Πόσα χρειάζεται κανείς να γνωρίζει για την αυτοάμυνα;
(Μέρη αυτού του άρθρου είναι κλειδωμένα και προσβάσιμα μόνο με προσωπικό κωδικό.)
Μελετήστε την ιστορία ενός συστήματος μάχης και το πώς αναπτύχθηκε, και θα ανακαλύψετε τη φύση του, την πρόθεση και τον σκοπό του. Αλλάξτε αυτές τις ιδιότητες και το μόνο που έχετε είναι έναν κομπάρσο, ένα σύστημα που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα φτωχό αντίγραφο ή μία απάτη.
Εδώ θα δούμε κατά πόσο ο καθένας από εμάς γνωρίζει τα «όπλα» του καλά.
Είναι η άποψη και η γνώμη μας στο Combatives Group ότι:
Είναι καλύτερο να ασκεί κανείς μια τεχνική χίλιες φορές παρά χίλιες τεχνικές μόνο μία φορά. – Bruce Lee
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1900 και μετά από πολλή έρευνα, κατάρτιση και ζωντανή δοκιμή δεκαετιών (βλέπε – Defendu), ο William Ewart Fairbairn επινόησε ένα σύστημα που βασίζεται κυρίως στo Ju Jutsu (Σιν-νο Σιν-Ντο Ρίου και Κάνο Τζούντο/Ζίου Ζίτσου βασισμένο στο Kito ryu και Tenjin Shinyo Ryo Ju Jutsu) και την κινεζική πυγμαχία (Chin Na και Pa Kua Gung Fu). Ονόμασε αυτό το σύστημα “Defendu”, όταν δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο.
Το σύστημα αναπτύχθηκε στην Περίοδο της Σαγκάη (αναφέρεται στην περίοδο που ο Φέρμπερν ζούσε και υπηρετούσε στην αστυνομία της Shanghai). Αναπτύχθηκε για να βοηθήσει τον εαυτό του και τους συναδέλφους του αστυνομικούς στη Δημοτική Αστυνομία της Σαγκάη (Δ.Α.Σ.- Shanghai Municipal Police – S.M.P.), να επιβιώνουν στις καθημερινές βίαιες συγκρούσεις που αντιμετώπιζαν και να κάνουν αποτελεσματικά τις συλλήψεις κακοποιών. Ήταν, επομένως, ένα σύστημα που βασιζόταν στην Αυτοάμυνα, τον Έλεγχο και τον Περιορισμό κινήσεων. Το ίδιο σύστημα που περιγράφεται στο βιβλίο “Defendu” διδάχθηκε και σε πολίτες με λιγότερες μεθόδους κατακρατήσεων, αλλά περισσότερες μεθόδους «κατευνασμού» μέσω του πόνου που προκαλείται από την στρέβλωση κλειδώσεων.
Fairbairn με σκούρο πανταλόνι
Fairbairn εκτελεί την τεχνική
Αργότερα, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, απλοποίησαν το σύστημα και το «αγρίεψαν» για να γίνει ένα άκρως βίαιο μαχητικό σύστημα. Αυτό το έκαναν (ο Fairbairn και Sykes μαζί) ώστε να επιτρέπει την αποτελεσματική έκβαση αποστολών των συμμαχικών στρατευμάτων κατά του εχθρού. Αργότερα, μετά τον πόλεμο, το σύστημα επανήλθε στην πολιτική και αστυνομική χρήση και για μια ακόμη φορά έγινε λιγότερο προσανατολισμένο για πολεμική χρήση. Σήμερα διδάσκεται ακόμη (με διάφορες παραλλαγές) σε επαγγελματικούς στρατούς και άλλες υπηρεσίες.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το ΒΑΣΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ παρέμενε κοινός παρονομαστής σε κάθε παραλλαγή του (αστική, αστυνομική ή στρατιωτική).
Στην ουσία «αγρίευαν» το σύστημα περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με τις ανάγκες του σκοπού που θα εξυπηρετούσε (χρήση πολιτική, αστυνομική, στρατιωτική ή για μυστικές υπηρεσίες). Η βάση του, όμως, παρέμενε πάντα η ίδια. Η κατάρτιση του Fairbairn ήταν κυρίως το ιαπωνικό Ju Jutsu και η «παλαιά σχολή» του Τζούντο που είχε βάση το Ju-Jutsu, το οποίο ασκείτο εκείνη την περίοδο στο Kodokan ως Kano Ju Jutsu (ο Kano αργότερα το άλλαξε σε Judo για να μπορέσει να εισχωρήσει στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ιαπωνίας). Το βασικό σύστημα Combatives που δίδασκε και ασκούσε ο Fairbairn, χρησιμοποιούσε ένα πολύ μικρότερο ρεπερτόριο τεχνικών του κλασσικού Ju Jitsu (Τζού Τζούτσου, Ζίου Ζίτσου) από εκείνες των άλλων συστημάτων που είχε διδαχθεί. Σαν επιβεβαίωση αυτού, τα παλιά αποχαρακτηρισμένα πλάνα (Εκπαιδευτικά Στρατιωτικά Ντοκιμαντέρ) της κατάρτισης των Combatives του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δείχνουν μια μικρή ποικιλία τεχνικών από κάθε ομάδα (Χτυπήματα, Πάλη/Εξαρθρώσεις, Ρίψεις και την χρήση Όπλων).
