπικότητας, όπου γίνονται λιγότερο επιθετικοί (αυτοί που συνορεύουν στην προκλητική συμπεριφορά) ή πιο «στιβαροί» (αυτοί που έχουν το χαρακτήρα του θύματος).
Όσον αφορά στη βία, υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των καταστάσεων που περιλαμβάνουν το φόβο. Η αίθουσα άσκησης και ο δρόμος είναι δυο κόσμοι ξεχωριστοί. Από τη μία πλευρά, ξέρουμε ότι οι αίθουσες ελέγχονται με κανόνες για την προστασία μας και ότι ο συν-ασκούμενος δεν προσπαθεί να μας σκοτώσει. Από την άλλη πλευρά, στο δρόμο, οι καταστάσεις έχουν πάρα πολλές μεταβλητές και δεν παρέχεται καμία προστασία και καμία εγγύηση ότι δεν κινδυνεύουμε. Παρά ταύτα, και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ο κοινός παρονομαστής είναι ο φόβος σε διάφορες διαβαθμίσεις. Αναμφίβολα, ο φόβος του σοβαρού τραυματισμού ή του θανάτου είναι απείρως πιο έντονος από ό, τι να χάσει κανείς έναν αγώνα στη σχολή ή έναν αγώνα σε τουρνουά. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις έχουμε εντοπίσει ότι είναι το τυχόν αποτέλεσμα που φοβίζει περισσότερο.
Η αντιμετώπιση του φόβου και του κινδύνου εξαρτάται τόσο από τον ίδιο τον άνθρωπο όσο και από τη σχετική εκπαίδευση που έχει λάβει. Ακολουθούν τα τρία βασικά παραδείγματα:
- Ο ανεκπαίδευτος: Συνήθως αντιλαμβάνεται την άγνοιά του και είναι επιφυλακτικός. Αυτό μπορεί και να του σώσει τη ζωή, γιατί αποτελεί από μόνο του προληπτικό μέτρο.
- Ο εκπαιδευμένος: Εκτιμά σωστά την κατάσταση και δρα μόνο όταν δεν έχει άλλον τρόπο διαφυγής. Η δράση του είναι ελεγχόμενη και πάντα στα πλαίσια του νόμου. Η μόνη σωστή εκπαίδευση είναι αυτή που αντικατοπτρίζει πραγματικές συνθήκες (reality based training).
- Ο κακώς εκπαιδευμένος: Νομίζει πως μπορεί να αντιμετωπίσει τον κάθε κίνδυνο αδυνατώντας να εκτιμήσει σωστά την κατάσταση και τον αντίπαλο. Πιθανά αποτελέσματα είναι είτε η επιτυχής αντιμετώπιση της βίας με υπερβολική αντίδραση (συνεπάγεται σοβαρά προβλήματα με το νόμο) είτε ο θανάσιμος κίνδυνος από αναποτελεσματική αντιμετώπιση.
Ένας από τους ακρογωνιαίος λίθους του Συστήματος Combatives μας είναι η αποδοχή ότι η αποτυχία να ανταποκριθεί κανείς άμεσα και σωστά στα γεγονότα, είναι η αιτία που καθιστά το αποτέλεσμα αβέβαιο και ως εκ τούτου προκαλεί το φόβο.
Τι γίνεται όμως όταν ο φόβος που νιώθει κάποιος είναι το προϊόν φανταστικής απειλής και όχι πραγματικής απειλής; Πρέπει να κρατάμε στο νου ότι και οι δύο φόβοι είναι εξίσου αληθινοί για τον αποδέκτη. Με τον κίνδυνο να θεωρηθούμε λεπτολόγοι, πρέπει να αναλογιστούμε αν είναι κάτι που φανταζόμαστε βασιζόμενοι σε εμπειρίες του παρελθόντος ή είναι κάτι που βασίζεται σε φυσική πραγματικότητα. (Π.χ. κάηκες στο μάτι της κουζίνας σαν παιδί ή γνωρίζεις σαν ενήλικας ότι καίει το μάτι).
Σε μία συμπλοκή στον δρόμο υπάρχει μια ξεκάθαρη διαφορά μεταξύ φανταστικής και πραγματικής απειλής, διότι οι εξωτερικοί μάρτυρες και το κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης βλέπουν και καταγράφουν την «αντικειμενικότητα». Αντίθετα, αυτό που ο εμπλεκόμενος αντιλαμβάνεται ότι συμβαίνει είναι η «πραγματικότητα» μέσα από το δικό του πρίσμα. Έτσι, για αυτόν ο φόβος της απειλής είναι πραγματικός.
Αλλά το ερώτημα είναι:
Πότε ο κίνδυνος είναι πραγματικός;
Τι εννοούμε με αυτό;
Οι άνθρωποι αντιδρούν σε καταστάσεις όλη την ώρα από τη θέση των πιστεύω τους, μόνο για να ανακαλύψουν αργότερα ότι αυτό στο οποίο αντιδρούσαν δεν είχε αντικειμενική βάση. Τα στοιχεία που αντιλαμβάνεται ο καθένας ως «πραγματικότητα» υπαγορεύουν την αντίδρασή του. Για να επικρατήσει ο φανταστικός (μη υπαρκτός) φόβος, πρέπει να απουσιάζει η κοινή λογική, στοιχείο που οδηγεί στη σωστή Εκτίμηση του κινδύνου (risk assessment).
Η καταγεγραμμένη αντικειμενικότητα όμως δείχνει κάτι τελείως διαφορετικό, δεδομένου ότι δεν έχει επηρεαστεί ή παραμορφωθεί από προσωπικές αλλοιώσεις. Ωστόσο, όταν εγκατασταθεί στο μυαλό μας ο φόβος και ο πανικός, η πραγματικότητα αλλοιώνεται με βάση ΜΟΝΟ τα δικά μας μέτρα.
Γιατί;
Απλά επειδή επηρεαζόμαστε συναισθηματικά από την αντίληψη μας ότι όλα έγιναν όπως εμείς πιστεύουμε ότι τα βιώσαμε.
Με λίγα λόγια:
Η αντίληψή μας είναι η πραγματικότητά μας.
Αυτός είναι ο λόγος που έχουμε καθιερώσει πρωτόκολλα με αυτό το θέμα στις Αίθουσες Άσκησης Combatives. Είναι, επίσης ο λόγος που τα βιβλία που προτείνουμε στους μαθητές μας να διαβάσουν είναι τόσο σημαντικά.
«Βιβλία!!;;» λέτε;
Ναι!
«Επιστρατεύουμε» τους ειδικούς σε εξειδικευμένα θέματα, συλλέγοντας τα καλλίτερα από την εμπειρία και τις γνώσεις του συγγραφέα. Θεωρούμε ότι το αντίτιμο ενός τέτοιου βιβλίου είναι «πίτουρα» μπροστά στην επένδυση χρόνου, έρευνας, περισυλλογής και οργάνωσης του συγγραφέα. Ουσιαστικά, τον έχουμε στη δούλεψή μας μήνες ή και χρόνια σχεδόν δωρεάν!
Επιπλέον, επιλέγουμε βιβλία που βοηθούν τον μαθητή να καλλιεργήσει Δεξιότητες Επικοινωνίας. Κατά συνέπεια, μέσω αυτών, θα έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί καλύτερα την πραγματικότητα. Περισσότερα για το θέμα θα αναλυθούν σε επόμενο άρθρο.
Όπως και να ’χει, θα υπάρχουν πάντα καταστάσεις που, παρά τις καλύτερες προσπάθειες μας, θα πάνε στραβά. Τότε, πρέπει να είμαστε «εξοπλισμένοι» με τις απαραίτητες φυσικές δεξιότητες για την αντιμετώπιση της κάθε περίπτωσης.
Είναι η γνώμη μας ότι δεν είναι σοφό να εκπαιδευόμαστε σε μια πολεμική τέχνη επειδή αρέσει και υποτίθεται ότι θα μας βοηθήσει την στιγμή της ανάγκης, όταν αυτό που η πραγματική ανάγκη ορίζει, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Δεν υπάρχει χώρος για αυταπάτες όταν η ζωή μας κινδυνεύει! – Ζακ Καπανταϊδάκης
Τα πρωτόκολλα που πραγματοποιούν:
είναι απαραίτητα στο πρόγραμμα εκπαίδευσης του Συστήματος Combatives! Με άλλα λόγια, ένας καλός οργανισμός Αυτοάμυνας προβλέπει ακριβώς αυτό το είδος της κατάρτισης. Πρέπει, βέβαια να μάθουμε να ακούμε αυτά που πρέπει και όχι μόνο αυτά που μας αρέσουν. Μπορεί να φαίνεται σαν αγγαρεία, αλλά η αναλογία είναι η ίδια με την αγορά ενός νέου σπιτιού. Θέλουμε τα μετρητά μας να «πιάσουν τόπο» αγοράζοντας ότι καλύτερο μπορεί να προσφέρουν, έτσι δεν είναι;
Δεν αξίζει, λοιπόν, η ζωή μας περισσότερο από τα τούβλα και το τσιμέντο;
