Από την αρχαία Ελλάδα γνωρίζουμε ότι σαν λαός έχουμε παράδοση στη γυμναστική. Όλες οι πόλεις κράτη, αλλά ιδιαίτερα η Σπάρτη, που ο λόγος δεν ήταν οι αγώνες οι εκδηλώσεις και η διασκέδαση αλλά η αποτελεσματικότητα στη μάχη, έδινε ιδιαίτερη σημασία στην άσκηση. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο άνθρωπος στην αρχαιότητα είχε την άσκηση σαν τρόπο ζωής διότι πέρα από ένα υγιές σώμα, βοηθούσε ιδιαίτερα στην ικανότητα του πολεμιστή.
Χωρίς φυσική κατάσταση και σκληραγώγηση δεν πας πουθενά. Είναι σαν να πηγαίνεις στον πόλεμο χωρίς όπλα. Δεν είναι τυχαίο πως όλα τα αγάλματα της αρχαιότητας ήταν μυώδη. Έτσι λοιπόν μπορεί στο σύστημα του combatives να μην διδάσκεται άθληση, η εκγύμναση όμως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι από την εκπαίδευση.
Μπορεί λοιπόν η Ελλάδα να έχει προϊστορία στη σωματική άσκηση, όμως με την πάροδο του χρόνου και με το σύγχρονο τρόπο ζωής άρχισε να χάνεται από την κουλτούρα μας. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι παλαιότερα εκτός της σωματικής άσκησης, ο άνθρωπος έκανε χειρονακτικές εργασίες μέσα από τις οποίες ήταν ενσωματωμένες κατά κάποιον τρόπο η σωματική βελτίωση κι η σκληραγώγηση λόγω του τρόπου ζωής του. Με την αστικοποίηση όμως και την αλλαγή αυτών των εργασιών που αντικαταστάθηκαν από τις σύγχρονες μεθόδους, εκφυλίστηκαν κατά κάποιον τρόπο το σώμα και το πνεύμα. Γι’ αυτό το λόγο είναι θετικό πως ειδικά την τελευταία δεκαετία επανήλθε στη ζωή μας η γυμναστική.
Παρατηρούμε πως σε κάθε γειτονιά ανοίγουν ολοένα και περισσότερα γυμναστήρια, με σκοπό τη πρόοδο στη σωματική άσκηση. Έγιναν της μόδας κατά κάποιο τρόπο πολλά είδη γυμναστικής, που βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστά ως προς την προπόνηση, διότι πέρα από τη σωματική βελτίωση το θέμα είναι η άσκηση να μην καταπονεί με λάθος τρόπο το μυϊκό σύστημα και να οδηγεί σε τραυματισμούς.
Το σίγουρο είναι ότι εμείς την ενσωματώνουμε στο πρόγραμμα πέραν της μυϊκής κόπωσης που γίνεται αναγκαστικά ούτως η άλλως με την εξάσκηση στο combatives,αλλά και σαν προθέρμανση πριν από την κύρια προπόνηση ως combat fitness. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι μία μορφή διαλλειματικής άσκησης η οποία έχει ως κύριο σκοπό, όχι μόνο την προθέρμανση και την τόνωση του μυϊκού συστήματος, αλλά και τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης.
Επειδή κάποιοι δε γνωρίζουν τον όρο διαλλειματική προπόνηση, είναι μια μορφή άσκησης όπου εναλλάσσονται περίοδοι μικρής έντονης αερόβιας άσκησης, με λιγότερο έντονες περιόδους ανάκαμψης η οποία ταυτόχρονα περιέχει μυϊκό κάματο. Έτσι δίνει ως πλεονέκτημα στον ασκούμενο να γίνεται πιο ελαστικός ταυτοχρόνως διότι συνδυάζει σχετικά μεγάλης διάρκειας επιβαρύνσεις και ένα υψηλό ποσοστό δύναμης με αναερόβιες προσαρμογές πετυχαίνοντας με απλά λόγια αντοχή στη δύναμη και ταχυδύναμη, δηλαδή εκρηκτικότητα.
«Παν μέτρον άριστον» λέγανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Αν και είναι και θέμα σωματότυπου, αλλά ένα πολύ μυώδες σώμα ναι μεν είναι δυνατό και συμπαγές αλλά χάνει ελαστικότητα και γίνεται άκαμπτο. Από την άλλη ένα αδύνατο κερδίζει ευλυγισία και αντοχή, αλλά δεν είναι τόσο ανθεκτικό σε μεγάλες επιβαρύνσεις και άλλες μορφές δυναμικής άσκησης. Όλα αυτά βέβαια με βάση τη στατιστική, χωρίς αυτά όλα να είναι πάντα απόλυτα. Ένας συνδυασμός όμως όλων των παραπάνω πλαισιώνει το συγκεκριμένο είδος προπόνησης του combat fitness.
Συμπέρασμα πετυχαίνουμε την τέλεια (νευρομυική συναρμογή) που είναι η συνεργασία του νευρικού συστήματος με τους μύες για την εκτέλεση μίας κίνησης.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους ανατομίας και εργοφυσιολογίας, κάθε άνθρωπος έχει δύο ειδών μυϊκές ίνες .Τις ταχείας συστολής (λευκές μυϊκές ίνες) η γλυκολητικές και, τις βραδείας συστολής (ερυθρές μυϊκές ίνες) η οξειδωτικές.
Οι πρώτες στηρίζονται στον αναερόβιο μηχανισμό, ενώ οι δεύτερες στον αερόβιο. Το combatives λοιπόν ενεργοποιεί και τους δύο αυτούς μηχανισμούς άσκησης με αερόβιες και αναερόβιες προσαρμογές.
Έτσι με αυτόν τον τρόπο θεωρώ προσωπικά πως μπορεί κάποιος να γίνει αποτελεσματικός στη μάχη σώμα με σώμα αλλά και να απολαμβάνει σωματική και πνευματική υγεία.