Όλες οι λεγόμενες «Πολεμικές Τέχνες» έχουν την δική τους φιλοσοφία, σχετικά με το πώς ένα σύστημα μάχης πρέπει να εφαρμόζεται και, είναι ΑΥΤΟ που τις κάνει να ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ μεταξύ τους.
Δεν ήταν παρά μόνο με την εμφάνιση του διαδικτύου και του youtube™, αλλά και ειδικότερα του U.F.C.™ (συγκεκριμένα οι 3 πρώτες διοργανώσεις), που στάθηκε δυνατό να δει ο κόσμος τα διάφορα συστήματα σε δράση να δοκιμάζονται μεταξύ τους.
Στις 3 πρώτες διοργανώσεις του UFC οι κανόνες ήταν μόνο 2. Απαγορεύονταν οι επιθέσεις στα ΜΑΤΙΑ και το ΔΑΓΚΩΜΑ (δηλ. όπως το αρχαίο Παγκράτιο). Συμμετείχαν πολλοί και διάφοροι, ο καθένας προωθώντας το δικό του σύστημα όπου έβλεπε κανείς και σύντομα δείγματα σε δράση πριν τον αγώνα. Το αξιοσημείωτο και στις τρείς διοργανώσεις, είναι ότι ΚΑΝΕΝΑΣ από τους συμμετέχοντες ΠΛΗΝ του Brazilian Jiu Jitsu του Judo και της Πάλης δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τις τεχνικές τους όπως τις είχαν επιδείξει.
Δηλαδή, οι ΜΥΘΟΙ σχετικά με το ποιο σύστημα είναι καλύτερο, ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑΝ, ενώ ασκητές συστημάτων «εσωτερικής» φύσης αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αυτούς τους αγώνες.
Είναι πια φανερό ότι οι μόνοι αθλητές που δεν απόκλιναν καθόλου από όσα έκαναν ήταν οι αθλητές του Βραζιλιάνικου Ζίου Ζίτσου ένας Τζουντόκα και ένας Παλαιστής. Όταν θεσπίστηκαν κανόνες (και είναι πολλοί), αθλητές λίγων μόνο συστημάτων κατάφεραν να προχωρήσουν σε αυτούς τους διαγωνισμούς. Αυτοί που νικούσαν ήταν αθλητές που προέρχονται συστήματα όπως Πυγμαχία, Πάλη, Τζούντο και Βραζιλιάνικου Τζου Τζουτσου (Ελληνιστί – Ζίου Ζίτσου καμία σχέση με αυτό που διδάσκεται σήμερα στην ομώνυμη Ελληνική Ομοσπονδία).
Ήταν θέμα χρόνου να ενοποιηθούν τα διάφορα συστήματα και να πακεταριστούν για παρουσίαση στο κοινό με ένα νέο όνομα (ΜΜΑ – Mixed Martial Arts – Μικτές Πολεμικές Τέχνες). Αυτή η πρακτική ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ, υπήρχε και στην αρχαία Ελλάδα με την μορφή του Παγκρατίου όπως και στην Αγγλία στις αρχές του 19ου αιώνα με την μορφή του Bartitsu.
Αν κάποιος παρατηρήσει μία παραδοσιακή Πολεμική Τέχνη όπως εξασκείται σήμερα (με αθλητικό πνεύμα), θα δει να δίδεται μεγάλη έμφαση στην Τεχνική Τελειότητα. Τα «Κάτα» ή παρόμοια στοιχεία εκπαίδευσης σε διαφορετικά συστήματα, είναι τα κύρια παραδείγματα αυτής της πρακτικής. Έχουν να κάνουν με την ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ στην αναζήτηση της ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑΣ μέσω της εκτέλεσης της τεχνικής, υποδεικνύοντας και την ΧΑΛΙΝΑΓΩΓΗΣΗ του εαυτού. Οι μαθητές αποτυγχάνουν ή προχωρούν στην Πολεμική Τέχνη της επιλογής τους, ανάλογα με το πόσο καλά ΕΚΤΕΛΟΥΝ αυτές τις «χορογραφημένες» τεχνικές, τις επιδόσεις τους σε αγώνες και, του πόσο κοντά στην τελειότητα εκτελείται ή κάθε χορογραφία όσον αφορά την τεχνική.
Δυστυχώς, η ΤΕΛΕΙΑ ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΗ ΤΕΧΝΙΚΗ έχει να κάνει πολύ λίγο έως καθόλου, με το πόσο καλά ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ η τεχνική υπό τις ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΙΕΣΗΣ μίας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ άοπλης ή ένοπλης ενέδρας, από έναν ή από περισσοτέρους επιτιθέμενους.
Επανειλημμένως ακούμε όλοι για κάποιον που υποτίθεται ότι ήταν αυθεντία στις Πολεμικές Τέχνες, αλλά ληστεύτηκε, χτυπήθηκε, μαχαιρώθηκε ή πυροβολήθηκε χωρίς να έχει την ευκαιρία ν’ αντιδράσει, ούτε με μία τεχνική.
Το να πυροβοληθεί κανείς είναι κατανοητό, ίσως και το να μαχαιρωθεί, αλλά να ξυλοκοπηθεί από έναν ΆΟΠΛΟ μην μπορώντας καν να αντιδράσει;
Πως είναι αυτό δυνατόν;
Η εύκολη απάντηση που δίνουν οι περισσότεροι είναι ότι:
«Τους έλλειπε το ζάνσιν» (zanshin – Ιαπωνικά η «ήρεμη εγρήγορση» ή πιο σωστά, Εναπομένοντας νους).
Δεν πέφτουν έξω μιας και δεν διδάσκουν το «Ζάνσιν» ούτε το ασκούν πρακτικά σε κανέναν Αθλητικό Σύλλογο παρά μόνο αναφέροντας το φευγαλέα στην αρχή ή και ποτέ. Η πραγματική αιτία είναι πολύ βαθύτερη…
Η απάντηση και βαθύτερος λόγος, βρίσκεται στην ΕΛΛΕΙΨΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ σε αυτά που έχουν μάθει και, στην ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ τους κάτω από ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ και ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ ΠΙΕΣΗ. Ουσιαστικά, η ελεγχόμενη «μάχη» σε τουρνουά και επίπεδο Αθλητικού Συλλόγου δεν ανταποκρίνεται σε ρεαλιστικές συνθήκες του δρόμου.
Ελάχιστοι αθλητές έχουν αντιμετωπίσει την «βρωμιά» του δρόμου.
