Δύσκολες ερωτήσεις
Οι φυσικοψυχολογικές επιδράσεις του κινδύνου είναι ένα θέμα που δεν καλύπτεται σχεδόν ποτέ από οποιονδήποτε Αθλητικό Σύλλογο Πολεμικών Τεχνών. Ο λόγος για αυτό είναι ότι, παρόλο που η αδρεναλίνη ρέει άφθονα σε τουρνουά και αγώνες, ο καθένας γνωρίζει επίσης ότι ο αντίπαλός του δεν προσπαθεί πραγματικά να του προκαλέσει μόνιμη βλάβη ή να τον σκοτώσει.
Σε αντίθεση, οι φυσικοψυχολογικές επιδράσεις του κινδύνου στο δρόμο και στη μάχη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗΤΕΣ, είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ. Επηρεάζουν το αποτέλεσμα μιας φυσικής σύγκρουσης τόσο με ΘΕΤΙΚΕΣ όσο και με ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ επιδράσεις.
Επιδράσεις που δεν μπορούν να συγκριθούν, με το να κερδίζει ή να χάνει κάποιος σε έναν αθλητικό διαγωνισμό ή εκδήλωση.
Για να μάθει να διαχειριστεί κάποιος αυτές τις επιπτώσεις, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Γιατί;
Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει προγραμματιστεί από την φύση, να ενεργοποιεί αυτόματα το Συμπαθητικό Νευρικό Σύστημα με την παρουσία του κινδύνου.
Ο εν λόγω μηχανισμός υπερισχύει των άλλων συστημάτων και προκαλεί τον ΦΟΒΟ και τον ΠΑΝΙΚΟ, συχνά καταλήγοντας σε αντιδράσεις όπως Ποζάρισμα, Σύγκρουση, Φυγή, Πάγωμα ή Υποταγή/Παράδοση.
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ και η ΦΥΓΗ αποτελούν ΔΡΑΣΗ, συνεπώς, είναι πολύ καλύτερα από ό, τι το Πάγωμα ή την Υποταγή / Παράδοση – το Ποζάρισμα δεν περιλαμβάνεται, δεδομένου ότι μπορεί ή όχι να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ενώ το Πάγωμα και η Υποταγή/Παράδοση είναι ΠΑΝΤΑ επιζήμια.
Και μάλιστα, ούτε αυτά μπορεί να μην είναι αποτελεσματικά εάν η ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΚΡΙΣΗ για το καθένα δεν έχει ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ και ΔΟΚΙΜΑΣΤΕΙ (εξαντλητικά ειδικά για την κατάσταση της «σύγκρουσης»).
Εδώ είναι όπου η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ θα πρέπει να αναλάβει δράση, προκαλώντας μια ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΜΗ, ΕΚΟΥΣΙΑ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, η οποία έχει προγραμματιστεί σε σημείο ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΥ. Αυτή η διαδικασία εκπαίδευσης/μάθησης ονομάζεται Συντελεστική Εξάρτηση (Operant Conditioning). Είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική στην προετοιμασία των ατόμων που καλούνται να ανταποκριθούν με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ (πρωτόκολλα ή τακτικές) σε στρεσογόνες συνθήκες.
Στους κόλπους των πολεμικών τεχνών και μαχητικών αθλημάτων πολλοί αθλητικοί σύλλογοι συχνά ισχυρίζονται ότι εκπαιδεύουν τους ανθρώπους για τις καταστάσεις του δρόμου (δηλ. διδάσκουν Αυτοάμυνα – Μερικοί ακόμη ισχυρίζονται προετοιμάζουν και για καταστάσεις μάχης σε πόλεμο).
Οι άνθρωποι, δέκτες αυτών των ισχυρισμών πρέπει να αναρωτηθούν κάποια σοβαρά ερωτήματα όπως π.χ.:
- Τι γνωρίζει ένας Αθλητικός Σύλλογος Πολεμικής Τέχνης ή μαχητικού αθλήματος για πραγματικές καταστάσεις δρόμου ή απειλές, βία και κίνδυνο του πεδίου της μάχης, εφόσον ασχολείται με άθληση;
- Πόσο αποτελεσματική είναι η αθλητική εκπαίδευση, για τους πραγματικούς κινδύνους που ενδέχεται να αντιμετωπίσουν σε αυτές τις περιπτώσεις;
- Εκπαιδεύουν σε αθλητικό περιβάλλον κάποιον ποτέ να χειριστεί αιφνιδιαστικές, δόλιες και «βρώμικες» επιθέσεις;
- Εκπαιδεύουν κάποιον σε υπερβολικά στενούς χώρους ή υπερπλήρεις χώρους στην αίθουσα άθλησης;
- Εκπαιδεύουν κάποιον ποτέ στην αντιμετώπιση κοινών όπλων του δρόμου με γνώμονα την αθλητική τους ιδιότητα;
- Ο αθλητής δάσκαλος που τους εκπαιδεύει, έχει αντιμετωπίσει ποτέ πραγματικές καταστάσεις ζωής και θανάτου;
- Ο αθλητής δάσκαλος που τους εκπαιδεύει, έχει αντιμετωπίσει ποτέ οπλισμένο/ους αντίπαλο/ους σε πραγματικές καταστάσεις;
- Οι αθλητές εκπαιδεύονται ποτέ, να αντιμετωπίσουν επιθέσεις από κάποιον ένοπλο που αντιστέκεται σθεναρά και έχει πραγματική πρόθεση να τους καρφώσει ή να τους κτυπήσει με κάποιο αντικείμενο;
- Οι αθλητές ενός αθλητικού συλλόγου εκπαιδεύονται ποτέ εναντίον δύο ή περισσότερων επιτιθέμενων;
- Οι αθλητές ενός αθλητικού συλλόγου εκπαιδεύονται ποτέ για την περίπτωση που και οι ΔΥΟ επιτιθέμενοι είναι οπλισμένοι και προσπαθούν να τους καρφώσουν ή να τους χτυπήσουν, με πραγματική πρόθεση!;
Αυτά είναι όλα πολύ πιο πιθανά σενάρια όπου ο πραγματικός ΦΟΒΟΣ και ο ΠΑΝΙΚΟΣ που προκαλείται από την ΑΠΕΙΛΗ του ΣΤΡΕΣ κατά της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας, είναι πολύ διαφορετικός από την προπόνηση σε Αθλητικό Σύλλογο!!!
ΔΕΝ υπάρχουν ΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ή ΕΥΚΟΛΕΣ απαντήσεις, για το ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ θα έπρεπε να γίνει σε καταστάσεις όπως αυτές.
Αλλά ΤΙ μπορεί ΝΑ ΓΙΝΕΙ για να ΜΕΤΡΙΑΣΤΟΥΝ αυτές τις συνθήκες;
Η απάντηση του Combatives Group είναι:
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ όλα ΤΑ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!
Και μάλιστα όσο πιο ρεαλιστικά μπορούμε έτσι ώστε οι ασκούμενοι μας ΣΚΟΠΙΜΑ να βιώνουν τη ΔΥΣΦΟΡΙΑ, τον ΠΟΝΟ, τον ΦΟΒΟ, το μειωμένο ΟΠΤΙΚΟ πεδίο (tunnel vision) και μειωμένο ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ φάσμα (auditory exclusion) αρκετές φορές κατά την διάρκεια της εκπαίδευσής τους έστω και ελεγχόμενα.
Γιατί;
Για να ΑΠΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ, τουλάχιστον ΕΝ ΜΕΡΕΙ, από τις ΦΥΣΙΟΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ επιπτώσεις τους. Δηλαδή να τους γίνει οικεία η βία ώστε να μη τους τρομάζει σε αμηχανία ή υπερβολή.
Ακούγεται σκληρό και σε κάποιο βαθμό είναι. Αλλά, είναι πολύ λιγότερο σκληρό από ό, τι είναι να μείνει κάποιος ανάπηρος ή νεκρός, επειδή δεν έχει «δοκιμαστεί» και απλά ΝΟΜΙΖΕΙ ότι μπορεί!
Το μαγικό χάπι των πολεμικών τεχνών
Μπορούν οι πολεμικές τέχνες και τα μαχητικά αθλήματα να ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ σε πραγματικές καταστάσεις;
Η ΕΥΚΟΛΗ απάντηση είναι «Ναι!»
Αλλά κατά τη γνώμη μας, μόνο εάν η εκπαίδευση έχει πραγματοποιηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να περιλαμβάνει ή τουλάχιστον να προσεγγίζει πραγματικές/ρεαλιστικές καταστάσεις. Ή αν το άτομο που τις ασκεί έχει αρκετή προηγούμενη εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις, και δεν μιλάμε για κάνα δυο. Αυτό που εμείς στο Combatives Group αποκαλούμε Ρεαλιστική Εκπαίδευση (Realistic Training).
Οι άνθρωποι συχνά συμμετέχουν στις πολεμικές τέχνες και τα μαχητικά αθλήματα, ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ή ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ να αποκτήσουν μεταξύ άλλων ΣΙΓΟΥΡΙΑ και ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ. Αυτή η διαδικασία λειτουργεί σε ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΒΑΘΜΟ, εάν έχουν περιβάλλον που τους «καλλιεργεί» ψυχολογικά και ένα καλό αγωνιστικό ιστορικό σε τουρνουά ΠΛΗΡΟΥΣ ΕΠΑΦΗΣ. Αποτελεί «ηπιότερο» τρόπο, για να αποκτήσει κάποιος εμπιστοσύνη στον εαυτό, αλλά, είναι επίσης τρόπος που μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα για καταστάσεις δρόμου ή καταστάσεις μάχης.
Συχνά άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά τα είδη μπερδεύουν την κατάσταση άμυνας με ΑΓΩΝΕΣ που περιέχουν το στοιχείο μάχης σώμα-με-σώμα πιστεύοντας ότι η ΝΙΚΗ είναι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ της ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. Στη πραγματικότητα όμως, λόγο της τελείως απρόβλεπτης φύσης μιας κατάστασης στον δρόμο, οι ικανότητες μάχης σε αγώνες δεν έχουν καμία σχέση με την απρόβλεπτη και ωμή πραγματικότητα. Αυτό έχει αποδειχθεί πάμπολλες φορές.
Είναι πολλές οι φορές που έχω ακούσει ανθρώπους να λένε τι θα έκαναν ή θα κάνουν σε άλλον αν… Ειδικά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν βιώσει ή φάει ποτέ γερό ξύλο, για να γνωρίζουν την αλήθεια της ανέλεγκτης και αχαλίνωτης βίας. Απλά τους πιάνει «λογοδιάρροια» με το τι ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι είναι ικανοί να κάνουν σε πραγματικές συνθήκες. Κάτι που ΚΑΝΕΙΣ της κοινότητάς μας δεν κάνει.
Αυτή η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ της πραγματικότητας μπορεί επίσης να οδηγήσει τους ανθρώπους να το ΠΑΡΑΚΑΝΟΥΝ, γινόμενοι καμιά φορά ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ (ή βλακωδώς γενναίοι;) χωρίς λόγο ή επειδή ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ότι θα ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΟΥΝ αν καταλήξουν στη βία. Κυρίως λόγω της χωρίς μέτρο ΝΕΟΑΠΟΚΤΗΘΕΙΣΑΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ τους, προκαλώντας ταυτόχρονα ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ για τον ΕΑΥΤΟ τους…
Από όλα όμως, από αυτά τα προβλήματα που συχνά αντιμετωπίζουν στο ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ της πραγματικής σύγκρουσης του δρόμου, το πιο σημαντικό είναι η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ τους ή πιο σωστά, η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ της. Αυτό μπορεί να σημάνει πραγματικό πρόβλημα με πολλούς απρόβλεπτους τρόπους.
Η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων που έχουν οι άνθρωποι για το κάθε τι που νομίζουν ότι «το έχουν», είναι ο συχνότερος λόγος της συντριπτικής τους αποτυχίας ή ήττας. Δεν είναι τυχαίο που σοβαροί άνθρωποι αναζητούν σοβαρή εκπαίδευση για σοβαρά προβλήματα.
Είναι σαν την Λερναία Ύδρα, με την έννοια ότι στην αντιμετώπιση του ενός προβλήματος, άλλα δύο ή περισσότερα εμφανίζονται, τα οποία είναι ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ από αυτά που είχαν να αντιμετωπίσουν στο γνώριμο ΑΘΛΗΤΙΚΟ τους περιβάλλον. Και ενδεχομένως, με ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΑΠΕΙΛΗ και ΚΙΝΔΥΝΟ της ζωής για τους ίδιους. (Π.χ. τσακώνεσαι με έναν και εμφανίζονται από το πουθενά οι φίλοι του, που στη συνέχεια σε στέλνουν στο νοσοκομείο.)
Άλλες φορές, μπορεί να μη βιώσουν ποτέ, τις βελτιώσεις που ήλπιζαν να δουν. (Αυτοπεποίθηση, δεξιότητες, ικανότητες κλπ.)
Πώς;
Επιλέγοντας το σύστημα «πολεμικής τέχνης» που βρήκαν στη γειτονιά τους ή τους συμβούλεψαν τρίτοι και ως εκ τούτου παραμένουν αβέβαιοι ως προς τις δικές τους ικανότητες… (Μερικές φορές, η εκπαίδευση δεν στέκεται ικανή να βοηθήσει τα υπερβολικά άτολμα άτομα και, σίγουρα δεν βοηθά τα φαντασιόπληκτα.)
Και οι δύο αυτές συνθήκες είναι κάτι που βλέπουμε πολύ λιγότερο με τους ανθρώπους στο πρόγραμμα του Combatives, δεδομένου ότι τείνει να τους προετοιμάζει και να τους φρονιμεύει στα γεγονότα και τις αλήθειες της ζωής. Τουλάχιστον όταν πρόκειται για την πραγματική βία, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ για το τι ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ στην πραγματικότητα και τι όχι.
Δεν υπάρχει μαγικό χάπι για το πρόγραμμα εκπαίδευσης του Combatives. Περιέχει στρες, κόπωση και είναι συχνά αρκετά επώδυνο.
Έχοντας πει αυτό, είμαστε βέβαιοι ότι πολλοί άνθρωποι θα ξανασκεφτούν αν θα λάβουν κατάρτιση από εμάς. Είμαστε εντάξει με αυτό, διότι γνωρίζουμε καλά ότι η μεθοδολογία και κατάρτιση μας στο combatives, είναι για εκείνους που μπορούν να χειριστούν κάποιες ωμές αλήθειες με ωριμότητα.
Γιατί;
Είναι εξαρχής ο στόχος αυτών των ανθρώπων να σκληραγωγηθούν στις φυσικοψυχολογικές επιπτώσεις της απειλής, του κινδύνου και της βίας.
Η κληρονομιά του ψεύδους
Η εξέταση των ψυχολογικών επιπτώσεων της σωματικής σύγκρουσης αρχίζει αναγνωρίζοντας ότι υπάρχουν ορισμένες θετικές πτυχές σε αυτήν (δείτε το ΣΧΟΛΙΟ του R. Heinlein στην κεντρική σελίδα).
Ένα απλό παράδειγμα θα ήταν η διατήρηση όσων είναι αγαπητά σε μας, δηλαδή τη ζωή μας, την οικογένειά μας και σε μικρότερο βαθμό, τα υπάρχοντά μας και την αξιοπρέπειά μας. Όλα αυτά πρέπει να προστατεύονται και μερικές φορές, να τα υπερασπιστούμε κιόλας από τα «αρπακτικά» της κοινωνίας.
Καθ’ όλη την καταγεγραμμένη ιστορία, αυτές οι θετικές πτυχές έχουν αναφερθεί σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα και συχνά υπερτονίζονται από υπερβολικά «ενθουσιώδεις» ή και «φαντασιόπληκτους» ανθρώπους.
Τι εννοούμε; Κάποια στιγμή, όλοι ακούμε για κάποιους «μάστερ» στις Πολεμικές Τέχνες με «μυστικιστικές δυνάμεις», που έχουν κάνει ή μπορούν να εκτελέσουν απίστευτα κατορθώματα (υπάρχει και ένας στην Ελλάδα που ισχυρίζεται ότι μπορεί να αψηφήσει τη βαρύτητα περπατώντας ανάποδα στο ταβάνι). Προσωπικά, δεν μπορώ να αρνηθώ την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων από τότε που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω δύο, γινόμενος και μάρτυρας στις ικανότητές τους, τόσο μπροστά μου όσο και πάνω μου. Αλλά και οι δύο είχαν εκπαιδευτεί με εξίσου επιτυχημένους δάσκαλους, οι ίδιοι αφιερωμένοι στη τέχνη τους για πολλά, πολλά χρόνια, πολλές δεκαετίες… και όχι δεν αψηφούν την βαρύτητα περπατώντας ανάποδα στο ταβάνι. Ο προβληματισμός μου βέβαια με όσα έκαναν αυτοί που είχα ιδίαν εμπειρία ήταν και είναι που χρησιμεύουν αυτά για τον απλό άνθρωπο; Δηλαδή τι νόημα έχουν αυτά όταν ο απλός άνθρωπος δεν μπορεί ναι τα αναπαραγάγει προς όφελός του;
ΥΠΑΡΧΕΙ λόγος για τον ισχυρό πόλο έλξης των γνήσιων πολεμικών τεχνών. (Παρακαλώ μην τις μπερδεύετε με την άθληση.)
Από την αρχαιότητα (ίσως και πριν από αυτό), οι άνθρωποι που έχουν ασκηθεί σε μια γνήσια τέχνη του πόλεμου (με την έννοια ΈΝΟΠΛΟΙ να σκοτώνουν εχθρούς), δεν είχαν πάντα την πολυτέλεια να την κάνουν ένα ΑΘΛΗΜΑ, όπως ασκείται σήμερα και να το ονομάζουμε ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΗ. Γι’ αυτούς, ήταν ένα μέσο επιβίωσης και αντιμετωπίστηκε με απόλυτο σεβασμό, διαφοροποιώντας την μάχη από τον αθλητισμό.
Οι αρχαίοι αγώνες περιελάμβαναν τρέξιμο, άλμα εις μήκος, δισκοβολία, σφαιροβολία, ακόντιο, πάλη, πυγμαχία, παγκράτιο και ιππικές διοργανώσεις.
Σαφώς όμως, δεν υπάρχει καμία αξία να πάμε από δοξάζοντας τις τέχνες του πόλεμου όπως ίσως ήταν κάποιες πραγματικά ελάχιστες, στο να αρνούμαστε την παρούσα δημοφιλία τους. (Τουλάχιστον για ένα τμήμα της κοινωνίας, μιας και δεν είναι όλοι σε αυτήν που συμπαθούν τις λεγόμενες σημερινές «πολεμικές τέχνες».)
Παραδείγματα αποτελούν:
- Η ικανότητα να αναγνωρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο.
- Τα ισχυρά συναισθήματα που βιώνονται σε περιόδους στρες.
- Το εκπληκτικό θέαμα ενός ανθρώπου που επικεντρώνεται στην επίτευξη της επιβίωσης του ιδίου και της οικογένειάς του που δέχεται επίθεση ή την σωτηρία του μαχόμενου συντρόφου υπό πυρά.
Αυτά χωρίς να λαμβάνει υπόψη τον εαυτό του, βρίσκοντας και την ικανότητα να ξεπεράσει τις ισχυρές επιταγές του ενστίκτου επιβίωσης, αντιμετωπίζοντας ΠΡΟΘΥΜΑ κατά μέτωπο τον κίνδυνο, φθάνοντας μέχρι και στον θάνατο. Κάθε παράδειγμα είτε χωριστά είτε συνολικά, λέει πολλά για τη ανθρώπινη φύση.
Αλλά μήπως η σύγχρονη αθλητική έκδοση των λεγόμενων πολεμικών τεχνών και της μαχητικής άθλησης με την αθλητική τους νοοτροπία, μπορεί να το επιτύχει αυτό σε κατάσταση σοβαρού κινδύνου;
Κάποιοι ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι μπορεί και μερικοί ακόμα ΛΕΝΕ ότι το κάνει. Μερικοί μπορεί ακόμη και να το έχουν επιτύχει… αλλά συγκριτικά με το ΣΥΝΟΛΟ των περιπτώσεων είναι λίγοι, ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι οι άνθρωποι μάχονται όπως έχουν εκπαιδευτεί, όπως είπε ο στρατηγός Τζορτζ Πάττον. Και η κατάρτιση στο «ηθικό» αθλητικό περιβάλλον (ακόμα και η πολύ σκληρή), δεν προετοιμάζει τους ανθρώπους για τις πραγματικότητες της επίμονης, απελπισμένης, μάχης για την επιβίωση!
Απλά τους λείπει η ρεαλιστική προσέγγιση και εκπαίδευση για ακραία βία.
«Δεν υπάρχει χώρος για αθλητική νοοτροπία και ηθική, σε μια μάχη για επιβίωση.» – Ζακ Καπανταϊδάκης
Το φυσικοψυχολογικό τίμημα
Μερικές φορές κακά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους και άλλες φορές, καλοί άνθρωποι πρέπει να κάνουν κακά πράγματα σε άλλους (ελπίζουμε κακούς ανθρώπους), για να επιβιώσουν.
«Ένα προφανές και τραγικό τίμημα της συμπλοκής, είναι το γεγονός ότι κάποιος πρέπει να ΧΑΣΕΙ.» – Ζακ Καπανταϊδάκης
Πολίτες μερικές φορές ζουν κάποια βίαια εμπειρία, που αλλάζει τη ζωή τους, ενώ για μάχιμους στρατιώτες, ο πόλεμος είναι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΚΟΛΑΣΗ. Αν κρίνουμε από το τίμημα θανάτων και καταστροφών που προκαλείται συνολικά από τη βία και τον πόλεμο, οι άνθρωποι που επιβιώνουν της φυσικής σύγκρουσης, ΠΑΝΤΑ πληρώνουν ένα ψυχολογικό τίμημα. Πραγματικά δεν υπάρχει καμία δόξα, μόνο αίμα και πληγωμένοι και τραυματισμένοι και ανάπηροι και νεκροί…
Η φυσική σύγκρουση ΣΤΙΓΜΑΤΙΖΕΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ τους ανθρώπους και η ΣΚΟΠΙΜΗ ΘΑΝΑΤΩΣΗ των ανθρώπων στιγματίζει τους ανθρώπους ακόμη περισσότερο, ειδικά όταν πραγματοποιείται σώμα-με-σώμα. Σε ορισμένες περιπτώσεις ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ.
Για εκείνους που αμφιβάλλουν, ας ρωτήσουν τους επιζώντες βίαιων εγκλημάτων του δρόμου και ειδικά του πόλεμου.
Ναι ξέρουμε…! Πολλοί άνθρωποι καυχώνται για το τι θα έκαναν σε κάποιον, αν προσπαθούσε να κάνει κάποιο κακό στους ίδιους ή στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Αλλά, όταν έρχεται η στιγμή που πραγματικά πρέπει να πράξουν βία ή να σκοτώσουν, προκειμένου να επιβιώσουν, το ψυχοσωματικό τίμημα/βάρος γίνεται τεράστιο. Μόνο ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό της κοινωνίας το πράττουν χωρίς να επηρεάζονται καθόλου (τα άτομα με επιθετικές αντικοινωνικές ή και ψυχοπαθολογικές τάσεις 1%-3%).
Ακόμη και στο επίπεδο της μάχιμης μονάδας, όπως ενός λόχου ή ακόμη μικρότερο, μιας ελίτ ομάδας, όταν έχουν χαθεί μεταξύ περίπου το ήμισυ έως τα δύο τρίτα των ανθρώπων της ομάδας, η υπόλοιπη ομάδα ουσιαστικά καταστρέφεται ψυχολογικά.
Υπάρχει πάντα ένα τίμημα που θα πληρωθεί και αυτό το αισθάνεται πάντα πολύ πιο έντονα το άτομο.
Στο Combatives Group η ΣΤΑΣΗ μας για όσους ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ, αλλά τελικά αναγνωρίζουν ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ό, τι είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ όταν έρθει η ώρα «της αλήθειας», είναι η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.
Συχνά έχουμε ανθρώπους που έρχονται στις προπονήσεις μας, που σύντομα μαθαίνουν πολλά για τον ΕΑΥΤΟ τους, κυρίως από ΤΙ είναι φτιαγμένοι. Δεν αρνούμαστε ότι πιέζουμε τους ασκούμενους μας πολύ σκληρά και στις δύο πτυχές της προπόνησης, ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ. Εξάλλου, μας έρχονται διαβασμένοι και συχνά συστημένοι, για να προετοιμαστούν για το επίπεδο της σχεδόν πραγματικής βίας που θα χρειαστεί να ασκηθεί προκειμένου να τους προετοιμάσουμε.
Καταλαβαίνουμε ότι ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΟΛΟΙ να επιβαρυνθούν αυτό το επίπεδο δέσμευσης, για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τους δικούς τους. Αυτό συμβαίνει διότι ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ότι το ψυχολογικό τίμημα της βίας, του τραυματισμού ή ακόμα και της θανάτωσης ενός επιτιθέμενου (αν χρειάζεται πραγματικά) ή του εαυτού τους, είναι πολύ βαρύ σε ατομικό επίπεδο.
Η’…
Πολύ απλά, δεν θεωρούν ότι έχουν ανάγκη να υποστούν τέτοιο βαθμό εκπαίδευσης, διότι ο τρόπος ζωής τους δεν περιλαμβάνει τη βία. Απλά θέλουν να μάθουν μερικά πράγματα για την κακή στιγμή, που ελπίζουν να μη συμβεί ή σε περίπτωση που συμβεί, να μην είναι και τόσο βίαιη ή αυτοί τόσο απροετοίμαστοι.
Μιλάμε για ώριμους ανθρώπους. Ο μέσος όρος ηλικίας των ασκούμενων μας, είναι τώρα 40 ετών.
Ανάμεσά τους, ένα πολύ μικρό ποσοστό, εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους για το αν μπορούν ή όχι να φτάσουν στο σημείο να πράξουν κάτι τόσο ακραίο, ακόμα και σε αυτοάμυνα. Ακόμα και αφού εκπαιδεύονται, στο βαθμό που ξέρουν ότι είναι φυσικά ικανοί να πράξουν ακραία βία μεν, δεν είναι ΨΥΧΙΚΑ διατεθειμένοι να την πράξουν δε.
Δεν διαφωνούμε με αυτούς και τα πιστεύω τους, ούτε τους καταπιέζουμε για αυτά. Απλά δεχόμαστε την παρούσα θέση τους διότι πραγματικά πιστεύουμε ότι μόνο μια αληθινή βίαιη κατάσταση θα την αποδείξει ή θα την διαψεύσει.
Δεχόμαστε και σεβόμαστε την επιλογή τους και το βάθος της αυτογνωσίας τους.
Τουλάχιστον πιστεύουν βαθιά, ότι ξέρουν την αλήθεια για τον ΕΑΥΤΟ τους.
Για εμάς παραμένει κατανοητό…, αλλά ταυτόχρονα νιώθουμε καλά και ήσυχοι, γνωρίζοντας ότι έχουμε εκπληρώσει το δικό μας μέρος της συμφωνίας.
Να τους εκπαιδεύσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να τους επιτρέψουμε να τρέφουν αυταπάτες.
