Η ρίζα του προβλήματος
Κατά καιρούς αστυνομικοί προπονούνται μαζί μας, επειδή το Σύστημα Combatives που διδάσκουμε είναι ευπροσάρμοστο για διάφορους σκοπούς. Με τη πάροδο του χρόνου είχαμε την ευκαιρία να τους ρωτήσουμε για τις απαιτήσεις της εργασίας τους, δεδομένου ότι αντιμετωπίζουν τη σωματική βία σε προσωπικό επίπεδο στην υπηρεσία τους. Λάβαμε διαφορετικές απαντήσεις όταν φθάσαμε στην ερώτηση:
«Γιατί γίνονται οι άνθρωποι βίαιοι;»
Οι απαντήσεις που ακούσαμε είναι τόσο διαφορετικές όσο και οι καταστάσεις που αντιμετώπισαν. Ο ΘΥΜΟΣ, ο ΦΟΒΟΣ και η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, ήταν τα πιο κοινά και αυτά αντιστοιχούσαν στον νομοταγή πολίτη. Το εγκληματικό στοιχείο είναι πιο επιρρεπές στην ΥΠΟΤΑΓΗ με σκοπό το «προσδοκώμενο κέρδος» (της λείας).
Όμως ο εγωισμός είναι ο κύριος λόγος για ΟΛΟΥΣ τους τύπους και, αυτό περιλαμβάνει και τον εγκληματικά βίαιο κοινωνιοπαθή.
Αν και είναι πολλές οι σωστές απαντήσεις, το κοινό γεγονός είναι ότι κάποιος παίρνει αυτό που θέλει ή κάποιος τους παίρνει αυτό που έχουν. (Π.χ. Θέλω σεβασμό, άρα τον παίρνω μέσω βίας ή μου αφαίρεσες σεβασμό, άρα τον παίρνω πίσω με βία). Στην αντίληψή τους, η βία είναι απλά ο ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΟΣ τρόπος για να πάρουν ό, τι θέλουν. Είτε πρόκειται για υλικό είτε για εγωκεντρικό λόγο ή μέρος και των δύο.
Ένας θυμωμένος άνθρωπος ξεσπάει με βία από αγανάκτηση, ίσως λόγω της έλλειψης σεβασμού που εκδηλώθηκε προς το πρόσωπό του. Το ξέσπασμα της βίας θα είναι σίγουρα διαφορετικό όταν πρόκειται για μια συμμορία που απαιτεί τον σεβασμό των μη μελών της (η λογική τους είναι συνήθως «όποιος δεν είναι δικός μας είναι εχθρός μας»). Διαφορετικό πάλι θα είναι για έναν κατά συρροή δολοφόνο ή κάποιον σοβαρά διαταραγμένο ψυχοπαθή. Θα είναι διαφορετική η έκρηξη της βίας για έναν δολοφόνο που στόχο έχει το υλικό κέρδος ή την ψυχολογική του ικανοποίηση και διαφορετική πάλι για τον στρατιωτικό που πασχίζει να ολοκληρώσει μια αποστολή. Τα κοινά σημεία εδώ είναι ότι όλοι χρησιμοποιούν βία, αλλά για διαφορετικό «κέρδος/όφελος». Υπό αυτή την έννοια, βλέπουμε ότι η βία είναι συχνά το ΜΕΣΟ για το τέλος, αλλά σπάνια το ΙΔΙΟ το τέλος.
Αλλά τι οφελεί όλη αυτή η ανάλυση τον μέσο άνθρωπο, που απλώς θέλει να ζήσει με ασφάλεια τη ζωή του ανάμεσα στα αρπακτικά;
Από τη σκοπιά του Combatives Group, για τον ασκούμενο της αυτοάμυνας, ανοίγουμε ένα παράθυρο στη βία, τη φύση της και το πόσο ακραία μπορεί να είναι. Του λέμε επίσης ότι η βία δεν είναι πάντα θέμα ανταλλαγής «πυρών», το γνωστό «αρπαχτοκλoτσομπουνίδι» στο δρόμο, με κάποιον μεθυσμένο ή βλάκα. Του δείχνουμε επίσης ότι ακόμα κι αν η βία ξεκινήσει με υποτιθέμενη παρεξήγηση, μπορεί λανθασμένα να κλιμακωθεί σε έναν απεγνωσμένο αγώνα για επιβίωση. Ένα άλλο πράγμα που του λέμε, είναι ότι υπάρχει πάντα το ένα άτομο κάπου εκεί έξω στην αστική ζούγκλα, που προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του, μπορεί να τον προσεγγίσει με σκοπό να διαπράξει ακραία βία με διαύγεια και επίγνωση για λόγους που αδυνατεί να καταλάβει κανείς. Αυτό εξηγεί πώς είναι δυνατόν να πέφτουν οι άνθρωποι θύματα βίαιων εγκλημάτων χωρίς να το έχουν προκαλέσει ηθελημένα.
Υπήρξε ένα περιστατικό τον Μαϊο του 2011 όπου ο Μανώλης Κάνταρης ένας νεαρός άνδρας, πήγαινε την έγκυο γυναίκα του στο νοσοκομείο να γεννήσει το παιδί τους. Για να καταγράψει αυτό το χαρμόσυνο γεγονός, πήρε μαζί του μια βιντεοκάμερα. Καθώς πλησίαζε το όχημά του, τον πλησίασαν κάποιοι που χωρίς να πουν μια λέξη, τον μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου και έφυγαν τρέχοντας με τη βιντεοκάμερα. Αυτό για την Ελλάδα ήταν και είναι μια πολύ ακραία τακτική για ληστεία. Δεν είναι δυστυχώς το μόνο περιστατικό…
Πιο αναλυτικά…, προληπτικά διασφάλισαν την ανύπαρκτη αντίδραση του θύματος από το σοκ που του προκλήθηκε. Το πλεονέκτημα που επιδίωξαν οι δράστες να πετύχουν (και το πέτυχαν), ήταν η άμεση ανικανότητα του θύματος να αντιδράσει και η ταχύτητα με την οποία έκαναν την επίθεση.
Αυτός είναι ο λόγος που στις Αίθουσες του Combatives Group εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους μας στις δεξιότητες της ΕΓΡΗΓΟΡΣΗΣ, της ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ του περιβάλλοντος, της ΑΠΟΥΣΙΑΣ, της ΑΠΟΦΥΓΗΣ και της ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ από την πρώτη κιόλας επαφή που έχουν μαζί μάς. Μπορεί η εγρήγορση, η παρατήρηση και τελικά η επίγνωση του περιβάλλοντός να είναι η πρώτη γραμμή της άμυνας μας, όμως, η ΑΠΟΣΤΑΣΗ παραμένει ο καλύτερος φίλος μας.
Η αποστολή των αστυνομικών και του προσωπικού ασφαλείας των ιδιωτικών συμφερόντων που εκπαιδεύουμε κατά καιρούς, είναι να εξουδετερώσουν, να συλλάβουν ή να υποτάξουν βίαια άτομα. Εδώ είναι που η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ της φύσης της βίας που διδάσκουμε βοηθά να προσδιορίσουν τη στρατηγική κατά ενός βίαιου ανθρώπου. Στρατηγική η οποία με τη σειρά της, τους επιτρέπει πολύ μεγαλύτερη ποικιλία ΕΠΙΛΟΓΩΝ με τις οποίες μπορούν να ανταποκριθούν. Μερικές φορές, αυτό που ο άνθρωπος ζητάει ή θέλει ή απαιτεί, είναι απαράδεκτο στις καλύτερες των περιπτώσεων, και ο επαγγελματίας ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ να κάνει χρήση της βίας, ακόμα και με ΑΚΡΑΙΑΣ, για να εμποδίσει τον δράστη να «αρπάξει» αυτό που θέλει.
Όμως, ενώ η βία είναι ίδια παντού, υπάρχει και ΕΥΕΛΙΞΙΑ στις επιλογές του επαγγελματία. Σε πάμπολλα περιστατικά μπορεί κάλλιστα να έρθει σε ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ με κάποιον θυμωμένο νομοταγή πολίτη.
Πώς;
Συνεργαζόμενος με ειλικρίνεια, κατανοώντας πρώτα ΠΟΙΟ είναι το πρόβλημα. Και τότε ίσως αποδειχθεί ότι η συνεργασία με τον φαινομενικά «βίαιο» άνθρωπο φέρει αποτέλεσμα που είναι αμοιβαία αποδεκτό. Είναι πάντα καλοδεχούμενο αποτέλεσμα, προκειμένου να αποφευχθεί μια κατάσταση σωματικής βίας.