Υπάρχει λόγος να μάθει κανείς μάχη εδάφους για αυτοάμυνα;
(Μέρη αυτού του άρθρου είναι κλειδωμένα και προσβάσιμα μόνο με προσωπικό κωδικό.)
Σε αυτό το άρθρο συζητάμε τη Μάχη εδάφους, δηλαδή το λεγόμενο “Ground Fighting” και, το κατά πόσο μας φέρνει σε πλεονεκτική ή μειονεκτική θέση όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ.
Με απλά λόγια θα εξετάσουμε αν πραγματικά η μάχη εδάφους, όταν καλούμαστε να προστατεύσουμε την ζωή μας, μας βοηθάει ή μας θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο.
Πριν το 1990 η οικογένεια Gracie στη Βραζιλία προκαλούσε διάφορους δασκάλους άλλων πολεμικών τεχνών μέσα στα σχολεία τους μπροστά στην κάμερα και τους μαθητές τους (Διαθέτουμε με την ευγενική χορηγία και τα αρχικά βίντεο αυτών που δόθηκαν στον φίλο και συνάδελφο Μιχάλη Πετρόπουλο από τον Horion Gracie του οποίου υπήρξε για ένα διάστημα μαθητής). Από τις αρχές του ‘90, όταν ξεκίνησε το UFC μέχρι και σήμερα, το θέμα της μάχης εδάφους έχει γίνει ένας σημαντικός παράγοντας της ανταγωνιστικής μαχητικής άθλησης ή «πολεμικής τέχνης», (όπως την αποκαλούν οι περισσότεροι) και, της σκηνής των μαχητικών αθλημάτων και πολεμικών τεχνών στο σύνολό τους. Έχουμε δει την έλευση του οκταγωνικού κλουβιού και θεατρικές παραγωγές και το εφέ (Hollywood style) που συνοδεύουν τον θεσμό. Τεράστιες επαγγελματικές παραγωγές που έχουν δημιουργήσει μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και, τέλος και, ίσως σημαντικότερο όλων, την καθιέρωση των ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΒΑΡΟΥΣ και ΑΥΣΤΗΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ. Όλα ΘΕΤΙΚΟΙ παράγοντες στο όνομα θεάματος και της μαχητικής άθλησης.
Μοιράσου το:
Στην πραγματικότητα, έχει γίνει τόσο ευρέως δημοφιλές το ΜΜΑ, που το στρατιωτικό καθεστώς των Ηνωμένων Πολιτειών δημιούργησε το δικό του τουρνουά. Το διεξάγουν χρησιμοποιώντας τη δική τους εκδοχή αγώνων προσκολλημένο στο ήδη υπάρχον σύστημα μάχης σώμα-με-σώμα που αποκαλούν ανάμεσα σε άλλες ονομασίες “Combatives”. Έχουν ενσωματώσει την μάχη εδάφους στο πρωτάθλημα ΜΜΑ με τους κανόνες του ως εργαλείο για την προώθηση της επιθετικότητας στους άνδρες και γυναίκες τους.
Αναμφισβήτητα οι Γκρέισι συνέβαλλαν στον σπόρο με εξελιγμένη πάλη εδάφους Τζούντο, ενός υπερθεάματος και μια μηχανή που παράγει χρήματα με βάση αυτό που στην πραγματικότητα είναι μια σύγχρονη, ήπια μορφή αρχαίου παγκρατίου. Περιέχει πάλη, πυγμαχικά χτυπήματα και κλοτσιές ανατολικής προέλευσης και ονομάζεται ΜΜΑ (Mixed Martial Arts – Μικτές Πολεμικές Τέχνες).
Λίγη μελέτη της ιστορίας του συστήματός των Γκρέισι γρήγορα αναδεικνύει το ιστορικό του ταξιδιού του Ιαπωνικού Τζούντο στη Βραζιλία – και πολλών άλλων σημείων του πλανήτη. Όπως και τους λόγους για την σύγχυση που επικρατεί στην ονομασία του σε σχέση με το κλασσικό Τζούντο και Τζού Τζούτσου. Περισσότερα αναφέρονται και αναλύονται παρακάτω.
Ωστόσο, πολλά ερωτήματα πρέπει να τεθούν, διότι είναι η τάση των ανθρώπων που «βυθίζονται» σε ένα σύστημα, να φορούν παρωπίδες. Κατά συνέπεια, γίνονται συχνά «μονόπλευροι» ως προς τη δική τους ΑΠΟΨΗ (ή γνώμη) για το πως λαμβάνουν μέρος οι συμπλοκές, σε αντίθεση με το τι συμβαίνει πραγματικά (στον δρόμο). Αυτό, φυσικά, αναφέρεται στην εσφαλμένη αντίληψη ότι όλα αυτά που διδάσκονται και μαθαίνουν σε έναν αθλητικό σύλλογο, είναι επαρκώς αποτελεσματικά για την αντιμετώπιση της καθ’ όλα απρόβλεπτης πραγματικής μάχης για την επιβίωση. Ένα από τα πολλά ερωτήματα που κάνουμε εμείς για αυτή την αντίληψη είναι:
«Πώς μπορούν να το γνωρίζουν αυτό όταν δεν υπάρχουν τα στοιχεία του «δρόμου» σε όσα διδάσκουν και κάνουν; Η ενέδρα, η «βρώμικη» τεχνική, το κρυφό όπλο, οι πολλοί επιτιθέμενοι, το στρες κτλ. εν ολίγοις, ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ.»
Πιο πρόσφατα έχει συστηθεί και ο όρος «αυτοάμυνα» στο «Μπραζίλιαν Ζίου Ζίτσου» και έχουν γίνει νέες προσπάθειες να προωθηθούν ΚΑΙ τεχνικές αυτοάμυνας. Τεχνικές όμως που έχουν οικειοποιηθεί από άλλα αθλητικά συστήματα και ενσωματωθεί στην αρχική ύλη του νοτιοαμερικανικού συστήματος. Και μάλιστα, πολλές τεχνικές που αρχικά διδάσκονταν με την ιαπωνική τους ονομασία έχουν πλέον Πορτογαλική, Αγγλική κ.α.
Όπως καταλαβαίνεται εμείς στο C.G. έχουμε ριζικά διαφορετική αντίληψη και γνώμη όπως και, τολμώ να πω, γνώση πάνω στο αντικείμενο της ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ειδικά και θα επεκταθούμε σε αυτό.
Καταλήγουν όλες οι φιλονικίες στο έδαφος;
Από την αρχή της ανόδου της «μάχης εδάφους», έχει συχνά προωθηθεί/ακουστεί ότι το 80% των φιλονικιών/συμπλοκών/μαχών ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ στο έδαφος. Και, γι’ αυτό θα έπρεπε να είναι κανείς ΚΑΙ εμπειρογνώμονας στη μάχη εδάφους.
Το πραγματικό ποσοστό είναι αδιευκρίνιστο, αλλά οι στατιστικές δείχνουν στη πραγματικότητα πολύ πλησιέρτερα στο 40%. Και, όπως καταλαβαίνεται, υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του 80% και του 40%. Είναι 50% κάτω από αυτό που διατυμπανίζεται και, μόλις 20% του συνολικού αριθμού καταγεγραμμένων συμπλοκών ακόμη και από επαγγελματίες (Αστυνομικούς-Στρατιωτικούς). Άρα, υφίσταται μεν η περίπτωση, όμως δεν είναι ούτε κατά προσέγγιση τόσο σημαντικό ή συχνό φαινόμενο ειδικά σε καταστάσεις «αρπαχτοκλοτσομπουνίδι» και ειδικότερα σε θέματα ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ. Η αυτοάμυνα έχει σκοπό την ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ και ΟΧΙ την ΕΜΠΛΟΚΗ.
Δηλαδή, αυτό μπορεί να ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις και υπό κάποιες συνθήκες για τσακωμούς μεταξύ δυο πολιτών που καταλήγουν σε «αρπαχτοκλοσομπουνιδι». Αλλά προσωπικά, δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι αυτό είναι απαραίτητα αλήθεια σε τόσο μεγάλο ποσοστό σε συνθήκες αυτοάμυνας. Τουλάχιστον, όχι όπως την διδάσκουμε εμείς στο Combatives Group και σίγουρα όχι όπως διδάχθηκε από τους δημιουργούς του συστήματος.
Και, ΝΑΙ! Μιλώ με προσωπική εμπειρία, ιδίως διότι το παρελθών μου είναι το μαχητικό Ju Jutsu πλήρους επαφής (knock out, tap out – δηλαδή ΜΜΑ χωρίς τους κανόνες – και πολύ πριν δημιουργηθεί ο θεσμός). Ναι, η μάχη εδάφους είναι ένα μέρος αυτού του συστήματος μάχης, αλλά μόνο ένα μέρος. Πιστεύω, και μάλιστα, γνωρίζω ότι αν ξέρει κανείς τι κάνει, ειδικά σε συνθήκες ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ, μπορεί να αποφευχθεί το έδαφος ΤΕΛΕΙΩΣ. Ξέρω ότι έχουμε δοκιμάσει αυτό το θέμα εξαντλητικά στις Αίθουσες Combatives μας αποδεικνύοντάς το αμέτρητες φορές. Έχει επίσης αποδειχθεί σε πάμπολλες περιπτώσεις στο YouTube, για όσους ενδιαφέρονται να το ερευνήσουν αντικειμενικά και χωρίς πάθη…
Προσφέρω μόνο μία από τις πολλές λύσεις σε αυτή τη θέση (που προωθεί την άποψη ότι 80% των συμπλοκών καταλήγουν στο έδαφος), απλώς προτείνοντας το εξουθενωτικό προληπτικό χτύπημα που εκτελούνται εξαρχής μέσω τεχνάσματος από πολλούς έμπειρους του «πεζοδρομίου». Την λεγόμενη «π******». Πάμπολλα παραδείγματα θα δείτε κανάλι μας στο YouTube (Combatives Greece).
Εάν μείνει κανείς να ανταλλάξει τεχνικές όπως σε έναν αγώνα, τότε ναι, αυξάνονται οι δυνατότητες να καταλήξει κανείς στο έδαφος. Και, δεν θα επεκταθώ καν σε αυτό το σημείο με το γεγονός ότι αυτό το ΠΡΩΤΟ ΚΤΥΠΗΜΑ μπορεί κάλλιστα να είναι ΜΑΧΑΙΡΩΜΑ. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, υπάρχει αιώνες και στη σημερινή αργκό ονομάζεται «π******» και διάφορα άλλα επίθετα. Και ακριβώς επειδή έχει πραγματοποιηθεί με επιτυχία στο πέρασμα των αιώνων, είμαι σίγουρος ότι λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και σήμερα.
Μπορεί να αναφωνείτε:
«Αντιαθλητικό, άνανδρο και καθόλου cool!»
Φυσικά!!
Ποιος λέει ότι θέλω να παίξω το παιχνίδι του επιτιθέμενου;
Επιπροσθέτως, υπάρχει μια ποικιλία από άλλους λόγους που υποστηρίζουν τη θέση του να ΜΗ μαχόμαστε στο έδαφος. Εξάλλου, αν πιάσουμε το θέμα από την αρχή, η αυτοάμυνα δεν ακολουθεί στο παραμικρό τις αρχές και αντιλήψεις του αθλητισμού, ούτε της πεπατημένης αντίληψης της ανταλλαγής «πυρών» και τα πιστεύω του ευρέως διαδεδομένου ερασιτεχνικού συστήματος «αρπαχτοκλοτσομπουνίδι».
Οι κίνδυνοι της μάχης εδάφους
Έχω ρωτήσει πολλές φορές νέους μαθητές μου που με ρωτάνε για το θέμα της μάχης σώμα-με-σώμα, την ερώτηση:
«Με πόσους αντιπάλους, με τον σωματότυπο σου, μπορείς να τα βάλεις ταυτόχρονα;»
Η απάντηση είναι σχεδόν πάντα:
«Έναν;;!» (Οι υπόλοιποι απλά δεν έχουν παίξει γερό ξύλο ποτέ για να καταλάβουν τις δυσκολίες.)
Αυτή είναι η απάντηση που αναμένω, δεδομένου ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν βρεθεί σε συμπλοκές έναν προς έναν, έχουν βρει αυτή την κατάσταση ως όριο τους. Δεν έχουν σκεφτεί τις λύσεις που προσφέρουμε στα Τρίμηνα Σεμινάρια Combatives μας για ένα τέτοιο δίλημμα. Κυρίως επειδή δεν διαθέτουν την εμπειρία και τις πληροφορίες που προσφέρουμε.
Για άλλη μια φορά λέμε:
«Άλλο ο αθλητικός σύλλογος, άλλο ο δρόμος.» – Ζακ Καπανταϊδάκης
Το BJJ είναι πολύ δημοφιλές όπως και το ΜΜΑ, το Muay Thai και άλλα μαχητικά αθλήματα επαφής. Σκληρά αθλήματα που οφείλω να πω ότι με ενθουσιάζουν! Αλλά, αντικειμενικά, όλα ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ στην προσπάθειά τους ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ την αθλητική φιλοσοφία και τους κανόνες των αγώνων σε μια μάχη ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.
Ο λόγος για αυτό είναι απλός…
Διότι αποτυγχάνουν να εξετάσουν ορισμένες στρατηγικές και τακτικές ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ τους.
Ένας αδελφικός φίλος είχε πρόσβαση σε ορισμένες πληροφορίες σχετικά με την τότε εν εξελίξει κατάσταση στο Ιράκ (1990-91 και 2006) και το Αφγανιστάν (2001–2014). Μου είχε αναφέρει ότι μέχρι την ήμερα της συζήτησης μας για αυτά, ένας σεβαστός αριθμός Αμερικανών στρατιωτών είχαν τραυματιστεί και σκοτωθεί σε συμπλοκές σώμα-με-σώμα (CQC), μερικοί κιόλας προσπαθώντας να πολεμήσουν τους αντιπάλους τους στο έδαφος. Μιλάμε για στρατιώτες που είναι εξαιρετικά καλά εκπαιδευμένοι σε τακτικές και στα όπλα. Και, λαμβάνοντας υπόψη το χρονικό διάστημα που είναι σε δράση, σκληραγωγημένοι στις συνθήκες μάχης – δηλαδή καθ’ όλα εμπειροπόλεμοι.
Πώς είναι αυτό δυνατόν και γιατί;
Σε επιχειρήσεις εντός πυκνά κατοικημένης περιοχής ο εχθρός μπορεί να είναι κρυμμένος στην επόμενη γωνία και στην επόμενη σκιά. Δεν είναι δύσκολο για κάποιον στρεσαρισμένο να κάνει λάθος υποστώντας και τις συνέπειες. Το γεγονός ότι βρέθηκαν αυτοί οι φαντάροι στο έδαφος δεν οφείλεται απαραίτητα στο ότι το επιδίωκαν, αλλά όταν είσαι στο έδαφος και σε πολύ στενή εγγύτητα, είναι πολύ δύσκολο να χειριστείς ένα τυφέκιο σε σύγκριση με μια ξιφολόγχη. Η τεταμένη άοπλη εκπαίδευση στο έδαφος επίσης τείνει να κάνει κάποιον άνετο σε αυτό χωρίς όμως να υπολογίζει ότι η μάχη για επιβίωση δεν είναι μάχη για έπαθλο. Αυτά μάλλον είναι πιστεύω που αποτελούν πιθανά κατάλοιπα της συνήθειας που απόκτησαν από τις προπονήσεις και τους αγώνες ΜΜΑ που κάνουν στις ένοπλες δυνάμεις τους.
Ανάλυση προκλήσεων στρατηγικής και τακτικής
Η απώλεια της υψηλής θέσης
Η στρατηγική πάντα ήταν και θα είναι πάντα ένα αναπόσπαστο μέρος της μάχης σε κάθε επίπεδο. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που έχουν δοκιμαστεί χιλιετίες και που είναι αδιαμφισβήτητα. Ένα τέτοιο είναι ότι είναι πάντα καλλίτερο να βρίσκεται κανείς τη θέση του υψηλού εδάφους, καθώς προσφέρει, μεταξύ πολλών άλλων ΟΡΜΗ στην κατηφόρα επίθεση. Είναι επίσης ευκολότερο να υπερασπιστούμε έναν λόφο από μια κοιλάδα που είναι ο λόγος που τα φρούρια χτίστηκαν πάνω στις κορυφές τους. Να καταλάβει κανείς ένα ύψωμα είναι πολύ δύσκολο.
Στον αντάρτικο πόλεμο των πόλεων, για παράδειγμα, είναι πάντα ευκολότερο να πολεμήσει κανείς ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ τις σκάλες αντί ανεβαίνοντας, ο οποίος είναι ο λόγος που τα ελίτ στρατεύματα αποβιβάζονται από ελικόπτερα στις στέγες των κτιρίων. Αντίστοιχα, στην μάχη εδάφους είναι πάντα πιο εύκολο να είναι κανείς καβάλα στον άλλον, δεδομένου ότι καθιστά το έργο του άλλου να παλεύει ΚΑΙ τη δύναμη ΚΑΙ το βάρος μας.
Αλλά τι συμβαίνει όταν είμαστε στο έδαφος ακολουθούμενοι τη φιλοσοφία BJJ και ο αντίπαλος τυχαίνει να ΕIΝΑΙ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ χωρίς να το γνωρίζουμε;
Η απώλεια της κινητικότητας
Η ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ανέκαθεν έπαιζε σημαντικό ρόλο στη μάχη, ειδικά όταν η δύναμη/ομάδα είναι μικρή. Η τακτική “hit and run” είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της δυνατότητας παρενόχλησης μιας μεγαλύτερης δύναμης αποδυναμόνωνοτάς την. Αυτό ισχύει επίσης και για μάχες σώμα-με-σώμα και, δεν μπορεί να επιτευχθεί με τη δημιουργία μιας βάσης «περιορισμένης κινητικότητας» όπως κάνει κανείς στην μάχη εδάφους.
Το να μας κλοτσάνε μέχρι νοκ αουτ ή θανάτου ενώ παλεύουμε στο έδαφος δεν είναι αποδεκτό για ένα μαθητή combatives γιατί η ΚΙΝΗΣΗ είναι ζωτικής σημασίας. Κινητικότητα που δεν είναι εφικτή όταν είσαι στο έδαφος πιθανά με τους «κολλητούς» του αντιπάλου να τον βοηθάνε. Διδάσκουμε ότι ο πρώτος κανόνας της επιβίωσης είναι να φτάσουμε στο σπίτι, στο τέλος της ημέρας σώοι και ακέραιοι.
Το κλειδί είναι να έχουμε και την ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ της ΚΙΝΗΣΗΣ για να το πράξουμε. Όχι να γίνουμε ΣΤΑΤΙΚΟΙ μαχόμενοι στο έδαφος.
Η βιαστική έξοδο απαιτεί τη χρήση των ποδιών μας για να πραγματοποιήσουμε αυτή την επιλογή.
Η τακτική “Hit and run” με γρήγορη έξοδο είναι πάντα καλύτερη λύση για έναν άνθρωπο που ΔΕΝ ΕΧΕΙ τα «εφόδια».
Απώλεια της περιφερειακής άμυνας
Είναι γεγονός ότι το «λιώσιμο» από υπερβολικό ξυλοδαρμό ενώ στο έδαφος δεν είναι διασκεδαστικό. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι που τυχαίνει να καταπιαστούν καταλήγοντας στο έδαφος, είναι σε θέση να αποκρούσουν έναν μόνο αντίπαλο αν γνωρίζουν πως να το κάνουν. Αλλά δεύτερος από άλλη κατεύθυνση το καθιστά αδύνατο. Αποτελεσματική ΠΕΡΙΦΕΡΙΚΗ ΑΜΥΝΑ είναι δυνατή ΜΟΝΟ όταν ένας άνθρωπος έχει το πλεονέκτημα των δύο ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ παραγόντων, του ΥΨΩΜΑΤΟΣ και της ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, διότι η απώλεια οποιουδήποτε απ’ αυτών οδηγεί σε ΣΤΑΤΙΚΗ ΘΕΣΗ.
Πολλοί μαθητές μας δοκίμασαν άοπλες άμυνες επανειλημμένα από διάφορες θέσεις μέσα και έξω από τη “guard”, καταλήγοντας σχεδόν στα ίδια αποτελέσματα και, αυτό παρά το γεγονός ότι γνώριζαν ότι ο «αντίπαλος» ήταν οπλισμένος.
Δεδομένου ότι ένας άνθρωπος δεν αποτελεί φρούριο, εκτός εάν είναι κατάλληλα θωρακισμένος, είναι σχεδόν ΑΠΙΘΑΝΟ ότι θα είναι σε θέση να αγωνιστεί το ίδιο αποτελεσματικά σε δύο μέτωπα ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στα πόδια του ΟΡΘΙΟΣ και, ΑΔΥΝΑΤΟ στο ΕΔΑΦΟΣ. Η μόνη άλλη περίπτωση είναι όταν έχουμε κάποιον να καλύπτει την πλάτη μας. Εκτός από αυτό, η ΥΨΗΛΗ ΘΕΣΗ και η ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ παίζει ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΡΟΛΟ στην ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΑΜΥΝΑ.
Η απώλεια της άμυνας εναντίων πολλών επιτιθέμενων
Δεν έχει σημασία πόσο σκληρός ή καλός είναι κάποιος στη μάχη εδάφους. Eάν βρίσκεται εκεί υπερασπιζόμενος τον εαυτό του κατά πολλούς δράστες, είναι στο παρά κάτι από την εισαγωγή στο νοσοκομείο, να γίνει «φυτό» ή να πεθάνει.
Αν δεν είμαστε εκπαιδευμένοι για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, ακόμη και αν δεν είμαστε στο έδαφος, είμαστε επίσης πολύ κοντά στο ίδιο αποτέλεσμα. Όποιος το αμφισβητεί αυτό, καλείται να παρακολουθήσει σκηνές που κλοτσάνε ανθρώπους μέχρι να «λιώσουν» στο YouTube. Το βάρος των αριθμών είναι εναντίον μας και υπέρ μας λειτουργούν μόνο οι προαναφερθέντες παράγοντες στρατηγικής και τακτικής. (Υψηλής Θέσης, Κινητικότητας και Περιφερειακής Άμυνας). Και αυτοί σε συνδυασμό με τα πρωτόκολλα που διδάσκονται σε Αίθουσα Combatives. (Διαβάστε το άρθρο – Εναντίων πολλών).
Το θέμα της κατηγορίας βάρους
Τα Μαχητικά Αθλήματα έχουν κατηγορίες βάρους για την αποφυγή περιττών τραυματισμών. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά να δεχτεί κανείς γροθιά στη γνάθο από άνδρα 64 κιλών και έναν άνδρα 110 κιλών στο ίδιο επίπεδο δεξιοτήτων.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η φυσική και η βιολογία είναι ο αποφασιστικός παράγοντας σε αυτό το θέμα και, ειδικά για τους πυγμάχους, αυτό είναι γνωστό εδώ και αιώνες. Οι παλαιστές μπορούν να μας πουν το ίδιο, το μέγεθος και η δύναμη ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ σε αγώνες. Έχουν ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑ σημασία στον ΔΡΟΜΟ.
Αλλά πότε ΑΝΑΙΡΕΙΤΑΙ το ΜΕΓΕΘΟΣ και η ΔΥΝΑΜΗ;
Κάθε ασκούμενος Combatives που έχει κάνει μόνο 3 μαθήματα μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Η απάντηση είναι Εάν είμαστε στη δυσάρεστη θέση να βρισκόμαστε στο έδαφος, μαχόμενοι για την επιβίωσή μας με τις εξειδικευμένες μαχητικές ικανότητες εδάφους μας, αντιμετωπίζοντας έναν βαρύτερο και ίσως ισχυρότερο αντίπαλο, έχουμε επίσης τα μειονεκτήματα των προηγούμενων τεσσάρων παραγόντων:
- Απώλεια της υψηλής θέσης
- Απώλεια της κινητικότητας
- Απώλεια της περιφερειακής άμυνας
- Απώλεια της άμυνας εναντίων πολλών επιτιθέμενων
ΚΑΙ
- Το θέμα της κατηγορίας βάρους
Η αντιμετώπιση οπλισμένων αντιπάλων στο έδαφος
Αυτό είναι ένα θέμα που έχω συζητήσει προηγουμένως σε διάφορα άρθρα γι’ αυτό δεν θα επεκταθώ στο θέμα πολύ. Αρκεί να πούμε ότι εμείς στις Αίθουσες του Combatives Group έχουμε διαπιστώσει ότι αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί εναντίων μαχαιριού. Παρά μόνο εάν εμείς είμαστε σε θέση “in guard” ή “mount” (που αναφέρεται σε έφιππο) και, χρησιμοποιώντας χιλιοδοκιμασμένη τεχνική.
Ακόμη και τότε δεν είναι εγγυημένο να δουλέψει.
Η πικρή αλήθεια
Η μάχη επιβίωσης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να αποδεικνύει την αλήθεια με σαφήνεια.
Εάν η Μάχη Εδάφους δεν είναι κακή επιλογή λόγω των προηγούμενων παραγόντων που αναφέρονται στο παρόν άρθρο, τότε:
- Η Απώλεια της υψηλής θέσης
- Η Απώλεια της κινητικότητας
- Η Απώλεια της περιφερειακής άμυνας
- Η Απώλεια της άμυνας εναντίων πολλών επιτιθέμενων
- Το θέμα της κατηγορίας βάρους
και η προσθήκη ενός ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΥ και ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΥ επιτιθέμενου είναι σχεδόν σαν να βάζουμε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μας.
Η θέση “mount” μας δίνει ένα πλεονέκτημα. Αλλά, ακόμη και τότε, υφίσταται το πρόβλημα του να μην μπορούμε πάντα να ΔΟΥΜΕ όπλο να εισέρχεται στη μάχη. Αυτό αποτελεί έναν θανάσιμο παράγοντα. Μην κοροϊδευόμαστε, είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχει τα μάτια του κανείς ΚΑΙ στα δύο χέρια του αντιπάλου καθώς παλεύει σε στενή επαφή στο έδαφος. Έτσι χάθηκαν παλικάρια στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Μπλέξανε με κουλτούρες μαχαιριού…
Οι προκλήσεις της πραγματικότητας
Έτσι, στο τέλος των δοκιμών με κάθε τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς σε προπονήσεις, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η μάχη στο έδαφος αποτελεί καλό τρόπο για:
- Την επίλυση νοητικών προβλημάτων στην πράξη, χωρίς κυριολεκτικά να πεθαίνουμε.
- Να δοκιμάσουμε το μυαλό σε ένα παιχνίδι «σκάκι εδάφους» στην πράξη με τεχνικές.
- Να αυξήσουμε την αντοχή μας στον πόνο, την κούραση και την ταλαιπωρία.
- Να δυναμώσουμε πολύ το κορμί και τα άκρα μας.
- Να ασκηθούμε σκληρά χωρίς βάρη.
- Να περάσουμε καλά.
- Να παίξουμε στο κρεβάτι με το ταίρι μας. (Το πιο διασκεδαστικό!)
- Ίσως να νικήσουμε ένα άτομο που δεν έχει φίλους να τον βοηθήσουν.
- Ίσως να καταπολεμήσουμε ανίδεο και άοπλο αντίπαλο στο έδαφος στη πραγματικότητα.
Όμως, όταν πρόκειται για την πραγματικότητα, ο αντίπαλος είναι απίθανο να αγωνιστεί με τους «κανόνες». Θα κάνει ό, τι χρειάζεται για να βλάψει, να τραυματίσει ή να μας σκοτώσει με όπλο ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο που έχει στη διάθεσή του, έως και το πρωτόγονο δάγκωμα αφαιρώντας μέχρι και κομμάτια της σάρκας μας!
Δεν μας πιστεύετε;
Δοκιμάστε μας!
Η λύση του Combatives Group
Το Combatives Group έχει ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ και, θα μπορούσαμε να πούμε, ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΗ άσκηση του δικού του συστήματος αυτοάμυνας. Ο τρόπος αντιμετώπισης μας της μάχης εδάφους στην πραγματικότητα δεν φαίνεται καθόλου «όμορφος», ούτε «ευφυείς», ούτε «έντεχνος», ούτε «τίμιος». Αυτό, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος της λύσης μας είναι
Σε περίπτωση που για οποιοδήποτε λόγο βρισκόμαστε στο έδαφος, κάθε κανόνας απορρίπτεται ΥΠΕΡ του ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΥ του περιστατικού όσο το δυνατόν ΤΑΧΥΤΕΡΑ.
Ναι, το τράβηγμα των μαλλιών και το (κοριτσίστικο κατά πολλούς) τσίμπημα και γδάρσιμο περιλαμβάνονται ακριβώς όπως και το δάγκωμα, τα δάκτυλα στα μάτια, το χτύπημα, την αρπαγή, σύνθλιψη και την στρέψει όρχεων, την εξάρθρωση των δαχτυλιών και το σπάσιμο κλειδώσεων και οστών. Προσθέτουμε και ένα κατεβατό άλλων «άνανδρων» πραγμάτων που κάνουμε. Κατά τη γνώμη μας, δεν αρκεί να ισχυριστούμε όπως κάνουν άλλοι ότι:
«Και εμείς μπορούμε να το κάνουμε αυτό όποτε είναι απαραίτητο σε μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ μάχη, αλλά δεν το κάνουμε στη προπόνηση γιατί αλλιώς η εξάσκηση στη προπόνηση μάχης εδάφους γίνεται ανεφάρμοστη!»
Αυτό ακριβώς είναι το θέμα!
Όταν ισχυρίζεσαι ότι διδάσκεις ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ, ΠΡΕΠΕΙ να εφαρμόζονται! Μην περιμένετε ότι δια μαγείας θα μπορείτε να τα εφαρμόσετε όταν δεν το κάνετε ποτέ στην πράξη έστω και στην προπόνηση.
Θα πρέπει να καθιστούμε όλες τις απόπειρες του αντιπάλου ανεφάρμοστες και, επομένως, αναποτελεσματικές. Πρόκειται για αγώνα επιβίωσης! Συνεπώς, είμαστε και εμείς της άποψης που είπε ένας μεγάλος και πετυχημένος:
«Μάχεσαι όπως προπονείσαι!» – Στρατηγός Τζόρτζ Πάττον
Έτσι είναι σημαντικό να εξασκούμαστε εφαρμόζοντας τακτικά ΟΛΑ τα πραγματικά κατά τους άλλους «δυσάρεστα, ποταπά και βρώμικα» πράγματα ΟΛΗ την ώρα για να γίνουν βίωμα!!
Φυσικά φοράμε προστατευτικό εξοπλισμό και ασκούμε και κάποιον έλεγχο. Αλλά, όχι χωρίς κάποιο μέτρο πόνου ή δυσφορίας καθώς αποφεύγουμε να αναπτύξουμε αυταπάτες ασφάλειας, αποτυγχάνοντας να αντιμετωπίσουμε το απροσδόκητο…
Πρόκειται σαφώς για μια περίπτωση όπου η συντομότερη διαδρομή είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη. Το δόγμα του Combatives Group -Απλό, Άμεσο, Αποτελεσματικό- εφαρμόζεται ΕΞΙΣΟΥ στην μάχη εδάφους. Αυτή η πρακτική είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ. Τουλάχιστον εάν οι άνθρωποι πρόκειται να ξεπεράσουν όλα τα ταμπού που γίνονται δεύτερη φύση κατά την κατάρτιση με και στην αθλητική πρακτική και νοοτροπία.
Όσον αφορά την αντιμετώπιση, αδίστακτου και αδυσώπητου ένοπλου ή πολλών δραστών και την μάχη εδάφους, υποστηρίζουμε σθεναρά την Απουσία, Αποφυγή και Απόδραση ΠΡΙΝ φτάσουμε στο έδαφος, διότι αλλιώς σχεδόν μπορούμε να εγγυηθούμε ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα.