Οι αιτίες της απραγίας
Σε πρόσφατο άρθρο έχουμε συζητήσει σχετικά με τα θέματα Πανικός – Φυγή – Μάχη ή Πάγωμα και τους μηχανισμούς της καθεμίας εξ’ αυτών, συμπεριφοράς.
Δεχόμαστε πολλές ερωτήσεις. Κυρίως όμως, σχετικά με το «πάγωμα» (Freeze). Ως εκ τούτου θεώρησα σκόπιμο, να αναλύσω λίγο περισσότερο αυτή τη συμπεριφορά, ώστε να βοηθήσω να ξεκαθαρίσει το θέμα.
Πάγωμα είναι το σημείο, όπου η ΑΡΝΗΣΗ, η ΠΑΡΑΛΥΣΗ, η ΕΝΔΟΤΙΚΗ ή ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ συμπεριφορά ΥΠΕΡΙΣΧΥΟΥΝ.
Πιστεύω ότι στους περισσότερους ανθρώπους ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ ή και ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να ασχοληθούν με τη βία.
Αυτό είναι φυσιολογικό, υπό την έννοια ότι το ανθρώπινο είδος, είναι ένα κοινωνικό είδος. Με βάση το βαθιά ριζωμένο θρησκευτικό, νομικό, ηθικό και συνειδησιακό μας υπόβαθρο, η βία δεν προάγει την ευημερία της κοινωνίας μας, στο σύνολό της.
Θαρρώ ότι ο λόγος βρίσκεται στο βάθος του παρελθόντος, όπου τα ανθρωποειδή έπρεπε να συνασπιστούν, για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους ως είδος. Η νομική, θρησκευτική και ηθική διάσταση των κοινωνικών ταμπού, σίγουρα προωθούν την άποψη της ΜΗ βίας, τουλάχιστον στη διδασκαλία.
Αν όμως κρίνουμε από την ιστορία των εκκλησιών (Σταυροφορίες, Ισπανική Ιερά Εξέταση, τους πολέμους του Βατικανού, την εξολόθρευση των Ουγενότων κλπ), τις Διεθνείς Νομικές πρακτικές (οι «νόμιμες» εισβολές ξένων χωρών) και της κοινωνίας (δηλαδή την εν γένει τάση της κοινωνίας να οδηγείται σε πολέμους από τη μύτη), δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι εξασκούν αυτά που κηρύττουν… Τούτου λεχθέντος, νομίζω ότι το σχόλιο του R. Heinlein στην πρώτη σελίδα του combatives.gr, τα λέει όλα σχετικά με τη βία και την ανθρώπινη κατάσταση.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, το ΘΕΜΑ της βίας και η ΠΡΑΞΗ της ίδιας της βίας, υπήρχε, υπάρχει και θα παραμείνει. Βλέπουμε ότι προωθείται στον άνθρωπο από πολύ μικρή ηλικία, σε εξαιρετικά βίαια κινούμενα σχέδια της Disney και σε φρικιαστικές σκηνές ταινιών προς το συμφέρον του «ρεαλισμού». Αν και δεν συμφωνώ με αυτή τη μαζική σφαγή «επί διαφάνειας» (τι έγιναν οι καλές κωμωδίες ρε παιδιά;), δεν μπορώ και να χώσω το κεφάλι μου στην άμμο σαν την στρουθοκάμηλο (κάτι που δεν κάνει στην πραγματικότητα το πτηνό).
Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος, πρέπει να γνωρίζει κάτι περί Ασφάλειας, για να μην πιάνεται αδιάβαστος (λαϊκά – ξεβράκωτος). Περισσότερα επίσης πρέπει να γνωρίζει περί Αυτοπροστασίας, για να μην πιάνεται εξαπίνης (λαϊκά – στον ύπνο). Όσοι δε εκ των οποίων το περιβάλλον τους ή ο τρόπος ζωής τους το απαιτεί, πρέπει να είναι πολύ έμπειροι σε ένα έγκυρο σύστημα Αυτοάμυνας (λαϊκά – αρπαχτοκλωτσομπουνίδι), για να μη βρεθούν δαρμένοι.
Αλλά τι είναι αυτό, που όταν βρισκόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με τη βία, μας «μπλοκάρει» από την άμεση αντεπίθεση;
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την προσπάθεια να σώσουμε τους εαυτούς μας ή τουλάχιστον τον αυτοσεβασμό μας;
Τι είναι αυτό που προκαλεί αυτή την έλλειψη αντίδρασης;
Στη συνέχεια, είμαι πρόθυμος να μοιραστώ τις σκέψεις μου περί αυτού.
Αναστολές
Ο πρώτος παράγοντας που πρέπει να αναλογιστούμε, είναι οι ΑΝΑΣΤΟΛΕΣ που έχουμε σχετικά με τη βία. Είτε πρόκειται για βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις μας για το καλύτερο μέσο της διατήρησης του είδους μας, είτε για τη θρησκευτική κατήχηση του φόβου περί θείας δικαιοσύνης, είτε για τον φόβο των νομικών συνεπειών, είτε για το γεγονός ότι μάθαμε από τους γονείς μας, να μην χτυπάμε τα άλλα παιδιά από την ηλικία που μπουσουλάμε, είτε… Όποιος και να είναι ο λόγος, οι περισσότεροί μας τις ΑΝΑΣΤΟΛΕΣ τις έχουμε!
Ας δούμε ένα σενάριο…
Για κάποιο λόγο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν πολύ επιθετικό άνθρωπο, που κάνει άγριες χειρονομίες. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε δει κάτι παρόμοιο να συμβαίνει μπροστά μας. Έχουμε το προαίσθημα ότι ο τύπος πρόκειται να ανεβάσει περισσότερο τον «πήχη», πηγαίνοντας από λεκτική επίθεση σε φυσική βία (ξυλοδαρμό). Ξαφνικά συνειδητοποιούμε, ό,τι αδυνατούμε να κάνουμε οτιδήποτε. Δεν μπορούμε να λάβουμε ακόμη και τα βασικά μέτρα, έστω κάποια ΔΡΑΣΗ…
Για κάποιον άγνωστο και περίεργο λόγο, δεν μπορούμε να φέρουμε τον εαυτό μας, στην κατάσταση να κάνει κάτι για να ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙ, ΠΡΙΝ η επικείμενη επίθεση στο πρόσωπό μας πραγματοποιηθεί. Δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι, ότι ΠΡΕΠΕΙ να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα και συνεχίζουμε, προσπαθώντας να μαντέψουμε ΤΙ ΑΛΛΟ θα μπορούσε να συμβεί, αν τελικά κάνουμε ΚΑΤΙ.
Αρχίζουμε τις διαπραγματεύσεις με τον εαυτό μας… π.χ.
«Αν φανεί ότι εγώ προετοιμάζομαι για το χειρότερο, μπορεί να προκαλέσει την επίθεση! Δεν ξέρω αν μπορώ να τον χτυπήσω, αν πάει να με χτυπήσει πρώτος. Ίσως θα ‘πρεπε να τον χτυπήσω εγώ πρώτος. Μήπως πρέπει να τον χτυπήσω εγώ πρώτος; Αλλά τότε μπορεί να υπάρξει πραγματικό πρόβλημα!! Και αν δεν μπορώ να ανταπεξέλθω έχοντας κάνει την αρχή…; Θα προτιμούσα να αποφύγω το πρόβλημα!»
Αμφιβολίες
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ. Δεν μπορούμε να αναγκάσουμε τον εαυτό μας να κάνουμε κάτι, διότι ΔΕΝ είμαστε ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΙ ότι ο τύπος πρόκειται να μας επιτεθεί και αναρωτιόμαστε…, αν πράγματι επιτεθεί…, αν θα είμαστε ΙΚΑΝΟΙ ή σε θέση να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση;
Το ίδιο σενάριο με μικρές διαφορές…
Για κάποιο λόγο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν πολύ επιθετικό άνθρωπο, που κάνει άγριες χειρονομίες. Νοιώθουμε ότι ο τύπος πρόκειται να ανεβάσει περισσότερο τον «πήχη» και είναι έτοιμος να πάει από λεκτική επίθεση σε ξυλοδαρμό, αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο δεν είμαστε ΣΙΓΟΥΡΟΙ…
Αρχίζουμε τις διαπραγματεύσεις με τον εαυτό μας … π.χ.
«Μπορεί αυτός να μην κάνει τίποτα! Τι γίνεται αν κάνω κάτι σε αυτόν και τότε νιώθω χάλια γι’ αυτό, ενώ δεν είχε πραγματικά καμία πρόθεση να κάνει κάτι αρχικά ούτως ή άλλως; Τι να κάνω τώρα…; Μήπως απλά τα ’χει βάλει με την κατάσταση και όχι με εμένα; Δεν φαίνεται σαν να πρόκειται να μου επιτεθεί… αλλά αν το κάνει, μπορώ να είμαι σίγουρος ότι είμαι ικανός να κάνω κάτι…;»
Ανασφάλειες
Το τρίτο είναι οι ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ. Δεν μπορούμε να αντιδράσουμε άμεσα, επειδή δεν είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να ΑΝΑΤΑΠΕΞΕΛΘΟΥΜΕ σε περίπτωση συμπλοκής.
Πάλι το ίδιο σενάριο με μικρές διαφορές…
Για κάποιους λόγους, είμαστε και πάλι αντιμέτωποι με έναν πολύ επιθετικό άνθρωπο, που κάνει άγριες χειρονομίες. Έχουμε το προαίσθημα ότι ο τύπος πρόκειται να ανεβάσει περισσότερο τον «πήχη» και είναι έτοιμος να πάει από λεκτική επίθεση σε κλοτσοπατινάδα, αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο δεν κάνουμε κάτι για τον επικείμενο κίνδυνο επίθεσης, διότι δεν είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να τον σταματήσουμε. Με αυτά που έχουμε μάθει ή δεν έχουμε μάθει για τέτοιες περιπτώσεις, ΑΠΛΑ δεν νιώθουμε ΑΣΦΑΛΕΙΑ…
Αρχίζουμε τις διαπραγματεύσεις με τον εαυτό μας … π.χ.
«Τι θα συμβεί αν με χτυπήσει ξαφνικά…, τι μπορώ να κάνω; Θα με χτυπήσει με γροθιά; Ίσως με κλωτσιά στα αρχίδια, αλλά περίμενε! Κι’ αν είναι ένα απ’ αυτά τα low kick που λένε;; Θα είναι πολύ αργά; Μπορώ να τον σταματήσω; Θεέ μου, σαν ντουλάπα είναι και φαίνεται πραγματικά τσαντισμένος!!! Κι’ αν με χτυπήσει άσχημα και δεν μπορώ να το ξεπεράσω;; Σκατά! Σκατά! Σκατά και απόσκατα, τώρα την γ*****!»
Η λύση
Θα είμαι ευθύς…
Από την αρχή έχουμε να κάνουμε με τις ΚΑΤΑΡΕΣ με τις οποίες οι πιο άπειροι ή επισφαλείς των δεξιοτήτων άνθρωποι, πάσχουν. Έχουμε έρθει στο σημείο, όπου έχουμε παραλύσει και είμαστε σε αδράνεια. Έχουμε ήδη χάσει. Η ήττα χρειάζεται μόνο να οριστικοποιηθεί και να επιβεβαιωθεί σωματικά, τυλιγμένη σε φανταχτερό χαρτί και παρουσιαζόμενη με έναν πανέμορφο, παρδαλό φιόγκο.
Και ποια είναι η λύση, για να αποφευχθεί αυτό;
Η λύση είναι ΠΑΝΤΑ η ΔΡΑΣΗ!!!
Δεν πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι ΣΩΜΑΤΙΚΑ προφανές, ότι ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ να αντιμετωπίσουμε μια πιθανή ή επικείμενη επίθεση, αλλά θα ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε ΚΑΤΙ! Και… πρέπει να είναι νομικά αποδεκτό…
Ακριβώς ΤΙ είδος δράσης πρέπει να κάνουμε, είναι κάτι που ασχολούμαστε ΠΟΛΥ στις αίθουσες πρακτικής του Combatives Group. Όλοι μαθαίνουν το Σχέδιο Δράσης μας ανεξαιρέτως. Από τα πρώτα κιόλας μαθήματα σε όλη τη διαδρομή προς τα τελευταία επίπεδα, οι ασκούμενοι του Combatives μας αναλαμβάνουν δράση βάση αυτού, κάνοντας τα απαραίτητα πράγματα, που τους δίνουν το πλεονέκτημα.
Σε όλο το χρόνο τους μαζί μας, οι ασκούμενοι Combatives εκπαιδεύονται στο πώς να πάρουν τον έλεγχο του νου και των συναισθημάτων τους.
Ναι, ένα μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης είναι ΣΩΜΑΤΙΚΟ, διότι δυστυχώς, αυτό είναι που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου που επενδύεται στην εκπαίδευση.
Χρειάζεται ένα ικανό σύστημα εκτέλεσης, επειδή μόνο το να ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ για την Αυτοάμυνα, δεν αρκεί για την στιγμή που πρόκειται να συμβεί το κακό.
Το σώμα και η σκληρή, έγκυρη εκπαίδευση αποτελούν ένα μέρος της εκπαίδευσης, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Όμως, οι ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ, ΨΥΧΙΚΕΣ και ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ πτυχές, είναι ΠΑΝΤΑ αυτές που αποφασίζουν για το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της σύγκρουσης.
Η ΔΡΑΣΗ θεραπεύει τον ΦΟΒΟ, τις ΑΝΑΣΤΟΛΕΣ, τις ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ και τις ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ, τα υπόλοιπα είναι θεωρία…
