Περισσότερο αναγκαία από ποτέ
Τις περασμένες εβδομάδες είδαμε πολλούς ανθρώπους να αντιδρούν σε πολλές μεγαλουπόλεις του κόσμου στον θάνατο του αφροαμερικανού George Floyd. Πιο συγκεκριμένα απέναντι στον ρατσισμό που υποβόσκει στις αμερικανικές αρχές αλλά και παγκοσμίως.
Για το συγκεκριμένο περιστατικό, είναι προφανέστατο ότι υπήρξε έγκλημα, είτε από ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, είτε από ΑΜΕΛΕΙΑ, είτε από ΑΓΝΟΙΑ.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω, παρά το ιστορικό βίας του συγκεκριμένου αστυνομικού, ότι είχε σκοπό να πνίξει αργά και βασανιστικά τον Φλόιντ. Είναι πολύ πιο πιθανό να θεωρούσε ότι δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να κράτα ακίνητο έναν «ύποπτο», που του αντιστάθηκε, χωρίς να κατανοεί ότι το παρατεταμένο γονάτισμα στο πλάι του λαιμού μπορεί να επιφέρει τον θάνατο.
Θα επιστρέψω σε αυτό σε λίγο…
Οι αντιδράσεις όμως, είναι για κάτι πολύ βαθύτερο από αυτό το μεμονωμένο περιστατικό.
Παρά την απελευθέρωση των μαύρων της Β. Αμερικής την 1η Ιανουαρίου του 1863 και τον Πολιτικό νόμο του 1964 που τους έδωσε ίσια δικαιώματα, παραμένουν κατά μεγάλο βαθμό υποβαθμισμένοι. Και ενώ πολλοί επισημάνουν ότι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες που έχει ο κάθε Αμερικανός πολίτης να ευημερήσει, οι ίδιοι ΝΙΩΘΟΥΝ και ΔΕΙΧΝΟΥΝ ότι ΔΕΝ τους δίνονται τέτοιες ευκαιρίες, με αποτέλεσμα κατά τα λεγόμενά τους, ένα μεγάλο ποσοστό να στρέφεται στην εγκληματικότητα για να επιβιώσει.
Στις ΗΠΑ, η «ράτσα» και τα οικονομικά μέσα παίζουν ρόλο στην πρόσβαση σε στέγαση, ιατρική περίθαλψη, ευκαιρίες απασχόλησης και σε επίπεδα εισοδήματος. Οι Αφροαμερικανοί είναι 1,5 φορές πιο πιθανό να ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ιατρική ασφάλιση σε σύγκριση με τους λευκούς Αμερικανούς.
Αποτέλεσμα αυτού είναι να έχουν και περισσότερες συλλήψεις και συχνά άσκοπους θανάτους στα χέρια αστυνομικών οι οποίοι τείνουν να «αντιδρούν υπέρμετρα» για περιστατικά στα οποία δεν έχουν κανέναν λόγο να το κάνουν. Τα ονόματα αδικοχαμένων τα τελευταία χρόνια είναι πολλά.
Eric Garner, Tamir Rice (12 ετών), Laquan McDonald (17), Stephon Clark, Kenney Watkins, Redel Jones, Michelle Shirley, Michael Brown, Ezell Ford, Ahmaud Arbery, Breonna Taylor, Dreasjon “Sean” Reed, George Floyd, Jamar Clark, Philando Castile.
Μια μεγαλύτερη εικόνα ίσως εξηγήσει καλύτερα.
• Οι μαύροι αποτελούν κατά μέσο όρο 24% αυτών που σκοτώθηκαν παρά το ότι είναι μόνο το 13% του πληθυσμού.
• Είναι δηλαδή κατά κεφαλή 3 φορές πιο πιθανό να σκοτωθούν από την αστυνομία οι μαύροι και 2 φορές οι Ισπανόφωνοι από λευκούς.
• Σε 8 από τις 100 μεγαλύτερες πόλεις των ΗΠΑ σκοτώνονται από αστυνομικούς μαύροι άνδρες περισσότερο από το μέσο όρο φόνων στις ΗΠΑ.
• Από το 2013 έως το 2019 στο 99% των φόνων από την αστυνομία, δεν κατηγορήθηκε αστυνομικός για έγκλημα (ένας καταδικάστηκε).
(πηγή – mappingpoliceviolence.org)
Εννοείτε ότι ένας λαός ΠΡΕΠΕΙ να έχει την δυνατότητα να εκφράσει την δυσαρέσκιά του σε μια κατάσταση. Όμως, επειδή δεν έχουν δοθεί τα στοιχεία των περιστατικών στη δημοσιότητα, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κάθε λεπτομέρεια. (Δεν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν οι αστυνομίες στις ΗΠΑ μέχρι στιγμής…)
Έχουν αρχίσει να συζητάνε, πολύ σωστά, διαφορετική προσέγγιση στην αστυνόμευση, μια πιο ανθρώπινη αν θέλετε, διότι η Αμερικάνική αστυνομία φαίνεται όλο και πιο «κρυφή» και «στρατιωτική». Οι δυνάμεις και ασυλία που της έχει δοθεί για να μπορέσει να κάνει το έργο της αστυνόμευσης, να περιορίσει το έγκλημα, φαίνεται να το έχει οδηγήσει στην αύξησή του στους κόλπους της ίδιας.
Προσωπικά θαρρώ πως το Ευρωπαϊκό μοντέλο αστυνόμευσης αποτελεί πολύ καλύτερο και πιο πολιτισμένο παράδειγμα. Όμως, για τους Αμερικανούς και τώρα ΚΑΙ Ευρωπαίους, γίνονται συζητήσεις σε ΛΑΘΟΣ κατεύθυνση από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από βία.
Ανάμεσα σε πολλά άλλα, συζητάνε για την ΜΕΙΩΣΗ οικονομικών πόρων προς τις αστυνομίες και την ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ λαβής πνιγμού.
Η ΜΕΙΩΣΗ οικονομικών πόρων είναι λάθος από κάθε άποψη κατ’ εμέ, διότι αυτό που ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ οι αστυνομίες παγκοσμίως, είναι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ.
Η ΜΕΙΩΣΗ χρημάτων προς αυτόν τον σκοπό θα έχει ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.
Διαβάθμιση «όπλων» και εκπαίδευση σε αυτά ή τα ίδια και καλλίτερη εκπαίδευση;
Για ανθρώπους που είναι γνώστες της βίας, η απαγόρευση του προσωρινού (προσέξτε προσωρινού) πνιγμού ή πιο σωστά, του ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΥ, δυσκολεύει πολύ περισσότερο το έργο τους.
Αυτά τα λένε άνθρωποι οι οποίοι επίσης δεν έχουν ιδέα πόσο δύσκολο είναι να «κάνεις καλά» έναν ΒΙΑΙΟ άνθρωπο. Και μάλιστα, ακόμη και απέναντι σε ένα απλά ΜΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΜΟ είναι δύσκολο. Βέβαια, στις ΗΠΑ οι αστυνομικοί διαθέτουν διάφορα «όπλα», τα οποία ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ σε άλλες χώρες. Αυτό τους δίνει περισσότερες επιλογές στην κλιμακωτή αντιμετώπιση της βίας. Από άοπλο έλεγχο (πολύ δύσκολο με μη συνεργάσιμο άτομο), σε σπρέι πιπεριού, σε Tazer ηλεκτρικής εκκένωσης, σε κλομπ, σε πιστόλι.
Όλα μπορούν να προκαλέσουν από κάποια προβλήματα, μέχρι και θάνατο.
Όπως είδαμε, ο παρατεταμένος ΠΝΙΓΜΟΣ ή ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΣ σκοτώνει. Το ΣΠΡΕΙ ΠΙΠΕΡΙΟΥ έχει μέχρι στιγμής μόνο δύο καταγεγραμμένους θανάτους (πιθανά σε άτομα με αναπνευστικά προβλήματα). Η ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΕΚΚΕΝΩΣΗ έχει σκοτώσει ανθρώπους με αρρυθμία. Το κλομπ έχει σκοτώσει ανθρώπους με ανεύρυσμα. Και το πιστόλι δεν χρειάζεται εξήγηση.
Από όλα αυτά, ο ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΣ στραγγαλισμός (ΟΧΙ ΠΝΙΓΜΟΣ!) και το σπρέι πιπεριού μέχρι να τοποθετηθούν χειροπέδες, τείνουν να είναι οι ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΕΣ.
Η διαφορά μεταξύ Πνιγμού και Στραγγαλισμού
Για όσους ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΣΕΙΣ περί ΠΝΙΓΜΩΝ και ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΩΝ θα εξηγήσω στα γρήγορα τις λειτουργίες τους.
Όταν μιλάμε για ΠΝΙΓΜΟ μιλάμε για ΠΙΕΣΗ στην ΤΡΑΧΕΙΑ και την ΑΝΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΑΣ. Ο πνιγμός είναι ΕΠΩΔΥΝΟΣ και ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΟΣ. Λόγο του ΠΑΝΙΚΟΥ που προκαλείται από την μη δυνατότητα ανάσας, συχνά το θύμα παλεύει και σπαρταράει αντιστεκόμενο στην αίσθηση του πόνου και της έλλειψης αέρα. Αν εφαρμοστεί σωστά, χρειάζεται περίπου 5-7 δευτερόλεπτα να χάσει τελείως κανείς τις αισθήσεις του. Ο κίνδυνος αυτοτραυματισμού του θύματος είναι αρκετά υψηλός διότι παλεύει και σπαρταράει για να πάρει ανάσα.
Σημειώστε ότι όταν κάποιος πνίγεται, δυσκολεύεται πολύ να μιλήσει ΔΥΝΑΤΑ ή και ΤΕΛΕΙΩΣ διότι πιέζονται οι φωνητικές του χορδές. Το γεγονός ότι ο Φλόιντ ΦΩΝΑΖΕ ότι δεν μπορούσε να ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ, μας λέει ξεκάθαρα ότι ΔΕΝ ΑΣΚΟΥΤΑΝ ΠΝΙΓΜΟΣ σε αυτόν, αλλά ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΣ.
Ο ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΣ σημαίνει ΠΙΕΣΗ στις ΚΑΡΩΤΙΔΕΣ και την ΑΝΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ προς τον ΕΓΚΕΦΑΛΟ. Ο στραγγαλισμός είναι ΑΝΩΔΥΝΟΣ και «γλυκός». Λόγο της έλλειψης του πανικού, διότι δεν κόβεται απότομα η ανάσα, συχνά το θύμα ΠΑΛΕΥΕΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ και ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ. Αν εφαρμοστεί σωστά, χρειάζεται επίσης περίπου 5-7 δευτερόλεπτα, για να χάσει τελείως κανείς τις αισθήσεις του. Ο κίνδυνος αυτοτραυματισμού του θύματος είναι αρκετά χαμηλότερος διότι το θύμα ΔΕΝ παλεύει και σπαρταράει λόγο ΠΑΝΙΚΟΥ για να πάρει ανάσα, διότι η τραχεία είναι ελεύθερη.
Για Αρχή
Σε έναν τέλειο κόσμο, εννοείτε ότι καλό θα ήταν να μη χρησιμοποιείται ΚΑΘΟΛΟΥ βία στην προσπάθεια σύλληψης ενός «υπόπτου». Αλλά, αν είναι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ να διαλέξει κανείς την ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΗ ΚΛΙΜΑΚΑ της βίας, ώστε να φέρει κάποιον υπό ΕΛΕΓΧΟ, για να του φορέσει χειροπέδες στη συνέχεια, ο ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΣ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΣ είναι ότι πιο ΑΝΩΔΥΝΟ.
Σαν πρώτο βήμα για αστυνομίες, η κοινή λογική λέει πως ο κάθε υποψήφιος πρέπει να περνάει ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ τεστ ΠΡΙΝ ακόμη τον δεχτούν στην αστυνομία.
Από εκεί και πέρα, η εκπαίδευση που πρέπει να ακολουθήσει πρέπει να είναι πρώτων, ΑΚΡΩΣ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ και δεύτερον, ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΗ. Οι ΚΑΙΡΟΙ και οι ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ αλλάζουν, πρέπει ΚΑΙ αυτοί να προσαρμόζονται σε αυτά.
Προτάσεις Εκπαίσευσης
ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ εκπαίδευση σημαίνει την χρήση ΡΟΛΩΝ, ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΕΩΝ και ΣΕΝΑΡΙΩΝ ώστε να μάθουν οι αστυνομικοί πως να «αποσυνδέονται» συναισθηματικά από το εκάστοτε περιστατικό, αντιδρώντας με ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΥΣ και ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ που έχουν «επαναλάβει» εκατοντάδες φορές σε ασκήσεις. Ανάμεσα σε αυτές τις ασκήσεις, πρέπει να υπάρχει η εκπαίδευση στις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ, της ΑΠΟΚΛΙΜΑΚΩΣΗΣ και της ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ πολύ ΠΡΙΝ φθάσουν στην άσκηση βίας.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κακοποιοί, κάποιοι απλώς «τα’ χουν πάρει» και χρειάζονται να ακουστούν.
Στο κομμάτι της άσκησης ΒΙΑΣ με σκοπό την σύλληψη, πρέπει να λαμβάνουν ΤΑΚΤΙΚΑ μέρος σε ασκήσεις ΠΛΗΡΟΥΣ ΕΠΑΦΗΣ και ΣΘΕΝΑΡΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ με ΚΑΛΑ ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ αντιπάλους. Οι «αντίπαλοι» πρέπει να είναι ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΣΩΜΑΤΟΤΥΠΩΝ και να είναι ΕΜΠΕΙΡΟΙ συνάδελφοι και ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΙ σε ΕΥΡΥ ΦΑΣΜΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ που πρόκειται να συναντήσουν οι αστυνομικοί.
Πρέπει να λαμβάνουν μέρος με διαφορετικούς συνδυασμούς π.χ.:
• Ένας αστυνομικός εναντίων ενός, δύο και τριών
• Δύο αστυνομικοί εναντίων ενός, δύο και τριών
• Ένας και δύο εναντίων «ανδρόγυνων» (με αντίσταση ή παρενόχληση ή ακόμη και επίθεση του ενός ή και του άλλου κατά την σύλληψη.)
• Δύο εναντίων 1ος – 2 ή και 3ων (με τους υπόλοιπους της τάξης να τους γιουχάρουν ή και να παρενοχλούν κλπ.)
• Αντιμετώπιση με σχεδόν τα ίδια σενάρια με κάποιον οπλισμένο με κλομπ ή μαχαίρι (δεν συζητάμε για ΠΥΡΟΒΟΛΟ ΟΠΛΟ εδώ γιατί αυτό έχει άλλα πρωτόκολλα).
• Πρέπει να υπάρχουν και ασκήσεις με εμφανώς συνεργάσιμο «ύποπτο», που ξαφνικά επιτίθεται ΑΟΠΛΟΣ ή και ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ με σκοπό την απόδραση.
• Στα μέσα της βασικής εκπαίδευσης πρέπει επίσης να φορούν αντίγραφα του εξοπλισμού τους, μαθαίνοντας να τον προστατέψουν ή και να τον χρησιμοποιήσουν κατάλληλα υπό πίεση.
• Η εκπαίδευση πρέπει να περιλαμβάνει ΟΛΟ το φάσμα της βίας και όλα τα μέσα/όπλα που πρέπει να χειριστούν. Από ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ στη σύλληψη, σε ΒΩΜΟΛΟΧΙΑ και ΕΛΑΦΡΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ (μεθυσμένου, ναρκωμένου) μέχρι και ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΥ και ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ.
• Το θέμα της ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ είναι ΜΕΙΖΟΝ σε όλα αυτά για να μη πάθει τρίτος ή και συνάδελφος ζημιά.
• Η ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ καλό είναι να γίνεται μια φορά τον μήνα και για να ενθαρρυνθεί η ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΑΚΤΙΚΩΝ και ΤΕΧΝΙΚΩΝ. Και ίσως, να γίνονται ΑΓΩΝΕΣ κάθε εξάμηνο ή έτος με ΕΜΠΕΙΡΟΥΣ κριτές να βαθμολογούν βάση πρωτόκολλων σχεδίου εμπλοκής και κάποιο βραβείο και αναγνώριση. (Αν μπορεί η αστυνομία να κάνει αθλητικούς αγώνες μπάσκετ, ποδοσφαίρου κ.α. μπορεί να κάνει διαγωνισμούς και για την ασφάλεια των δικών τους αλλά και των πολιτών.)
Σημειώστε ότι όλος ο προστατευτικός εξοπλισμός για να διεξαχθούν αυτά με ελάχιστο κίνδυνο τραυματισμού, ήδη υπάρχει στην μορφή της εξάρτησης των ΜΑΤ. Κατάλληλες κάσκες και κράνη υπάρχουν πληθώρα στο εμπόριο.
Αν σας ακούγεται λίγο σαν την Εκπαίδευση του Combatives Group όλο αυτό, έχετε δίκιο.
Η ΟΡΘΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ για την αντιμετώπιση της βίας είναι ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από το να ξέρει κανείς κάποιες τεχνικές αυτοάμυνας ή και καλά…, «μάχης σώμα με σώμα».
Οι ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΕΣ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ προεκτάσεις της βίας του «δρόμου» απαιτούν πολύ πιο ΔΙΕΞΟΔΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Και όλα αυτά, σε ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ με την χρήση των όπλων που διαθέτει ένας αστυνομικός, αποτελούν ΕΥΡΥΤΑΤΟ ΦΑΣΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΑΠΑΝΗΡΟ σε ΧΡΗΜΑ και ΧΡΟΝΟ, ενώ είναι ΠΛΟΥΣΙΟ σε ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.
Όποιος ενδιαφέρεται για βοήθεια για να ξεκινήσει τέτοια εκπαίδευση, ας έρθει σε επαφή μαζί μας.
